Σεισμοί

Παντρεύτηκα ουσιαστικά λόγω ενός σεισμού.
Αυτό του 1999.
Ενιωθα ότι όλα ήταν μάταια, οτι ο κόσμος πήγαινε κατά διαόλου. Λίγο οτι πάντα από μικρή πίστευα οτι δεν θα γινόμουν τριάντα...
Μέχρι που αυτό ουσιαστικά εξηγήθηκε από μια γυναίκα που μου έκανε "Φάσια", ότι δηλαδή μετά τα τριάντα "έπαψα να υπάρχω" όπως με ήξερα.
Δεν είχα πια την κολλητή μου, ούτε τον κολλητό μου, δεν ήμουν πια τραγουδίστρια, ούτε ελεύθερη, ούτε ανέμελη, ούτε ειχα πια τον έμπιστο αισιοδοξο χαρακτήρα που ειχα. 'Ολα όσα με καθόριζαν, είχαν εξαφανιστεί. Πήγα από μποεμ καλλιτεχνης σε παντρεμένη μαμά νοικοκυρά, τον εφιάλτη μου...και η ασφαλεια που μου έδινε, κάπου μου άρεσε.
Τέλος πάντων, για να επανέρθω στο θέμα των σεισμών, λόγω του σεισμού του 99, ένιωσα οτι μπορεί αυριο να πεθάιναμε όπως εκείνοι οι άνθρωποι στη Ρικομεξ. 'Ημουν και ερωτευμένη...έκλεισα τα μάτια και παντρεύτηκα. 'Ο,τι γίνει ας γίνει, ας ήμασταν "ενωμένοι".

Φυσικά, σήμερα κατηγορώ το Χολυγουντ και τις ρομαντικές μαλακίες που μας πασάρει.
Αν παντρευτείς τον λάθος άνθρωπο και κάνεις μαζί του παιδί, εισαι για πάντα δέσμιος.
Τουλάχιστον εγω αυτό νιώθω γιατι δεν θέλω να βάλω το παιδί στη μέση. 'Ομως γίνεται όλο και πιο δύσκολο να ακούς βρισίδια γιατί πχ, δεν έχεις εμπιστοσύνη στον άλλον, όταν δεν έχει κάνει τίποτα να σου αποδείξει οτι είναι έμπιστος και υπευθυνος. Θα μου πεις, δεν νιώθει την ανάγκη να σου αποδείξει το παραμικρό, και θεωρεί οτι ό,τι και να έκανε, ήταν στο παρελθόν, άρα παραγράφεται και να πάω στο διάολο.
'Ελα όμως που οι παραβατικές συμπεριφορές δεν παραγράφονται στο μυαλό , και καθορίζουν τον άλλον. Με το στανιό δεν γίνεται να το ονομάσουμε Γιαννάκη επειδή το θελει και το απαιτεί, αλλιώς...

Αν κλέψεις πχ πάνω από μια φορά, δεν γίνεται να απαιτείς να μην σε θεωρώ κλέφτη και να μην ανησυχώ που έχεις το παιδί μαζί σου. Μπορεί να σε συλλάβουν μπροστά της, πχ.

Δεν λέω οτι είναι καποιος από μας κλέφτης, σαν παραδειγμα το δίνω, γιατί τα όρια μου και τα όρια των άλλων, τα δικαιώματά τους πάνω μου, ειναι ενα πρόβλημα που το ζω 8 χρόνια τωρα, και ειλικρινά βαρεθηκα.

