Μανα, μητέρα, μαμά

Εδώ και αρκετά χρόνια, οι συγγενείς μας αναρωτιόνταν και ρωτούσαν τους δικούς μου, γιατί δεν εχουν γράψει τα σπίτια σε μενα και να κρατήσουν την επικαρπία.
Εγώ δεν ρωτησα ποτέ, ήταν δικά τους,το είχαν κάνει ξεκάθαρο και επειδή ο πατερας μου όποτε νευρίαζε μου έλεγε οτι θα με αποκλήρωσει, πρόσεχα πολύ να μη δειξω ακόμα και αυτό το λογικό ενδιαφέρον γιατί γίνονταν πολύ αμυντικοί στα όρια της επιθεσης.
Με ποναγε, αλλα δεν ήθελα να το σκάψω πολύ μέσα μου.

Το μόνο που με ένοιζε, κάποτε ήταν να πάω να μείνω στο εξοχικό, να μεγαλώσει το παιδί στον καθαρό αέρα, αφού ειναι ακόμα εξοχη και μόλις δέκα χλμ απ την Αθήνα.
Ούτε να το ακούσουν.
Την επόχή που χώριζα και ήμουν άνεργη, τόλμησα να ρωτήσω να πάω να μείνω εκεί μεχρι να ορθοποδήσω αλλά η μητέρα μου ισχυρίστηκε ένα κάρο δικαιολογίες (ποτέ δεν λέει όχι απ'ευθείας, θέλει να ειναι η καλή της υπόθεσης) και αρχισε να λεει κάτι για το Ικα και βλακείες, ώσπου ο κολλητός μου που ήταν μπροστά αγανάκτησε και την στρίμωξε με αποτελεσμα να ουρλιάξει(εκείνη) οτι ειναι δικό της και που θα πηγαίνει τους φίλους της τα Σαββ/κα.
Αηδιασμένη την πέταξα από το σπίτι και δεν με ξαναείδαν για μήνες.


Αυτά για να περιγράψω λίγο την κατάσταση και γιατί δεν ασχολήθηκα με το "Εξοχικό ΤΟΥΣ".
Μια μικρή λεπτομέρεια. Τα κλειδια δεν μου τα έδιναν για χρόνια, παρα μόνο τα εδωσαν και μάλιστα οχι σε μενα, αλλα στον άντρα μου, επιδεικτικά, όταν παντρευτηκα. Να προσθέσω οτι ενιωθα πολύ αδικημένη γιατί ποτέ δεν τους έδωσα το δικαίωμα να πιστεύουν οτι είμαι επιπολαιη, ούτε σαν παιδί, αλλά πάντα έτσι με αντιμετώπιζαν μονο και μόνο με την ιδιοτητα του "παιδιου" και πάσχιζα πάντα να με δουν, εμένα.'Αντε να αποδείξεις οτι δεν εισαι ελεφαντας. (Σε ανθρώπους που απο φύση τους μειώνουν όλους γύρω τους, τελικά, για δική τους ανάγκη.)

Πριν λίγους μήνες έκανα μια κίνηση απέναντι στον πατέρα μου. Διεκδίκησα την προσοχή του, την αγάπη του, του ειπα το παράπονό μου, οτι δεν μου σταθηκε, ότι άφησε την μητέρα μου να εχει τον πλήρη έλεγχο και το πόσο ανήμπορη ένιωθα στα νύχια της σαν παιδάκι, το οτι πεινούσα συνέχεια, οτι δεν ειχα ρούχα, οτι έπεφτε στο πάτωμα να ουρλιάζει αλλα ποτε μπροστά του-εκεί μπορουσε να ελέγξει τον εαυτό της, το πόσο ανάγκη τον ειχα να βάλει ένα φρενο στην τρέλα της. Να με προστατέψει.
Που ήταν, με λίγα λόγια.

Αυτό ειχε σαν αποτέλεσμα, να ερθουμε λίγο πιο κοντα, να με βοηθήσει και με το ΤΕΒΕ, κάτι που πραγματικά μου έβγαλε ενα μεγάλο βάρος από τους ώμους μου.


