Sunday, July 17, 2005 Σε εισπνευσιμη μορφη
Οι δεκα μέρες γινανε 15 και παμε για 20.
Το πισι δεν μου λειπει, τα προβληματα μου φαινονται τοσο μακρινα...και τρωω σαν το γουρουνι.
Ολη μερα στην πισινα τι να κανω η χριστιανη?
Ειπαμε, οι διακοπες ειναι κυριως για την μικρη, η οποια σχεδον εμαθε κολυμπι.Πρωτα φοβοτανε το νερο, την επεισα να βαλει μπρατσακια...μετα να με αφησει...μετα να αλλαξει τα μπρατσακια για γιλεκο με φελιζολ...να βαλει μασκα...τι κλαμματα τι παρακαλια...τελικα ομως αξιζε τον κοπο. Βαζει μονη της την μασκα και βουταει μεσα χτυπωντας χερια και ποδια σαν σκυλακι.
δεν κλαιει οταν παιζουμε νεροπολεμο και μπαινει νερο στα ματια της. και φυσικα εχω γνωρισει ολον τον κοσμο στο ξενοδοχειο...
την πρωτη εβδομαδα "αγαπησε" εναν 13χρονο σουηδο που ειχε ερθει με τον μπαμπα του και τον παππου του.Ενα γλυκιτατο παιδι που ζουσε τον χωρισμο για 2η φορα αφου ο μπαμπας του χωριζε με την 2η συντροφο του η οποια ειχε ενα αναπηρο κοριτσακι.
Ο Γιοπε εμεινε μια εβδομαδα και τον λατρεψαμε μαμα και κορη.
Ο μπαμπας τυπικος σουηδος που επινε μπυρα απο το μεσημερι...τιποτα το αξιοσημειωτο.
2 μερες πριν φυγουν ηρθε ενα αλλο πιτσιρικι στην πισινα πιο κοντα στην ηλικια της το οποιο εδειχνε να ενοχλειται και αρχισα ενα μικρο κυνηγι της μικρης η οποια φυσικα δεν μπορει καν να διανοηθει οτι υπαρχει αντιπαθεια η ενοχληση στον κοσμο, ποσο μαλλον οτι αυτη ειναι η πηγη...
Προτεινα στον πατερα να ερθει μαζι μας στον παιδοτοπο αφου θα πηγαιναμε και μετα για 2-3 μερες παλι προσπαθουσα να ελεγξω το ποσο συχνα πηγαινε το παιδι κοντα τους.
Στο τελος και αφου ειδα οτι παιρνανε τις καρεκλες διπλα μας, ειπα στον Τομας¨αν σε ενοχλησει, απλα πες το μου, εγω βαρεθηκα να σε ρωταω"
Περασαν 1-2 μερες και δεν λεγαμε τιποτα το ουσιαστικο, εγω διαβαζα τα περι ψυχολογιας του παιδιου(ειχαν μαζευτει 4-5 αδιαβαστα),επινα τα απογευματα καφε σε γνωστους και ετρωγα κατω απο τον ηλιο ενω περιεφερα την επικινδυνα πλεον ατελειωτη κορμαρα μου...
Δεν εχω φερει τιποτα απο καλλυντικα, παρα ενα μολυβι.Ουτε αρωμα.Ουτε ρουχα, παρα σορτσακια και παρεο...αυτο για να τονισω ποια ειναι η διαθεση που επικρατει...
Καποια στιγμη αγοραστηκανε νεροπιστολα,και ηταν η αρχη του κακου.
Τα 2 παιδια να κυνηγιουνται και εγω με τον Τομας να σπλατσαριζομαστε...μια κινηση αποτομης οικοιοτητας μεταξυ του Δανου με τον οποιο δεν ειχαμ πει παρα ¨χαι¨ στο μπρεκφαστ(και γω μπουκωμενη με μαρμελαδες-μην ξεχνιομαστε)
Στο μπουγελωμα τυχαινει μετα την εξαρση που χτυπιεσαι σαν βλαμενο, να κοιταζεσαι και να περιμενεις την κινηση του αλλου.
Και εκει ενιωσα μια ευχαριστηση.
Επειδη επαιζα?
Επειδη υπηρχε οικειοτητα και ειναι κατι που μου αρεσει και μουχει λειψει?
