Τα λόγια τα σάπια τα κούφια τα μεγάλα....

Καμιά φορά αυτό που σε χτυπάει είναι τόσο εξωπραγματικό, τόσο ειδεχθες, τοσο μαλακισμένο που δεν ξέρεις πώς να ενεργήσεις.
Να παρεις κεφάλια;
Να εκδικηθείς;
Να χτυπήσεις;
Να eκδηλώσεις αυτόν τον τρομερό θυμό που σε κυριεύει;
και μετα αποκάμωμένη να βάλεις τα κλαμματα και να λυγίσεις;


Όχι, να αποτραβηχτεις αηδιασμένη. Απογοητευμένη.
Με μάτια πλεόν καθαρά, όλα πλεόν βγαζουν νόημα.
Μα είναι δυνατόν να τυφλωνεται καποιος τόσο και να βλέπει φύκια για μετάξια και τσίχλες για κουφετάκια; Μικρούς για μεγάλους, κακούς για καλούς, γαμω την τύφλα μου μέσα;


Και σου'ρχεται ουρανοκατέβατος εκει που δεν το περιμένεις, ... και μπαινεις σε αυτόματο πιλοτο.
Ο πολιτισμός με μάρανε.
Η ευγενεια και η αίσθηση κατανόησης και ανωτερότητας.
Απλα δεν ξερω πώς να ελεγξω τον θυμό μου και να τον διοχετεύσω δημιουργικά, οπότε τον πνίγω.


Αυτή η επίσκεψη, η μετά, μου έκανε περισσότερο κακό, γιατι επιλογή μου ήταν να βάλω ένα κωλοΧ και να συνεχίσω.
Θα μου πεις κάντο και τώρα.

Σωστα, το κάνω και τώρα.

Αντε γαμησου φίλε και σε ευχαριστώ για τις όποιες στιγμές που περασα μαζί σου.
Δεν θέλω ούτε να τις θυμάμαι.
Ντρεπομαι.


Σιχτήρ πια όλους τους μαλάκες εγω θα τους ξετρυπώσω in my lifetime?