Θα την σκοτώσω.
Αυτό λέω κάθε φορα που η γκρινια αγγιζει επικίνδυνα όρια.
Γκρίνια που ξυπνάει, γκρίνια που θα φάει, γκρίνια που θα πάμε σε πάρτι, γκρίνια που ειχε 8 καραμελες το σακουλάκι με το δώρο και όχι τις κόκκινες, γκρίνια για τα μαθηματα.
Αυτό το τελευταίο με αποδεκατίζει.
Ως δυσλεξική με μεγάλες αποτυχίες στο σχολικό συστημα, κατάφερα να ανταπεξέλθω στην ζωή όμως δεν εχω την δύναμη να ξαναπεράσω τα ίδια.
Γκρίνια για 5 λέξεις που πρέπει να μάθει. Γκρίνια για πάνω από 40 λεπτα.
Φωνάζω, τιμωρω...οχι για άλλο λόγο, για να μην ξεφύγει η κατάσταση. Μερικές φορές πιανει, και ω θαυμα τις μαθαίνουμε σε ακριβως δεκα λεπτά.
Ομως ειναι το μουλάρωμα, το πεισμα, το "ωχ ειναι πολλά /δύσκολο" που την κάνει να αποφασίσει οτι ΔΕΝ θα το κάνει.
Οι δασκαλοι όλοι μου λενε το ίδιο. Της αρεσει να αποτυχαίνει, να είναι το μωρό, να ασχολούνται.
Εγω πάλι, το χειρότερό μου. Μου ζητάει βοήθεια και περιμένει να ακούσει τις απαντήσεις και να τις θυμηθεί. Στίβω το μυαλό μου να επιννοώ άλλα παραδειγματα, τσατιζεται, φωνάζει...
Και μερικές φορές, το χειρότερό μου...πονάει τον εαυτό της.
Ο πατερας της ξυραφιαζοταν εφηβος και ειλικρινά δεν το καταλαβαινω, το απεχθανομαι.
Σημερα ειχαμε σχεδιασει να κάνει μαθήματα, να παιξει με το χίονι, να φαμε, να παιξουμε μαζί, γενικά μια ωραία μέρα, αφού δεν την παιρνει ο πατερας της.
Οοοοοοχι, έπρεπε μεσα σε ένα 20λεπτο να γινει της πουτάνας. Αντεξα. Βγήκε από το δωμάτιό της με γρατζουνιες στο πρόσωπο. Πήρα ανάποδες. Μου εξομολογήθηκε μετά από πίεση οτι εβαλε την καυτή λάμπα του γραφείου στο μέτωπό της.
Το τσακίζεις ή δεν το τσακίζεις;
Η μάνα μου και ο πατερας της σε μικρό πακέτο.
Μου ειπε οτι θελει να φύγει. Της άνοιξα την πόρτα.
Και εφυγε.
Την πρόλαβα όταν εστριψε την γωνία και την εφερα σπίτι.
Δεν θα παίξουμε, δεν θα δει τηλεόραση, θα κάνει μαθήματα, θα γράψει επιπλέον που θα της δώσω εγώ, θα πλύνει τα πιάτα(πρώτη φορά της βάζω κάτι τέτοιο για να δούμε αν θα πιασει ως τιμωρία), θα φάει, θα παρει την φίλη της να πάρει το μάθημα από το βιβλίο ιστορίας (που όλο ξεχνάει κάθε Παρασκευή, από "σύμπτωση"), και θα της βρω κι αλλα.
Το σκεπτικό ειναι οτι η σημερινή μέρα θα της μείνει τόσο αξέχαστη που δεν θα ξανατολμήσει να κανει τα ίδια.
Μέχρι τωρα της εξηγούσα οτι η συμπεριφορά της 'αδειαζει¨την μπαταρία της μαμάς και μετα η μαμα δεν θελει να κάνει τίποτα. Δεν εχει ενέργεια και διαθεση να την παει πουθενά αφού θα βρει κάτι να γκρινιάξει. Δεν θέλει να την βοηθήσει με τα μαθήματα αφού θα φάμε 3/4 σε μοιρολόγια (και ειλικρινα δεν το αντεχω).
