Πάει κι αυτό

Το τελευταίο διάστημα προσπαθώ να μην ενεργώ όταν έιμαι θυμωμένη. Δεν τα καταφέρνω πάντα.
Μουείχε προταθεί από διάσημο ηθοποιό που γνώρισα μέσω της μαμάς στην κηδεία να βοηθήσω σε μια παράσταση. Πήγα, με ακουσαν, μια από τις ηθοποιους αποχώρησε, έκανα πρόβες 2 ώρες πριν εμφανιστώ, δύσκολα κομμάτια, και κυρίως, όχι στον τόνο μου. Αυτό με έτρωγε. Παλιά είχα παθει ζημιά αλλα λόγω του ότι ήμουν νέα, ο οργανισμός μου είχε "ξαναφτιάξει" τις χορδές μου, με λίγη νηστεία.
Επίσης ο διευθυντής ορχήστρας μου είχε πει "ό,τι βγάλουμε". Πήγαμε λοιπον σε ένα πολιτιστικό κέντρο, βρώμικο με αποτσίγαρα, ήρθαν και 2-3 οικογένειες, έφαγα την κρυάδα της προχειρότητας, ο τραγουδιστής που θα ερχόταν δεν ήρθε, ούτε πήρε τηλέφωνο, αλλα σκεφτόμουν οτι την επομενη φορά, θα ήμουν με τους ηθοποιούς. Κάπου θα κατέληγε ίσως αυτή η δουλειά.
Γνωριμίες ποιος ξέρει.
Ο μαέστρος ήξερε οτι είμαι άνεργη αλλά δεν έκανε καμία κίνηση να με πληρώσει έστω ένα συμβολικό ποσο. Την ορχήστρα όμως την πλήρωνε.
Εγώ τι ήμουν; Δεν ήμουν 'οργανο";
Επισεης, μου την έσπαγε που μου την έπεφτε.
Οχι φανερά για να μπορέσω να τον βάλω στη θέση του, αλλά με ψιλο υποννοούμενα του στυλ.."ερωτευμένη θα είσαι". 'Η "το βράδυ τι θα κάνεις;" και οταν με αφέλεια του έλεγα οτι θα ήμουν με την κόρη μου, απαντουσε απότομα "Καλα τότε, κάτσε με την κόρη σου".
Το χειρότερο απ ολα όμως ήταν ο αυταρχισμός.
Αυτό το διάστημα δεν το γουστάρω καθόλου μα καθόλου.
Το όλο εγχείρημα μου φαινόταν ανεμπνευστο. Τόσα τραγούδια υπήρχαν να διαλέξει κάποιος και πήγε και βρήκε τα πιο βαρετα-κατά την γνώμη μου. Μια εισαγωγη- ομιλία πριν απο κάθε κομμάτι με αποσπάσματα σε μια οθόνη.
Εκανα όμως υπομονη.
'Ελεγε οτι ειχει τους ηθοποιούς για κράχτες και μια από τις άλλες κοπέλλες για την τζάμπα διαφήμιση. Δεν μ'αρεσε το στυλ του καθόλου.

Μου είπε να διαλέξω καποια κομμάτια και να τα γράψω στο πρόγραμμα. Και να το στείλω στην υπεύθυνη τύπου. Και το έκανα. Και κατόπιν εορτής μου είπε οτι θα τα έλεγχε και θα έκοβε μερικά και θα έδινε το πράσινο φως. Του είπα οτι αυτό έπρεπ να γινει πριν αλλά οκ, δεν καιγομαι κιολας ν ατα πω ντε και καλά. Δεν μάρεσε όμως που με "εκθετε". Τι με κάνεις να τα στείλω αν ειναι μετα αν το παίξεις ψαλίδι;
Περίμενα όλη την εβδομάδα το πράσινο φως. Τελικά το πήρα την προηγούμενη της παράστασης και έτρεχα με τον πιανίστα να τα βγάλουμε. Μπουρδελοκατάσταση.
Τα συνηθισμένα ελληνικά στάνταρ.