'Οσες φορες έτυχε να αναφερω κάτι στους δικούς μου-σπάνιως βέβαια-, η σταση τους ειναι μουγκή. Νιώθω οτι δεν είναι με το μέρος μου. Δεν ξέρω γιατί.
Με πονάει απίστευτα όμως, και ειναι από τα λίγα πράγματα που μου φέρνουν αυτόματα δάκρυα στα μάτια και απίστευτο παράπονο και εσωτερικό πόνο.
Πρόσπαθησα να καταλάβω γιατί ο πατερας μου μου λέει πάντα "Μην μου τα λες, δεν αντέχω να τα ακούω."
Δεν μπορει να κάνει τίποτα και το δηλώνει. Εντάξει, το δέχομαι, ειμαι μόνη μου.
Η μητερα μου;
Για πρώτη φορά χτες κοίταξα καλά την οικογενειακή της κατάσταση.
'Οταν μεγαλώνεις σε ένα χ περιβάλλον, θεωρεις καποια πράγματα δεδομένα και δεν τα κοιτάς με ανακρίτικό ή σνομπ μάτι όπως κάνεις με τους απέξω μερικές φορές. Κι αναφέρομαι στον εαυτό μου, το πώς θεωρούσα καποια πράγματα δεδομένα μεχρι που μου κανε κλίκ και είπα..για κάτσε, αυτό δεν ειναι νορμάλ.

Η μητέρα μου πάντα ήταν η καλλιεργημένη, η ευγενική, η "ανώτερη".
'Ετσι περνιέται και φυσικά, αυτό εξυπακούεται οτι έχεις καποιες απαιτήσεις από κέινη.
Και θυμήθηκα οτι η μικρη της αδελφή πήγε σε αναμορφωτήριο, έγινε λεσβία με το ζόρι εκεί για ένα διάστημα-σύμφωνα με τη μητέρα μου-, πρόσπαθησε να αυτοκτονήσει, και όλα αυτά πριν καν γινει 18.
Δεν θα έλεγα οτι ειναι "φυσιολογικές" οικογενειακές καταστάσεις αυτές, τελικά.
Είναι τρεις αδελφές. Δεν μιλιούνται.
Ο παππούς μου έιχε κλειστει πιτσιρικάς ακόμα με τον πατέρα του φυλακή ανγκαστικά (δεν είχε πού να τον αφήσει- δεν ξέρω πολλές λεπτομέρειες).
Η άλλη μου θεια ισχυρίζεται ότι ο παππούς δεν ήταν "εντάξει".
Εγώ που τον θυμάμαι, θυμάμαι μόνο να με χτυπάει. Και κάτι ιστορίες της μαμάς ότι της έδωσε να φάει τα παπάκια που η ίδια μεγάλωσε.
Αλλά κατά τα άλλα, ήταν "χρυσός άνθρωπος". Μόνο που ξη μητέρα μου μετακόμισε στην Ελλάδα στην πρώτη ευκαιρία.
Η γιαγιά, ακόμα ζει 109 ετών, σε οίκο, σε άλλη χώρα. Και φέτος ήταν η πρώτη φορά που πήγε η μητέρα μου να τη δει εδώ και δέκα χρόνια. Τα'χω ξαναπεί.

Νομίζω οτι όταν ένας άνθρωπος ζει σε άρνηση και πλάθει μια εικόνα του εαυτού του, αν το παιδί του του φτύνει συνέχεια το ποιος είναι στα μούτρα-βάση των πράξεων του- δεν υπάρχει περίπτωση να αποφευχθεί η ρήξη.
Και το θέμα ειναι οτι στα 40 μου συνηδειτοποίησα τι ακριβώς έκανα με την μητέρα μου. Της πέταγα τις πράξεις της στα μούτρα. Χωρίς να το θέλω, οπως κάνουν τα παιδιά που νιώθουν αδικημένα όταν άλλα λες και άλλα κάνεις.

Είχα μεγαλύτερες απαιτησεις απο κείνη, αυτή ήταν η μορφωμένη, αυτή δικαιολογούσε τα βίαια ξεσπάσματα του μπαμπά, αυτή ανέλυε, αυτή είχε ευαισθησίες.
'Ομως ήταν τόσο μονοπλευρες, τόσο εξαρτώμενες από το πόσο ακολουθείς την παραμύθα της, που η άλλη της πλευρά σε σόκαρε.

