Μετά την βροχή...

και εκεί που όλα ειναι μαύρα και άρχνα και θες να μην ξανασηκωθείς από τις πολλές τουμπες που εχεις φάει, έρχεται από το πουθενά καποιος που συμπαθείς πολύ, που σε ήξερε πριν πέσεις στα σκατα με τα οποία εισαι καλυμμένη, ο οποιος δεν τα βλέπει καν.
Σκατά ειναι πλένονται σαν να λέει, δεν εισαι εσύ.
Σε βλέπω.
Και με είδα κι εγώ αλλιώς. Οχι κακομοιρα, οχι χαμένη, όχι να τα χω κάνει σκατά.
Είδα εμένα.
Και μετά πό μιαμιση ώρα μαύρης κουβέντας, νιωθω ανάλαφρη, ξεκούραστη, χαρούμενη.
Το πήρε από πάνω μου.
Ισως γιατι βρέθηκε καποιος να με ακούσει και να καταλάβει πραγματικά;
Και τις συμβουλές του τις καλοδέχτηκα γιατί κι αυτός εχει περάσει πολλα αλλα εχει αποδείξει οτι ξέρει να επιβιώνει. Και πάντα χαμογελάει το σκατούλι μου.
Αυτό το χαμόγελό του, πόσο με φτιάχνει.



Βγήκε ο ήλιος πάλι.:)