A woman in this city...©

Ελεος!

Συνομιλια στο τηλεφωνο με τον πατερα μου.
"Δεν εχω καρκινο. Τον νικησα."
-"Ε;"
-"Εδώ δεν ξέρουν να κάνουν διαγνώσεις. Πουθενά στην Ευρώπη. Μόνο σκιες βλέπουν. Μόνον στην Αμερική. Αλλά θέλουμε 250 ευρώ και δεν τα έχουμε". (και να τα είχε δεν θα έστελνε αίμα)
"Αλλώστε δεν είμαι αρκετα δυνατός να δώσω αίμα." (Να το).
"Ο γιατρός μου έδινε μόνο ένα μηνα ζωής και έπαθε έκπληξη όταν με είδε."
-Μπαμπα, που το βασίζεις οτι δεν έχεις καρκίνο πια; 'Εκανες εξετάσεις;¨"
-"Δεν έχω σου λέω, εμπιστέψου με. Τα νεφρά μου μόνο είναι το πρόβλημα."


Μετά αρχισε αλλο τροπάριο.
"Με τρώνε οι σκέψεις μου. Πώς θα πας να μείνεις στο εξοχικό; Θα μπει κάποιος μέσα.."
Ενιωσα να αγανακτώ.
Για χρόνια, δεν εμενε κανείς τους μέσα. Οταν εγώ ενδιαφερθηκα, άρχισαν τα "θα σε βιασουν, θα σε κλέψουν, θα σε κάνουν" με αποτελεσμα να φοβηθώ και να κοιμάμαι πάντα ανησυχα εκεί. Λϊγους μήνες μετα η μητέρα μου πήγε και εμεινε 10 ολοκληρους μήνες εκε…

Φέτος δούλεψα το ρεβεγιόν σε ένα παραλιακό ξενοδοχείο. Είχα καιρό να το κάνω και ήθελα κάποιες πρόβες αλλα αρρωστησα μέχρι και την τελευτάια μερα, κι εγώ και το παιδί έτσι πήγα απροετοίμαστη.
Ομως με το που μπήκα στο ξενοδοχείο ένιωσα να γυρνώα σπίτι μου, κι ας μην είχα παει στο συγκεκριμένο ποτέ.
Καλώς ή κακώς, αυτή ηταν η επιλογή μου στην ζωή, αυτό διάλεξα, αυτό μου αρεσει και αυτό κάνω καλά.
Ανεβηκα στην εξέδρα και ξεκίνησα να τραγουδάω. Ο κόσμος έτρωγε και πρωτη πρώτη η μικρή που μου έιχε ζητήσει 3 πιάτα από το μπουφέ.
Ηθελα φετος να τα περάσουμε οικογενειακά στο σπίτι, αλλά χρειαζόμουν τα χρήματα, και η ιδέα του να ξαναβγω λίγο έξω με χαροποιούσε. Τελικά κανονισα με έναν φίλο να πάει σπίτι να βάλει το δώρο του Αη Βασίλη κάτω από το δέντρο ωστε γυρνώντας να βλέπαμε οτι "ηρθε".

Ξεκίνησα να τραγουδαω και χάρηκα οταν ο κόσμος σταματησε για λίγο τα δικά του, αλλά κυρίως το παιδι που πέρα από κατι παιδικά dvd και στο σπίτι, δεν με ειχε ουσιαστικά δεί ποτέ.

Κατέβηκα μετα το πρώτο μ…

Και επειδη δεν εβρεξε ακόμα....

ΞΕΜΑΤΙΑΣΤΕ ΜΕ.

Θα ήθελα να εξηγήσω κάποια πράγματα όχι γιατι νιώθω την ανάγκη να απολογηθώ, αλλα δεν θα ήθελα καποιος να στεναχωρεθεί χωρίς λόγο.

Το μπλογκ αυτό ειναι από τα πιο παλιά.
Μου άρεσε η ανωνυμία που μου επέτρεπε να λέω ό,τι ήθελα. Η ταυτότητα δεν είναι στο όνομα, αλλα στην αίσθηση οτι ξερουμε καποιον.
Εγώ ήθελα να ακουγονται αυτά που εχω να πω, αυτά που έχω μέσα μου και να μην εστίαζουν σε ποιον τα λέει, αλλά σ'αυτα που γραφονται.

