Το ψεμα

Είναι κάτι τόσο έυκολο, τόσο καθημερινό, τόσο συνηθισμένο.
Και ποιος δεν λεει ψέματα;
Τα παιδιά το κάνουν, οι μεγάλοι το κάνουν.
Υπάρχουν αθώα ψέματα.
Υπάρχουν ψέματα που εμείς ονομάζουμε αθώα γιατί ποτε δεν ειμαστε σε θέση να δούμε τους κρυφούς φόβους μας, ούτε να αντιμετωπίσουμε το γεγονος οτι θέλουμε κάτι και παιρνοντας/κάνοντας το, γινόμαστε "κακοί".
Υπάρχουν τα ψέμματα τπου λέμε στους αλλους και τα άλλα, το πιο ύπουλα, που μαχόμαστε γι
αυτα όσο τίποτα. Τα ψέματα που λέμε στον εαυτό μας.
Αυτα μας κάνουν να πολεμάμε όσους βλέπουν πέρα από το ψέμα, γιατι μας χαλάνε την εικόνα και μας φέρνουν αντιμέτωπους με τις πράξεις μας.
Το ψέμα ειναι τόσο βολικο. Το λες και ξεμπερδευεις.
Δεν έχεις να αντιμετωπίσεις ενοχες, ντροπή, πόνο, μετανοια.
Σου δίνει άφεση να κάνεις ο, τι θες.
Μοιχεια, κλοπή, κουτσομπολιό, απάτες, μέχρι και φόνο.
Είναι η ομπρέλλα πίσω από την οποία κρύβεσαι και πεεεερα βρεχει.

Μεγάλωσα με δύο γονείς που ήταν πολύ οικείοι μ'αυτό.
Είχαν μια εικόνα για τον εαυτό τους και έπρεπε οι γύρω τους να τους πιστεύουν.
Οσοι αργα η γρήγορα "ξυπνούσαν" προδωμένοι αποχωρούσαν.
Εγω δεν μπορούσα. Κι ετσι πληγωνόμουν, προδιδόμουν, και μερικές φορές υπεστη και "πόλεμο" γιατί η εικόνα που έβλεπαν μεσα από τα μάτια μου έπρεπε κάπως να εξαφανιστεί.
Νιμίζω άθελα μου σε μικρή ηλικία αποφασισα οτι δεν θέλω να ειμαι έτσι.
Φαφλατου σαν τον μπαμπα, υποκρίτρια σαν την μαμά.
Και το κατάφερα.
'Εκανα αποστολή ζωής να ψάχνω μέσα μου, να μην ξεγελιέμαι. Νομιζα οτι το καταφερα κατα καιρόυς, όμως τελικά ανακαλυψα οτι στον φόβο να μην ψωνίζομαι οτι είμαι καλύτερη απ' ό,τι έιμαι, έριχνα τον εαυτό μου.
Οι εικόνες π9υ έπαιρνα από τους δικούς μου ήταν αρνητικές, φυσικά, αφού αυτα που εβλεπα σε κείνους έπρεπε να "εξαλειφθουν", οπότε δεν ειχα ιδιαιτερα καλό σελφ ιματζ.
Το να αμφισβητεις συνέχεια τον εαυτό σου δεν ειναι ό,τι καλύτερο, αφήνει τις πόρτες ανοιχτες για ολονωνων τις ερμηνείες και σε κάνει κουλουβάχατα.

Η ζωή με έφερε να γνωρίζω μόνο ψευτες στην ζωή μου.
θα μου πεις, όλοι είναι.

Το ψεμα, σε μπερδευει, σε κάνει να αμφιβάλλεις για την κρίση σου , αφού οι πράξεις δεν "κολλάνε" με τα λόγια. Αν εισαι καλοπροαιρετος δε, και δικαιολογείς, μπορει η κοροιδία να τραβήξει για καιρό.
'Οταν το ανακαλύψεις ή καταλάβεις τι έγινε, σε αφήνει με μια αίσθηση οτι ήσουν αμελητέος, ένα τίποτα, ένα σκουπιδακι, ένα παιδακι που το πλάνεψαν. Σε μειώνει. Σε ταπεινώνει.
Σε πληγώνει, γιατί επενδυσες αισθήματα και χρόνο σε μια εικόνα πλασματική. Σε κάνει να νιωθεις ένοχη που δεν ήσουν αρκετα έξυπνη να καταλαβεις κα ινα γνωρίζεις πράγματα που μόνο ζώντας τα θα ήξερες οτι υπάρχουν στον κόσμο.
Σε αφήνει κενή, σου κλέβει την αθωώτητα και σε αλλάζει.


