Εγω, απο που παιρνω δυναμη και κουραγιο, τελικα;

Η μικρη μεσα στην νυχτα κουλουριαζεται διπλα μου παραπονεμενη οτι ποναει η κοιλια της. Μες τον υπνο μου δεν πολυκαταλαβαινω γιατι δινει εμφαση στην αγκαλια. Την ρωταω, δεν απανταει κοιμαται. Ξανακοιμαμαι αμεσως.
Λιγο αργοτερα ξυπναω απο την μικρη που με τα χερια στο στομα εχει ανασηκωθει στο κρεβατι και κανει εμετο. Την πηγαινω προς το μπανιο με ηρεμη φωνη λεγοντας της οτι ειναι κατι το φυσιολογικο, οτι δεν πειραζει. Της κραταω τα μαλλια στην λεκανη.
Μου λεει οτι ειναι κουρασμενη.
Ξαναπαμε στο κρεβατι, με λεκανιτσα αυτην την φορα.
Εβγαλε χολη και μουπαιρνει λιγη ωρα να σκεφτω τι μπ[ορει να την πειραξε.
Ξανακοιμομαστε.
Ξυπναω απο παλι οταν παιρνει την λεκανιτσα και ξανακανε εμετο. Φλεματα αυτην την φορα.
Εκει καταλαβαινω οτι μαλλον κρυωσε η αρπαξε κατι.
Δεν ξερω τι ωρα ειναι, αλλα ειναι πρωι. Σε λιγο θα παρει ο πατερας μου τηλεφωνο να ερθει να την παρει να την παει στη σταση.
Δεν θα την στειλω.

Δεν την εστειλα και την Πεμπτη, αλλα αυτο γιατι ημουν υπερβολικα κουρασμενη και δεν αντεχα να σηκωθω, συν οτι το παιδι μου ειχε λειψει και ηθελα να περασουμε λιγο μαζι την ημερα μας.Η δασκαλα της με περιμενει να μου παραπονεθει ποσο πολυ πισω ειναι στα μαθηματα, και το αναβαλω, δεν ειναι η καταληλοτερη εποχη να κανει κοπανα αλλα, εγινε, τι να κανουμε τωρα;

Ειμαι λιγο αλαφιασμενη, αλλα ξαπλωνουμε παλι και κοιμομαστε.
Χτυπαει το τηλεφωνο.

"εκανε εμετο, δεν θα παει "
"Πωπω αυτο το παιδακι, μια παει μια δεν παει..."

Θα ηθελα να πω οτι εμεινα μαλακας, αλλα εχω συνηθισει.

"δεν εισαι σε θεση ουτε εσυ, ουτε κανενας να με κρινει."







Η καρδια μου χτυπουσε στο στηθος μου. Θυμωσα.
Πληγωθηκα.
Γιατι ενιωσε την αναγκη να με κρινει να μου δειξει το disapproval toy?
Eπειδη νιωθε αοτι δεν τον υπολογιζω;
Πως να υπολογισεις καποιον που εχει βαθια περιφρονηση για το φυλο σου, τις ικανοτητες του, την κριση του, και που εχει συνεχεια την κατα κριση στο στομα;
Ηταν αναγκαιο; Οχι
Ποιον εχω να μου επιβεβαιωνει αραια και που οτι ολα θα πανε καλα;

Απο που μπορω να αντλησω δυναμη;

Δεν παραπονιεμαι τωρα ουτε μ εχει πιασει η κλαψα, απλα αναρωτιεμαι, αν σταματαει κανεις απο ολους οσους ζουνε γυρω μου να σκεφτουν μεσα στο τι θελουν και πιστευουν, αν η παρουσια τους τελικα βοηθαει που βοηθαει η αν τελικα η αντληση και ολα οσα παιρνουν απο μενα, τελικα ειναι πιο πολλα απο αυτα που υπολογιστικα προσφερουν.


"μας θες μονο για να σου κραταμε το παιδι "
μου ειπε καποτε η μανα μου.
"δεν θες να το μεγαλωσουμε, δεν μας υπολογιζεις σε οτι πουμε..."

Το παιδι δεν ειναι οικοπεδο, με ποσοστα, δεν ειναι χωραφι που αμα το ποτισεις τα πρωινα που εγω δεν μπορω εχεις να πεις το τι θα το κανουμε ουτε να βγαζεις πικρα επειδη οι εισηγησεις σου δεν ακολουθουνται. Δεν ειναι πεδιο εγωισμου.
Ειναι ενα πλασμα, που εχει μια μαμα που ειναι αυτη που ειναι, τρεχει, και κανει οτι μπορει.
Η σκεφτεσαι αυτο και βοηθας για το καλυτερο αποτελεσμα στο παιδι, η μενεις μακρυα, αν οτι κανεις εχει τον εγωισμο χερι χερι.

