'Ηττα
Και σήμερα μου σκασε την βόμβα.
"Μαμα, αγαπώ εσενα, τον μπαμπά και την( -ας την πούμε) Ειρηνη".
Χαμόγελο.
Χαίρομαι. Ανησυχώ λίγο τι θα γίνει αν ποτέ χωρίσουν αλλά σκέφτομαι οτι μπορώ παντα να την πάρω τηλέφωνο(την Ειρήνη) και να της ζητήσω να ερθει να δει το παιδί, όταν καταλαγιασουν τα πνεύματα.
Και αν δεν χωρίσουν και κάνουν δικό τους παιδί...σταυρώνω τα δάχτυλα οτι θα συνεχίσει η προσοχή και η αγαπη που της δείχνει. Το χαίρομαι, δεν νιώθω καμία ανασφάλεια ή ζήλεια.
Η θέση μου ειναι αυτή που είναι, χαίρομαι που έχει μια πρόσθετη θετική παρουσία στη ζωή της, να της κάνει όλα όσα δεν κάνουμε μαζί λόγω χρόνου.
Η μικρή με κοιτάει.
"Είναι σαν μητέρα".
"με τον μπαμπα, σαν οικογένεια."
"Σας αγαπάω και τις δύο το ίδιο"
Σφίξιμο στο στομάχι.
Ξέρω οτι δεν πρέπει να δώσω βάση, έμφαση, ότι ειναι λογικό να αγαπά καποιον που την φροντίζει, της κάνει γλύκες ενώ εγω φωνάζω, μαλώνω, απαγορεύω...
"το ίδιο;"την ρωτάω. Γνέφει καταφατικά.
'Στεναχωριέσαι;" με ρωτάει.
'Λίγο. Θα ήθελα να με αγαπάς λίγο περισσότερο."
Με κοιτάει.
"Δεν μπορώ να διαλέξω εγώ για την καρδιά μου."
Και θέλω να πεθάνω.
Ξυνει πληγές που έχουν να κάνουν με το άλλο τρίγωνο, την μάνα μου και τον πατέρα μου, με τα τρίγωνα που έζησα με την αλλη γυναίκα, σε όλες μου τις σχέσεις.
Και τώρα...;
Τι να κάνω; Να ανταγωνιστω για την αγάπη του παιδιού μου;
Να την κακομάθω κι εγώ;
Να τα παρατήσω όλα και να την αφήσω να παει εκεί;
Μου κόβεται η ανάσα και που το σκέφτομαι.
Θέλω να πιστεύω οτι ειναι περαστικό, οτι την μανα μας δεν την αλλάζουμε με τίποτα και για κανέναν, αλλα οταν σκέφτομαι την δική μου....
Νιώθω ηττημένη.
Πληγωμένη.
Περίμενα να εχει αδυναμία στον πατέρα της γιατί δεν τον βλέπει όσο εμένα.
Αλλά στην σύντροφό του , μετά από λίγους μήνες, ενώ εγω τραβάω τα λούκια, τις αρρώστιες, τα ξενύχτια, τις στεναχώριες...
Νιώθω οτι αναπληρώθηκα απο παντού.
Πιθανόν υπερβάλλω και αύριο νιώσω καλύτερα, αλλά για σήμερα το βράδυ, είμαι χώμα.
"Μαμα, αγαπώ εσενα, τον μπαμπά και την( -ας την πούμε) Ειρηνη".
Χαμόγελο.
Χαίρομαι. Ανησυχώ λίγο τι θα γίνει αν ποτέ χωρίσουν αλλά σκέφτομαι οτι μπορώ παντα να την πάρω τηλέφωνο(την Ειρήνη) και να της ζητήσω να ερθει να δει το παιδί, όταν καταλαγιασουν τα πνεύματα.
Και αν δεν χωρίσουν και κάνουν δικό τους παιδί...σταυρώνω τα δάχτυλα οτι θα συνεχίσει η προσοχή και η αγαπη που της δείχνει. Το χαίρομαι, δεν νιώθω καμία ανασφάλεια ή ζήλεια.
Η θέση μου ειναι αυτή που είναι, χαίρομαι που έχει μια πρόσθετη θετική παρουσία στη ζωή της, να της κάνει όλα όσα δεν κάνουμε μαζί λόγω χρόνου.
Η μικρή με κοιτάει.
"Είναι σαν μητέρα".
"με τον μπαμπα, σαν οικογένεια."
"Σας αγαπάω και τις δύο το ίδιο"
Σφίξιμο στο στομάχι.
Ξέρω οτι δεν πρέπει να δώσω βάση, έμφαση, ότι ειναι λογικό να αγαπά καποιον που την φροντίζει, της κάνει γλύκες ενώ εγω φωνάζω, μαλώνω, απαγορεύω...
