Και με μία λέξη, έπεσα.

Αυτό το διάστημα η κόρη μου εχει εφιάλτες. Κακός που μπήκε και εβαλε φωτιά στις γάτες, οτι εγω θα πεθάνω τελη του χρόνου και διάφορα άλλα.
Θυμαμαι στην ηλικία της ειδα ενα ονειρο οτι ενας δρακουλας ήπιε το αίμα των δικών μου και ξυπνώντας, άκουσα ενα μπζζζζζ στο αυτί μου. Φυσικά τωρα ξέρω οτι ήταν κουνούπι αλλα τοτε σκέφτηκα "μύγα που την τράβαει το αίμα".
Και για τα επόμενα χρόνια, εβαζα σκόρδο στο κρεβάτι μου.
Και εκλεινα τα παντζούρια γιατί το ξύλο σταματαέι τους δράκουλες.


Για τους δρακουλες τους ψυχικούς τι κάνουμε;
Ο πρώην μου με ενημέρωσε πριν ενα μήνα οτι πλέον δεν θα μου βάζει τα χρήματα στις 23 αλλα στις 27. Εχω ενα μήνα που του λέω να βάλει κάτι στην άκρη για να αγοράσω φαγητό για το γιροτινό τραπέζι. Κανόνισε τις διακοπούλες του και οποτε του λέω να μου βάλει τα χρήματα, κάνει τον κινέζο. Σήμερα τον στρίμωξα και αρχισε να μου λέει για την "υποχρεωσή του".
Του επισήμανα οτι δεν είναι θέμα υποχρεωσης, αλλα καρδιάς.
Δεν θα μπορεσουμε να κάνουμε Χριστουγεννα.
Το παιδί.
Οτι εφοσον κανονισε διακοπές στο χωρίο του, όπως σχεδίασε την βενζίνη του, ας σχεδίαζε και τα 30 ευρώ που θέλω.
(Ευτυχως που ειχα προνοησει να παρω τα δώρα τοτε που ψώνισα για τα γενεθλιά της).
"Εσυ τι κάνεις;" με ρώτησε
"Δεν δουλεύω, λες αν δουλευω να κθόμουν να σε παρακαλάω;"
"Εχω μια υπεχρέωση και την τηρώ..." 'άρχισε πάλι.
Του το εκλεισα.
Αηδιασμένη, στεναχωρημένη...


Σε ποια στροφή ακριβως γλύστρισα και μπήκε η ζωή μου στην τουαλέτα;
Πώς ειναι δυνατον να αντιμετωπίζω τετοιες καταστάσεις, δεν το χωρά ο νους μου.
Δεν ειναι my kind of people, my outlook on life.
Τόση επαφη με την κακία μου κατατρωει την ψυχή....



Θα το κάνω το γιορτινό τραπέζι.
Και θα καλέσω και κόσμο όπως κάθε χρόνο για να νιώσει η μικρή γιορτινή ατμοσφαιρα.
Και θα κλείσω τα ματια πιο σφιχτά, θα χωθώ στην ψυχή μου πιο βαθιά, θα σωπάσω όλα όσα θα ήθελα να κάνω για κείνη, τα μαθήματα, τα σπορ, όλους τους δρόμους που της κόβουμε πριν καν τους διαβεί ενω εχει ταλέντα.
Θα κλάψω μόνη μου ενώ ειναι στο σχολείο και θα ευγνομωνω τον Θεό που ξεσπάω εδώ και όχι μετά με νεύρα μόλις κάνει καποιο καπρίτσιο η κάνει υστεριες για να μην διαβάσει.


Αγιε Βασίλη, αν ειχα μια ευχή, θα ήθελα να υπάρχει περισσοτερη αγάπη στην ζωή μου.
Να την βλέπω, να την νιώθω. Από την μαμά μου, τον μπαμπά της. Η εστω να μην βλέπω αυτά που βλέπω, να μην ακούω αυτά που ακούω.
Δεν αντεχονται.
Οχι άλλο...