Έχω δίλλημα...

'Οταν έψαχνα για σπίτι, υποσχέθηκα στον εαυτό μου ότι θα πρόσεχα καποια πράγματα, όπως το να υπάρχει μεγάλη μπανιέρα, και προσβάσιμη..όχι όπως τώρα που καβαλαμε την λεκάνη για να μπουμε σε μια μπανιέρα σε μέγεθος λεκάνης. Ότι θα ήταν σε όροφο για να μην είναι προσβάσιμο, να μπορω να πιω καφέ το απογευμα την άνοιξη, να μπορω να έχω την άμμο των γατιών έξω. Ότι θα έιχε μια κουζίνα που θα ήταν βολική για να μαγειρέψουμε κουλουράκια και γλυκά με την μικρή. Ότι θα είχε αποθηκευτικούς χώρους. Ότι θα ήταν φωτεινό, ότι θα μπορούσα να εχω κατοικίδια. Καλούς σπιτονοικοκύριδες και γείτονες. Μέσα στο δρομολογιο του λεοφωρείου του παιδιού. Το παιδι θα είχε γραφείο να διαβάζει και γω χώρο να κάνω γιο΄γκα μπροστα σε παράθυρο, το βράδυ θα κοιμόμουν με παράθυρα ανοιχτα και τον ουρανο σνα τελευταία εικόνα. Δεν με ένοιαζε αν θα ήταν παλιο η καινούργιο
Και βρήκα. Στον δεύτερο, με μια μικρή κουζίνα που ομως χωράει ενα τραπεζι να τρωμε, και να ακουμπησω λίγα πράγματα οπως βραστήρας κλπ...
Με μπαλκονι μπρος πίσω και δυο υ/δ με ντουλαπες, και κατι ραφια εδω και κει...ασχημα, αλλα πρακτικά. Και ένα μπανιο μεγαλο.
Και κοντα στο αλλο αρα μπορω με αυτοκίνητο και διαδρομες να παω όλο το νοικοκυριο και να νοικιασω φορτηγακι για ψυγεια, ολυντηρια μειωνοντας το κοστος της μετακόμισης στα 250 ευρώ.
Και κοντα στην σταση, στο μετρο, στους γονεις μου. Ε τι κιαν ειχε σχολειο κοντα...δεν πειραζει, θα κοιμομουν στο μέσα δωματιο. Εκει που εχει λίγο πιο φαρδυ μπαλκόνι.

Και πηγα βραδυ με το παιδί να το δει.
Και ακουσα την κίνηση. Ήταν σε κόμβο αλλα δεν έδωσα τόση βάση μεσα στην ημερα.
Εκει στο σκοτάδι, ακουγα τα μηχανακια να γκαζάρουν για να βγάλουν την ανηφορα και η καρδιά μου βούλιαξε. Πανω κάτω δρόμος διπλής κατεύθυνσης, μια συνεχής ηχορύπανση.

Θελω να φύγω από το ισόγειο γιατι η ποιότητα του ύπνου μου αλλαξε με τον θόρυβο, όμως εδω περνανε αλλά όχι συνέχεια. Εκει, δεν σταματα ποτε, ειναιτραγικό να επιστρεφω εδω και να μου φάινεται ήσυχη η γειτονιά που μέχρι τωρα έβρισκα απαραδεκτη λόγω γειτόνων και μηχανακια και και και...
Κάθησε αστο σκοτάδι και φαντάστηκα το σπίτι με χαλιά, με έπιπλα να απορροφουν. Με κλειστα παραθυρα (πόσο κρατά η άνοιξη;)...αλλα ξαφνικά δεν ήταν πια το ζεστό σπίτι που με καλούσε αλλά ένα σπίτι προβληματικό.

\Στην κουζίνα, καταλήγει οσ ωλήνας αποχετευσης του από πάνω, αφου είναι κολλημμένο σύριζα στον τοίχο του μέσα υπνοδωματιου, μια γυψινη ψευτοκατασκευή το καλύπτει δίπλα στον νιπτήρα μου...και παντα καποια πόρτα κοπαναει...

Και δεν ξέρω τι να κάνω.
Η σπιτονοικοκυρά, γλυκειά, δεν θέλει άυξηση στο συμβολαιο, τα λεφτα είναι σχετικά καλα, υπαρχουν υπερ και κατα, και αναρωτιεμαι...περιμενω για κατι καλύτερο; Υπάρχει κατι καλύτερο με 400 ευρώ;
Η αρπαζω την ευκαιρία και κοιταω τα θετικά και αγνοω τα 2-3 αρνητικά;
Συνηθίζεται ο θορυβος δεν λέω...
Όμως θα το νιώθω σπιτι μου και θα τα αγνοησω, η θα πάθω εμμονη και δεν θα με χωρά ο τόπος;