Δεν θα μεγαλωσει το παιδι να μην εχω κανεναν πια πανω απο το κεφαλι μου;
Λεω την λεξη "ελευθερια" και βουρκωνω.
Λεω την λεξη "ελευθερια" και αναστεναζω. Υπηρξα ελευθερη, πιο ελευθερη απο τον καθενα, μη δεσμευμενη απο κοινωνικα 'πρεπει", συγγενεις, πατριδες, θρησκειες, και μονο δεσμια της καρδιας μου. Οπου αγαπουσα εμενα.
Αγαπω το παιδι μου, και μπηκα στην φυλακη απο την οποια δραπετευσα στα 16.

Και ακουω σχολια, και ειμαι αναγκασμενη να υπολογιζω τα θελω ολων για μπορεσω να δπουλεψω, να ζησω και να μεγαλωσω το παιδι, οπως οπως.


Καμια φορα σκεφτομαι ποσο διαφορετικη θα ηταν η ζωη μου αν μου ειχαν παραχωρησει το εξοχικο, να μεγαλωνει το παιδι στην εξοχη, το σχολειο διπλα, θα ειχα βρει και την αυτοπεποιθηση να παρω αυτοκινητο...
Ομως το εξοχικο ειναι δικο τους και δεν μπορω να τους πω τιποτα, ουτε εχω απαιτηση. Το εχουν κανει αποθηκη και αφου θελησα εγω να μεινω εκει καποιες φορες με το παιδι η μανα μου ξυπνησε και πλεον εδω και ενα χρονο δεν μπορουμε να παμε γιατι οποτε εχουμε χρονο απο το σχολειο η σαβατοκυριακο "τυχαινει" να θελει να παει.
Και χτιζουν γυρω γυρω και σκεφτομαι οτι το κωλο οικοπεδο το οποιο ηταν η αιτια οταν μεγαλωνα να μην παρω παπουτσια και ρουχα και πραγματα οπως ολα τα παιδια , γιατι ειχαμε "στερησεις", τελικα δεν θα το χαρω οχι μονο εγω, αλλα ουτε η μικρη.


Και γελαω γιατι ξερω οτι αν ο πατερας μου μαθει ποτε οτι πηρα δανειο θα με αποκληρωσει.
Στην κυριολεξια.
Οταν πηρα πιστωτικη, μου εκανε ολοκληρη φασαρια για το πως θα του φανε οι τραπεζες τους κοπους του μεσω εμου.
Σαν να ειμαστε ενα σπιτι , ενα νοικοκυριο, μια τσεπη.

Μονο που αρκετες φορες, για να μπορεσω να τα βγαλω περα, το ψυγειο ηταν αδειο.Δεν ειχα τα μικρο πραγματα που κανουν την ζωη πιο ευχαριστη οπως φυστικοβουτυρο κλπ, και την βγαζαμε με μακαρονια κλπ. Δεν αναρωτηθηκαν ποτε τι τρωμε, Και δεν ειναι δικη τους ευθυνη, ειμαι κοτζαμ γαιδουρα και δεν εχω καμια απαιτηση. Αλλα εχω απαιτηση να μην ακουω σχολια και να μην παρεμβαλουν.
Οπως οταν πληρωνω τους λογαριασμους αργοπορημενα και το βλεπει.

Αυτο που θελω να πω, ουσιαστικα με ολο αυτο το κατεβατο ειναι οτι δεν χρειαζομαι επικρισεις με την συγκαλυψη τις βοηθειας.


Θα παρω μεγαλυτερο δανειο.
Να κλυψω το προηγουμενο, να καλυψω τα χρεη, και να μετακομισω.
Αυτη η κινηση θα με φτιαξει η θα με καταστρεψει.
Θελω ενα ανθρωπινο σπιτι με μπαλκονι, γιατι πλεον με δυο γατες η συμβιωση με τις τριχες ειναι αδυνατη. Θελω ενα σαλονι, να δεχομαι φιλους. Θελω ενα διπλο κρεβατι. Καλα ηταν οταν εφυγα σαν την τρελλη και βρηκα οτι βρηκα και εφτιαξα ενα σπιτι οπως οπως, Τωρα ειναι ωρα να παω στο επομενο σταδιο.


Καμια φορα σκεφτομαι οτι με το δανειο -αν το μαθει- θα ειναι και η τελευταια φορα που θα μου μιλησει ο πατερας μου. Αλλα δεν θα μου ξαναμιλαγε αν μαθαινε οτι πχ ειμαι λεσβια.
Και καπως ετσι το βλεπω, οτι δεν μπορω να κανω τις κινησεις μου αναλογα με το αν εγκρινουν η οχι.
Στην τελικη αν αποτυχω να αποπληρωσω το δανειο μου-λεμε τωρα-, δεν εχω τους δικους μου σαν διχτυ ασφαλειας, ειμαι μονη μου, οποτε απο τις δυο δεσμευσεις, προτιμω αυτην που θελει πολυ ξεκαθαρα πραγματα απο μενα, καθε μηνα.