Trust
Εβλεπα ενα επεισοδιο του Μποστον Λιγκαλ (λατρευω τον Σπέιντερ) και σε καποια φάση μια γυναίκα έλεγε κάτι που ειχα ακούσει να λεει τον εαυτό μου να λεει παλια, σε μια άλλη ζωή.
"Το όλο θεμα με την σχεση δυο ανθρώπων ειναι να δειχνεις τα λάθη σου, τα ελλατώματα, το τι φτιάχνεται και τι αλλάζει, μεταβάλλεται, με την εμπιστοσύνη και την πίστη οτι δεν θα απορριφθεις γι αυτό."
Κι ο άλλος που ειχε κρύψει τις ανασφάλειες του, έλεγε
"Δεν εχω ξανα εμπιστευτεί κανεναν έτσι ποτε.'
Το μυαλό μου ταξίδεψε στον γάμο μου. Οχι στον άνθρωπο που παντρεύτηκα, αυτός δεν υπηρξε παρα μόνο στο μυαλό και στα λόγια του ανθρώπου που πήρε την ταυτότητά του, που έπειξε τον ρόλο του.
Νιώθω την ανάγκη να εξηγήσω οτι το μυαλό μου δεν θυμάται καν πώς ήταν ο έγγαμος βίος. Εννώ, λέγοντας οτι τομυαλό μου ταξίδεψε στον γάμο μου , οτι πάει στην πιο μακροχρόνια και σημαδιακή σχέση που είχα (ο,τι σημαινει αυτό). Ο γάμος για μενα ηταν ταυτότητα κάτι που μου έλειπε, αποδοχή της κοινωνίας αλλά κυρίως, αποδοχή και αγάπη του συντρόφου μου.
Με ειχαν αποδεχτεί γι αυτό που ήμουν. Γιατί ειχα δειξει και τα άσχημα (όπως κάνω πάντα, για να μην πω οτι δινω και έμφαση). Και το ποσο όμορφα ενιωθα που καποιος μ'αγαπούσε έτσι όπως ήμουν, με τα καλά και τα κακά μου. Τι αγγαλίαση, τι ανακούφιση.
Χρόνια μετα σκεφτομαι ακόμα τον γάμο μου και το ψέμα που ήταν, από την αρχή ώς το τέλος, γιατί ήταν από τις πιο τραυματικές εμπειρίες της ζωής μου και συνήθως, επιστρέφεις σ'αυτά τα γεγονότα για να καταλάβεις τι άλλαξε, πως σκεφτόσουν, πώς σκέφτεσαι τώρα.
Δεν ειναι και λίγο να καταλαβαίνεις οτι ό,τι ήξερες και πίστευες ήταν σαπουνοφουσκες, σε ταραζει στο μέσα σου, την κρίση σου.
Το ξεπέρασα όμως. (Η συνέχεια της κοροιδίας και η συνέχεια της εκμεταλλευσης ειναι κάτι που ακόμα δεν εχω βρει τον τρόπο να λύσω αν και πλέον δεν νιώθω θυματοποιημένη, αλλα θα γίνει κι αυτό.)
(Γιατί) σιγά σιγά ανακαλύπτω το ποια είμαι, ξανα, όπως λέει το μότο στο προφίλ μου.
I dont know what I have become yet, but I m working on it.
Και ανακαλύπτω πράγματα που είχα και που έχω ακόμα, που μου αρέσουν.
Το οτι εγω μπορούσα να εμπιστευτω και είχα πίστη στην ανθρωπια του άλλου.
Το οτι εμπιστευόμουν τον άλλον οτι θα με πιάσει αν πέσω.
Μου αρεσει αυτό σε μένα.
Και μπορεί αυτός που θα με πιάσει να μην υπάρχει εκει έξω, ούτε ενας. Αυτό ειναι μια πραγματικότητα που τότε, δεν ήξερα. Όπως εξαφανίστηκε η ιδέα του ότι υπάρχει εκει έξω η σδελφή ψυχή.
'Ομως, ακόμα και αν δεν υπάρχει αυτός ο άνθρωπος, κατά ένα τρόπο, υπάρχει. Και το ξέρω γιατί εγω, θα πιάσω τον άλλον. Μπορεί να μην αντέχω όπως παλιά, μπορει να διστάσω, αλλά ειναι η φύση μου τέτοια, τελικά.
