Μαμά, κλαις;
Χτες μίλησα με τον κολλητό μου στο τηλέφωνο.
Του είπα τι έγινε, τι μου είπε η μικρή, και μου είπε
"Πιστεύεις οτι ο πρώην σου η εγώ θα μπορούσαμε να ειμαστε σωστοί γονείς αν ειχαμε τις συνθήκες ζωής που έχεις για να την μεγαλώσεις; Προσπαθείς να της φτιάξεις τον χαρακτήρα, αγαπάει τα ζωα, να την διαβάσεις, εγώ δεν θα είχα ούτε το κουράγιο ούτε τις άντοχες.
Και αν η μικρή δεν το δει αυτό όταν μεγαλώσει, πιστεύω να ειμαι κι εγώ εδώ να της τα ψάλλω ένα χεράκι. Κάνεις εσύ ολη την βρομοδουλειά. Πιστεύεις θα την έκανε κανας άλλος έτσι όπως έχουν τα πράγματα;"
Αρχισα να κλαίω.
'Ηταν η πρώτη φορά στα 8 χρόνια που κάποιος μου το έλεγε αυτό. Πρώτη φορά που δεν δίναν εμφαση στα στραβα, στις φωνές, στο πώς πρέπει να αντέξω γιατί ειμαι μάνα. Πρώτη φορά που καποιος μου αναγνώριζε τις δυσκολίες μου. Κάποιος που καταλάβαινε.
Είναι δυνατόν να θέλω τοσο πολύ μέσα μου καποια αναγνώριση;
Γιατί;
Καπάκι μίλησα και με τον 'Αγγελο, ο οποίος για χ,ψ λόγους δεν έκανε την παραγγελία του βιβλίου για την μικρή για τα Χριστούγεννα, και δεν με ενημέρωσε παρά μόνο εκείνη τη στιγμή που τον ρώτησα.
Ο καθένας στην κοσμάρα του και για την πάρτη του, δε λέω... αλλά... Τρομερή διαφορά αντιμετώπισης.
Εκλάψα πολύ χτες, και ξύπνησα με πονοκέφαλο. Βρέχει κιολας ψιλοβρόχι.
Το πρώι είπα στην μκρή αν είναι, να πάει να μείνει με τον μπαμπά της και την Ειρήνη.
Μην αρχίσετε αν μου λέτε οτι ειμαι λάθος, το ξέρω, αλλα δεν μπορώ και να υποκρίνομαι, ένιωθα παγωμένη και μουδιασμένη.
Η μικρή με κοίταξε.
"Δεν με θες;"
Αναστέναξα.
"Γιατί θες να μείνεις εδώ;"
Αρχισε να μου λεει για τον σκύλο, τα μαθηματα και διάφορα άλλα και κατάλαβα οτι δεν ήξερε. Αλλά οτι ήθελε να είναι μαζί μου.
Και χαλάρωσα την αυστηρότητά μου, την πήρα αγκαλιά και της είπα οτι μπορεί να αγαπάει όποιον θέλει, όσο θέλει.
Οτι δεν πειράζει.
"Μα μαμα, σε έκανα να κλαις. Εσύ δεν κλαις ποτέ,"
"Δεν μπορείς να διαλέξεις ποιον αγαπάει η καρδιά σου όμως", της απάντησα.
"Δεν πειράζει" πρόσθεσα.
'Μου πέρασε, Αγάπα την και πιο πολύ απο μένα, αφού εγώ σε έχω."
'Εδειξε ικανοποιημένη με την απάντηση.
"Δεν σε δίνω εγώ, και να θες να φύγεις." της είπα και ένα πλατύ χαμόγελο διαγράφτηκε στο πρόσωπό της.
Ακόμα δεν είμαι καλά, αλλά τουλάχιστον δεν ειμαι και "να πεθάνω".
Του είπα τι έγινε, τι μου είπε η μικρή, και μου είπε
"Πιστεύεις οτι ο πρώην σου η εγώ θα μπορούσαμε να ειμαστε σωστοί γονείς αν ειχαμε τις συνθήκες ζωής που έχεις για να την μεγαλώσεις; Προσπαθείς να της φτιάξεις τον χαρακτήρα, αγαπάει τα ζωα, να την διαβάσεις, εγώ δεν θα είχα ούτε το κουράγιο ούτε τις άντοχες.
Και αν η μικρή δεν το δει αυτό όταν μεγαλώσει, πιστεύω να ειμαι κι εγώ εδώ να της τα ψάλλω ένα χεράκι. Κάνεις εσύ ολη την βρομοδουλειά. Πιστεύεις θα την έκανε κανας άλλος έτσι όπως έχουν τα πράγματα;"
Αρχισα να κλαίω.
'Ηταν η πρώτη φορά στα 8 χρόνια που κάποιος μου το έλεγε αυτό. Πρώτη φορά που δεν δίναν εμφαση στα στραβα, στις φωνές, στο πώς πρέπει να αντέξω γιατί ειμαι μάνα. Πρώτη φορά που καποιος μου αναγνώριζε τις δυσκολίες μου. Κάποιος που καταλάβαινε.
Είναι δυνατόν να θέλω τοσο πολύ μέσα μου καποια αναγνώριση;
Γιατί;
Καπάκι μίλησα και με τον 'Αγγελο, ο οποίος για χ,ψ λόγους δεν έκανε την παραγγελία του βιβλίου για την μικρή για τα Χριστούγεννα, και δεν με ενημέρωσε παρά μόνο εκείνη τη στιγμή που τον ρώτησα.
Ο καθένας στην κοσμάρα του και για την πάρτη του, δε λέω... αλλά... Τρομερή διαφορά αντιμετώπισης.
Εκλάψα πολύ χτες, και ξύπνησα με πονοκέφαλο. Βρέχει κιολας ψιλοβρόχι.
Το πρώι είπα στην μκρή αν είναι, να πάει να μείνει με τον μπαμπά της και την Ειρήνη.
Μην αρχίσετε αν μου λέτε οτι ειμαι λάθος, το ξέρω, αλλα δεν μπορώ και να υποκρίνομαι, ένιωθα παγωμένη και μουδιασμένη.
Η μικρή με κοίταξε.
"Δεν με θες;"
Αναστέναξα.
"Γιατί θες να μείνεις εδώ;"
Αρχισε να μου λεει για τον σκύλο, τα μαθηματα και διάφορα άλλα και κατάλαβα οτι δεν ήξερε. Αλλά οτι ήθελε να είναι μαζί μου.
Και χαλάρωσα την αυστηρότητά μου, την πήρα αγκαλιά και της είπα οτι μπορεί να αγαπάει όποιον θέλει, όσο θέλει.
Οτι δεν πειράζει.
"Μα μαμα, σε έκανα να κλαις. Εσύ δεν κλαις ποτέ,"
"Δεν μπορείς να διαλέξεις ποιον αγαπάει η καρδιά σου όμως", της απάντησα.
"Δεν πειράζει" πρόσθεσα.
'Μου πέρασε, Αγάπα την και πιο πολύ απο μένα, αφού εγώ σε έχω."
'Εδειξε ικανοποιημένη με την απάντηση.
"Δεν σε δίνω εγώ, και να θες να φύγεις." της είπα και ένα πλατύ χαμόγελο διαγράφτηκε στο πρόσωπό της.
Ακόμα δεν είμαι καλά, αλλά τουλάχιστον δεν ειμαι και "να πεθάνω".
Comments