Tuesday 12 August

Εχουν πεθάνει αρκετοί γνωστοί μου, κατα καιρούς... όμως για καποιο λόγο δεν ενιωθα λύπη.
Και όταν δεν νιώθεις λύπη νιώθεις ψεύτης να πάρεις τηλέφωνο η να πάς στην κηδεία, σαν να τον κοροιδεύεις τον αλλον.
Εχει όμως τον πονο του και δεν το καταλαβαίνει.
Θέλω να ελπίζω.
Όπως δεν μου αρεσουν οι τυπικότητες στους γάμους...(δεν φορεσα νυφικό για να μην αναγκασω 200 ατομα να με χαιρετήσουν στην σειρά), δεν μου αρεσουν τα τυπικά τηλεφωνήματα την ώρα που ο αλλος υποφερει.
Στεναχωριεμαι γι αυτον που έμεινε περισσότερο.
Δεν ξέρω ίσως κατι δεν παει καλά με μένα, ο σκύλος μου πεθανε και ακόμα περιμένω να το νιώσω....

Σημερα έμαθα οτι πέθανε ο συνεργάτης του μπαμπά μου.
Τον ήξερα όλη μου την ζωή.
Ειχα να τον δώ πάνω από 4 χρόνια.
Και πριν απο αυτό, στα βαφτίσια της κόρης μου, και πριν από αυτό, αλλά 6-7 χρόνια.

Όμως οταν εκλεισα το τηλέφωνο, το ενιωσα.
Είχε τα πιο ωραία καθαρά γαλάζια μάτια και πάντα γελούσε.
Πάντα έκανε πλακίτσα και στις κόρες του έβγαζε μια τρυφερότητα...
Μικρή, κοντα στα δύο, έλεγα οτι θα τον παντρευόμουν και όταν έγινα παράνυφος στον γάμο του, έμπαινα στην μέση και έσπρωχνα την γυναίκα του να φύγει...εγώ θα τον παντρευόμουν.

Δεν νομίζω να τον είδα ποτέ θυμωμένο.Μια δυο φορες όλες κι όλες να σοβάρεψε ίσως, αλλα πιέζω πολύ το μυαλό μου να τον θυμηθω κατσούφη, κάπως.
Στην ρόδο, έβαζε μια λεκάνη με μεμβράνη και ψωμί και τα μεσημέρια τρωγαμε τα γαυρακια/αθερίνες και κείνος γέλαγε με την μύτη του κοκκινη από το ποτό.
Του άρεσε να πίνει και η κοιλιά του το μαρτύραγε.
Αλλά δεν ήταν από αυτούς που οταν πιουν χαλιούνται...

Αυριο είναι η κηδεία του.
Ήξερα εδώ και ένα χρόνο ότι έχει καρκίνο όμως δεν πήγα να τον δω.
Πίστευα ότι ήταν καλύτερα, αφού δεν άκουσα τίποτα από τους δικούς μου.

Από το απόγευμα που το έμαθα προσπαθω απεγνωσμένα να συνδεσω το σκάνερ γιατι έχω μια φωτογραφία που δείχνει το πως νιώθω.
Δεν μπόρεσα, και την φωτογραφησα.
Βγηκε θολή...ισως και καλύτερα...








Δεν θέλω να σου πω αντίο.