Δεν ξερω, δεν το ψαξα, δεν το καταλαβα καν.
Και το βραδυ, νασου το ονειρο με τον Δανο στον υπνο μου.
Την αλλη μερα, ξανα μανα παιχνιδακια αλλα αυτη τη φορα προσεξα οτι με κοιταει στα ματια.και οτι τα ματια του ειναι γαλαζοπρασινα.
Και οτι ειναι τελικα γλυκιτατος.
Τελεια!
Νοικιασαμα ποδηλατα με καλαθακια για τα παιδια, πηγαμε παραλιες και δεν ηξερα αν του αρεσω η απλα ηθελε παρεα αλλα δεν με ενδιεφερε.
Ηταν τοσο μεθυστικο αυτο που ενιωθα Εγω,που το να το ενιωθε κιαυτος θα ηταν μεν θεμιτο αλλα οχι αναγκαιο.
Αλλωστε, με τα 2 παιδια Τιποτα δεν μπορουσε να γινει εφοσον δεν εοιχαμε ουτε 1 λεπτο στην διαθεση μας.
Ριχναμε πετρουλες στην παραλια και εσκυψε διπλα μου.
Δεν με ακουμπουσε.
Ενιωθα ομως οτι με ειχε αγκαλιασει...σαν τα καρτουν οπου οι σκιες κανουν αυτο που θελει τοσο η καρδια? ε ετσι..
Ενιωσα πεταλουδα χαμηλα στο στομαχι μου.
Δεν πιστευα ποτε οτι θα ξανανιωσω ετσι.
Στον γυρισμο μπηκα σε ενα καταστημα και του αγορασα 2 γουρουνακια που φιλιουνται....for remembering what couldnt be, but was...
Γιατι δεν ειχα πλεον καμια αμφιβολια.
Τα σωματα μας ηταν αλλου αλλα...
Το βραδυ πηγαμε για καραοκι(σιγα μην δεν ξετρυπωνα καποιο εδω) και στηθηκαμε για φωτο γραφια. Το χερι του ακουμπησε το ποδι μου εκει που τελειωνε το παντελονι και πολυ απαλα, αναπαισθητα μου χαιδεψε την γαμπα. ευχαριστησα στιγμιαια τον Θεο που ετυχε να ξυρισω τα ποδια μου και χαμογελασα απ την ψυχη μου.
Πηγαμε στο ξενοδοχειο και με αγκαλιασε για καληνυχτα(οχι πολυ φανερα γιατι ο γιος του ζηλευε αφορητα και να μιλαει με αλλον)...
Οταν κοιμηθηκανε τα παιδια μας τηλεφωνηθηκαμε και μετα τις αμηχανες σιωπες ειπαμε 2-3 πραγματα για τον εαυτο μας...τα βασικα...αν ειμαστε μοναχοπαιδια, αν υπαρχει καποιος/καποια στην ζωη μας(χωρισε λογο του γιου του με την κοπελλα του, δεν τους αφηνε στιγμη σε ησυχια)...
του ειπα οτι αν τα δωματια μας ηταν διπλα το ενα στο αλλο θα ηταν διαφορετικα τα πραγματα, αλλα τωρα με 2 οροφους...ποιος γονιος αφηνει το παιδι του μονο για χανκι-πανκι?
Την αλλη μερα ηθελα να ανοιξει η γη να με καταπιει.
Τον κοιταζα και ειχα ευχαριστηση και αμηχανια.
Φευγανε το απογευμα και ετσι καθησαμε στην πισινα ολη μερα.
Μπηκαμε στο νερο και μετα τα πρωτα τσαλαβουτηματα ηρθε πισω μου και με επιασε απο την μεση.
Απαλα.
Και γω αφεθηκα.
Γυρισα.
Δεν αντεχα να τον κοιταω πολυ ωρα.
Τον αγκαλιασα με τα χερια μου και εχωσα το προσωπο μου στον λαιμο του(κατι που το κανω και με φιλους οποτε δεν ειναι παρεξηγισιμο)
Με αγκαλιασε τοσο τρυφερα, τοσο απαλα, που οι πεταλουδες γινανε χιλιαδες στο στομαχι μου.
