We all got to do what works best for our families.

Το ειχα διαβάσει αυτό καπου από μια μαμα που ειχε βαρεθει καποια πράγματα που ειχα βαρεθέι και γω, και τα ειχα ξεχασει τελειως.

Με αφορμή μια κουβεντα που ειχα σήμερα μου ήρθαν διαφορα συναισθήματα στην επιφάνεια που ειχα ξεχάσει.Συνειρμόι, αναμνησεις. Και ποτε δεν τα ειχα γραψει. Τουλάχιστον δεν νομίζω.Ισως γιατι δεν βρήκα ποτέ οτι άξιζε τον κόπο να ασχληθώ.
Σημερα ομως ήθελα.

Πώς να τα εκφρασω εδω, ελεύθερα χωρις να στεναχωρεθουν οσοι πιθανον αναγνωρίσουν τον εαυτό τους;
Αν και δεν υπαρχει λόγος, ειναι σκεψεις απο μέρους μου,δεν εχω καποιον υπ όψη μου ασχετως αν οι σκεψεις μου ξεκίνησαν από την κουβέντα που ειχα με καποιον. Είναι ομως σκέψεις γενικές και ειδικες αυτόνομες, χωρις κακία, χωρίς διαθεση κριτικής, χωρις στόχο.
Ωχου, βουταω και ο Θεός βοηθός.

Θυμήθηκα σήμερα γιατι σταματησα να πηγαίνω στον συνδεσμο θηλασμου.
Μια μητερα που θηλασε τρια χρόνια το παιδί της λογικα θα κρατούσε ενεργή δραση στον σύνδεσμο, ειδικά απο την στιγμη που ο θηλασμός ήταν η κύρια αιτία που με κρατησε μακρια από το μαιευτήριο και τους "παράνομους" κανονισμούς τους.

Εγω, θεωρω οτι ο θηλασμός δεν ειναι μια επιλογη. Είναι υποχρεωση.
Εκτος αν υπάρχει σοβαρός ιατρικός λόγος (και όχι το γνωστο παραμύθι οτι "δεν εχω γάλα"http://smallerhand.blogspot.com/2008/11/2_01.html).

Ομως, ο θηλασμός δεν ειναι ο στοχος μου. Οπως δεν είναι η σταυροφορία μου ο τοκετός στο σπίτι, οπως δεν ειναι το πάθος μου το baby wearing, το attachment parenting, το home schooling etc....
Ολα αυτά ειναι ΕΡΓΑΛΕΙΑ.


Ναι, μερικά ειναι απείρως πιο πρακτικά, πιο υγιεινά και πιο λογικά, όχι μόνο για μένα, αλλα και για μεγάλη μερίδα κόσμου.
Μερικα, δεν ειναι τόσο διεδομένα και χρειαζεται μια εκτεταμένη ενημέρωση.
Ομως ο στοχος μου δεν ειναι το εργαλειο καθ'εαυτου, αλλα το καλό του παιδιού.
Το πώς θα μπορέσω εγώ να διευκολύνω το well being του παιδιού, με ποιο τροπο θα ενισχύσω την σχεση και την εμπιστοσύνη μεταξύ μας.

Οταν πήγα στον σύνδεσμο, διαχώριζαν την θέση τους από τον τοκετό. Πως ειναι δυνατόν, αναρωτιόμουν;
Ολα αυτά ειναι ένα, δεν ειναι;
Στον τοκετό ζήτησα να μάθω πως να κάνω λαμάζ γιατι αυτό το "χαλάρωσε και νιωσε σαν λουλούδι που ανοιγει" δεν μου ταίριαζε, I m a person that acts.
Οταν μου απαντήθηκε οτι εδω, δεν θα σας το δειξουμε αυτό, εγινε της ποπης φυσικά.
Δεν γινόταν να μας ενημερωνουν για τις πρακτικές των μαιευτηριων και μετα να μην κάνουν γενική ενημέρωση για τους αλλους τρόπους. ΟΛους τους άλλους τροπους, ωστε να επιλέξουμε. Οχι να ειμαστε προβατα του ενος ή του άλλου οργανισμου.
Δε μπορείς να με τρομάζεις και μετα να αρνεισαι να μου δώσεις τις επίλογες παρα μόνο να ακολουθω εσενα τυφλα, ενω πριν πεντε λεπτά μου ειπες να μην ακολουθω τυφλά τους γιατρούς. Δεν γίνεται, αι γαμήσου στην τελική.

Ταμπελίτσα, ομαδα.
"Μια ταμπελίτσα που να λεει οτι εμεις έιμαστε με τους κοκκινους. Κατα του μη φυσικού τοκετού, με την μεριά της μήτρας.
Αααα δεν ξερουμε τι κάνει η ομάδα των πράσινων, του βυζιού, δεν μας απασχολει."