"το ίδιο;"την ρωτάω. Γνέφει καταφατικά.
'Στεναχωριέσαι;" με ρωτάει.
'Λίγο. Θα ήθελα να με αγαπάς λίγο περισσότερο."
Με κοιτάει.
"Δεν μπορώ να διαλέξω εγώ για την καρδιά μου."
Και θέλω να πεθάνω.
Ξυνει πληγές που έχουν να κάνουν με το άλλο τρίγωνο, την μάνα μου και τον πατέρα μου, με τα τρίγωνα που έζησα με την αλλη γυναίκα, σε όλες μου τις σχέσεις.
Και τώρα...;
Τι να κάνω; Να ανταγωνιστω για την αγάπη του παιδιού μου;
Να την κακομάθω κι εγώ;
Να τα παρατήσω όλα και να την αφήσω να παει εκεί;
Μου κόβεται η ανάσα και που το σκέφτομαι.
Θέλω να πιστεύω οτι ειναι περαστικό, οτι την μανα μας δεν την αλλάζουμε με τίποτα και για κανέναν, αλλα οταν σκέφτομαι την δική μου....
Νιώθω ηττημένη.
Πληγωμένη.
Περίμενα να εχει αδυναμία στον πατέρα της γιατί δεν τον βλέπει όσο εμένα.
Αλλά στην σύντροφό του , μετά από λίγους μήνες, ενώ εγω τραβάω τα λούκια, τις αρρώστιες, τα ξενύχτια, τις στεναχώριες...
Νιώθω οτι αναπληρώθηκα απο παντού.
Πιθανόν υπερβάλλω και αύριο νιώσω καλύτερα, αλλά για σήμερα το βράδυ, είμαι χώμα.
Comments
Το μόνο που μπορώ να σκεφτώ με την κοινή λογική (την λίγη λογική που διαθέτω!) είναι ότι είναι μικρή και δεν ξεχωρίζει ακόμη συναισθήματα και καταστάσεις.
Μαμά φροντίζει μικρή, μικρή αγαπάει μαμά.
Ειρήνη φροντίζει μικρή, μικρή αγαπάει Ειρήνη κ.ο.κ.
Μεγαλώνοντας θα καταλάβει πόσο αναντικατάστατη είσαι και ποιός τραβάει το αληθινό λούκι.
Ξέρω πως κάτι τέτοιο αυτή τη στιγμή σε πληγώνει αλλά απ την άλλη είναι πολύ υγιές το παιδί να έχει καλές σχέσεις με τη "μητριά" γιατί περνάει το διαζύγιο ανώδυνα.
Και είσαι ας το πούμε "τυχερή" (μες στην ατυχία σου) που ο πρώην σου δεν έμπλεξε με καμια άλλη πάστα γυναίκας, που προσπαθεί να στρέψει το παιδί του άλλου εναντίον της μάνας του!
'Η μάλλον φυσιολογικά ταράζεσαι αλλά όχι δικαιολογημένα. Παιδικός ενθουσιασμός είναι. Αν χρειαστεί την κοπέλα αυτή θα την ξεχάσει. Εσένα;
Και πώς συγκρίνεις τη σχέση σου με το παιδί σου με εκείνη που έχεις με τη μητέρα σου. Δεν έχεις κάνει τα πάντα για να μη μοιάζουν;
Ναι, πράγματι τη μάνα μας δεν την αλλάζουμε κι αυτό ισχύει και για αρνητικά και για θετικά συναισθήματα.
Σε παραπέμπω στην ταινία Stepmom. Δε λέω να πεθάνεις φυσικά αλλά σίγουρα εκεί φαίνεται πόσο η μάνα έχει τη δική της θέση.
Μη λυπάσαι
Αυτό που με ταράζει ειανι οτι στην προσπάθεια της να μην γίνω εκείνη (πάσιβ αγκρέσιβ θυμα με ενοχές και παιχνίδια του μυαλού...) έγινα ο πατερας μου. Φωνάζω , την τρομάζω και έχω έντονα ξεσπάσματα όταν μου βγάζει γλώσσα ή μου δείχνει disrespect.
Νομίζω οτι η αδυναμία μου να ενεργήσω πλέον με ψυχραιμία,-αυτό ισχύει με όλους όχι μόνο με το παιδί-θα σημαδέψει και καταστρέψει την σχέση μου μαζί της.
Καταλαβαίνω οτι στην Ειρήνη βρίσκει και κάτι από τον πατέρα της, την ποσότητσ του ενδιαφέρον που ίσως να ήθελε εκείνος να δείχνει (αν κρίνω από τα παράπονά της)..