Καποια στιγμη το μπλογκ απεκτησε δημοσιοτητα και ...διαφοροι έρχονταν και έλεγαν το στραβο τους και το ανάποδό τους.
Οταν βγήκε το βιβλίο έγινε χαλασμός. Και στον προσωπικό μου χώρο, στην αληθινή μου ζωή.
Οι περισσότεροι δεν καταλαβαιναν οτι εμένα δεν μου έκανε αίσθηση.
Δεν θα έβγαζα χρήματα από αυτό, δεν ήταν προιον εργασίας, κάτι που θα χρησίμευε σε κάποιον και είχα ήδη βγάλει ενα βιβλίο για το οποιο ήμουν περήφανη.

Το θέμα είναι όμως οτι αρχισε να μπαινει πολύς κόσμος μέσα εδώ και είχα πολλά προβλήματα με το αν θα έβαζα λινκ ή όχι.
Βλέπετε, τότε ειχε αρχίσει να δ…

εχω πραγματικά βαρεθεί να μου στέλνετε λάθος παραγγελίες. Πρέπει να εχει συμβεί 8-9 φορές σε 6 μήνες. Πολύ μεγάλος αριθμός. Δεν νομίζω να ειμαι η μόνη.
'Εχω βαρεθέι να τρωω ΜΕΤΑ την παρέα μου γιατί επρεπε να πάρετε το πιάτο μου πίσω.

Κρίμα.
Πόσο δύσκολο ειναι να θυμάσαι να μην βάλεις κάτι σε μια σαλάτα γιατί ο άλλος είναι αλλεργικός; Η να τσεκαρεις αν το τυρί μυρίζει;
Δεν είναι δείγμα κακής θέλησης, είναι δείγμα ανικανότητας, πια.

Και επειδή το πρόβλημα ξεκινά από την κουζίνα μάλλον, όχι δεν θέλω να μου φέρετε άλλο πιατο.
Η φαντασία μου καλπάζει και φαντάζομαι τον μαγειρα να φτύνει μέσα όπως σε κάτι ταινίες.

Αν κάποιος ξέρει να ξεματιάζει, ας κάνει κάτι είναι 2 μέρες συνεχόμενες που πεθάινω...

Χτες μίλησα με τον κολλητό μου στο τηλέφωνο.
Του είπα τι έγινε, τι μου είπε η μικρή, και μου είπε

"Πιστεύεις οτι ο πρώην σου η εγώ θα μπορούσαμε να ειμαστε σωστοί γονείς αν ειχαμε τις συνθήκες ζωής που έχεις για να την μεγαλώσεις; Προσπαθείς να της φτιάξεις τον χαρακτήρα, αγαπάει τα ζωα, να την διαβάσεις, εγώ δεν θα είχα ούτε το κουράγιο ούτε τις άντοχες.
Και αν η μικρή δεν το δει αυτό όταν μεγαλώσει, πιστεύω να ειμαι κι εγώ εδώ να της τα ψάλλω ένα χεράκι. Κάνεις εσύ ολη την βρομοδουλειά. Πιστεύεις θα την έκανε κανας άλλος έτσι όπως έχουν τα πράγματα;"

Αρχισα να κλαίω.
'Ηταν η πρώτη φορά στα 8 χρόνια που κάποιος μου το έλεγε αυτό. Πρώτη φορά που δεν δίναν εμφαση στα στραβα, στις φωνές, στο πώς πρέπει να αντέξω γιατί ειμαι μάνα. Πρώτη φορά που καποιος μου αναγνώριζε τις δυσκολίες μου. Κάποιος που καταλάβαινε.
Είναι δυνατόν να θέλω τοσο πολύ μέσα μου καποια αναγνώριση;
Γιατί;

Καπάκι μίλησα και με τον 'Αγγελο, ο οποίος για χ,ψ λόγους δεν έκανε την παραγγελία του βιβλίου για τη…

Και σήμερα μου σκασε την βόμβα.
"Μαμα, αγαπώ εσενα, τον μπαμπά και την( -ας την πούμε) Ειρηνη".
Χαμόγελο.
Χαίρομαι. Ανησυχώ λίγο τι θα γίνει αν ποτέ χωρίσουν αλλά σκέφτομαι οτι μπορώ παντα να την πάρω τηλέφωνο(την Ειρήνη) και να της ζητήσω να ερθει να δει το παιδί, όταν καταλαγιασουν τα πνεύματα.
Και αν δεν χωρίσουν και κάνουν δικό τους παιδί...σταυρώνω τα δάχτυλα οτι θα συνεχίσει η προσοχή και η αγαπη που της δείχνει. Το χαίρομαι, δεν νιώθω καμία ανασφάλεια ή ζήλεια.
Η θέση μου ειναι αυτή που είναι, χαίρομαι που έχει μια πρόσθετη θετική παρουσία στη ζωή της, να της κάνει όλα όσα δεν κάνουμε μαζί λόγω χρόνου.