Και έτσι χωρίζουμε το σώμα μας σε τμήματα όπως διαχωρίζουμε και το παιδι σε τμήματα.
Το τμήμα τοου φαγητου, το τμήμα του υπνου, το τμήμα της βόλτας...

Εφυγα απο ολους τους συλλόγους.
Εχετε δει γυναικα που θηλαζει να ψάχνει για σκοπο στην ζωή της;

Το ποσα πισωπλατα μαχαιρώματα επεφταν και ποση φιλοδοξία υπήρχε δεν λεγεται.
Και το καταλαβάινω, ειναι η ανθρώπινη φύση. Εδω τσακωνονται υπαλληλοι βιντεο κλαμπ/ σουπερμαρκετ για το ποιος θα παρει την ευνοια της προισταμενης, ποιος θα ειναι ο "καλύτερος"...θα την γλύτωναν οι πανταχού σύλλογοι με γυναικες που προσπαθουν να επαναπροσδιορίσουν την νεα τους ταυτότητα και βρίσκουν αξία και σκοπό σ'αυτο που κάνουν-αναγκαστικά πια ή όχι;

Και ταζονται με μια λατρεια, μια πιστη έναν φανατισμό που εμενα με ξενέρωνε.Δεν ήταν απαραίτητα κακές, μερικές μα΄λιστα σαν εμενα πραγματικα΄ειχαν διαθεση να βοηθήσουν.
Ζήτησα να γίνω συμβουλος θηλασμου τότε. Χρειαζόταν μια στα Γαλλικά και στην περιοχή μου. Μελέτησα, πήρα τα βιβλία. Ποτε δεν βρηκε το χρονο μία τους να με αναλάβει (κανονισμός) για τις εξετάσεις. Αργότερα εμαθα οτι ήταν θέμα συμπαθειας.
Οκ.
Δεν θα πω ψέμματα οτι τότε δεν με πειραξε γιατι είχα ολα τα φοντα και την ικάνοτητα να γίνω, και εβρισκα άδικο να μου κοπέι ο δρομος απο τον οποιονδήποτε.
Θηαλαζα κιολας τοχα πάρει πολύ κατακαρδα.
Μετα αφοσιώθηκα στο βιβλίο, σταματησα κα ινα θηλάζω και ήρθα στα ίσα μου.
Μπήκα στη δουλεια, βρήκα σκοπούς και τις ισσοροπίες μου.
Ομως δεν αλλαξα γνώμη για καποια πράγματα.
Ακόμα και τώρα θεωρώ οτι το θεμα του συλλογου θα έπρεπε να είναι η εκπάιδευση και η ενημέρωση όσο πιο πολλων γυναικών γίνεται και η χρησιμοποίηση όσο πιο πολλων εθελοντών γίνεται.
Ομως όταν ο στοχος είναι η αυτο δικάιωση/ αυτό προβολή, το αυτοχαιδεμα υπεροχης, γενικά οτι εμπλεκει το Εγώ μας, χανουμε την ουσία.
Την συνολική ευτυχία του παιδιού.
Οχι;
Εδώ ειναι ο σύλλογος για αυτες που θηλάζουν είπατε;
Του βυζίου και του παλουκιού δηλαδή.



Γι'αυτό αποχώρησα. Βαρεθηκα να χρειαζομαι διπλωματικά ταλέντα και χαρτη για να καταλήξω να συνδυασω όλες τις μεθόδους, όλες τις θεωρίες, παρακάμπτωντας όλες τις εσωτερικες διαμάχες και την φανατίλα.

Παρακάμπτωντας τα τσοφλια για να βρω τον καρπό.
Το παιδι.
Και πως να γίνω καλύτερη μαμα.
Πιο λειτουργική και αποτελεσματική.

Γιατι δεν ειναι ούτε ήταν ουτε θα γίνει ποτέ ευκολότερη δουλειά και χρειάζομαι όλη την βοήθεια που μπορώ να πάρω, χωρις να νιωθω πιο διχασμενη και ταγμενη σε μπουτι και βυζί, στομα και μ'νι.
Η εισαι κοντα στο παιδι, αποζητας πώς να εισαι χωρις να βαριεσαι, κερδίζοντας χρόνο και χρησιμοποιεις σε μικρό ή μεγαλο βαθμό ολους τους τροπους που υπαρχουν (αν σε βολευεουν), ή δεν εισαι.
Ολα τα άλλα ειναι του κώλου.

Και οσοι πιστοί προσέλθετε, να ο σύλλογος που έλειπε.