Και σκέφτομαι, οτι τελικά η ίδια έρχεται από τελείως παραβατική οικογένεια. Πώς θα μπορούσε να ενισχύσει και να δώσει αξία σ'αυτά που ζω, όταν γι αυτήν, η βία, η εξάρτηση και όλες αυτές οι καταστάσεις όπου μπορει να είναι ο εαυτός της=passive aggressive, είναι ένα φυσικό περιβάλλον.
Δεν μπορείς να εισαι passive aggressive αν ζεις σε ήρεμες καταστάσεις.
Δεν ξέρω.
'Ισως προσπαθώ απεγνωσμένα να καταλάβω, να αναλύσω και να δικαιολογήσω το ότι οι γονείς μου άνοιγαν την πόρτα σε έναν άνθρωπο που με βίαζε ψυχικά. Δεν μπορώ να καταλάβω, γιατί, δεν με στηρίζουν σε ό, τι απόφαση και να πάρω όσον αφορά αυτό το θέμα, και γιατί ούτε μια φορά δεν ειπαν"τον κερατά τι σου κάνει!"
Θα ήταν απίστευτη ανακούφιση να νιώσω οτι νοιάζονται. 'Οτι βλέπουν τι γίνεται.
Οτι καταλαβαίνουν.
'Ετσι όπως φέρονται, κάνουν σαν να ειναι όλα του μυαλού μου. Τα τμήματα, οι απειλές, οι φασαρίες, όλα ειναι λεπτομερειες.
Από την μία εκείνος που όλα τα σκουπίζει κάτω από το χαλί, και από την αλλοι εκείνοι, τι μπορώ να κάνω ΜΟΝΗ.
Να τα βάλω με όλους;

Πώς θα την μεγαλώσω; Χρειάζομαι βοήθεια, πρακτική-έστω και στην μορφή της μιας μέρας που παίρνουν το παιδί- οι μεν και οι δε-και ξεκουράζομαι, (δεν συζητάω για διατροφή-αυτό ειναι αυτονόητο) , κακά τα ψέμματα.
'Εστω με την αίσθηση οτι αν πάθω κάτι ποτέ, υπάρχει αρκετή "σχέση" μεταξύ πατέρα και κόρης για να την πάρει. (Και χαιρομαι πουεκείνος γνώρισε καποια τώρα και ελπίζω να συμπαθήσει την μικρή, για να συνεχίσει η μικρή να βλέπει το μπαμπά της όπως πριν, αλλά και για το ενδεχόμενο του χειρότερου σεναρίου. Ποτέ δεν ξέρεις τι σου επιφυλλάσει το μέλλον.)

Αλλά τελικά, τι ειναι χειρότερο;
Να τις κρύβω τις παραβατικές συμπεριφορές των άλλων, αναλαμβάνοντας ευθυνες και άγχη που δεν μου αναλογούν, δείχνοντας της έτσι ότι ΈΤΣΙ είναι η νόρμα;
Η να εκδηλώνω ανοιχτά την δυσαρέσκιά μου για τις απαράδεκτες συμπεριφορές και το τι ειναι acceptable σ'αυτή τη ζωή, και να ορθώνω το ανάστημά μου στην εκμεταλλευσή μου, δείχνοντάς με το παράδειγμά μου το πως να υπερασπίζεται τον εαυτό της;

Να κρύβω τα μάτια της στα οσα συμβαίνουν ή να αφήσω να δει τις ασχήμιες;

Σε λίγο θα μπει στην εφηβεία....
Και αν πέσει ο πατέρας της στα μάτια της με όλα αυτά που κάνει κατά καιρούς-εφόσον εγώ δεν θα τον καλύπτω, δεν θα προσπαθήσει αυτός να τα παρουσιάσει όπως θέλει να τα παρουσιάσει; (Ασε που θα εχω πόλεμο και κατηγορίες οτι "δασκαλεύω το παιδί"-είναι πιο εύκολο απο το να κοιτάξεις το ΤΙ κάνεις και τι συνεπειες εχει η δική σου συμπεριφορά)
Αν βάλει το παιδί στη μέση;
Ν αρχίσω να ξεκαθαρίζω τι ειναι αλήθεια και τι ψέμματα;
(Ακόμα έρχονται άνθρωποι και μου λένε διάφορα έκτροπα που υποτίθεται οτι έχω κανει. Πιθανον για να δικαιολογήσει τη δική του συμπεριφορά;
Δεν μπορώ να ξέρω, κάνω μόνο εικασίες. Το σίγουρο ειναι οτι ερχονται διαφορα στ'αυτιά μου και τα προσπερνάω. Αφού μου τα λένε, θα πει οτι δεν τον πιστεψαν. Και αν τον πίστεψαν, χεστηκα. Δεν ειναι popularity contest. Εγώ ξέρω οτι υπήρξα εντάξει και κοιμάμαι με ήσυχη τη συνείδησή μου.)

