Σκονη

Μας λενε, απο παιδια, μην τυχον και μετανιωσουμε για τιποτα, μην τυχον και παρουμε λάθος στροφη, μην και δεν γευτουμε κατι.

Και ξεκινάμε με φουρια να τα κανουμε ολα σωστα, ολα ορθα, να τα δοκιμάσουμε, να τα ξεκοκαλισουμε. 

Να παντρευτουμε, υπαρχει και το διαζυγιο, να κανουμε παιδια, γιατι η μεγάλη οικογενεια ειναι ευτυχια, να κανουμε ονειρα, να δουλέψουμε να προκοψουμε να εχουμε φαγητα, και ολα τα καλα.

Ποιος μαλακας εφηυρε αυτη τη παπαρια;

Η ζωη δεν ειναι χαρτης, δεν ειναι προγραμμα, δεν ειναι κατι που οριζεις. Ειναι δυαδικός δρομος, στην καλύτερη. Εισαι εσυ, και η μανα σου που οριζει την ζωη σου, ο πατερας σου, η δασκάλα σου, ο φιλος σου, η γκομενα η ο γκομενος που εχουν τα δικά τους θέλω, το αφεντικό σου, ο ταξιτζης που μπορει να σε χτυπησει, ο μαναβης που μπορει να σου χαλασει την μερα, ο αγνωστος που μπορει να σε κλέψει, το παιδι σου που μπορει να σε κολλησει.

Τι σχιζοφρενειακη κουλτουρα ειναι αυτη που σε κανει να πιστευεις οτι εχεις τον ελεγχο σε μια χαωδη ζωη που γυρνα τουμπα ανα πασα στιγμη;

Μα αυτο λεμε, θα μου πεις, να ζησεις, να το απολαυσεις οσο κραταει.

Μαζι σου.

Ομως το να ζησεις προυποθετει και να ξερεις τι ειναι ζωη. Τα νιατα τα εκτιμας οταν τα χασεις, την υγεια το ιδιο.  Απο κει κι επειτα αυτο το να μην μετανιωσεις οταν ερθει η ωρα σου, και το ενοχικο, πρεπει να φυγει.

Προσωπικα θεωρω οτι η ζωη μου ηταν ενα μεγαλο τιποτα. Μια πορδη φουσκα. Ξεκινησα ετσι, πηρα φορα, νομιζα θα πεταξω, πηγα σφαιρα κάτω, βρηκα αερακι, ανεβηκα λιγο, αλλα παντα χαμηλα, μετα λιγο ακομα και τωρα καιω αναθυμιάσεις, οπου να'ναι προσγειωνομαι.

Και κοιταω πισω και βλέπω οτι δεν εχω κανει και τιποτα σπουδαιο με την ζωη μου, και νομιζω ειλικρινα οτι αν πεθανω αυριο, ισως στεναχωρεθουν 2-3 ατομα συνολο. Δεν θα εχω κανεναν στην κηδεία μου. 

Θα μου πεις "ποιος φταιει γι αυτο;"

Μα δεν παραπονιεμαι. Ξερω οτι ειμαι καυγατζου, παταω κάλους, ειμαι εριστική. 

Οπως ξέρω οτι εχω κανει πολλα καλα, και τα χω καλα με τον εαυτο μου.

Ομως αν με ρωτησεις, τι μετανιωνεις; Θα σου πω, τα παντα.

Δεν εκανα σχεδον τιποτα απο ολα αυτα που ειχα βαλει σκοπο να πετυχω. Ουτε την καριερα που ήθελα, ουτε τα χρηματα μου χειριστηκα σωστα, και απο ερωτα, ειλικρινα δεν υπαρχει καλύτερο ανεκδοτο.

Για δυο πραγματα δεν μετανιωνω και αυτο ηταν που αγαπησα αυτους που αγαπησα.

Το παιδι μου. Ασχετα αν δεν μπορεσα να ειμαι η μανα που επρεπε και θα μπορουσα υπο αλλες καταστασεις. Που δεν μπορεσα να της μαθω ολα οσα ήξερα, που τελικα καταφερα μονο να την κρατησω ασφαλη, και να της μεταδωσω τις δικές μου φοβιες.