Εγώ ειμαι η απόδειξη και το παράδειγμά μου.
Και αυτό με παρήγορεί. Μάλλον.
"Το όλο θεμα με την σχεση δυο ανθρώπων ειναι να δειχνεις τα λάθη σου, τα ελλατώματα, το τι φτιάχνεται και τι αλλάζει, μεταβάλλεται, με την εμπιστοσύνη και την πίστη οτι δεν θα απορριφθεις γι αυτό."
Κι ο άλλος που ειχε κρύψει τις ανασφάλειες του, έλεγε
"Δεν εχω ξανα εμπιστευτεί κανεναν έτσι ποτε.'
Το μυαλό μου ταξίδεψε στον γάμο μου. Οχι στον άνθρωπο που παντρεύτηκα, αυτός δεν υπηρξε παρα μόνο στο μυαλό και στα λόγια του ανθρώπου που πήρε την ταυτότητά του, που έπειξε τον ρόλο του.
Νιώθω την ανάγκη να εξηγήσω οτι το μυαλό μου δεν θυμάται καν πώς ήταν ο έγγαμος βίος. Εννώ, λέγοντας οτι τομυαλό μου ταξίδεψε στον γάμο μου , οτι πάει στην πιο μακροχρόνια και σημαδιακή σχέση που είχα (ο,τι σημαινει αυτό). Ο γάμος για μενα ηταν ταυτότητα κάτι που μου έλειπε, αποδοχή της κοινωνίας αλλά κυρίως, αποδοχή και αγάπη του συντρόφου μου.
Με ειχαν αποδεχτεί γι αυτό που ήμουν. Γιατί ειχα δειξει και τα άσχημα (όπως κάνω πάντα, για να μην πω οτι δινω και έμφαση). Και το ποσο όμορφα ενιωθα που καποιος μ'αγαπούσε έτσι όπως ήμουν, με τα καλά και τα κακά μου. Τι αγγαλίαση, τι ανακούφιση.
Χρόνια μετα σκεφτομαι ακόμα τον γάμο μου και το ψέμα που ήταν, από την αρχή ώς το τέλος, γιατί ήταν από τις πιο τραυματικές εμπειρίες της ζωής μου και συνήθως, επιστρέφεις σ'αυτά τα γεγονότα για να καταλάβεις τι άλλαξε, πως σκεφτόσουν, πώς σκέφτεσαι τώρα.
Δεν ειναι και λίγο να καταλαβαίνεις οτι ό,τι ήξερες και πίστευες ήταν σαπουνοφουσκες, σε ταραζει στο μέσα σου, την κρίση σου.
Το ξεπέρασα όμως. (Η συνέχεια της κοροιδίας και η συνέχεια της εκμεταλλευσης ειναι κάτι που ακόμα δεν εχω βρει τον τρόπο να λύσω αν και πλέον δεν νιώθω θυματοποιημένη, αλλα θα γίνει κι αυτό.)
(Γιατί) σιγά σιγά ανακαλύπτω το ποια είμαι, ξανα, όπως λέει το μότο στο προφίλ μου.
I dont know what I have become yet, but I m working on it.
Και ανακαλύπτω πράγματα που είχα και που έχω ακόμα, που μου αρέσουν.
Το οτι εγω μπορούσα να εμπιστευτω και είχα πίστη στην ανθρωπια του άλλου.
Το οτι εμπιστευόμουν τον άλλον οτι θα με πιάσει αν πέσω.
Μου αρεσει αυτό σε μένα.
Και μπορεί αυτός που θα με πιάσει να μην υπάρχει εκει έξω, ούτε ενας. Αυτό ειναι μια πραγματικότητα που τότε, δεν ήξερα. Όπως εξαφανίστηκε η ιδέα του ότι υπάρχει εκει έξω η σδελφή ψυχή.
'Ομως, ακόμα και αν δεν υπάρχει αυτός ο άνθρωπος, κατά ένα τρόπο, υπάρχει. Και το ξέρω γιατί εγω, θα πιάσω τον άλλον. Μπορεί να μην αντέχω όπως παλιά, μπορει να διστάσω, αλλά ειναι η φύση μου τέτοια, τελικά.
Εγώ ειμαι η απόδειξη και το παράδειγμά μου.
Και αυτό με παρήγορεί. Μάλλον.
Comments