Ενιωθα την καρδια του να χτυπαει πανω μου και η ανασα μου ηταν sheer delight,...δεν μπορω να το περιγραψω αλλιως...αυτο το συναισθημα του να θες καποιον Πολυ και να μην μπορεις να τον ακουμπησεις και να φαντασιωνεσαι.... και μονο που σε ακουμπαει αναστεναζεις απο ευχαριστηση και νιωθεις τα γονατα σου να τρεμουν και ενα μονιμο χαμογελο στα χειλη...?
you know the feeling?
Αυτο που ολο το σωμα σου ειναι ετοιμο να δεχτει τον αλλον...
Ηταν τελειο.
Λογω των παιδιων δεν ανησυχουσα για το μετα διοτι...δεν υπηρχες ουτε καν αρχη!:p
Λογω εθνικοτητας και στυλ, δεν ημουν defensive και λογω διακοπων και αναχωρησεων, μπορεσα να αφεθω στο συναισθημα.
Οληυ την μερα, στο φαγητο, στο μπανιο, υπηρχαν στιγμες.
Το χερι του στην πλατη μου οταν καθομασταν και κοιταζαμε τα παιδια να κανουν μπανιο.
Ενα μικρο φιλι στα μαλλια μου οταν ο γιος του δεν κοιταζε...
Τετοια.
Μου ειπε οτι επρεπε να κατσει περισσοτερο.
Του ειπα αν δεν τα ξαναβρει με την κοπελλα του, να ερθει Αθηνα για λιγες μερες.
Ξερω οτι πιθανον αν ερθει, η στιγμη να εχει περασει.
Με ξερω.
Αλλα δεν εχε σημασια.
Ουτε οτι δεν φιληθηκαμε ουτε μια φορα.
Ειναι σαν ναχε γινει.
Το συναισθημα του ενθουσιασμου, του ποθου, να ακουμπησεις τοπν αλλον, και η ευχαριστηση οταν το καταφερνες ηταν τετοια που δεν εχει σημασια.
Και ολα αυτα με καποιον που με εχει δει μονο στο φως του ηλιου και με μαγιο.
Να σαι καλα βρε Τομυ, πραγματικα με εφτιαξες.
Με ολες τις εννοιες που εχει η λεξη.
Το πισι δεν μου λειπει, τα προβληματα μου φαινονται τοσο μακρινα...και τρωω σαν το γουρουνι.
Ολη μερα στην πισινα τι να κανω η χριστιανη?
Ειπαμε, οι διακοπες ειναι κυριως για την μικρη, η οποια σχεδον εμαθε κολυμπι.Πρωτα φοβοτανε το νερο, την επεισα να βαλει μπρατσακια...μετα να με αφησει...μετα να αλλαξει τα μπρατσακια για γιλεκο με φελιζολ...να βαλει μασκα...τι κλαμματα τι παρακαλια...τελικα ομως αξιζε τον κοπο. Βαζει μονη της την μασκα και βουταει μεσα χτυπωντας χερια και ποδια σαν σκυλακι.
δεν κλαιει οταν παιζουμε νεροπολεμο και μπαινει νερο στα ματια της. και φυσικα εχω γνωρισει ολον τον κοσμο στο ξενοδοχειο...
την πρωτη εβδομαδα "αγαπησε" εναν 13χρονο σουηδο που ειχε ερθει με τον μπαμπα του και τον παππου του.Ενα γλυκιτατο παιδι που ζουσε τον χωρισμο για 2η φορα αφου ο μπαμπας του χωριζε με την 2η συντροφο του η οποια ειχε ενα αναπηρο κοριτσακι.
Ο Γιοπε εμεινε μια εβδομαδα και τον λατρεψαμε μαμα και κορη.
Ο μπαμπας τυπικος σουηδος που επινε μπυρα απο το μεσημερι...τιποτα το αξιοσημειωτο.
2 μερες πριν φυγουν ηρθε ενα αλλο πιτσιρικι στην πισινα πιο κοντα στην ηλικια της το οποιο εδειχνε να ενοχλειται και αρχισα ενα μικρο κυνηγι της μικρης η οποια φυσικα δεν μπορει καν να διανοηθει οτι υπαρχει αντιπαθεια η ενοχληση στον κοσμο, ποσο μαλλον οτι αυτη ειναι η πηγη...