Αν περάσει αρκετός καιρός, συγχωρείς. Εγω το έκανα πάντα.
Και αυτό, ειναι συνταγή για να πέσεις στην περιπτωση του ανθρώπου που θα σου κλέψει την περιουσια ή την ζωή σου μεταφορικά και κυριολεκτικά.
Και αν επιβιώσεις, αλλάζει η ματιά σου για τον κόσμο. Χάνεται η πίστη σου. Στους ανθρώπους, στον εαυτό σου, στον Θεό.
Γιατί ειναι απλό. Τον λυκο, τον αναγνωρίζεις, ξέρεις ότι έρχεται, σε μυρίζει, ετοιμάζεσαι για μάχη.
Τον λύκο με προβιά που τον φροντίζεις ή τον αγαπάς, ή του δίνεσαι πιστευοντας οτι ειναι ο καλύτερος σου φίλος, ο αντρας της ζωής σου, ο γονιός που σε φροντίζει, πώς να τον καταλάβεις;
Είναι η φύση του να πάρεί κομμάτια σου.
Είναιη φύση του να φοράει προβιά για να επιβιώσει.
Δεν ειναι προσωπικό τις περισσοτερες φορές.
'Ετσι πορεύεται, μόνος θαρρεί ανάμεσα σε πρόβατα, γιατί σπανίως φανερωνεται ο ένας στον άλλον. Οσο πιο μόνος νιώθει, τόσο χάνει την επαφή με το τι κάνει.

Ομως ειλικρινά, χεστηκα.
Γιατί η φύση του αρνιού, ειναι να πιστευει, να εμπιστευεται, να αγκαλιάζει, να ζει με αγάπη, αποδοχή, να προσπαθεί για έναν καλύτερο κόσμο.
Και καταλήγει εξ ίσου φοβισμένος και αγριεμενος με τα αρπακτικά.
Γιατί δεν ξέρει από που θα του έρθει.

ΟΙ πραξεις εγωισμού, αδιαφορίας, κλοπής, μοιχείας, αντιμετωπίζονται οταν υπάρχουν @@ απο την πλευρα του άλλου να παραδεχτει τι ειναι, ποιος είναι.
Υπάρχει και δυνατότητα αλλαγής, αν δεν του αρεσει.
Υπάρχει η πίεση του κόσμου, η αποδοκιμασία, μοχλοί και μηχανισμοί που στε4λνοντας αρνητική εικόνα, συμβαλλουν στην διαμόρφωση της αποδεκτής συμπεριφορας.

Οταν εισαι όμως καλυμένος πίσω από ένα ψέμα, ζεις πιστευοντας οτι εισαι ενας άγγελος.
Ζεις θυματοποιώντας διπλά τα θύματα.
Και το θύμα που βιαστηκε, πχ αντιμετωπίζει και την ανημπορία του, αλλά και το να δικαιολογηθεί και να αποδείξει οτι δεν ειναι ελεφαντας.

Η χωρα που βομβαρδίζεται με την ανέχεια του κόσμου, γιατί καποιοι πιστευουν στ'αλήθεια οτι "εχουν πυρηνικά όπλα", θα μπορούσε καλλιστα να ειναι και η δική μας αύριο.
Και κανεις δεν θα μας βοηθήσει.

Οι πύργοι έπεσαν από αμερικάνικο χερι και με το ψεμα του Λάντεν, ξεκίνησε μια νέα εποχή όπου τίποτα δεν ειναι δεδομένο, τα ανθρωπινα δικαιώματα εξαλείφθηκαν και γυρίσαμε σε σκοτείνες εποχες που θυμίζουν μεσαιωνα.