Αφού δεν καταλαβαίνει και βγήκε και απο το σπίτι άνετη, νομίζω ειναι καιρός για άλλες μεθόδους. Γιατί θα καταλήξω όπως πολλοί γονεις που θυμώνουν με τα παιδιά τους και το παίρνουν προσωπικά. Και το θέμα δεν ειναι να θυμώνω (αν και θυμώνω) αλλα να κοπεί η κακή συμπεριφορά μαχαίρι.The big picture.
Της πήρα την λάμπα, της ειπα οτι αν φερεται σαν μωρό, θα την αντιμετωπίζω ως μωρό. Κομμένα τα privileges.
Αυτό πρεπει να κοπεί, ΤΩΡΑ.
Μπορεί να συγχίστηκε που έμαθε οτι ο πατέρας της δεν θα την πάρει σήμερα όμως πρέπει να δει τις συνέπειες των πράξεων της. Αν ξεσπάμε αλλού και κυρίως στην μαμα, χαλάμε την ατμαόσφαιρα του σπιτιού και η μαμα δεν θέλει να κάνει τίποτα (παρα μόνο να συρθεί στο κρεβάτι και να "χαθεί" σε εναν άλλο κόσμο, για λίγο)
Οταν μάθαμε οτι ένα από τα σκυλιά εφαγε ποντικοφάρμακο, στο κρεβάτι έκλαψε μόνη της και δεν με φώναξε.
Με σταναχώρησε φυσικά που το περασε μόνη της όμως αυτό δείχνει οτι αν θελει, μπορεί να εχει τον έλεγχο.
Και για να μην με αρχίσουν μερικοί και μερικές στο πόσο σκληρή ειμαι και διάφορες αηδίες, να υπενθυμίσω οτι δεν υπάρχει περίπτωση να αγαπούν το παιδί μου περισσότερο απ'ότι εγώ, ούτε να κάνουν γι αυτό ό,τι έχω κάνει/υποστεί ως τώρα.
Και κλείνω τα σχόλια γιατι δεν θέλω να ακουσω και για παιδαγωγικά. Αρκετές ενοχές έχω.
Αυτό λέω κάθε φορα που η γκρινια αγγιζει επικίνδυνα όρια.
Γκρίνια που ξυπνάει, γκρίνια που θα φάει, γκρίνια που θα πάμε σε πάρτι, γκρίνια που ειχε 8 καραμελες το σακουλάκι με το δώρο και όχι τις κόκκινες, γκρίνια για τα μαθηματα.
Αυτό το τελευταίο με αποδεκατίζει.
Ως δυσλεξική με μεγάλες αποτυχίες στο σχολικό συστημα, κατάφερα να ανταπεξέλθω στην ζωή όμως δεν εχω την δύναμη να ξαναπεράσω τα ίδια.
Γκρίνια για 5 λέξεις που πρέπει να μάθει. Γκρίνια για πάνω από 40 λεπτα.
Φωνάζω, τιμωρω...οχι για άλλο λόγο, για να μην ξεφύγει η κατάσταση. Μερικές φορές πιανει, και ω θαυμα τις μαθαίνουμε σε ακριβως δεκα λεπτά.
Ομως ειναι το μουλάρωμα, το πεισμα, το "ωχ ειναι πολλά /δύσκολο" που την κάνει να αποφασίσει οτι ΔΕΝ θα το κάνει.
Οι δασκαλοι όλοι μου λενε το ίδιο. Της αρεσει να αποτυχαίνει, να είναι το μωρό, να ασχολούνται.
Εγω πάλι, το χειρότερό μου. Μου ζητάει βοήθεια και περιμένει να ακούσει τις απαντήσεις και να τις θυμηθεί. Στίβω το μυαλό μου να επιννοώ άλλα παραδειγματα, τσατιζεται, φωνάζει...
Και μερικές φορές, το χειρότερό μου...πονάει τον εαυτό της.
Ο πατερας της ξυραφιαζοταν εφηβος και ειλικρινά δεν το καταλαβαινω, το απεχθανομαι.
Σημερα ειχαμε σχεδιασει να κάνει μαθήματα, να παιξει με το χίονι, να φαμε, να παιξουμε μαζί, γενικά μια ωραία μέρα, αφού δεν την παιρνει ο πατερας της.
