Reveillon
Φέτος δούλεψα το ρεβεγιόν σε ένα παραλιακό ξενοδοχείο. Είχα καιρό να το κάνω και ήθελα κάποιες πρόβες αλλα αρρωστησα μέχρι και την τελευτάια μερα, κι εγώ και το παιδί έτσι πήγα απροετοίμαστη.
Ομως με το που μπήκα στο ξενοδοχείο ένιωσα να γυρνώα σπίτι μου, κι ας μην είχα παει στο συγκεκριμένο ποτέ.
Καλώς ή κακώς, αυτή ηταν η επιλογή μου στην ζωή, αυτό διάλεξα, αυτό μου αρεσει και αυτό κάνω καλά.
Ανεβηκα στην εξέδρα και ξεκίνησα να τραγουδάω. Ο κόσμος έτρωγε και πρωτη πρώτη η μικρή που μου έιχε ζητήσει 3 πιάτα από το μπουφέ.
Ηθελα φετος να τα περάσουμε οικογενειακά στο σπίτι, αλλά χρειαζόμουν τα χρήματα, και η ιδέα του να ξαναβγω λίγο έξω με χαροποιούσε. Τελικά κανονισα με έναν φίλο να πάει σπίτι να βάλει το δώρο του Αη Βασίλη κάτω από το δέντρο ωστε γυρνώντας να βλέπαμε οτι "ηρθε".
Ξεκίνησα να τραγουδαω και χάρηκα οταν ο κόσμος σταματησε για λίγο τα δικά του, αλλά κυρίως το παιδι που πέρα από κατι παιδικά dvd και στο σπίτι, δεν με ειχε ουσιαστικά δεί ποτέ.
Κατέβηκα μετα το πρώτο μέρος και με ρώτησε..."μαμά, δεν ντρεπεσαι;"
"Ντρέπομαι" της απάντησα.
"Αλλά επειδη δεν μ άρεσει να ντρέπομαι, γι'αυτό το κάνω. Το πολεμάω".
"ΚΙ έγω ντρέπομαι να χορέψω" μου λέει.
Φυσικά μέχρι το τέλος της βραδιάς ξεσάλωνε στην πίστα.
Την χαιρόμουν όπως χαίρεται μια μάνα το παιδί της που ειναι όμορφο και κλέβει βλεμματα. Την χαιρόμουν που είχε παλέψει το συνάισθημα που την εμπόδιζε να κα΄νει αυτό που ήθελε.
Και γελούσα τρυφερά γιατι στον χορό...μάλλον δεν το'χει :P
Την έβλεπα να κουνιέται και να κάνει κυρίως γυμναστικές ασκήσεις.
Είναι περίεργο πώς τα παιδιά μας που βγαίνουν από μέσα μας μπορεί να ειναι τόσο διαφορετικά από εμάς, με δικά τους χαρίσματα. Η μικρη ειναι απιστευτα αθλητική και θα γίνει πολύ ψηλή κάτι που την στεναχωρεί γιατι λέει θα με περνάει.
Το πόδι της ειναι ήδη νούμερο 32 έναντι στο δικό μου το 37.
Φωνή όμως έχει καλή-τίποτα το ουάου για την ηλικία της, απλώς δεν φαλτσάρει κάτι σημαντικό για 8χρονο παιδί, αν και δεν θα ήθελα να ασχοληθεί μ'αυτό στην Ελλάδα.
Τραγουδούσα και χόρευε από κάτω και ήταν μέσα στα χαμόγελα.
"Μαμα εισαι η καλύτερη τραγουδρίστρια του κόσμου!" 'Ενιωσα σα να μου έδιναν το Γκράμι.
Υπήρξα κόρη τραγουδιστή και μουσικού και η φωνή του δεν μου άρεσε.
Ξέρω ότι είχε να κάνει με τα συναισθήματα μου απέναντι του επειδή φώναζε και χτυπούσε και όλη του η συμπεριφορά.
Κι επειδή κι εγώ φωνάζω.... ακούγοντας το παιδι να μου λέει πόσο πολύ της άρεσε, πόσο πολύ τελικά με αγαπά και ένιωθε περήφανη...
'Ενιωσα οτι ήρθε ο Αη Βασίλης και για μένα φέτος.
