Big Brother hates his sister

Μερικές φορες φοβαμαι να κοιταξω παλια μου κειμενα, γιατι κι εγω ειμαι προιον της εποχης μου. Κι εγω λεω τον αλλο μικροτσουτσουνο αν με πειραξει, κι εγω μεγαλωσα με καρικατουρες γκει, μαυρους σε ελληνικές ταινιες. Κι εγω ειχα γονεις βουτηγμενους στην πατριαρχια. Καμια φορα αναρωτιεμαι αν ο,τι αγαπησα, σειρα, ταινια, γινει αποστειρωμενη, καταργηθει. Απο τα φιλαρακια και τους λατρεμενους μου κωμικους, τι θα μεινει σε μια κοινωνια που φοβαται να μιλησει; Προσεξε, οχι εχει καταλαβει. Φοβαται.

Και μετα βλεπω αυτο που εγινε στο Μπιγκ Μπραδερ, και αναρωτιεμαι, ολοι αυτοι που καταδικαζουν και φωναζουν, δεν εχουν ξανακουσει ποτε κανεναν να μιλάει ετσι;

Ποτε;

Μονο εγω τους ακουγα να μιλάνε ετσι, η και πιο ευγενικά αλλα με το ιδιο νοημα;

Μονο εγω εβλεπα τον παντρεμενο φιλο μας να φερνει την γκομενα και να μας κανει συνεργους στην ταπεινωση της γυναικας του και τσινουσα, και χρεωνομουν οτι θα του "χαλασω" εγω, τον γαμο.

Μονο εγω ακουγα τον ορο πιπινι για 14χρονα;

Μονο εγω ενιωσα χερια δαχτυλα πεη που δεν προσκαλεσα;

Μονο εγω εφαγα ξυλο απο μεθυσμενο "φιλο" επειδη του ειπα οτι τα παπουτσια του ειχαν σκονη, και ολες οι φιλες μου μετα την πρωτη ταραχη και κατακραυγη, πηγαιναν για καφε μαζι του;

Μονο εγω φοβομουν μετα τον ταξιτζη που με χουφτωσε στα 17;

Μονο εγω ακουγα τι καβλα που ειμαι απο αφεντικα, φιλους, γνωστους και αγνωστους;

Μονο εγω  εβλεπα τον πατερα μου ως αντρα οταν με εβριζε ως γυναικα και δεν με αντιμετωπιζε ως κορη;

Μονο εγω ακουγα να κανω υπομονη στο κερατο, στο ξυλο, γιατι "οι αντρες ειναι μεγαλα παιδια";

Μονο εγω ενιωσα αβοηθητη, μονη εναντια σε εναν κοσμο που δεν ηταν φτιαγμενος για μενα;

Μονο εγω το εριξα στη πλακα στο μπλογκ για να ξεσπασω τα κακως δρωμενα;

Μονο εγω αγαπησα οσο τιποτα εναν νεοτερο που δεν με απειλουσε;

Οχι δα.

Τα βλεπαμε ολοι, αλλα δεν καταλαβαιναμε ουτε ποσο ζημιοφορο ειναι, ουτε καταλαβαιναμε τι βλεπουμε. Οι περισσοτεροι.

Εγω, τσακωνομουν. Καθε λεπτο της ημερας. Για σεβασμο στην εργασια, για σεβασμο στην σχεση μου, στο σωμα μου, στο δικαιωμα μου  να ζησω την ζωη μου. 

Το μπλογκ ηταν ο χωρος που εκφραζομουν, μακρια απο τους αντρες στην ζωη μου, δεν ειχαν ιντερνετ οι πιο πολλοι.

Κι εδω εφαγα κραξιμο. Ημουν εμμηνοπαυτικια, αγαμητη, γαμιολα, το μπλογκ ηταν για πιπες και δεν ξερω κι εγω τι αλλο.

Και ερχομαστε στο σημερα, 10 χρονια μετα το συμπερασμα μου οτι δεν ηξερα τι ειναι χειροτερο στην κοινωνια μας, να εισαι γαμησιμη, η αγαμητη. Χρησιμο αντικειμενο η τιποτα.

Οπου ενα μαλακιστιρι λεει για αδειασμα πακετου και σοκαρεται ο κοσμος ολος.

Οπου λεει για βιασμο, και πεφτουν ολοι να φανε το καναλι και τον ιδιο, αντι να στοχευσουν ουσιαστικη αλλαγη.

Να αλλαξουν οι νομοι.

Αυτος, - ναι θα το πω- μικροτσουτσουνος ειναι, κρυφογκει ειναι, δεν ξερω τι ειναι, αλλα σιγουρα δεν ειναι καλα για να θελει να δειχτει τοσο και να εμπνευσει βαρβατιλα σε καθε του ανασα. Αυτος, δεν ειναι σημαντικός, και οι αντιδρασεις μας, δεν ειναι σημαντικες εαν δεν γινουν στοχευμενες.

Το Κοβιντ μας εδειξε οτι μονο με αλλαγες νομου οι ανθρωποι αλλαζουν ομαδικά συνειδηση.

Ενα χρονο σχεδον μετα, εγινε νεα ζωη αυτο με την μασκα, οι περιορισμοι στις μετακινησεις, η παρακολουθηση, οι ελεγχοι, και η ανα πασα αλλαγη νομοθεσιας. Θυμαστε πως ηταν πριν;

Προσφατα ηταν. Φανταζει ονειρο.

Μονο με νομοθεσια αλλαζουν ολα.

Οπως δεν εβαζε κανεις ζωνη ασφαλειας γιατι ηταν ολοι μαγκες, και μολις επεσαν προστιμα, εγιναν ολοι κοτες, ετσι να ανεβει η καταδικη του βιασμου απο τα 6 χρονια -αν θυμαμαι καλα- στα 25. Να δεις για ποτε μαζευονται οι Αντωνηδες του κοσμου αυτου.