Δεν ξέρω, σίγουρα δεν ειμαι καλά, ακόμα.
http://www.youtube.com/watch?v=PYJWcV-mcK0
Τεσπα, εκεί πήγε το μυαλό μου με το που διάβαζα αυτά που έγραφες.
αλλα όχι δεν ένιωσα ταύτιση.
Περιέργως αν και έχω φάει κερατο μπόλικο στη ζωή μου, συνήθως ήμουν και αυτή που της την έπεφταν οι παντρεμένοι (και λυπόμουν και στεναχωριόμουν αφάνταστα για τις ανυποψίαστες (;) γυναίκες τους.
Το τραγούδι λεει για το πόσο άψογη και ωράια δείχνει η άλλη γυναίκα, όμως εγώ ασχημάινω πάντα επίτηδες.
Μέχρι πρόσφατα νόμιζα οτι απλά βαριέμαι και είναι για λόγους πρακτικότητας. Μετά κατάλαβα ότι βάζω οτι βρω και για δύο άλλους λόγους. Δεν έχω αρκετα χρήματα να ψωνίσω τα ρούχα που θα ήθελα, αλλα ούτε και το σώμα, πια. Βαριέμαι να βάφομαι. Και γενικώς ησυχάζω να μην ακούω προσβλητικές μαλακίες στον δρόμο.
Καταλαβα και κάτι άλλο. Πήγα στο εξοχικό και άνοιξα το ψυγείο. Είχε μέσα 4 μπουκάλια λάδι αργκάν (γνωστό για αντιρυτιδικές τους ιδιότητες), λάδι καριτέ, λάδι με βιταμίνη Ε και διάφορα άλλα κοκέτικα πράγματα. Θυμήθηκα πώς πάντα η μητέρα μου θα αγόραζε ρούχα κάθε χρόνο, θα πρόσεχε την διατροφή της και θα πασπαλιζόταν με κρέμες.
Να μην παχύνει να μην γεράσει, να αρεσει.
Μήπως γιαυτό και μένα με πιάνει μόνο καμια φορά το χρόνο να θέλω να είμαι περιποιημένη;
Ολος μου ο χαρακτήρας μια αντίδραση απέναντί της είναι;
Ανεύθυνη εκείνη, υπέυθυνη εγω.
Κοκέτα εκείνη, ατημέλητη εγώ.
Γιατί δεν εγινα τουλάχιστον λίγο πιο οργανωμένη, και λιγότερο ακατάστατη; Αυτά, γιατί τα πήρα; :P
Πριν από λίγους μήνες μου έδωσε να διαβάσω μια πρόχειρη "αυτοβιογραφία" που έιχε ξεκινήσει. Πρόλαβε να γράψει μόνο μέχρι την περίοδο που γεννήθηκα εγώ. Για μένα ήταν συγλονιστικό να βλέπω για πρώτη φορά το πώς βλέπει ένα παιδί χωρισμένων γονιών τον κόσμο, ακόμα και αν μου προκάλεσε μια μικρή πικρία (που δεν της την άνεφερα φυσικά). Και αυτό γιατί ΠΟΤΕ δεν είδε τελικάτη μητέρα ως ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑ όσο κοντά και αν είχαν έρθει. Σημειώσε ακόμα οτι όταν η κανονική της μητέρα βρέθηκε κυριολεκτικά στο δρόμο (λόγω του τζόγου), η αδελφή μου της παραχώρησε ένα σπίτι ΔΩΡΕΑΝ και στο νεκροκρέββατο της την είχε δίπλα της (όσο και αν δεν την άντεχε).
Ο δεσμός του άιματος είναι τόσο ισχυρός που ΤΙΠΟΤΑ δεν μπορεί να τον σπάσει.Όσο καλή και αν είναι με το κοριτσάκι σου αυτή η κοπέλα, εσύ θα είσαι ΠΑΝΤΑ η μητέρα της μέσα στην καρδία της. Το δέσιμο αυτό δεν "φτιάχνεται" στην πορεία της ζωής, είναι κάτι που βρίσκεται στα "πρωτόγονα" τμήματα του εγκεφάλου που ελέγχουν τις βασικές λειτουργίες μας, όπως την αναπνοή.
Μη φοβάσαι για τίποτα.
Λϊγο οτι πεθανε, λίγο οτι τα παιδια χωρισμένων εχουν μια πλήγη που δεν κλείνει.
(Αυτό το "εγώ δεν ημουν αρκετός λόγος να κάτσεις;)
Λϊγο ολα...
Θα ήυθελα τοσο πολύ να διαβάσω τα χαρτιά της για να δω αυτό που λες, αλλά δεν εχω δικάιωμα ουτε τολμω να το ζητήσω.
Αν μπο0ρείς όμως, στείλε μου με μαίλ μια σύνοψη, να μπω στο μυαλό του παιδιού...