"Να με ξαναπάρεις στη δουλειά σου".
Της άρεσε που ο κόσμος της μιλούσε Γαλλικά και απορούσε.
Το θεώρησα πολύ θετικό το να ερθει παλι σε επαφή με ξενόγλωσσο κόσμο.
Την άλλη μέρα δεν την πήρα όμως γιατί ήμουν ένα πτώμα και το παιδί το ίδιο.
Αυτό που παρατήρησα οτι μου άρεσε περισσότερο στην ξενοδοχειακή δουλεια ήταν η υπερήλικες.
Με έκπληξή μου διαπίστωσα οτι εγώ που τους έλεγα κωλόγερους μικρή γιατί μου εσπαγαν τα νευρα κατι δυσκοιλιοι και δύστροποι γέροι, τώρα τους εβλεπα με πολλή αγάπη και τρυφερότητα.
Χόρευαν ταγκό, βάλς, ρούμπες, ό,τι μπορούσαν, με κέφι, με τον άντρα ή την γυναίκα τους. Και δεν ήταν "ωχ πρέπει να χορέψουμε τωρα". Οι περισσότεροι είχαν κανει μαθήματα σε σχολές και φαινόταν. Η άνεση, το πόσο διασκεδαζαν και το πώς είχαν βρει κοινά ενδιαφέροντα στην ζωή τους.
Θαύμασα αυτό το συναίσθημα που έβγαινε από τα μάτια τους και το πρόσωπό τους.
Αγάπη.
Αφοσίωση.
Ντυμένοι με τα καλά τους, μερικοί με τα παιδιά του, άλλοι μόνοι τους, άλλοι τελειως μπακούρια.
Μια κυρία καρδιακή ενέβαινε, χόρευε, σταμάταγε και ξανα το ίδιο.
Δεν γίνεται να μην θαυμάσεις αυτή την ενέργεια και δίψα για ζωή.
Αυτό που λίγο μου έκανε εντύπωση ήταν η ενδυματολογικές ενδυμασίες μερικών αλλα δεν θα σχολιάσω εδώ, δεν ύπάρχει λόγος, ο καθένας έχει μια εικόνα για τον εαυτό του που είτε ταιριάζει με το έξω του ή όχι. Απλά ήταν λίγο περίεργο και αξιοσημείωτο σε μερικές περιπτώσες, έως κραυγαλέο.
Ομώς έχβω μια τέτοια περίπτωση στο σπίτι, την μητέρα μου, οπότε...
Ο πατέρας μου πλέον δεν ακολουθεί ούτε εναλλακτικά ούτε τίποτα. Κουράστηκαν και οι δύο και τρόγωνται και κρατιέμαι μακρια. Σκέφτομαι από εβδομάδα να πάω να τον δω αν και την τελευταία φορά που πηγα δεν με είχε δει και ρώτησε επιθετικά την μητέρα μουη "Τι θέλει;"
Είναι κρίμα, είτει εκείνη τον επηρέασε εναντίον μου, είτε εκείνος είναι τοσο στενόμυαλος, να μην είδε ποτέ του το ίδιο του το παιδί. Ομως τι να κάνουμε;
Σκέφτομαι να πάω χωρίς το παιδί (τον φοβάται γιατί μοιαζει με σκελετος και κλαίει), να κάτσω λίγο μαζί του, να μου πει τα δικά του, πώς τον κατέστρεψαν οι γιατροί, πώς θα σηκωθεί απ'το κρεβάτι με την βοήθεια του Θεού και όλα όσα ουσιαστικά τον οδηγούν στον τάφο, και να του κρατήσω λίγο το χέρι όσο θα το κάνει αυτό.
Είναι αλλωστε τα τελευταία του Χριστούγεννα.
Να του πώ μέσα μου αντίο, κι ας μην το ξέρει.
Ας ευθυμήσουμε λίγο με το τελευταίο νέο μου.
Αυριο έχω τραπέζι με φίλους στο σπίτι, για να γιορτάσουμε τα Χριστούγεννα τα δικά μας. Φέτος δεν μπόρεσα να φερω κόσμο όπως έκανα περσι κάθε εβδομαδα για τα καθιερωμένα παιχνίδια παντομίμας και πικσιονέρι, αλλά αύριο πιστεύω να το ευχαριστηθούμε.