Με το παιδί όμως εχει διαφορά.
Πρέπει να με σεβεται η μικρή και να με ακούει, ζούμε σε επικίνδυνους καιρούς.
Ισως γι'αυτό και να ανησυχώ και για τον σεβασμό της προς τον πατέρα της (σαν μορφή, όχι το άτομο). Όμως αυτό δεν το ελέγχω, δεν μπορώ να ελέγξω το τι κάνει, μόνο το αν θα μπω ασπίδα, ξανά.

Είναι δουλειά μου να ειμαι ήρεμη, ψύχραιμη και να συγκεντρωθώ στις ανάγκες, στα ελλατωματα συμπεριφοράς, στο διάβασμά της, και στο να της περάσω μυνήματα που θα της επιτρέψουν να ειναι ευτυχισμένη και παραγωγικός άνθρωπος αύριο.
Με ήθος, με αρχές.
Είναι πολύ σημαντικό να έχει το παιδί ένα structure εσωτερικό, να την στηρίζει.
Και προσπαθώ να το χτίσω.

Δεν ξέρω πραγματικά τι να κάνω.
Τίθονται μαθήματα ζωής εδώ. Θέλω να της πω για τα ναρκωτικά, τα τατουάζ, τους βίαιους ανθρώπους, τις ευθύνες μας σαν άνθρωποι, να της μάθω να λειτουργεί ακούγοντας τη συνείδησή της, να φτιάξει μια συνείδηση, μια κρίση και να καταλάβει το τι καθορίζει έναν καλό και σωστό άνθρωπο από έναν επικίνδυνο, ή έστω προβληματικό, και δεν ξέρω από που να αρχίσω και που να τελειώσω, έχοντας υπ'όψην μου οτι η απο κεί πλευρά θα λυσσάξει νομίζοντας ότι κάνω προσωπική επίθεση.
'Ομως εμένα, μου γυρνάνε τα άντερα από φόβο όταν βλέπω την μικρή να τρέχει στον δρόμο σε όποιον ξυρισμένο αλήτη με δερμάτινα και τατουάζ, όλο χαρά, ενώ θα ήθελα να της περάσω το μύνημα, ότι όταν συναντάμε μια παρέα από τετοιους το βράδυ, αλλάζουμε πεζοδρόμιο, πχ.
Δεν ειναι κάθε δερμοτοφορεμένος με τατου επικίνδυνος και φυσικά το χρησιμοποίησα σαν εύκολο παράδειγμα, όμως θα μου επιτρεψετε, σαν πρωην "περπατημένο αλητακι"( σαν καθε έφηβη που σεβεται τον εαυτό της και έκανε παρέα με κακά παιδιά και το σκαγε τα βράδια να πάει να τους βρει) να έχω βγάλει καποια συμπεράσματα και να θέλω να αποδώσω την εμπειρία μου στο παιδί μου, ώστε να προσέχει.
Αυτή ειναι η δουλειά μου.
Να της πω για τους κινδύνους, να της μάθω να φυλάγεται, να κρίνει.
Πώς να το κάνω οταν εδώ και 8 χρόνια νιώθω να μου ρουφάει το μεδούλι μια ιστορία που σταματημό δεν έχει και που με αποσυντονίζει συνεχώς;