Οοοοοοχι, έπρεπε μεσα σε ένα 20λεπτο να γινει της πουτάνας. Αντεξα. Βγήκε από το δωμάτιό της με γρατζουνιες στο πρόσωπο. Πήρα ανάποδες. Μου εξομολογήθηκε μετά από πίεση οτι εβαλε την καυτή λάμπα του γραφείου στο μέτωπό της.
Το τσακίζεις ή δεν το τσακίζεις;
Η μάνα μου και ο πατερας της σε μικρό πακέτο.
Μου ειπε οτι θελει να φύγει. Της άνοιξα την πόρτα.
Και εφυγε.
Την πρόλαβα όταν εστριψε την γωνία και την εφερα σπίτι.
Δεν θα παίξουμε, δεν θα δει τηλεόραση, θα κάνει μαθήματα, θα γράψει επιπλέον που θα της δώσω εγώ, θα πλύνει τα πιάτα(πρώτη φορά της βάζω κάτι τέτοιο για να δούμε αν θα πιασει ως τιμωρία), θα φάει, θα παρει την φίλη της να πάρει το μάθημα από το βιβλίο ιστορίας (που όλο ξεχνάει κάθε Παρασκευή, από "σύμπτωση"), και θα της βρω κι αλλα.
Το σκεπτικό ειναι οτι η σημερινή μέρα θα της μείνει τόσο αξέχαστη που δεν θα ξανατολμήσει να κανει τα ίδια.
Μέχρι τωρα της εξηγούσα οτι η συμπεριφορά της 'αδειαζει¨την μπαταρία της μαμάς και μετα η μαμα δεν θελει να κάνει τίποτα. Δεν εχει ενέργεια και διαθεση να την παει πουθενά αφού θα βρει κάτι να γκρινιάξει. Δεν θέλει να την βοηθήσει με τα μαθήματα αφού θα φάμε 3/4 σε μοιρολόγια (και ειλικρινα δεν το αντεχω).
Αφού δεν καταλαβαίνει και βγήκε και απο το σπίτι άνετη, νομίζω ειναι καιρός για άλλες μεθόδους. Γιατί θα καταλήξω όπως πολλοί γονεις που θυμώνουν με τα παιδιά τους και το παίρνουν προσωπικά. Και το θέμα δεν ειναι να θυμώνω (αν και θυμώνω) αλλα να κοπεί η κακή συμπεριφορά μαχαίρι.The big picture.
Της πήρα την λάμπα, της ειπα οτι αν φερεται σαν μωρό, θα την αντιμετωπίζω ως μωρό. Κομμένα τα privileges.
Αυτό πρεπει να κοπεί, ΤΩΡΑ.
Μπορεί να συγχίστηκε που έμαθε οτι ο πατέρας της δεν θα την πάρει σήμερα όμως πρέπει να δει τις συνέπειες των πράξεων της. Αν ξεσπάμε αλλού και κυρίως στην μαμα, χαλάμε την ατμαόσφαιρα του σπιτιού και η μαμα δεν θέλει να κάνει τίποτα (παρα μόνο να συρθεί στο κρεβάτι και να "χαθεί" σε εναν άλλο κόσμο, για λίγο)
Οταν μάθαμε οτι ένα από τα σκυλιά εφαγε ποντικοφάρμακο, στο κρεβάτι έκλαψε μόνη της και δεν με φώναξε.
Με σταναχώρησε φυσικά που το περασε μόνη της όμως αυτό δείχνει οτι αν θελει, μπορεί να εχει τον έλεγχο.
Και για να μην με αρχίσουν μερικοί και μερικές στο πόσο σκληρή ειμαι και διάφορες αηδίες, να υπενθυμίσω οτι δεν υπάρχει περίπτωση να αγαπούν το παιδί μου περισσότερο απ'ότι εγώ, ούτε να κάνουν γι αυτό ό,τι έχω κάνει/υποστεί ως τώρα.
Και κλείνω τα σχόλια γιατι δεν θέλω να ακουσω και για παιδαγωγικά. Αρκετές ενοχές έχω.
Comments