Χρόνια πολλά σε όλους.
Ομως με το που μπήκα στο ξενοδοχείο ένιωσα να γυρνώα σπίτι μου, κι ας μην είχα παει στο συγκεκριμένο ποτέ.
Καλώς ή κακώς, αυτή ηταν η επιλογή μου στην ζωή, αυτό διάλεξα, αυτό μου αρεσει και αυτό κάνω καλά.
Ανεβηκα στην εξέδρα και ξεκίνησα να τραγουδάω. Ο κόσμος έτρωγε και πρωτη πρώτη η μικρή που μου έιχε ζητήσει 3 πιάτα από το μπουφέ.
Ηθελα φετος να τα περάσουμε οικογενειακά στο σπίτι, αλλά χρειαζόμουν τα χρήματα, και η ιδέα του να ξαναβγω λίγο έξω με χαροποιούσε. Τελικά κανονισα με έναν φίλο να πάει σπίτι να βάλει το δώρο του Αη Βασίλη κάτω από το δέντρο ωστε γυρνώντας να βλέπαμε οτι "ηρθε".
Ξεκίνησα να τραγουδαω και χάρηκα οταν ο κόσμος σταματησε για λίγο τα δικά του, αλλά κυρίως το παιδι που πέρα από κατι παιδικά dvd και στο σπίτι, δεν με ειχε ουσιαστικά δεί ποτέ.
Κατέβηκα μετα το πρώτο μέρος και με ρώτησε..."μαμά, δεν ντρεπεσαι;"
"Ντρέπομαι" της απάντησα.
"Αλλά επειδη δεν μ άρεσει να ντρέπομαι, γι'αυτό το κάνω. Το πολεμάω".
"ΚΙ έγω ντρέπομαι να χορέψω" μου λέει.
Φυσικά μέχρι το τέλος της βραδιάς ξεσάλωνε στην πίστα.
Την χαιρόμουν όπως χαίρεται μια μάνα το παιδί της που ειναι όμορφο και κλέβει βλεμματα. Την χαιρόμουν που είχε παλέψει το συνάισθημα που την εμπόδιζε να κα΄νει αυτό που ήθελε.
Και γελούσα τρυφερά γιατι στον χορό...μάλλον δεν το'χει :P
Την έβλεπα να κουνιέται και να κάνει κυρίως γυμναστικές ασκήσεις.
Είναι περίεργο πώς τα παιδιά μας που βγαίνουν από μέσα μας μπορεί να ειναι τόσο διαφορετικά από εμάς, με δικά τους χαρίσματα. Η μικρη ειναι απιστευτα αθλητική και θα γίνει πολύ ψηλή κάτι που την στεναχωρεί γιατι λέει θα με περνάει.
Το πόδι της ειναι ήδη νούμερο 32 έναντι στο δικό μου το 37.
Φωνή όμως έχει καλή-τίποτα το ουάου για την ηλικία της, απλώς δεν φαλτσάρει κάτι σημαντικό για 8χρονο παιδί, αν και δεν θα ήθελα να ασχοληθεί μ'αυτό στην Ελλάδα.
Τραγουδούσα και χόρευε από κάτω και ήταν μέσα στα χαμόγελα.
"Μαμα εισαι η καλύτερη τραγουδρίστρια του κόσμου!" 'Ενιωσα σα να μου έδιναν το Γκράμι.
Υπήρξα κόρη τραγουδιστή και μουσικού και η φωνή του δεν μου άρεσε.
Ξέρω ότι είχε να κάνει με τα συναισθήματα μου απέναντι του επειδή φώναζε και χτυπούσε και όλη του η συμπεριφορά.
Κι επειδή κι εγώ φωνάζω.... ακούγοντας το παιδι να μου λέει πόσο πολύ της άρεσε, πόσο πολύ τελικά με αγαπά και ένιωθε περήφανη...
'Ενιωσα οτι ήρθε ο Αη Βασίλης και για μένα φέτος.
"Να με ξαναπάρεις στη δουλειά σου".
Της άρεσε που ο κόσμος της μιλούσε Γαλλικά και απορούσε.