Οπως ξέρετε όσοι διαβάζετε, ο πατερας μου ειναι άρρωστος.
Αρνείται να παει να δει γιατρό και απο πίσω κρύβεται η μάνα μου.
Αυτός, φοβάται.
Μίλησα μαζι της και της είπα να πάμε σε εναν γωνστο καθηγητη πανεπιστημίου νηστησιολογο (αρα κοντα στα πιστεύω μας), να πάρει μια διαγνωση.
Τιποτ'άλλο.
Δεν μπορώ να χωνέψω αυτό το πράγμα που συμπτωμα μετα το σύμπτωμα, το βαφτίζουν αποτοξίνωση και τον βλέπω να λιώνει. Αν έβλεπα καλυτερευση, ενεργεια, θα έλεγα, οκ, η νηστεία πιανει. Αλλά βλέπω χειροτερευση γαμώτο!
Η πρώτη της αντίδραση ηταν
"Μα αυτός δεν δεχεται κανέναν, έτσι δεν είναι"
'Θα σας δεχτει γιατί ειμαι πελάτισσά του.'
"καλα΄θα δω αν θα πεισω τον πατέρα σου, αλλά δεν μιλιεται, νομίζεις ειναι εύκολος άνθρωπος" μου ειπε και άρχισε να του ρίχνει την ευθύνη και να κλαίγεται για το οτι δεν θέλει να πάρει ητν ευθύνη, ΑΛΛΑ,...
οτι ξέρει αυτή τι κάνει.
Δεν απάντησα οτι εφοσον ο πατερας μου την πιστευει τυφλά, αν εκεινη του πει
"Πάμε να πάρουμε μια διαγνωση να ησυχάσει το παιδί μας" θα το έκανε.
Δεν αντέχω πλεον να της μιλάω ούτε πέντε λεπτά και προσπαθώ να κάνω μόνο τα αναγκαία.


Οι διαγνώσεις ειναι για φάρμακα και επεμβάσεις. Η εναλλακτική φροντίζει όλο το σώμα και γιατρευει τα "πονεμένα" σημεία. Αυτή είναι η θεωρία.
Ναι, το αποδεχομαι, το πιστευω.
Εκεινη δεν εμπιστευομαι. Θα πει και ψεματα προκειμένου να αποδειξει οτι εχει δίκιο.
Και πως να την εμπιστευτω, όταν, σε τηλεφωνική συνδιάλεξη με τον πατερα μου, του ζήτησα να ρωτησει την μαμά κατά πόσο εκείνη έχει σε εκτίμηση τον νηστησιολόγο.
Της έριχνα δηλαδη κλαδί, για να τον πεισει, όπως μου ειχε πει οτι θα κάνει.
"Καλός ειναι...αλλά..." και ειπε μια βλακεία οτι κα΄νει μόνο 3ήμερες νηστείες. Ψέματα. Δεν τον ειχε δει ποτέ, εγώ ειχα κανει κούρα μαζί του. Τον έβγαλε σκαρτο λέγοντας ψέματα.
Ψεματα.

Ενιωσα οργή.
Που την πάτησα για άλλη μια φορά, που δεν κατάλαβα οτι το "ναι" της ειναι ψέμα και απλώς δεν εχει το σθένος να το πει. Πάει πλάγιως.
Που αρνείται να τον πάει ακόμα και σε άνθρωπο που ξέρει τα ίδια με κείνη.
Αν αυτό δεν ειναι εγωισμός, τι ειναι;
'Ενιωσα απελπισία.

Ο πατερας μου με σπασμένη φωνή μου ειπε οτι δεν τους ξέρω.
Οτι δεν ξέρω την μητέρα μου καθόλου.
Τον ειχε βάλει μπροστα, να την "προστατέψει", όπως την έχω δει να κάνει μια ζωή.
Και να τους αφήσω ήσυχους.


Εκλεισα το τηλέφωνο και έβαλα τα κλάμματα.
Επελεξε πάλι να πιστέψει εκείνη.
Το τι του λέει.


Το ίδιο απόγευμα μίλησα με το σόι, οι οποιοι και αυτοι ανησυχουν, και ξανάρθε το θέμα το περουσιακό από τη μεριά τους, και ξαφνικά αναρωτήθηκα....γιατί αλήθεια δεν τα γραφουν;
Ξέρω οτι η δικαιολογία που δίνουν, ειναι οτι θα τους πετάξω έξω, και ποτέ δεν το πίστεψα οτι το πιστεύουν, ούτε το πίστεψε κανείς άλλος βέβαια, γιατι πολύ απλά νομικά-και να ήθελα- δεν γίνεται. Απλά κάτι έπρεπε να πουν για να δικαιολογηθούν.
'Ετσι το έπαιρνα τουλάχιστον ως τώρα.
Αλλα χτες, αναρωτήθηκα ΓΙΑΤΙ δεν θέλουν; Καποιος λόγος πρέπει να υπάρχει.