Προτεινα στον πατερα να ερθει μαζι μας στον παιδοτοπο αφου θα πηγαιναμε και μετα για 2-3 μερες παλι προσπαθουσα να ελεγξω το ποσο συχνα πηγαινε το παιδι κοντα τους.
Στο τελος και αφου ειδα οτι παιρνανε τις καρεκλες διπλα μας, ειπα στον Τομας¨αν σε ενοχλησει, απλα πες το μου, εγω βαρεθηκα να σε ρωταω"
Περασαν 1-2 μερες και δεν λεγαμε τιποτα το ουσιαστικο, εγω διαβαζα τα περι ψυχολογιας του παιδιου(ειχαν μαζευτει 4-5 αδιαβαστα),επινα τα απογευματα καφε σε γνωστους και ετρωγα κατω απο τον ηλιο ενω περιεφερα την επικινδυνα πλεον ατελειωτη κορμαρα μου...
Δεν εχω φερει τιποτα απο καλλυντικα, παρα ενα μολυβι.Ουτε αρωμα.Ουτε ρουχα, παρα σορτσακια και παρεο...αυτο για να τονισω ποια ειναι η διαθεση που επικρατει...
Καποια στιγμη αγοραστηκανε νεροπιστολα,και ηταν η αρχη του κακου.
Τα 2 παιδια να κυνηγιουνται και εγω με τον Τομας να σπλατσαριζομαστε...μια κινηση αποτομης οικοιοτητας μεταξυ του Δανου με τον οποιο δεν ειχαμ πει παρα ¨χαι¨ στο μπρεκφαστ(και γω μπουκωμενη με μαρμελαδες-μην ξεχνιομαστε)
Στο μπουγελωμα τυχαινει μετα την εξαρση που χτυπιεσαι σαν βλαμενο, να κοιταζεσαι και να περιμενεις την κινηση του αλλου.
Και εκει ενιωσα μια ευχαριστηση.
Επειδη επαιζα?
Επειδη υπηρχε οικειοτητα και ειναι κατι που μου αρεσει και μουχει λειψει?
Δεν ξερω, δεν το ψαξα, δεν το καταλαβα καν.
Και το βραδυ, νασου το ονειρο με τον Δανο στον υπνο μου.
Την αλλη μερα, ξανα μανα παιχνιδακια αλλα αυτη τη φορα προσεξα οτι με κοιταει στα ματια.και οτι τα ματια του ειναι γαλαζοπρασινα.
Και οτι ειναι τελικα γλυκιτατος.
Τελεια!
Νοικιασαμα ποδηλατα με καλαθακια για τα παιδια, πηγαμε παραλιες και δεν ηξερα αν του αρεσω η απλα ηθελε παρεα αλλα δεν με ενδιεφερε.
Ηταν τοσο μεθυστικο αυτο που ενιωθα Εγω,που το να το ενιωθε κιαυτος θα ηταν μεν θεμιτο αλλα οχι αναγκαιο.
Αλλωστε, με τα 2 παιδια Τιποτα δεν μπορουσε να γινει εφοσον δεν εοιχαμε ουτε 1 λεπτο στην διαθεση μας.
Ριχναμε πετρουλες στην παραλια και εσκυψε διπλα μου.
Δεν με ακουμπουσε.
Ενιωθα ομως οτι με ειχε αγκαλιασει...σαν τα καρτουν οπου οι σκιες κανουν αυτο που θελει τοσο η καρδια? ε ετσι..
Ενιωσα πεταλουδα χαμηλα στο στομαχι μου.
Δεν πιστευα ποτε οτι θα ξανανιωσω ετσι.
Στον γυρισμο μπηκα σε ενα καταστημα και του αγορασα 2 γουρουνακια που φιλιουνται....for remembering what couldnt be, but was...
Γιατι δεν ειχα πλεον καμια αμφιβολια.
Τα σωματα μας ηταν αλλου αλλα...
Το βραδυ πηγαμε για καραοκι(σιγα μην δεν ξετρυπωνα καποιο εδω) και στηθηκαμε για φωτο γραφια. Το χερι του ακουμπησε το ποδι μου εκει που τελειωνε το παντελονι και πολυ απαλα, αναπαισθητα μου χαιδεψε την γαμπα. ευχαριστησα στιγμιαια τον Θεο που ετυχε να ξυρισω τα ποδια μου και χαμογελασα απ την ψυχη μου.