Το θεώρησα πολύ θετικό το να ερθει παλι σε επαφή με ξενόγλωσσο κόσμο.
Την άλλη μέρα δεν την πήρα όμως γιατί ήμουν ένα πτώμα και το παιδί το ίδιο.
Αυτό που παρατήρησα οτι μου άρεσε περισσότερο στην ξενοδοχειακή δουλεια ήταν η υπερήλικες.
Με έκπληξή μου διαπίστωσα οτι εγώ που τους έλεγα κωλόγερους μικρή γιατί μου εσπαγαν τα νευρα κατι δυσκοιλιοι και δύστροποι γέροι, τώρα τους εβλεπα με πολλή αγάπη και τρυφερότητα.
Χόρευαν ταγκό, βάλς, ρούμπες, ό,τι μπορούσαν, με κέφι, με τον άντρα ή την γυναίκα τους. Και δεν ήταν "ωχ πρέπει να χορέψουμε τωρα". Οι περισσότεροι είχαν κανει μαθήματα σε σχολές και φαινόταν. Η άνεση, το πόσο διασκεδαζαν και το πώς είχαν βρει κοινά ενδιαφέροντα στην ζωή τους.
Θαύμασα αυτό το συναίσθημα που έβγαινε από τα μάτια τους και το πρόσωπό τους.
Αγάπη.
Αφοσίωση.
Ντυμένοι με τα καλά τους, μερικοί με τα παιδιά του, άλλοι μόνοι τους, άλλοι τελειως μπακούρια.
Μια κυρία καρδιακή ενέβαινε, χόρευε, σταμάταγε και ξανα το ίδιο.
Δεν γίνεται να μην θαυμάσεις αυτή την ενέργεια και δίψα για ζωή.
Αυτό που λίγο μου έκανε εντύπωση ήταν η ενδυματολογικές ενδυμασίες μερικών αλλα δεν θα σχολιάσω εδώ, δεν ύπάρχει λόγος, ο καθένας έχει μια εικόνα για τον εαυτό του που είτε ταιριάζει με το έξω του ή όχι. Απλά ήταν λίγο περίεργο και αξιοσημείωτο σε μερικές περιπτώσες, έως κραυγαλέο.
Ομώς έχβω μια τέτοια περίπτωση στο σπίτι, την μητέρα μου, οπότε...
Ο πατέρας μου πλέον δεν ακολουθεί ούτε εναλλακτικά ούτε τίποτα. Κουράστηκαν και οι δύο και τρόγωνται και κρατιέμαι μακρια. Σκέφτομαι από εβδομάδα να πάω να τον δω αν και την τελευταία φορά που πηγα δεν με είχε δει και ρώτησε επιθετικά την μητέρα μουη "Τι θέλει;"
Είναι κρίμα, είτει εκείνη τον επηρέασε εναντίον μου, είτε εκείνος είναι τοσο στενόμυαλος, να μην είδε ποτέ του το ίδιο του το παιδί. Ομως τι να κάνουμε;
Σκέφτομαι να πάω χωρίς το παιδί (τον φοβάται γιατί μοιαζει με σκελετος και κλαίει), να κάτσω λίγο μαζί του, να μου πει τα δικά του, πώς τον κατέστρεψαν οι γιατροί, πώς θα σηκωθεί απ'το κρεβάτι με την βοήθεια του Θεού και όλα όσα ουσιαστικά τον οδηγούν στον τάφο, και να του κρατήσω λίγο το χέρι όσο θα το κάνει αυτό.
Είναι αλλωστε τα τελευταία του Χριστούγεννα.
Να του πώ μέσα μου αντίο, κι ας μην το ξέρει.
Ας ευθυμήσουμε λίγο με το τελευταίο νέο μου.
Αυριο έχω τραπέζι με φίλους στο σπίτι, για να γιορτάσουμε τα Χριστούγεννα τα δικά μας. Φέτος δεν μπόρεσα να φερω κόσμο όπως έκανα περσι κάθε εβδομαδα για τα καθιερωμένα παιχνίδια παντομίμας και πικσιονέρι, αλλά αύριο πιστεύω να το ευχαριστηθούμε.
Χρόνια πολλά σε όλους.
Comments
:)