Είμαι πολύ θυμωμένη αυτό το διάστημα.
Η μικρη πήγαινε λογοθεραπεία. Εγινε ενα μπερδεμα με της πληρωμές (εγώ δεν πιστεύω στα μπερδέματα αλλα δεν έχω και αποδείξεις).
Ο πατέρας της, μου ανακοίνωσε οτι δεν την ξαναπάει( το ειχε αναλάβει λόγω οτι η μικρή ειναι στο ταμείο του και λόγω οτι πριν δυο χρόνια, η λογοθεραπεύτρια με πήρε και με έκραξε γιατί δεν την ειχε πληρώσει-έτσι αποχωρησα, ξεκαθαρίζοντας τη θέση μου και στις δύο πλευρες. Είχε θιχτεί η αξιοπρέπειά μου)
Στην ερωτησή μου μού είπε οτι θα ξεπληρώσει την λογοθεραπεύτρια. Οκ.
'Αλλαξα ΟΛΟ μου το προγραμμα, τις δουλειές μου για να την πηγαίνω εγω πια. Αλλα διστακτικά.
Προσωπικά, δεν ήθελα, αλλα η λογοθεραπεύτρια μου ειπε οτι φετος, ζήτημα αν την ειχε παει 10 φορές και οτι θα παει χαμένη η δουλειά της. Μου ειπε να την φερνω, υπ ευθύνη της.
Εβαλα τα προσωπικά μου αισθήματα στην άκρη, όσο μπορούσα.
'Οταν τον ρώτησα τι γινεται με την πληρωμη γιατί θέλω να πηγαίνω με ψηλά το κεφάλι, μου ειπε οτι δεν με αφορά και να μην ανακατευομαι. (Αυτός δεν παράτησε την ευθύνη που ενέλαβε και την έριξε πάνω μου; Μήπως δεν το βλέπω σωστά;)
Προσπάθησα να πω οτι με αφορά αφού εγώ την βλέπω τώρα τη γυναίκα, και άρχισε να φωνάζει. Του ειπα να σταματήσει να το κάνει αυτό. Ενιωθα οτι θα εκραγώ. Θα αναγκαζόμουν να κλείσω.
Με έβρισε και το εκλεισε.

'Ενα άλλο θέμα που μου φερνει ένταση ειναι το θέμα του κινητού του.
Πάιρνει το παιδί και δεν έχω το κινητό του να τους βρω σε περίπτωση ανάγκης. Δεν μου το δίνει. Του ειπα να του δώσω ένα καρτόνούμερο να το βάζει στο κινητό του όταν παίρνει το παιδί , ή να το βάζει σε ένα κινητό από τα τόσα που έχει και τα δίνει, πουλάει, ουτε ξέρω. Αρνείται. Θεωρω οτι μάλλον το κάνει για να έχει τον έλεγχο πότε να διακόψει την επικοινωνία- ή να μην έχουμε επικοινωνία, όμως πρακτικά αυτό το τριπάκι εξουσίας ειναι ανεπίτρεπτο από τη στιγμή που έχει το παιδί μαζί του και λόγω του παρελθόντος, δεν του έχω ΚΑΜΙΑ εμπιστοσύνη. Αναγκαστικά, πρέπει να υπάρχει τρόπος να επικοινωνώ μαζί του όταν εχει το παιδί μαζί του. Είναι ακόμα παιδί μου, ακόμα και οταν ειναι μαζί του.
Την υπόλοιπη εβδομάδα, ας κάνει ό,τι θέλει.
Πρέπει να παίρνω τη μαμά του να τον ειδοποιεί. Μπαλάκι.
Τέτοια...
Και ακούω "οτι ψάχνομαι".
Οτι οι σωστές μανάδες βαζουν το παιδί πάνω από τη δουλειά τους.
(αυτό, οταν Πέμπτη μου ανακοίνωσε οτι την επομένη δεν θα πάει το παιδί λογοθεραπεία, ούτε θα το το ξαναπάει και του ειπα οτι ειχα κανονίσει καποια ραντεβού.)
Μάλιστα σε καποια φάση επανελαβε οτι έλεγα και με κορόιδευε. (Εκεί ομολογώ οτι ειχα πολύ ασχημο ξέσπασμα. Πήρα την μητέρα του και τους τα έσουρα ομαδικώς για το πόσο μου χουν ρουφήξει την ψυχή και όλο πρέπει να ασχολούμαι μαζί του για πράγματα που σε άλλους ειναι αυτονόητα. Το πόσο κουράστηκα και βαρέθηκα.)

