Ντινγκ

Κατάλαβα τι μου φταίει.
Απ0 μικρή ονειρέυομαι, σχεδιάζω, βάζω στοχο, ξεφευγω.
Είτε ζωγραφική , ειτε άρθρα, ειτε η μπαντα, ειτε ο γάμος, το παιδί, το βιβλίο.
Είτε ενας χαμένος έρωτας, πάντα ειχα το λιμανάκι στο μυαλό μου.
Τίποτα δεν ήταν αδύνατο.

Μικρή πριν κοιμηθω έβλεπα οτι οταν μεγαλώσω θα είμαι σε θεατρο να τραγουδαω και να χορεύω, μεγαλώνοντας σχεδαισα τα εξωφυλλα των δίσκων μου όπως καθε νεό παιδί με όνειρα, και έγραφα τα τραγούδια μου.
Η ναυαγούσα σε ενα νησι και εβλεπα βήμα βήμα πως εφτιαχνα την καλύβα μου, πώς έβρισκα τροφή, επηρεασμενη απο μια τελεια Γαλαζια Λίμνη πιθανον.
Ξέφευγα.

Ξέρω τι μου φταιει.
Δεν ονειρευομαι πια. Ούτε στον ύπνο μου να ανακουφίσω τις εντάσεις.
Αλλά ούτε στον ξύπνιο μου.
Δεν κάνω σχεδια γιατι δεν ξέρω πως να τα στηρίξω.

Είχα εναν κολλητό που με στηριζε οικονομικά για πάνω από 15 χρονια και τον ευχαριστω. αλήθεια...αλλα ταυτόχρονα αναρωτιέμαι τι θα κάνω τωρα, που πρώτη φορά ειμαι χωρίς δίχτυ ασφαλειας.
Ο έρωτας που θα ερχοταν...η αδερφή ψυχή μου....έλεγα τότε, δεν πειραζει αν ο τωρινός ήταν απιστος και ψευτης, κάποτε θα βρω αυτόν που θα παντρευομουν, τον σωστο. θα έκανα την δική μου οικογένεια. Αν υπεφερα τώρα, ήταν για να μάθω και να τον βρω, να μπορω να τον ξεχωρίσω από τους σκάρτους.
Χωρίς σχόλια.
Μετά υπήρξε ο παλιός έρωτας, που θα ερχόταν μια μερα.
Και ήρθε. Και εφυγε.

Είχα το μπλογκ. Εγραφα στο μυαλό μου πρώτα πως και για τι θα μιλήσω, με αστείο τρόπο, η ματιά μου ξεχώριζε τα αστεια γεγονότα τις ζωής μου.Η τα τραγικα. Αλλα τα εφτιαχνα με αστείο τρόπο.
Από τοτε που υπαρχει η πιθανότητα ο πρωην άντρας μου να τα διαβάσει, δεν μπορω να πω τα παραπονά μου, να ξεσπάσω.
Πνίγομαι.
Από τότε που ανακάλυψα οτι μια κοπέλα που προσεβαλα πριν δυο χρονια γιατι την βρηκα λίγο περίεργη και της το είπα, παρακολουθούσε -μεχρι πριν λίγους μήνες τουλαχιστον- το μπλογκ μου με αρρωστημένη προσήλωση, δεν εχω διαθεση να μπω, νιωθω οτι βρομάει.

Είχα την ζωγραφική το τραγούδι, τον χορο.
Τώρα δεν εχω χρονο και η δουλεια μου δεν εχει κατι το δημιουργικό.
Η τωρινή δουλεια.
Και προσπαθω να βρω και κατι άλλο, να ξαναμπω στα παριοδικα, να βρω μια μπαντα, κατι.

Ο έρωτας;
Ποιος έρωτας ζει χωρις να υπαρχει άυριο;
Ποιος έρωτας μπορεί να επιβιωσει οταν δεν μπορεις να σχεδιάσεις ουτε μια εκδρομή, ενα ¨θα", κάτι που δεν σε αναγκασει να ζεις συνεχεια στο τωρα, προσγειωμένα στο εδαφος;


Δεν ειναι η φύση μου.
Είμαι ιχθύς.
Παρτο και έτσι.

