Η πρεζα

Δεν την χωνευω την πρεζα. Ως αλλη ερωμενη πηρε τον αντρα μου, πήρε το πατερα του παιδιου μου.
Πήρε στιγμες που δεν προλάβαμε να ζήσουμε, ουτε στην φαντασία μας.
Πήρε την επιλογή μου να ειμαι γλυκεια,  ή να  ειμαι αυτή που εχει καταννοηση. Στερησε ρουχα, ταξίδια, και με αναγκασε να σηκωθω, ακόμα και με 40 πυρετό να φροντίσω ενα παιδι που δεν ειχε αλλον.
Μου στερησε επιλογες, μια ζωη αλλιωτική, με παιδια ενα τσουρμο. Στο παιδι την σιγουριά ενος ζευγαριου, τις λεπτες ισσοροπιες που ενας πατερας δινει, αυτη την αισθηση οτι ο "μπαμπας ειναι εδω και με προστατευει". Μας πήρε και την ανασα που χρειαζομαστε καμια φορα η μια από την αλλη. Μας πήρε την λευτερια του να εισαι ο εαυτος σου.
Αν δεν ειμαι σαν την μαμα, ειμαι σαν τον μπαμπα;
Μας ταισε φοβο, πανικο, αγχος, αγωνια και αρρωστια. Μας φιλεψε κλοπες και ταπεινωσεις.
Ποτε δεν θα δει το παιδι τα βιντεο του, αφου τα πηρε. Ποτε δεν θα πιστεψει κανεναν αντρα, αφου τα ειδε τα "συγγνωμη"που εστρωναν μια γεφυρα για να κλέψει καλύτερα, να αρπαξει πιο πολλα.
Ποτε δεν χωνεψα τον πρεζακια και την πρεζα του. Τα ψεμματα του και την αυτολύπησή του. Λες κι εμας η ζωη μας ηταν στρωμενη με ροδα. Κυριως εξ αιτιας του.
Λες κι εμεις δεν θελουμε να παρουμε μια δοση και να ξεχασουμε ο,τι συμβαινει, ολη την ασχημια.
Οχι δεν την χωνευω την πρεζα γιατι σημαδευει σαν πυρακτωμενο σίδερο, ακομα και απο μακρια.
Δεν την χωνευω την πρεζα γιατι πηρε τον πατερα της και τον αντρα μου.
Και δεν χωνευω τον αντρα μου γιατι πήρε την πρεζα, αντι να διαλέξει εμας.