Parenting
Δεν ξέρω αν ο υπόλοιπος κόσμος το κανει να φαινεται ευκολο, αλλα εμένα δεν μου έρχεται φυσικά το γονεικό ζήτημα. Ξεκινάς με τις καλύτερες προθέσεις, θυμασαι τα δικά σου σκατά, ξέρεις τι ΔΕΝ πρέπει να κάνεις και τι πρέπει να πεις και σχεδον πάντα όλα καταλήγουν σε κλάμματα και συ να θες να το πνίξεις.
Ισως να ειμαιο η μόνη που το λέω, δεν ξέρω.
Σήμερα ομως το χειρίστηκα καλά.
Εβρεχε, δεν ήθελε να σηκωθεί, ως συνήθως.
Το θέμα ειναι οτι ούτε κι εγω ήθελα. Χτες δεν την εστειλα σχολείο και αν δεν πήγαινε και σήμερα δεν θα χρειαζόταν να αντιμετωπίσω το ειρωνικό βλέμμα της δασκάλας οταν και αν επρεπε να εξηγήσω γιατί δεν την εστειλα.
Θα πήγαιναν στο μουσείο Βυζαντινής Ιστορίας. Εν όψη του οτι δεν ξέρω τι θα γινόταν στην Νομική Σχολή αποφασισα να μην την στειλω στο κέντρο της Αθήνας. Καλή ή κακή απόφαση, αυτή ηταν.
Ετσι αν δεν την πήγαινα ουτε σήμερα θα ήταν σαν να ήταν άρρωστη. Αλλωστε χτες περασαμε τόσο καλά. Πάιξαμε, ειδαμε μικρό σπιτι στο λιβάδι μαζί, γενικώς ήταν μια ζεστή μέρα.
Της εβαλα θερμόμετρο σκεφτόμενη το απαισιο ψιλοβρόχι, τον σκύλο που θα πήδαγε πανω μας με τις λασπωμένες πατούσες του...
Κανονική θερμοκρασία.
Της το λέω;
"Λοιπόν;" με ρωταει.
Είμαστε και οι δύο κάτω από το ζεστό πάπλωμα που μας προφυλασσει από το κρύο και την υγρασία του δωματίου.
"Δεν εισαι αρρωστη."
Αρχιζει την κλάψα και συνειδητοποιώ οτι αυτό σιχαίνομαι πιο πολύ απ'όλα.
"Αν σε κρατήσω σπίτι, τι θα πεις στην δασκάλα σου;"
'Δεν ξέρω."
Με κοιτάει. 'Μιλα της εσύ".
"Οχι, εσύ θα αποφασίσεις τι θα κάνεις."
Με κοιταζε.
"Οπως το βλέπω εχεις 3 επιλογές"
1) Κάθεσαι σπίτι και λες την αλήθεια.
2) Κάθεσαι σπιτι και λες ψέμματα.
3) Πάς σχολείο.
"Δεν θέλω να πω την αλήθεια, θα θυμώσει."
Σκεφτόταν. "Αν πω ψέμματα; Εχω ξαναπεί μια φορά"
"Δεν θα σε βοηθήσω όμως, αν με ρωτήσει θα πω την αλήθεια."
και προσθεσα, "Εσύ θα ξέρεις οτι έκανες κάτι κακό ΚΑΙ είπες και ψέμματα. Δεν θα νιώθεις καθόλου καλά μέσα σου."
Αγανάκτησε.
"Πρόλαβαίνουμε τώρα να πάμε;"
"Αν βιαστείς"
Σκεφτόταν.
Ενιωθα οτι αυτό που γινόταν ήταν πιο σημαντικό και από το σχολείο, και απ'όλα.
Ηταν μια καθοριστική στιγμή όπου έπαιρνε την ευθύνη των πράξεών της κι ας μην το καταλάβαινε.
Γκρίνιαζε.
"Δεν θέλω να πω την αλήθεια, ότι δεν ήθελα να σηκωθώ,θα με μαλώσει."
"Αμα πας σχολείο δεν θα χρειαστει να της πεις τίποτα."
Το πρόσωπό της φωτίστηκε.
"Εχεις δίκιο!"
Ντύθηκε σε 3 λεπτά, πήρε τα Αγγλικά της "Ολο τα ξεχνάω εδω" και βγήκαμε έξω. Το ψιλοβρόχι ειχε σταματήσει.
Σήμερα, νομίζω κατάλαβε τι θα πει συνέπεια.
"Αυτό που γίνεται μετά." μου ειπε καθώς ερχόταν το λεωφορείο.
Γύρισα πίσω ανάλαφρη.
