Τα ψέμματα στον εαυτό μας.

Τις προάλλες μιλούσα με μια παλιά μου μαθήτρια και πάνω στην κουβέντα της είπα
"Δεν αντέχω τους ανθρώπους που λένε ψέματα. Στον εαυτό τους κυρίως."
Και ενιωσα οτι ακουμπησα κατι πολύ αληθινο, για μενα.

Πολλοι άνθρωποι σκορπούν δυστυχία γύρω τους γιατί δεν ξέρουν τον εαυτό τους, δεν ψάχνουν να βρουν τα κίνητρά τους, το γιατί αντιδορύν και ενεργούν όπως το κάνουν.
Ομως, το χειρότερο απ'όλα ειναι οτι φοράνε μια μάσκα στα ματια τους και δεν βλεπουν τι κάνουν, δεν βλέπουν το ποιοι είναι.
Ενας κακός, κλέφτης άνθρωπος που θεωρεί οτι ειναι έντιμος αλλα έτυχε να πρέπει να κανει κάτι γιατί τον ανάγκασαν οι άλλοι (λέω ενα παραδειγμα, θα μπορούσε να το αρνειται 100%),
ειναι ενας άνθρωπος που δεν έρχεται αντιμέτωπος ΠΟΤΕ με τις πράξεις του.

Δεν βλέπει τις συνέπειες, δεν βλέπει το κακό, και αν το δει, το επανατοποθετει στο θύμα του, στο Θεό, όπουδήποτε αλλού.

Δεν φοβήθηκα ποτέ τον κλέφτη, τον άπιστο, τον κατεργάρη, τον σεξουαλικά διεατραμμένο.
Τον ψευτη, όμως πολύ.
Ειδικα αυτόν που λέει πρωτα το ψέμα στον εαυτό του.

Δεν εχουν καμια ελπίδα αυτοι, και ο Θεός να λυπηθεί τους δικούς τους ανθρώπους.