Τα νέα μου

Είδα τις προάλλες μια ταινία από ένα κρατικό κανάλι, το Ρεστορεϊσιον με τον Ρομπερτ Ντάουνι, και ενώ έχω γίνει πιο μαλακή με τις μεταφράστριες γενικώς, τώρα που ξέρω τις συνθήκες τις δουλειάς, δεν μπόρεσα να μην τα πάρω με το γεγονός οτι μέσα σε ένα μισάωρο είδα δυο λάθη που πέρασαν ντούκου από την επιμέλεια ( πχ ι αντί για ο, κάτι το ανθρώπινο οταν δακτυλογραφείς) αλλα κυρίως η λέξη clap μεταφράστηκε ως χειροκρότημα ενώ εννοούσε την σεξουαλική ασθένεια.
Ενταξει ρε γαμώτο, καπου μου την δίνει.

Στην δουλειά εχω ακόμα λίγα θέματα.
Μια φίλη μου μου εξήγησε οτι οταν μπαίνω σε έναν χώρο φερομαι με τοση αυτοπεποιθηση σαν να μου ανήκει και αυτό δημιουργει εντασεις στους άλλους για πολλούς και διαφορους λόγους.
Το καταλαβαίνω.
Υποτακτική δεν υπήρξα ποτέ ουτε δουλοπρεπης αλλα σέβομαι.
Κρίμαι που η διαφορά ειναι τόσο δυσδιάκριτη.

Πήρα και 3ο σκύλο-κάποιος να με σταματήσει. Από την φιλοζωική.
Δεν ξέρω αν κάνω καλά, δεν ξέρω αν έχει αρρωστιες, το κολάρο του ήταν πολύ μεγάλο και τώρα που μιλάμε σίγουρα μου έχει σκάψει τον κήπο και θα πάθω κρίση.
Θα σας βάλω φωτογραφίες την επόμενη φορά.

Νιώθω κουρασμένη, αλλα νιώθω απίστευτα τυχερή που είμαι εκεί.
Κερνάω καφέ τις κυριακές που λείπει η μικρή, έχω πεθυμίσει να παίξω τάβλι, να κάνω μπάρμπεκιου και να παίξω παντομίμα.

Κάθε πρωί κατεβαίνουμε με τα ποδήλατά μας στον κεντρικό δρόμο, μαθαίνει να έχει οδική αγωγή.
Αγχώνομαι για το τι θα κάνω τον χειμώνα, αλλα ευελπιστώ μέχρι τότε να έχω ξεκινήσει μαθήματα οδήγησης.

Ξέρει κανείς κανέναν που να δέχεται ένα κατοστάρικο το μήνα έως τον απόπληρώσω; Και δεν θα μου ζητήσει του κόσμου τις γενικές αίματος;


Κατά τα άλλα στη δουλειά ψάχνω χορηγούς επικοινωνίας, γνωστούς σε ραδιόφωνα, περιοδικά και τηλεοράσεις ώστε να γίνει γνωστό το event.
Εχετε καμιά ιδέα;