Πώς να αντιδρασεις, πώς να αλλάξεις κυβερνήσεις και πολίτικούς, όταν το ψεμα στην προσωπική σου ζωή σε προφυλασσει από συνέπειες, αλλά σε απομάκρυνε από την αίσθηση ότι είμαστε όλοι ένα;
Γιατί αν ένιωθες ότι είμαστε όλοι ένα, δεν θα μπορούσες να χρησιμοποιήσεις τον άλλον με τόση άνεση,ούτε να καλύψεις τα σκατά με ζάχαρη αναγκαζοντας τον άλλον να "φαει" αυτό το "παγωτο".

Δεν θα γινόταν.


Πώς γεννιέται το ψέμα;
'Οταν έχουμε να κερδίσουμε κάτι.
Πώς αποτρεπεται;
'Οταν νιωθεις σεβασμό για τον άλλον και τον εαυτό σου. 'Οταν είσαι υπεύθυνος και οι συνέπειες σου φαίνονται ακριβές για να τις πληρώσεις.
Οταν δεν χρειάζεσαι αυτό το δεκανίκι για αν πορευτείς.
Οταν βλεπεις ότι ειναι κάτι που σε καταστρεφει στην πάροδο του χρόνου, και όλους γύρω σου.
Οταν βλέπεις οτι αποτρεπει τους αλλους να σε γνωρίσουν και να σε αγαπήσουν.

Με το ίντερνετ υπήρξε μεγαλη εξαρση του ψέματος.
Ξαναγεννήθηκαν όλοι οι χαμένοι.
'Εγραψαν διαφορα, το έπαιξαν κάτι που δεν ήταν, κυνήγησαν πολλους που ήταν.


Το ψεμα ειναι το χαπάκι στο Μάτριξ.
Ολα πλασματικά, δυο παράλληλοι κόσμοι.
Ο πραγματικός και ο πλασματικός.
Και ο σαν άλλοι Νιο, ο πραγματικός μας πονάει όταν τον δούμε για πρώτη φορά.


'Ελα μωρε, ειπε ψεματα για αν σε πηδήξει, και τι εγινε;"
Εγινε.
Οταν εισαι 16 και βλέπεις οτι ο άλλος σε πήρε για χαρτομάνδηλο, έγινε.
Σου γαμάει την εικόνα του εαυτού σου, την αυτοπεποιθηση σου.
Και δεν μπορείς να μιλήσεις σε καποιον που θα σε κατάλαβει, θα βρεις και φταίξιμο.


Για μενα αυτό ειναι το Ελλαδισταν.
Ο ταβερνιάρης που υποδεχεται με ψευτικά επιφωνήματα τον τουρίστα, η πεθερα που κάνει ψευτικές γλύκες και σταζει φαρμάκι στον γιο, ο πολιτικός που δεν τιμωρείται, ο φίλος που δεν θα είναι για πάντα δίπλα σου.
Καλύτερα να βρεις άλλους φίλους/γυναικα/ άντρα να πουλήσεις μούρη, παρά να αλλάξεις.


Αυτό ειναι το ψεμα για μένα.
Και γι αυτό υπηρξα 'ανετη" πιο μικρή,
(αν θες να πηδηχτούμε πες το, μην μου πουλάς όμως έρωτες...) κι ας μην ήμουν. Ψέματα κι εγω. Για αν κερδίσω κάτι, την προφύλαξή μου.
'Ηθελα να ερωτευτώ. 'Ηθελα να ζω αρμονικά, να ερθω κοντά με καποιον που μου άρεσε.
Να πέσει ο τοιχος.


Δεν βαριεσαι.
Πλέον αποδεχτηκα οτι οι περισσότεροι λενε ψέμματα, συνειδητά ή ασυνείδητα.
Και αν καταλάβω ποτέ έστω και ένα, φευγω, όσα χρόνια φιλίας, άγαπης και να με δενει με το άτομο αυτό, γιατι το θεωρω πανώλη.
Σε λερωνει.


κι ας ακούγεται συχνά
"Έλα μωρε, ψεματα είπε, δεν σε σκότωσε κι όλας."

Comments

Oli said…
οι σκέψεις μου, γραμμένες από τα χεράκια σου. :)
μετά από καιρό που σε "επισκέπτομαι", τολμώ να αφήσω τις χαιρετούρες μου στο μπλογκ σου..
Γειά χαρά σου!
συμφωνώ σε όλα.

Popular Posts