Χτες λοιπον, με το που πήγα, είδα οτι το πιάνο ειχε 3 πλήκτρα κολλημένα, το θεατράκι χωρούσε μετα βίας 40 άτομα και με την επιστροφή της ηθοποιού, μου δήλωσαν οτι θα γίνουν "αλλαγές". Το μονο κομμάτι που άξιζε, έπρεπε να το μοιρασοτύμε. Ξεκινήσαμε να τραγουδάμε και μου φάνηκε πολύ χαμηλό. Πίστεψα οτι με δούλευε οταν μου είπε οτι το χαμήλωσε στον τόνο μου για να βολέψει τις άλλες. Λέω πίστεψα γιατί το τσέκαρα μετά και είχα άδικο. Είναι όμως λεπτομέρεια. Το όλο πράγμα με εκνέυριζε. Είχα αδιαθετήσει κίολας, μια ομορφιά.
Του ζήτησα να μιλήσουμε ιδιαιτέρεως. Βγήκαμε έξω και του είπα τι πίστευα , μουθ είπε οτι δεν ισχύει και πάνω στον καβγά(μου φώναζε και άρχισα και γω να τα παίρνω) μου είπε "Σταμάτα αλλιώς δεν θα τραγουδήσεις!"
όπου αστραπιαία του απάντησα οτι "Δεν με πληρώνεις για να μου μιλάς σ'αυτόν τον τόνο."
Και κατάλαβα οτι αυτό με ενοχλούσε. Ποτέ δεν εχω δεχτεί να δουλέψω χωρίς χρήματα. Ποτέ.
'Εκανα υπέρβαση. Τραγουδούσα χωρίς να πληρώνομαι άρα στα μάτια του ήμουν ψωνάκι και τώρα με "τιμωρούσε" με μή εμφάνιση, ενώ ουσιαστικά είχα σώσει το τομάρι του πριν έπιστρέψει η ηθοποιος που ειχε μια σχετικά σωστή φωνή.
'Ηθελα να φύγω και βρήκα την ευκαιρία μου.
Πήρα το παιδί, τον Νίκο, την κολλητή και το παιδί μου και φύγαμε.
Στον δρόμο βρήκαμε και έναν άλλο φίλο μου και αφού η μικρή δεν ειχε σχολείο και είχε κοιμηθεί και προετοίμαστει για "μεγάλη βραδιά", πήγαμε καραόκε.

Και εκεί η μικρή μου ζήτησε να τραγουδήσει.
Και τραγούδησε, ολοσωστα. Και δεν ντράπηκε αυτή τη φορά. Και διαβαζε τα αγγλικά λόγια από την οθόνη. Και ένιωσα ενοχες βέβαια που την είχα ακόμα ξύπνια 10 η ώρα, αλλά εκεί δουλέυα, τους ήξερα και μας έβαλαν πρώτες για να φύγουμε. Ενιωσα περήφανη που ειχε καταπολεμήσει την ντροπή της και ήθελε να δοκιμάσει. Την πρηγούμενη φορά ειχε βαλει τα κλάματα που την κοίταζαν-ενώ ηταν δική της επιθυμία να παει στην σκηνή. Μεγάλωνε.
Μ'ακουσε να τραγουδάω και να με χειροκροτάνε, όπως της έιχα υποσχεθεί.
Με ρώτησε γιατί φύγαμε από το θέατρο και της είπα οτι δεν πρέπει ποτέ να αφήνει κανέναν να της μιλάει άσχημα ή να την κάνει να νιώθει οτι δεν είναι σημαντική. Να φεύγει μακριά από τετοιους ανθρώπους.

'Εστειλα σημείωμα σε καποιους συντελεστες της παράστασης ζητώντας συγγνώμη αν τους κρέμασα. Ενιωσα οτι φερθηκα με τρόπο που θα με παρουσίαζε ο άλλος ως ντίβα που κάνει καπρίτσια. Ομως ανακουφίστηκα από την μία.
Πώς θα πήγαινα κάθε τεταρτη; Το παιδί θα το επαιρνα μαζί μου ενώ έχει και σχολείο;
Μετάνιωσα για κάποια θέματα όπως οτι μου άρεσε που ήμουν με 12μελή ορχήστρα.
Και δεν ήθελα να παρεξηγηθέι ο ηθοποιος τον οποίο συμπαθούσα πολύ, γλυκύτατός άνθρωπος. Δεν μάρεσε που ενέργησα θυμωμένη, μετά πάντα νιώθω ενοχές.

Αλλά... για λίγο σεβασμό παλεύω τοσα χρόνια, δεν θα αφήσω τον κάθε παπάρα να με μειώνει για να νιώθει σημαντικός.
Δεν γίνεται.
Πώς να το κάνουμε;
Τόσο δύσκολο ειναι να βάλουμε λίγη ευγένεια στους τρόπους μας;