Μαύρο κείμενο.
Στα τόσα χρόνια που γραφω εδώ, τα νεύρα μου, τις στεναχώριες μου, τα νέα μου, δεν εχω γράψει ποτέ αυτό.
Βοήθεια.
Πιάνω τον εαυτό μου να τρέμει στην ιδέα να βγω εκεί εξω και να εχει καποιος δύναμη επάνω μου. Μετά τον πατέρα μου, την μάνα μου, τον πρώην μου και όλους τους εργοδότες εκεί έξω, κουράστηκα να παλεύω, να προσπαθώ, να εκτίθομαι, να απογοητευομαι και να εισπράττω το πόσο "λειψή" είμαι τελικά. Ως κόρη, ως μάνα, ως εργαζόμενη, ως συνάδελφος, ως παραγωγική μονάδα.
Πόσο μη θεμιτή είμαι.
Ξέρω οτι έχω κατάθλιψη γιατι κάνω σκέψεις που δεν θα έγραφα ποτέ εδώ μέσα.
Ξέρω οτι εχω κατάθλιψη γιατί δεν έχω κουράγιο ούτε να σηκωθώ να φτιάξω ένα τσαι.
Δεν έχω διαθεση και η μαυρίλα δεν λέει να βγει από πάνω μου.
Πρέπει να αρχίσω να νιώθω θεμιτή, χρήσιμη, και να μπορώ να προσφέρω έστω και το τόσο στο παιδί μου.
Ξέρω να ζωγαφίζω, να τραγουδάω, και να τα διδάσκω. Ξέρω ξένες γλώσσες. Ξέρω στάιλινγκ, PR, ερκφωνήσεις, συνταξη,. 'Ολα άχρηστα αν δεν εισαι στα σωστά "κανάλια" που ζητούν τέτοιες δουλειες. Δε με ενδιέφερε η Πράντα, τα ψώνια, ούτε όλα αυτα που καθιστούν στατους.
Ντύνομαι όπως να ναι.
Μέγα λάθος.
Ξέρω να κάνω τιποτ'άλλο;
Μπορώ να κάνω τιποτ'αλλο;
Υπάρχει άνθρωπος που να θέλει μαθήματα; Ποια ειμαι εγώ να τον διδάξω θα μου πεις...Και που έχω εμπειρία και που το έκανα για χρόνια, δεν πάυω να νιώθω οτι δεν μπορώ να προσφέρω 100% αυτό που ζητάει ο άλλος.
Τι άλλο μπορώ να κάνω όμως;
Υπάρχει κάτι άλλο που δεν το σκέφτηκα;
Πώς μπορώ να ζήσω χωρίς να χάσω άλλο την αξιοπρέπειά μου, χωρίς να ντρεπομαι, χωρίς να κλαίω, κρυφά; Γιατί αν το κάνω φανερά, δεν θα βρω κατανόηση. Λύπη ίσως. Ελεημοσύνη μερικές φορές. Χαρά σε αρκετές περιπτώσεις. Εκμεταλλευση σίγουρα.
Οπότε το βουλώνω.
Και προσποιούμαι, και ξεχνιέμαι, και λέω οτι "θα περάσει".
Ομως δεν περνάει.
Παλιά αναρωτιόμουν πως μπορούν μερικοι άνθρωποι να ειναι αστεγοι. Πώς περνάει καποιος σ αυτον τον κόσμο. Δεν το καταλάβαινα. Εχω λίγο καιρό που βλέπω ολοκάθαρα πώς γίνεται, το μονοπάτι φανερώθηκε μπροστά μου και αρνούμαι να πιστεψω οτι μπορεί να γίνει και δικός μου δρόμος μια μέρα.
Εχω σπίτι. Εχω σπίτι. Εχω σπίτι.
Το λέω πολλες φορές να το εμπεδώσω.
Νιώθω οτι ειμαι σε μια δίνη που με ρουφάει. Ο κόσμος παλιά δεν ήθελε να δει τι γίνεται δίπλα του, τώρα και να θέλει δεν μπορεί. Νιώθω ολομόναχη. Αδύναμη. Φοβισμένη. Ανίκανη να παλέψω πια με ό,τι μπορεί να μου συμβεί. Ευάλωτη σαν να ειναι τα νεύρα εκτεθειμένα.
Μα το χειρότερο είναι οτι δεν βρίσκω νόημα στην ζωή, παρα μόνο κάνω υπομονή.
Και παλεύω εναντια στο ρεύμα, μόνο και μόνο για να την κρατήσω εκείνη, στεγνή, μέχρι να μπορέσει να κολυμπήσει μόνη της. Πάνε τα όνειρα για βαρκούλες και εφόδια.
Τώρα είναι μόνο το να μείνει εκείνη εκτός κινδύνου μέχρι να φτασουμε σε στερια, ή να μάθει να κολυμπάει.Και νιώθω οτι αποτυγχαίνω και σ'αυτό.
Τυχεροι οι άνθρωποι που χαίρονται τα παιδιά τους, κάνουν όνειρα και σχεδιάζουν.
Δεν ξέρω αν αυτά που γράφω έχουν νόημα.