Και καταλαβα.
Και επεσα να πεθάνω από τη στεναχώρια μου.

Ο πατέρας μου το πίστευε!
Η μητέρα μου τον είχε πείσει οτι -εφοσον οι σχεσεις μας δεν ειναι καλές-, αν εκείνος πέθαινε, θα την πετούσα έξω.
Εμαθα, οτι τον έπεισε να γραψουν τα δύο σπίτια ο ένας στον άλλον.
Και καταλαβα οτι εκείνη ήξερε, οτι αν ο μπαμπας πεθάνει, ποτε δεν θα συμφωνούσα να πουληθούν τα σπίτια. Οπως ξέρω, οτι αν πεθάνει ο μπαμπάς, θα πουλήσει σίγουρα το ένα γιατί δεν ενέχεται να μην ψωνίζει ό,τι βλεπει σε σπίτια φίλων, οτι καινούργιο βγάζει η τεχνολογία. Αν πεθάνει ο μπαμπάς, ποιος θα της αγοράζει τελευταίο μοντέλο πλυντήριο;
Ποιος θα της πληρώνει τα ταξίδια της; 'Ηδη εχει ξσζουμίσει όλους τους φίλους της με κλάψες και δανεικά και εξαφανίζονται όλοι, ο ένας μετα τον άλλον γιατί πόσο να αντέξεις μια μπεμπέκα χωρις τρόπους, χωρίς όρια που σε εκμεταλλευεται; Καποια στιγμή, 'ξυπνάς".
Ξέρω, οτι το σπίτι θα πάει χαμένο και πονάω.
Ξέρει οτι αν ειμαι δικαιούχος μισό μισό, δεν θα δεχτω ποτέ να πουληθεί, προτιμώ να μείνω στο ένα και να της δίνω τα λεφτά που θα έδινα σε νοικι.
Και με φρίκη συνειδητοποιήσα οτι για να με "βγάλει από την μέση", τον επεισε οτι πρέπει να την προστατέψει από μενα, κατηγορώντας με για κατι ανήκουστο.
Και κείνος την πίστεψε!
Πως μπορει να πιστεύει κάτι τέτοιο για μένα;
Πώς μπορει να ειναι τόσο τυφλός;


Με τρωει το παράπονο, πότε γαμώτο μου έδωσα δειγματα οτι ειμαι τέτοιος χαρακτήρας;

Ποιος δεν ξερει ποιον;

Σκέφτηκα να πάω στη συμβολαιογραγο μας, να γράψω ένα χαρτί που να λεει οτι δεν έχω βλέψεις ουτε θέλω τίποτα από κεινους, αλλα να ζητήσω από τον πατέρα μου να βάλει ρήτρα να μην μπορεί να πουληθεί τίποτα αν δεν συμφωνήσω. Τιποτ'άλλο.
Μιλάμε για ενα οικοπεδο στην Παιανια που θα μπορεσει να διευκολύνει την μικρή αργότερα, είτε για σπουδές, ειτε για σπίτι (αντιπαροχή).
Και να πεισω έτσι τον μπαμπά μου οτι δεν ειμαι αυτή που νομίζει.
Που δεν θα πρεπε καν να μπω σ'αυτη τη διαδικασία και να της δώσω αξία.

Αλλά έτσι κι αλλιώς, ειναι χαμένος κόπος. Αν αναγκαστεί να αποδεχτεί οτι δεν ειμαι αυτό το τερας που παρουσιαζει η μάνα μου ( οχι μόνο στον πατέρα μου, αλλά και σε άλλους, μου τα λενε κατά καιρούς), θα πρέπει να συνείδητοποιήσει οτι εκείνη δεν ειναι αυτό που δείχνει. Και οτι απέτυχε σαν πατερας, απεναντί μου, να με προστατέψει, να με γνωρίσει.
Να ενεργήσει.
Και δεν νομίζω οτι ειδικα αυτή τη στιγμή θα άντεχε να δει κατάματα την αλήθεια για τον εαυτό του, αλλά κυρίως γι αυτή που θεωρεί υπεράνω όλων των κοινων θνητών και κυρίως σωτήρα του.

Ευτυχως που ο Θεός του έστειλε μια τόσο καλή γυναίκα.
Αφού ατυχήσαν με το παιδί τους.



'Εχω αρρωστήσει.
Κυριολεκτικά, θέλω να κάνω εμετό.