Λιμοκτονώ για ανοιχτους ουρανους και ύψη απο όπου τίποτα δεν σε περιορίζει, τιποτα δεν ειναι αδύνατο.
Οπου μπορείς να φτιάξεις ροζ συννεφακια από ζαχαρη, και ...αν δεν καταφερεις να τα καταβροχθίσεις λαίμαργα, έστω να τα γευτεις με την άκρη της γλωσσας.
Κάνοντας την προσπάθεια να αξίζει τον κόπο.
Να γεμίζεις εσωτερικά.

Kαι δεν φοβάμαι πια μην καώ στον ήλιο όπως παλια ή μην χαθώ στο άπειρο του μυαλόυ μου.
'Εχω βρει την άγκυρά μου.



Comments

Lili said…
ariaterra den ξερω αν ήθελες να δημοσιέυσω το ποστ σου.
Αλλα σου απαντω όπως και να εχει μεχρι αν μου το διευκρινήσεις.

Πιστευω πολύ στα ορια
Πιστευω ακραδαντα οτι το παιδι το εχουμε οχι για να το χαρουμε(αυτό ειναι το "τυρακι") αλλα για να του μαθουμε πως να ευτηχήσει. Και θα ευτυχησει και θα κα΄νει τους αλλους ευτυχισμένους αν βρει την προσωπική του ελευθερια μεσα από τα ορια του, αν τα ορια του τα βαζει αυτός και δεν του τα βάζουν οι αλλοι.

Παρε για παραδειγμα το νομο με την αναγκαστική ζωνη ασφαλειας.
Πριν βγει φοραγα πάντα ζωνη (και ημουν δυστυχης γιατι στα ταξι ειχε τοση σκονη που με εκανε χαλια).
Βγηκε ο νομος, και δυστυχουν οσοι δεν σκεφτονταν τις συνεπειες (για τον εαυτο τους στην περιπτωση αυτή) και οσοι την φόραγαν ειναι μια χαρα. δεν ενιωσαν καμια καταπιεση, γιατι ειχαν πραξει υπευθυνα προς τον εαυτο τους πριν ερθει το κρατος/μπαμπουλας/γονιος να τους το επιβαλλει με τον φοβο.


Οταν μεγαλωνουμε με ορια ξερουμε που αρχιζουν του αλλου. Φροντιζουμε να τα σεβομαστε.
Οταν μεγαλωνουμε με δομη και μια καποια αυστηροτητα (οχι βαναυσοτητα), βαζουμε μονο ενα αφεντικο στο κεφαλι μας.
Τον εαυτο μας.


δεν θεωρω οτι ειναι προγραμμα ενηλικων, θεωρω οτι ειναι εισαγωγη στον κοσμο της συμβιωσης, και της συνειδητοποίησης οτι ο ηλιος δεν δυει με την παρουσια μας.

Κατι που πολλοι γυρω μας δεν τοχουν καταλαβει με αποτελεσμα να δυστυχουν οποτε προσγειώνονται και φερνουν και πολύ δυστυχία στους γύρω τους που τους θεωρουν κομπαρσους στο δικό τους παραμύθι.


Η πειθαρχεια και τα ορια, ειναι κατι το θετικό, φερνει ασφαλεια σαν ενα περιφραγμενο γήπεδο,ξέρεις που πας, φερνει αυτογνωσία, φερνει τον ελεγχο στην ζωή μας.
Δεν εισαι ξεκρέμαστος μην ξεροντας τελικα τι γινεται.

Οσο για τις αντιδρασεις
παντα θα υπαρχουν..απ οτι βλεπω :P
Ειδικά πριν απο μεγαλη προοδο στην αναπτυξη.
και παντα θα αλλαζει ο χορός που χορευετε οσο μεγαλώνει, και θα βρισκετε ο ενας την θεση του απεναντι στον αλλον.

Καλο κουραγιο να εχουμε μονο.

Σ'ευχαριστω για τα καλα σου λογια.