Η μικρή με κοιτάει.
"Είναι σαν μητέρα".
"με τον μπαμπα, σαν οικογένεια."

"Σας αγαπάω και τις δύο το ίδιο"
Σφίξιμο στο στομάχι.
Ξέρω οτι δεν πρέπει να δώσω βάση, έμφαση, ότι ειναι λογικό να αγαπά καποιον που την φροντίζει, της κάνει γλύκες ενώ εγω φωνάζω, μαλώνω, απαγορεύω...

"το ίδιο;"την ρωτάω. Γνέφει καταφατικά.
'Στεναχωριέσαι;" με …

Και το πήρα το όνομα μη μου το κλέψει κανείς, και πήρα και το web hosting αλλά το χόστινγκ δεν τελείωνε εκεί, έπρεπε να "χώσ'την" και σε ντιζάιν ιστοσελίδας.Λεφτά δεν υπήρχαν, και πέντε μέρες τώρα ψαχουλεύω , το παλεύω, με την πολύτιμη συνδρομή φίλων που συγκινούνται από την μελωδική φωνή μου που τους απειλεί με Θεούς και δαίμονες αν δεν με βγάλουν από το τέλμα που πήγα και βούτηξα.Με τα πολλά βάλαμε και ελληνικά, αμφιβάλλω αν οι ξένοι θα έπιαναν το βρώμικο χιούμορ μου.Αμφιβαλλω αν το πιάνουν και οι 'Ελληνες εδώ που τα λέμε, αλλά καποιοι, πιστοί φίλοι τόσο καιρό, του π*υστη, κάτι βρήκαν. Δεν συγκινώ μονο λεζβίεζ και γαμίκουλες, κάτι στο γραπτό πιάνει τόπο.Και η αλήθεια είναι οτι την βρίσκω να ψάχνω, να παραθέτω, να προβληματίζομαι και να προβληματίζω.Να ξεκινάω με απίστευτο stand up comedy κέφι και να διασκεδάζω την 'αγνωστη" παρέα μου εκεί έξω.
Η αληθεια ειναι ότι έτσι ξεκίνησα πριν χρόνια, και στην πορεία έχασα το χαμόγελο, και την διάθεση. Παραγνωριστήκαμε…

Εχω καιρό να γράψω, και αυτό γιατι
α) δεν μου περισσεύει χρόνος (και εχω πεθάνει και στους πονοκέφαλους με τις βροχές)
β) δεν μου αρεσει πια το ύφος με το οποίο γράφω...παλιά, διακομωδούσα καταστάσεις, αλλα τον τελευταίο χρόνο, δεν ξερω τι μου φταίει, δεν έχω διαθεση να "διασκεδάσω" τον αναγνώστη μου, να καλυφθώ πίσω από το χίουμορ για να πω αυτό που με καίει. Ισως παραγνωριστήκαμε, ίσως μεγάλωσα, ισως πολλά
γ) τα θέματα που με απασχολούν έχουν να κάνουν με τους δικούς μου το παιδί μου και τα προβληματα με τον πρωην μου.
Το πρώτο μέρος με θυμώνει. Το δεύτερο, αν εχω κατι να πω, θα είναι γιατι της φωναξα ή κατι τετοιο και δεν αντεχω αν το απλώνω εδώ. Το τρίτο...κρατουσα πάντα μια ισσοροπία ανάμεσα στα "παραπονά"μου και στο να μην τον κακοχαρακτηρίζει κανείς. 'Ηταν εδω ενα καταφύγιο στο οποίο έλεγα το 3% αυτών που συνέβαιναν. Τα πιο επώδυνα, τα πιο σκατένια τα κρατούσα μέσα μου ή σε καποιο κρυφό μπλογκ, για να μην σκάσω.
Οχι για να μην τα διαβάσει εκείνος. Χεστηκα. Δε…