Ποιος φοβάται την Βιρτζίνια Γουλφ;

Γυρνώντας από το χωριο του ex άντρα μου όπου πήγα να πάρω το παιδι (δεν ειμαι ανετη στο να μπαίνει στο αυτοκίνητό του, θεωρω ότι τρεχει πολύ), μαθαίνω στον σταθμό ότι δεν εχει απευθείας λεωφορείο και οτι θα κάνουμε μια στάση-κύκλο. Αντι για 3 μιση ώρες, θα κάνουμ 4 μιση και θα σταματήσουμε για 20 λεπτα να παρουμε αλλο λεωφορείο. Τι να κάνουμε όμως; Ήταν το μόνο που έφευγε αυθημερόν. ΜΠάινω το πρωι, πάω, φτάνω, περιμένω στο σπίτι της πεθεράς μου και το απογευματάκι παίρνουμε τον δρόμο του γυρισμου. Στην στάση που κάναμε μετά από 2 ώρες ταξίδι, μια κυρία, ξανθιά, εύσωμη και παρδαλά ντυμένη και βαμμένη, πάει στο γκισε και ρωταει με έντονη φωνή γιατι δεν ενημερώθηκε οτι θα κατεβάιναμε από το λεωφορειο. Ο υπαλληλος της λέει ότι κακώς δεν την ενημέρωσαν από την εκκίνηση της και ότι εχει δίκιο αλλα, τι να κάνει και εκείνος; Και εκεί αρχίζει το σόου. Η τύπισσα παιρνει μπρος και φωνάζει, αρεσκόμενη πιθανόν από την προσοχή ενος ολόκληρου σταθμού και γκαρίζει ακταπαυστα, αναιρώντας άμεσα την ρητορική απορία της. "Μα πώς μας ξεφορτώνουν έτσι, ζώα είμαστε;" Επι 12 λεπτά της ώρας -το ξέρω, τσέκαρα-, 12 ατελείωτα λεπτα δεν σταματησε να φωνάζει. Στην αρχή σαστισα, μετα αναρωτήθηκα αν είχε ανθρωπο άρρωστο στην Αθήνα και το αγχος της να φτάσει την έκανε να παραφερεται σαν στρουμπουλο κοριτσακι που δεν του έδωσαν το παιχνίδι του. Το ματι μου έπεσε στα ρούχα της, δεν μπορεσα να καταλαβω αν την είχε δει κόρη Ναυάρχου όπως η Αλίκη στο ΝΑυτικό (αχ Βουγιουκλάκη, πόσες κατέστρεψες). Η βαλίτσα της ήταν ακόμα στην καρότσα και θα την έχανε αν ένας φοβίσμένος υπάλληλος δεν της την έφερνε. Κολώφαρδη, σκέφτηκα. Και ο σαματας να συνεχίζει. Έρχομαι απο οικογένεια που φωνάζει, εχω δει λογιών υστεριες, δεν ιδρώνει το αυτί μου. Όμως όταν κοιταξα κατω και ενώ η δράκαινα φώναζε στο κινητό της σε καποιον άτυχο που δεν θα την έβλεπε μόνο δέκα λεπτά, οτι θα έπαιρνε τον υπευθυνο κλπ κλπ, είδα δυο διαπλατα ματακια και ενα ανοιχτό στόμα. "Μαμα, γιατί φωνάζει η κυρία;" Εδω έπρεπε να βγάλω όλη μου την σοφία και μαεστρια σαν μητέρα και να σιγουρευτώ οτι το παιδί μου, με διαπαιδαγωγικό τρόπο θα κατανοούσε την πολύπλοκότητα και την σημασία μιας τετοιας συμεριφοράς.
"Γιατί ειναι βλαμμένη."
Και μέσως μετά χαμογελώντας:
"Και αν σε δω ποτε να φέρεσαι έτσι, θα σου κόψω τα πόδια."






Η μικρή γελασε, και πήγαμε να της πάρω μια απαγορευμένη λιχουδιά ενώ το μουσικό χαλί-χάλι, συνεχίστηκε μέχρι και λίγο πριν έρθει το επόμενο λεωφορείο.
Ήταν άξιο αποριας μετα, που όλοι μου έδωσαν συγχαρητήρια για την άψογη συμπεριφορά του παιδιού που δεν ακούστηκε ούτε μία φορά σε όλη την διάρκεια του ταξιδιού;
Η σύγκριση, ήταν αναπόφευκτη.