Είμαι άνθρωπος που τιμα το παρελθόν του. Εχω μεινει φίλη με παλιούς έρωτες, ακόμα και όταν αυτοι τελειώσαν άσχημα. Δεν κρατάω κακία αν ο άλλος πει συγγνώμη και δεν το ξανακάνει.
Ντρέπομαι που δεν έχω καλές σχέσεις με τον πρώην μου, όμως οι παραβατικές συμπεριφορές δεν ειναι θέμα καλών τρόπων και καλής διάθεσης. Είναι θέμα -όπως το αντιλαμβάνομαι- συμπεριφοράς, εκμεταλλευσης των ορίων, ευθυνών, κρίσης και ένα συνοθύλευμα τελος πάντων οπου ο άλλος -σε γενικές γραμμές- δεν σεβεται τον εαυτό του, τους άλλους και πρέπει ή να φύγεις μακρυά από το άτομο που δεν σε σεβεται, ή να μπεις σε έναν αιώνιο αγώνα φύλαξης των ορίων σου, του εαυτού σου.
Μια διαρκή πάλη να κρατήσεις τον εαυτό σου ανεπηρέαστο, να κλέισεις πόρτες για να μην μπαινοβγαίνουν, και να κρατηθείς αισιόδοξη, αντικειμενική, και κύρια της ζωής σου. Και μεσα σ'ολα αυτά να πας για δουλειά, να διδάξεις, να διαφυλάξεις, να είσαι μάνα, να κρατήσεις ένα σπίτι.
Δεν με χεζετε λέω εγώ; Πού να την βρώ την ενεργεια;

Νιώθω οτι ειμαι στη μέση ανθρώπων με τους οποίους νιώθω να μην έχω καμία, μα καμία δουλειά, σχεση, επιθυμία να συναναστραφώ.
Στη συμπεριφορά-ιδίως στους ξένους, ειναι όλοι τοσο ευγενικοί, συμπαθητικοί, καθως πρέπει. Εγώ ειμαι τελείως χύμα. Χάνω τις εντυπώσεις. Με ενδιαφέρει η ουσία πιο πολύ. Ισως κακώς.
'Ολα ειναι οι εντυπώσεις. Αυτό ειναι το μυστικό της επιτυχίας στον κόσμο μας.
Αν σε γουστάρουν οι άλλοι, you get away with everything.

Το πρόβλημα ειναι οτι εγώ δεν λειτουργώ έτσι. Κοιτάω την ουσία. Δεν με νοιάζει το πόσο συμπαθητικός ειναι κάποιος, δεν τυφλώνομαι. Το λάθος ειναι λάθος, ειτε το κανει ο Μπραντ Πίτ, ειτε ο γύφτος της γειτονιάς.

Πλεόν, μετά από χρόνια παραβατικής τους συμπεριφοράς, τους απορρίπτω. Δεν μου κάνουν, δεν με ενδιαφέρουν, δεν έχω καμιά δουλειά μαζί τους και δεν θέλω να έχω.
Κι ομως, ειναι μες στη ζωή μου, μέσω του παιδιού.
Αλλά αυτό
και μόνο φτανει.

Ξέφυγα.
Ξεκίνησα με τους σεισμούς.
Εχω λίγα χρόνια που έχω πάθει εμμονή θα έλεγε κανείς μ'αυτούς.
Μετακόμισα από το ισόγειο γι'αυτό το λόγο.
Δεν υπάρχει βράδυ που δεν το σκέφτομαι.
Δεν υπάρχει βράδυ που δεν νιώθω ανασφάλεια.
Με τον ψυχολόγο, το αναλύσαμε.
Η οικονομική ανασφάλεια πιθανόν το μεγαλώνει, οι ευθύνες, τα προβλήματα που αντιμετωπίζω, το πηραμε μεταφορικά.
'Οτι οι ευθύνες ειναι σαν σπίτι που πέφτει πάνω μου.
Και με παρηγορούσε αυτή η σκέψη.