Σήμερα εκανα καλή δουλειά και ενιωσα πολύ περήφανη για το παιδί μου.
Οχι γιατι πήρε την σωστή απόφαση τοσο, αλλα γιατί καταννοησε οτι εχει την τύχη του στα χερια του σε μερικά θέματα.
Ισως να ειμαιο η μόνη που το λέω, δεν ξέρω.
Σήμερα ομως το χειρίστηκα καλά.
Εβρεχε, δεν ήθελε να σηκωθεί, ως συνήθως.
Το θέμα ειναι οτι ούτε κι εγω ήθελα. Χτες δεν την εστειλα σχολείο και αν δεν πήγαινε και σήμερα δεν θα χρειαζόταν να αντιμετωπίσω το ειρωνικό βλέμμα της δασκάλας οταν και αν επρεπε να εξηγήσω γιατί δεν την εστειλα.
Θα πήγαιναν στο μουσείο Βυζαντινής Ιστορίας. Εν όψη του οτι δεν ξέρω τι θα γινόταν στην Νομική Σχολή αποφασισα να μην την στειλω στο κέντρο της Αθήνας. Καλή ή κακή απόφαση, αυτή ηταν.
Ετσι αν δεν την πήγαινα ουτε σήμερα θα ήταν σαν να ήταν άρρωστη. Αλλωστε χτες περασαμε τόσο καλά. Πάιξαμε, ειδαμε μικρό σπιτι στο λιβάδι μαζί, γενικώς ήταν μια ζεστή μέρα.
Της εβαλα θερμόμετρο σκεφτόμενη το απαισιο ψιλοβρόχι, τον σκύλο που θα πήδαγε πανω μας με τις λασπωμένες πατούσες του...
Κανονική θερμοκρασία.
Της το λέω;
"Λοιπόν;" με ρωταει.
Είμαστε και οι δύο κάτω από το ζεστό πάπλωμα που μας προφυλασσει από το κρύο και την υγρασία του δωματίου.
"Δεν εισαι αρρωστη."
Αρχιζει την κλάψα και συνειδητοποιώ οτι αυτό σιχαίνομαι πιο πολύ απ'όλα.
"Αν σε κρατήσω σπίτι, τι θα πεις στην δασκάλα σου;"
'Δεν ξέρω."
Με κοιτάει. 'Μιλα της εσύ".
"Οχι, εσύ θα αποφασίσεις τι θα κάνεις."
Με κοιταζε.
"Οπως το βλέπω εχεις 3 επιλογές"
1) Κάθεσαι σπίτι και λες την αλήθεια.
2) Κάθεσαι σπιτι και λες ψέμματα.
3) Πάς σχολείο.
"Δεν θέλω να πω την αλήθεια, θα θυμώσει."
Σκεφτόταν. "Αν πω ψέμματα; Εχω ξαναπεί μια φορά"
"Δεν θα σε βοηθήσω όμως, αν με ρωτήσει θα πω την αλήθεια."
και προσθεσα, "Εσύ θα ξέρεις οτι έκανες κάτι κακό ΚΑΙ είπες και ψέμματα. Δεν θα νιώθεις καθόλου καλά μέσα σου."
Αγανάκτησε.
"Πρόλαβαίνουμε τώρα να πάμε;"
"Αν βιαστείς"
Σκεφτόταν.
Ενιωθα οτι αυτό που γινόταν ήταν πιο σημαντικό και από το σχολείο, και απ'όλα.
Ηταν μια καθοριστική στιγμή όπου έπαιρνε την ευθύνη των πράξεών της κι ας μην το καταλάβαινε.
Γκρίνιαζε.
"Δεν θέλω να πω την αλήθεια, ότι δεν ήθελα να σηκωθώ,θα με μαλώσει."
"Αμα πας σχολείο δεν θα χρειαστει να της πεις τίποτα."
Το πρόσωπό της φωτίστηκε.
"Εχεις δίκιο!"
Ντύθηκε σε 3 λεπτά, πήρε τα Αγγλικά της "Ολο τα ξεχνάω εδω" και βγήκαμε έξω. Το ψιλοβρόχι ειχε σταματήσει.
Σήμερα, νομίζω κατάλαβε τι θα πει συνέπεια.
"Αυτό που γίνεται μετά." μου ειπε καθώς ερχόταν το λεωφορείο.
Γύρισα πίσω ανάλαφρη.
Σήμερα εκανα καλή δουλειά και ενιωσα πολύ περήφανη για το παιδί μου.
Οχι γιατι πήρε την σωστή απόφαση τοσο, αλλα γιατί καταννοησε οτι εχει την τύχη του στα χερια του σε μερικά θέματα.
Comments