Δεν ξέρω τι γραφω.
Θέλω να κλάψω αλλα δεν βγαίνει τίποτα.
Ενας φίλος μου είπε οτι οι φορείς του Aids παίρνουν επίδομα 600 ευρώ τον μήνα...
Το φρικιαστικό ειναι οταν οι τρελλές σκέψεις δεν σου φαίνονται τόσο τρελλές, οταν είσαι απελπισμένος και το καταλαβαίνεις μόνο από την θύμηση του ποιος ήσουν και οτι θα φρίκαρε με αυτά που σκέφτεσαι τώρα.
Φυσικά δεν υπάρχει περίπτωση να κάνω κακό στον εαυτό μου. Οσο σκατά και να είμαι, δεν παυω να ειμαι everything she has. Και αυτό ειναι και το πρόβλημα εν μέρει. Δεν μου επιτρεπεται να ειμαι αυτό που θα ήθελα να ειμαι, και πλέον δεν ξέρω πια τι ειμαι.
Ομως δεν ειναι απίστευτα λυπηρό να ζηλεύεις (οχι να φθονείς) τον άρρωστο, γιατί τουλάχιστον καποια πράγματα στην ζωή του ειναι σιγουρα και εγγυημένα;
Με κυνηγάνε οι τραπεζες, δεν μπορώ να κάνω διακανονισμό γιατί δεν μπορώ να αποδείξω οτι ειμαι ανεργη. Το τεβε συνεχίζει να με χρεωνει και δεν με αφήνει να κάνω διακοπή γιατί δεν πλήρωσα το ΦΠΑ. Το οποιο θα πλήρωνα αν η εφορία μου ειχε επιστρεψει τα λεφτά που μου χρωστα.
Και τωρα το σχολείο του παιδίου με χρεωσε κατι από το πουθενά και νιώθω οτι η κατάσταση εχει ξεφύγει από τον ελεγχό μου.
Γιαγιά να κρατήσει το παιδί πουθενά, πρώην σύζυγος να θεωρεί οτι τα προβλήματα αυτά τον αφορούν δεν υπάρχει, οπότε καταπίνω, καταπίνω, περιμένω, αντέχω (?), και δεν ξέρω πότε και που θα σκάσω.
Αν σκάσω.
Γιατί και το σκάσιμο προυποθέτει ενέργεια, πίστη οτι αξίζεις κάτι καλύτερο, και ένα μίνιμουμ δύναμης να αλλάξεις το τι σου συμβαίνει.
Κι εμένα, μου τελείωσε.
Δεν παλέυω άλλο.
Δεν το'χω πια.
Υγ, μη μου δινετε σημασία.
Βοήθεια.
Πιάνω τον εαυτό μου να τρέμει στην ιδέα να βγω εκεί εξω και να εχει καποιος δύναμη επάνω μου. Μετά τον πατέρα μου, την μάνα μου, τον πρώην μου και όλους τους εργοδότες εκεί έξω, κουράστηκα να παλεύω, να προσπαθώ, να εκτίθομαι, να απογοητευομαι και να εισπράττω το πόσο "λειψή" είμαι τελικά. Ως κόρη, ως μάνα, ως εργαζόμενη, ως συνάδελφος, ως παραγωγική μονάδα.
Πόσο μη θεμιτή είμαι.
Ξέρω οτι έχω κατάθλιψη γιατι κάνω σκέψεις που δεν θα έγραφα ποτέ εδώ μέσα.
Ξέρω οτι εχω κατάθλιψη γιατί δεν έχω κουράγιο ούτε να σηκωθώ να φτιάξω ένα τσαι.
Δεν έχω διαθεση και η μαυρίλα δεν λέει να βγει από πάνω μου.
Πρέπει να αρχίσω να νιώθω θεμιτή, χρήσιμη, και να μπορώ να προσφέρω έστω και το τόσο στο παιδί μου.
Ξέρω να ζωγαφίζω, να τραγουδάω, και να τα διδάσκω. Ξέρω ξένες γλώσσες. Ξέρω στάιλινγκ, PR, ερκφωνήσεις, συνταξη,. 'Ολα άχρηστα αν δεν εισαι στα σωστά "κανάλια" που ζητούν τέτοιες δουλειες. Δε με ενδιέφερε η Πράντα, τα ψώνια, ούτε όλα αυτα που καθιστούν στατους.
Ντύνομαι όπως να ναι.
Μέγα λάθος.
Ξέρω να κάνω τιποτ'άλλο;
Μπορώ να κάνω τιποτ'αλλο;
Υπάρχει άνθρωπος που να θέλει μαθήματα; Ποια ειμαι εγώ να τον διδάξω θα μου πεις...Και που έχω εμπειρία και που το έκανα για χρόνια, δεν πάυω να νιώθω οτι δεν μπορώ να προσφέρω 100% αυτό που ζητάει ο άλλος.
