Ο χωριάτης άνθρωπος...δεν ειναι στη καταγωγή.

Πριν τρεις μέρες μου χτυπάνε το πρωι το κουδόυνι. Ξυπνάω.
"Ναι;"
"Μου ανοίγετε σας παρακαλώ; Η καθαρίστρια είμαι."
'Μα κοιμόμουν..." της λέω με παράπονο και απορω γιατί μιλάω σαν παιδάκι.
"Συγγνώμη", μου λέει.
Οκ, νο πρόμπλεμ, συμβαίνει.


Σήμερα, Σαββατο, ντριννννν.
'Ετυχε να έχω ξυπνήσει γιατι θα πάει η μικρή στον πατέρα της.
Ο ίδιος διάλογος.
"Μη μου χτυπάτε" της λέω, "κοιμάμαι".


'Δέκα η ώρα ειναι."
Παθαίνω ενα μίνι εγκεφαλικό.
Μόλις μου "πέρασε" οτι βασει του δικού της προγραμματος, αρκετά κοιμήθηκα, άρα θέλω δε θέλω καλά έκανε και μου χτυπάει το κουδόύνι; Με αναιρει;
"Και θα σου δώσω λογαριασμό τι ώρα κοιμάμαι ή αν δουλέυω νύχτα;"
"Καλα καλά, πωπω..." μουρμουράει.
"Αμα κατεβω κάτω θα σου πω εγω πωπω, μην ξανακουμπήσεις του κουδούνι μου, και θα ενημερωσω την διαχειρίστρια!"
Στη τελική ας της δωσει κλειδιά τι με νοιαζει εμένα;


Ετσι μουρχεται να κατεβω και να τη ρωτήσω αν μου επιτρεπει να παω σε κλάμπ τη Παρασκευη και τι ώρα θεωρει εκείνη λογική να γυρίσω.


Καλά ξεκινάει η μέρα.