Και η τρέλλα συνεχίζεται

Ο πατέρας μου τον προηγούμενο μήνα μπήκε νοσοκομείο, και όπως ειχα πει πλάκωσε όλο το σοι, ο ξαδερφός μου ο ιατρός τον είχε αναλάβει και εγώ έμαθα οτι "προσπαθω να τους κάνω κουμάντο."
Ο πατερας μου βγήκε, ξεκίνησε κατι εναλλακτικά με την μάνα μου και το πόδι του που είχε γίνει τούμπανο ξεπρήστηκε, άρχισε να ουρεί λίγο πάλι και να μην χρειάζεται πάνα γενικώς. Μάλιστα καποια στιγμή σηκώθηκε και περπάτησε και ως το νοσοκομείο προχτες για να του κάνουν εξετασεις, αφού τελικά του βρήκαν καρκίνο στην κύστη.

Και εκει του εκαναν παλι εξετασεις στις εξετασεις, να πονάει, να λεει οτι θελει να φύγει, να μην τον αφήνουν τα αδερφια του, και γενικώς ενας χαμός.
Είπα στην μητερα μου αν θελει μπορω να παω να τον βγάλω.

Οχι γιατι πιστευω οτι με τα εναλλακτικά θα γίνει καλα.
Για να ειμαι ειλικρινής δεν ξέρω τι να πιστεψω.
9 τον παρακαλούσα να παει σε γιατρο να δούμε τι έχει.
Εκανε εναλλακτικά, αλλα εκανε και κρυφα μαλακιες (μετα από εκτεταμενη νηστεία επεσε μα τα μούτρα σε τυρια και σαλάμια πχ).
Με τόση νηστεία, αν ήταν να φύγει κατι από μέσα του, θα είχε φύγει, και ίσως και αυτό να έγινε και να έμεινε κάτι ακόμα.
Η ίσως να μην έφυγε και να ειναι καιρός για εγχείρηση.
Ισως να εχει κατι που δεν το προλαβαίνουν πια αφού περίμενε τοσο.
Πέρα από την κύστη δεν βρήκαν τίποτ'άλλο.

Και βλέπω τουσς συγγενεις να ωρύονται οτι η μάνα μου τον επηρεαζει, οτι χάνουν τον άνθρωπο τους και να τσακόνωνται μαζί τους. Και από την άλλη τους δικούς μου, βλέποντας την αμηχανία των γιατρών που κόβουν, τρυπάνε και ψάχνουν να βρουν όυτε και αυτοί δεν ξέρουν τι πια, να θέλουν να βγει από το νοσοκομείο, μακρια από αντιβιώσεις. ορούς κλπ...
Και βλέπω τους συγγενεις σίγουρους οτι αυτα που πιστευουν οι δικοί μου ειναι μαλακίες και μαντζουνια, να το παιρνουν προσωπικά (ιατρος ο ξαδερφος είπαμε), και την μάνα και τον πατερα μου σίγουρους οτι η λύση βρίσκεται σε καθαρισμό του οργανισμού, και ότι όλα πήγαιναν προς το καλύτερο μέχρι που ξαναμπήκε μέσα.

Εγώ δεν ειμαι σίγουρη πια για τίποτα.
Ναι, μπήκε περπατώντας, και βγήκε χτες, ένα χαλι.
Ναι, πήγαινε καλύτερα. Ομως ξέρω την μητέρα μου και τον πατέρα μου. Πιστευουν οτι έχουν παντα δικιο και για τα πάντα, και αυτό μπορει να αποδειχτει μοιραίο.
Μέχρι πρόσφατα η μητέρα μου δεν πίστευε οτι είναι καποιο μικρόβιο; Της λείπουν απαραίτητες γνώσεις διαγνωσης.
Από την άλλη οι γιατροι δεν εχουν γνωσεις ολιστικότητας του σωματος. Δεν αναγωνρίζουν την σοφία της φύσης και τους μηχανισμούς της, και επεμβαίνουν.
Αρκετες φορες σωτήρια. Αλλά πολλές φορές απλώς επεμβαίνουν και "ψαχουλεύουν".

Αυτό πιστευω εγω. Οτι εχουν όλοι τους άδικο και δίκιο.
Ομως πιστευω και οτι ο πατερας μου δεν θα ζήσει.
Και γι αυτό θεωρω ότι οοοολο αυτό ειναι περιττο.

Και γιαυτο προσφερθηκα να παω να τον βγαλω εγω από το νοσοκομείο.
Γιατί αφού φοβάται και δεν θέλει να ειναι εκεί, πρέπει να το σεβαστούμε.
Τέρμα.

Αυτό θα ήθελα εγω για μένα.





Η μητερα μου άρχισε να μου λέει να πραω τους θείους, και τι να πω.
Πάλι προσπαθει να ελεγξει τα παντα και της το είπα.
Της υπενθύμισα οτι αν επεμβω, θα επεμβω ως Λίλι, και όχι ως μαριονέττα της επειδη δεν την υπολογίζουν.
Και δεν της το είπα, αλλα θέλω να επεμβω γιατι το σόι την περιμένει στη γωνία και φοβάμαι οτι θα έχει άσχημα ξεμπερδέματα.

Φυσικα εγω από την αρχη ειχα πει τι έπρεπε να γίνει, αλλα ποιος με ακούει εμένα;
Εγω ειμαι το "παιδι".

Ωραία τα κάνατε εσεις οι "μεγάλοι".