Πηγαμε στο ξενοδοχειο και με αγκαλιασε για καληνυχτα(οχι πολυ φανερα γιατι ο γιος του ζηλευε αφορητα και να μιλαει με αλλον)...
Οταν κοιμηθηκανε τα παιδια μας τηλεφωνηθηκαμε και μετα τις αμηχανες σιωπες ειπαμε 2-3 πραγματα για τον εαυτο μας...τα βασικα...αν ειμαστε μοναχοπαιδια, αν υπαρχει καποιος/καποια στην ζωη μας(χωρισε λογο του γιου του με την κοπελλα του, δεν τους αφηνε στιγμη σε ησυχια)...
του ειπα οτι αν τα δωματια μας ηταν διπλα το ενα στο αλλο θα ηταν διαφορετικα τα πραγματα, αλλα τωρα με 2 οροφους...ποιος γονιος αφηνει το παιδι του μονο για χανκι-πανκι?
Την αλλη μερα ηθελα να ανοιξει η γη να με καταπιει.
Τον κοιταζα και ειχα ευχαριστηση και αμηχανια.
Φευγανε το απογευμα και ετσι καθησαμε στην πισινα ολη μερα.
Μπηκαμε στο νερο και μετα τα πρωτα τσαλαβουτηματα ηρθε πισω μου και με επιασε απο την μεση.
Απαλα.
Και γω αφεθηκα.
Γυρισα.
Δεν αντεχα να τον κοιταω πολυ ωρα.
Τον αγκαλιασα με τα χερια μου και εχωσα το προσωπο μου στον λαιμο του(κατι που το κανω και με φιλους οποτε δεν ειναι παρεξηγισιμο)
Με αγκαλιασε τοσο τρυφερα, τοσο απαλα, που οι πεταλουδες γινανε χιλιαδες στο στομαχι μου.
Ενιωθα την καρδια του να χτυπαει πανω μου και η ανασα μου ηταν sheer delight,...δεν μπορω να το περιγραψω αλλιως...αυτο το συναισθημα του να θες καποιον Πολυ και να μην μπορεις να τον ακουμπησεις και να φαντασιωνεσαι.... και μονο που σε ακουμπαει αναστεναζεις απο ευχαριστηση και νιωθεις τα γονατα σου να τρεμουν και ενα μονιμο χαμογελο στα χειλη...?
you know the feeling?
Αυτο που ολο το σωμα σου ειναι ετοιμο να δεχτει τον αλλον...
Ηταν τελειο.
Λογω των παιδιων δεν ανησυχουσα για το μετα διοτι...δεν υπηρχες ουτε καν αρχη!:p
Λογω εθνικοτητας και στυλ, δεν ημουν defensive και λογω διακοπων και αναχωρησεων, μπορεσα να αφεθω στο συναισθημα.
Οληυ την μερα, στο φαγητο, στο μπανιο, υπηρχαν στιγμες.
Το χερι του στην πλατη μου οταν καθομασταν και κοιταζαμε τα παιδια να κανουν μπανιο.
Ενα μικρο φιλι στα μαλλια μου οταν ο γιος του δεν κοιταζε...
Τετοια.
Μου ειπε οτι επρεπε να κατσει περισσοτερο.
Του ειπα αν δεν τα ξαναβρει με την κοπελλα του, να ερθει Αθηνα για λιγες μερες.
Ξερω οτι πιθανον αν ερθει, η στιγμη να εχει περασει.
Με ξερω.
Αλλα δεν εχε σημασια.
Ουτε οτι δεν φιληθηκαμε ουτε μια φορα.
Ειναι σαν ναχε γινει.
Το συναισθημα του ενθουσιασμου, του ποθου, να ακουμπησεις τοπν αλλον, και η ευχαριστηση οταν το καταφερνες ηταν τετοια που δεν εχει σημασια.
Και ολα αυτα με καποιον που με εχει δει μονο στο φως του ηλιου και με μαγιο.
Να σαι καλα βρε Τομυ, πραγματικα με εφτιαξες.
Με ολες τις εννοιες που εχει η λεξη.
Comments