Και εκεινον. Για μια περιοδο αγαπηθηκαμε, και μετα αγαπουσα εγω. Ομως ηταν ο,τι πιο κοντινο στον παραδεισο, οπως το ειχα φανταστει και παραπανω. Ηταν η μονη φορα που η ζωη εδω στην γη, ηταν καλύτερη απο την ζωη την αλλη, στην φαντασια μου.

Ηταν κατι ασσυλυπτο, αιωνιο, και δυνατο. Και εμεινε στα κυτταρα μου.

Ολα τα αλλα, καταστροφη. Κι αυτα, αν τα δεις με κριτική ματια.

Γι αυτο σου λεω, ολα αυτα περι μην μετανιωσεις, ειναι μπουρδες.

Ζεις, κανεις ονειρα και σχεδια, και τρως φαπες σε καθε γωνια. Αραια και που κερδιζεις, πετυχαινεις εναν στοχο σου, και αμεσως σε πιανει καουρα για τον επομενο. Ειμαστε πλασματα που δεν χορταινουν, δεν σταματουν, ολα εχουν υψιστη σημασια. Και τελικα τιποτα δεν εχει.

Ειμαστε πορδομηχανουλες που χεζουν, μεχρι που ψοφαμε, και μεσα σε 30-50 χρονια πεθαινουν και οσοι μας ηξεραν.  Χανομαστε στην ανωνυμια των αλλων πορδομηχανων πριν απο εμας και που θα ερθουν μετα απο μας, σαν σκουληκια που τρωνε  και αφοδευουν χωμα, οργωνοντας το χωραφι που αλλος θα χαρει.

Μην αναρωτιεσαι γιατι μας στελνουν πισω στον ιο, γιατι πολυ απλα δεν εχουμε ονοματα, δεν εχουμε ιστορια παρα μονο στο μυαλο μας.

Αντε και στους 5-6 γυρω μας.

Τελικα ενα απο τα καλα που θα κανω ειναι που δεν θα με κλαψει κανεις, αντε κανα δυο.  Και απο αυτους, ισως ενας ανθρωπος επηρεαστει απο την απουσια μου. 

Νοτ μπαντ, αν το σκεφτεις. Μονο ενας, αυτο για μενα θεωρειται επιτυχια.

Κουραστηκα, η μηχανουλα μου ρεταρει.

Η ζωη μου δεν εχει πια νοημα, παρα για εναν ανθρωπο.

Ετσι οπως καταντησαμε την ζωη μας, την καθημερινοτητα μας, τον τροπο διαβιωσης μας, και ετσι οπως ελιωσα να κρατηθω στην επιφανεια, δεν μου φαινεται και τοσο κακο αυτο.

Αρκει να μην γινει με πονο, με αγωνια και σε στιγμη που με χρειαζεται.

Αρκει να μην αλλαξω γνωμη τελευταια στιγμη για την φιλοσοφηση του πραγματος, και τελικα φυγω γαντζωμενη σαν χταποδι πανω στις τελευταιες μου πνοες και χαλασω την εξοδο.

Και ενα θεος ξερει ποσο γουσταρω τις δραματικες εξοδους.

Οχι, δεν σκεφτομαι να αυτοκτονησω, ουτε καν εχω τετοια επιθυμια.

Απλα βλεπω την ματαιοτητα, τον ιο να σφιγγει, τις σχεσεις μου, τα οικονομικά μου, και καταλαβαινω οτι τιποτα σχεδον δεν πηγε οπως ήθελα, οπως ηλπιζα και οπως προσπαθησα. Και τωρα ειναι αργα για νεα ξεκινηματα. 

Ειναι αν θες, το πιο ταπεινο κειμενο που θα μπορουσα να γραψω.

Ειμαι ενα τιποτα γυρω απο ενα τιποτα, που θα γυρίσει στο τιποτα, και τιποτα δεν εχει σημασια.