Παντρεύτηκα ουσιαστικά λόγω ενός σεισμού.
Αυτό του 1999.
Ενιωθα ότι όλα ήταν μάταια, οτι ο κόσμος πήγαινε κατά διαόλου. Λίγο οτι πάντα από μικρή πίστευα οτι δεν θα γινόμουν τριάντα...
Μέχρι που αυτό ουσιαστικά εξηγήθηκε από μια γυναίκα που μου έκανε "Φάσια", ότι δηλαδή μετά τα τριάντα "έπαψα να υπάρχω" όπως με ήξερα.
Δεν είχα πια την κολλητή μου, ούτε τον κολλητό μου, δεν ήμουν πια τραγουδίστρια, ούτε ελεύθερη, ούτε ανέμελη, ούτε ειχα πια τον έμπιστο αισιοδοξο χαρακτήρα που ειχα. 'Ολα όσα με καθόριζαν, είχαν εξαφανιστεί. Πήγα από μποεμ καλλιτεχνης σε παντρεμένη μαμά νοικοκυρά, τον εφιάλτη μου...και η ασφαλεια που μου έδινε, κάπου μου άρεσε.
Τέλος πάντων, για να επανέρθω στο θέμα των σεισμών, λόγω του σεισμού του 99, ένιωσα οτι μπορεί αυριο να πεθάιναμε όπως εκείνοι οι άνθρωποι στη Ρικομεξ. 'Ημουν και ερωτευμένη...έκλεισα τα μάτια και παντρεύτηκα. 'Ο,τι γίνει ας γίνει, ας ήμασταν "ενωμένοι".
Φυσικά, σήμερα κατηγορώ το Χολυγουντ και τις ρομαντικές μαλ…