Κι ας νιώθω συνέχεια οτι θα γίνει ένας μεγάλος σεισμός.
Τον περιμένω. Αλλά μετά λέω οτι ειναι το μυαλό μου.

Μέχρι χτες που ανοιξα τη τηλεόραση μετά από 3 μέρες. 3 Μέρες με απίστευτα νεύρα (όπως το 99 πριν τον σεισμό). Και δεν πίστευα στα μάτια μου.
Και σχεδον δεν ένιωσα φόβο.
Είμαι μουδιασμένη.

Θέλω να πάω να μείνω στο εξοχικό. Είναι μονοκατοικία. Είναι μακρυά απ'όλους.
Να πάρω εναν μεγάλο σκύλο, να δω την μικρη να τρεχει στον κήπο, όσο ειναι ακόμα παιδί. Είναι κοντα στο σχολείο της, και πιστεύω οτι θα ήμουν πολύ καλα εκεί.
Ξέρω όμως οτι δεν υπάρχει περίπτωση να με αφήσουν να πάω, ακόμα και αν τους μεταβίβαζα την γκαρσονιέρα μου για να παίρνουν το νοίκι.
Εδώ δεν μου το εχουν γραψει (και να πάρουν την επικαρπία), και ανησυχώ, αν ποτέ πάθει κάτι ο πατέρας μου, μην τα "φάει" όλα η μητέρα μου και δεν μεινει τίποτα στη μικρή. Είναι το στυλ της.
Κλειδι έδωσαν για πρώτη φορά το 98 σε γκομενό μου. Οχι σε μένα. Δεν ξέρω αν ειναι κατανοητό το πόσο αποκαλυπτική ειναι αυτή η κίνηση για το πώς με αντιμετωπίζουν (όχι εμένα προσωπικα, πλέον εχω καταλάβει οτι δεν έχει να κάνει με μένα αλλα με δικά τους θέματα)
Και θα με αφήσουν να πάω να μείνω;
Και που θα βάλει η μανα μου όλη τη σαβούρα που μαζεύει 50 χρόνια τώρα;

Ουτε για το Πάσχα δεν μπορώ να πάω.
Αν πώ οτι θέλω, θα "συμπέσει" με τη δική της επιθυμία να πάει και θα πρέπει να συμβιβαστούμε (ασχετα αν εχει να πατήσει εβδομάδες). Και θα πρέπει να το καθαρίσω, θα ειναι μες τη βρώμα, τα κρεβάτια μες στη σκόνη, και δεν εχω το κουράγιο.


Μερικά βράδια, πριν κοιμηθώ, ονειρευομαι οτι μένω εκεί, το εχω διαμορφώσει λίγο, και βλέπω την μικρή να παίζει στον κήπο με τα σκυλιά, μια κούνια που της έχω αγοράσει.
Με βλέπω να ξυπνω το πρωί και να πίνω τον καφέ στον κήπο, να ανάβω το τζάκι το βράδυ, να της μαθάινω ποδήλατο, και να δουλέυω με το λάπτοπ κάτω από την σκιά της ελιάς.
Να την πηγαίνω στη στάση του λεοφωρείου το χάραμα και να μυρίζω τη δροσιά στο χορτάρι (αν και χτίζουν τόσο γρήγορα εκεί πια, που μόνο στον κήπο μας θα μείνει χορτάρι για μύρισμα)
Ασφαλής από κτίρια που πέφτουν.
Με κοκόρια να λαλούν στο βάθος ενώ μόλις ανατέλλει ο ήλιος


Και καπου εκεί, αποκοιμιέμαι.
Να συνεχίσω το όνειρο.

Comments

Popular Posts