Τι άλλο μπορώ να κάνω όμως;
Υπάρχει κάτι άλλο που δεν το σκέφτηκα;
Πώς μπορώ να ζήσω χωρίς να χάσω άλλο την αξιοπρέπειά μου, χωρίς να ντρεπομαι, χωρίς να κλαίω, κρυφά; Γιατί αν το κάνω φανερά, δεν θα βρω κατανόηση. Λύπη ίσως. Ελεημοσύνη μερικές φορές. Χαρά σε αρκετές περιπτώσεις. Εκμεταλλευση σίγουρα.
Οπότε το βουλώνω.
Και προσποιούμαι, και ξεχνιέμαι, και λέω οτι "θα περάσει".
Ομως δεν περνάει.
Παλιά αναρωτιόμουν πως μπορούν μερικοι άνθρωποι να ειναι αστεγοι. Πώς περνάει καποιος σ αυτον τον κόσμο. Δεν το καταλάβαινα. Εχω λίγο καιρό που βλέπω ολοκάθαρα πώς γίνεται, το μονοπάτι φανερώθηκε μπροστά μου και αρνούμαι να πιστεψω οτι μπορεί να γίνει και δικός μου δρόμος μια μέρα.
Εχω σπίτι. Εχω σπίτι. Εχω σπίτι.
Το λέω πολλες φορές να το εμπεδώσω.
Νιώθω οτι ειμαι σε μια δίνη που με ρουφάει. Ο κόσμος παλιά δεν ήθελε να δει τι γίνεται δίπλα του, τώρα και να θέλει δεν μπορεί. Νιώθω ολομόναχη. Αδύναμη. Φοβισμένη. Ανίκανη να παλέψω πια με ό,τι μπορεί να μου συμβεί. Ευάλωτη σαν να ειναι τα νεύρα εκτεθειμένα.
Μα το χειρότερο είναι οτι δεν βρίσκω νόημα στην ζωή, παρα μόνο κάνω υπομονή.
Και παλεύω εναντια στο ρεύμα, μόνο και μόνο για να την κρατήσω εκείνη, στεγνή, μέχρι να μπορέσει να κολυμπήσει μόνη της. Πάνε τα όνειρα για βαρκούλες και εφόδια.
Τώρα είναι μόνο το να μείνει εκείνη εκτός κινδύνου μέχρι να φτασουμε σε στερια, ή να μάθει να κολυμπάει.Και νιώθω οτι αποτυγχαίνω και σ'αυτό.
Τυχεροι οι άνθρωποι που χαίρονται τα παιδιά τους, κάνουν όνειρα και σχεδιάζουν.
Δεν ξέρω αν αυτά που γράφω έχουν νόημα.
Δεν ξέρω τι γραφω.
Θέλω να κλάψω αλλα δεν βγαίνει τίποτα.
Ενας φίλος μου είπε οτι οι φορείς του Aids παίρνουν επίδομα 600 ευρώ τον μήνα...
Το φρικιαστικό ειναι οταν οι τρελλές σκέψεις δεν σου φαίνονται τόσο τρελλές, οταν είσαι απελπισμένος και το καταλαβαίνεις μόνο από την θύμηση του ποιος ήσουν και οτι θα φρίκαρε με αυτά που σκέφτεσαι τώρα.
Φυσικά δεν υπάρχει περίπτωση να κάνω κακό στον εαυτό μου. Οσο σκατά και να είμαι, δεν παυω να ειμαι everything she has. Και αυτό ειναι και το πρόβλημα εν μέρει. Δεν μου επιτρεπεται να ειμαι αυτό που θα ήθελα να ειμαι, και πλέον δεν ξέρω πια τι ειμαι.
Ομως δεν ειναι απίστευτα λυπηρό να ζηλεύεις (οχι να φθονείς) τον άρρωστο, γιατί τουλάχιστον καποια πράγματα στην ζωή του ειναι σιγουρα και εγγυημένα;
Με κυνηγάνε οι τραπεζες, δεν μπορώ να κάνω διακανονισμό γιατί δεν μπορώ να αποδείξω οτι ειμαι ανεργη. Το τεβε συνεχίζει να με χρεωνει και δεν με αφήνει να κάνω διακοπή γιατί δεν πλήρωσα το ΦΠΑ. Το οποιο θα πλήρωνα αν η εφορία μου ειχε επιστρεψει τα λεφτά που μου χρωστα.
Και τωρα το σχολείο του παιδίου με χρεωσε κατι από το πουθενά και νιώθω οτι η κατάσταση εχει ξεφύγει από τον ελεγχό μου.
Γιαγιά να κρατήσει το παιδί πουθενά, πρώην σύζυγος να θεωρεί οτι τα προβλήματα αυτά τον αφορούν δεν υπάρχει, οπότε καταπίνω, καταπίνω, περιμένω, αντέχω (?), και δεν ξέρω πότε και που θα σκάσω.
Αν σκάσω.
Γιατί και το σκάσιμο προυποθέτει ενέργεια, πίστη οτι αξίζεις κάτι καλύτερο, και ένα μίνιμουμ δύναμης να αλλάξεις το τι σου συμβαίνει.
Κι εμένα, μου τελείωσε.
Δεν παλέυω άλλο.
Δεν το'χω πια.
Υγ, μη μου δινετε σημασία.
Comments