Η ζωή μας τώρα

Κάθε πρωί θα συμβεί κάτι. Αν δεν το σκάσει ο λαγός, θα το σκάσουν οι κότες, ή θα πάει η γάτα του γείτονα στα φασολάκια μου.
Σήμερα το μικρό σκυλί μπλέχτηκε στην αλυσίδα του μεγάλου από το λαιμό και πνιγόταν. Η κόρη μου τα έκανε χειρότερα με το να πλησιάσει, κάτι που έκανε το μεγάλο να τεντώσει πιο πολύ την σλυσίδα. Και έμεινε εκεί, φοβισμένη, ή για να μην λερώσει το φόρεμά της, δεν ξέρω.
(Αφησα και τα δυο σκυλιά ελευθερα και σταυρωσα τον κήπο μου σήμερα)

Το τελευταίο διάστημα της φωνάζω πολύ και γενικά με κουράζει. Δεν ακούει, κάνει τα δικά της, είναι αφηρημένη, και ενώ ξέρω οτι ειναι συνηθισμένο για τα περισσότερα παιδιά, το δικό μου είναι ιδιαίτερα υπάκουο και αυτή η αλλαγή αν και υγιής(;), μου δίνει στα νεύρα.
Ας πούμε προχτές, μετά από 3 μέρες συνεχής ανυπακοής ( η μια μάλιστα στοιχισε τα φρένα στο ποδήλατό της με αποτέλεσμα να την πιάσω από τον αγκώνα λίγο πριν βγει στον πιο κεντρικό δρόμο, αφού τα είχε σπάσει και δεν μπορούσε να σταματήσει. Ευτυχως που φώναξε και προλαβα), έπεσα κατάκοπη στις 5 το απόγευμα για ύπνο. Ολη μέρα σερνόμουν και δεν είχα δύναμη. Την παρακάλεσα να μην με ξυπνήσει, της είπα να μου φέρει τα κινητά να τα κλείσω και την άφησα (χαριστικώς) να παίξει κομπιούτερ κι ας μην ήταν σαββατο.
Αποτέλεσμα;
Μόλις με πήρε ο γλυκός ύπνος, όρμησε στο δωμάτιο με δύναμη (νομιζα οτι μπήκε κάποιος στο σπίτι) να με ρωτήσει τι θα πει Skip.
Ξέρω οτι είναι παιδί και σαν παιδί σκεφτεται τον εαυτό της και ξέρω οτι ως άνθρωπος με ανώριμους γύρω μου έχω πρόβλημα μ αυτο, περισσότερο απ ό,τι οι αλλοι.
Πετάχτηκα πάνω με πονοκέφαλο και νεύρα, και της φώναξα απαγορεύοντας της να ξαναμπει στο δωμάτιο μου αν δεν της δώσω την άδεια (αλλο ένα πραγματακι που της έλεγα συνέχεια να κάνει: να χτυπάει την πόρτα).
Μετά τα βρήκαμε και ήμασταν όλο αγκαλιές και φιλια και συγγνώμες ( εκείνη για να παιξει το σάββατο κομπιούτερ, είμαι σίγουρη, κι εγώ από τύψεις), αλλα κατάλαβα οτι εχω αρχίσει να κουράζομαι.
Δεν ειναι 3 ετών να της υπενθυμίζω τα πάντα, είναι λες και περάσαμε σε άλλη φάση.
Πχ, της είπα, πρόσεξε μην ρίξεις την οδοντόβουρτσά σου στο νιπτήρα γιατί δεν πρόλαβα να τον καθαρίσω και δεν πρόλαβα να τελειώσω την κουβέντα μου, έριξε την οδοντόπαστα. Φρουδικά είναι αυτά, και γι αυτό μου την έδωσε.
Η οταν δεν της δίνω όλη μου την προσοχή (είτε γιατι δουλεύω ή ποτίζω ή ταίζω τα σκυλιά, εκείνη τη στιγμή θα πέσει, χτυπήσει, λες και δεν αντέχει να μην είμαι από πάνω της συνέχεια.
Και αυτό με εκνευρίζει. Δινω όλο μου το είναι, δουλεύω, καθαρίζω, μαγειρεύω, ξυπνάω μισή ώρα πιο νωρίς το πρωί για να έχω λίγη ησυχία, και αυτή η μη απαραίτητη συνεχής και μη φανερή απαίτηση να είναι το επικεντρό μου δεν ειναι εφικτή ούτε θεμιτή.

Δεν ξέρω,ίσως επειδή εχω συνηθίσει να φεύγω αρχές Ιουλίου διακοπές, το σώμα μου να έχει μπει σε άλλη διασταση αυτή τη στιγμή και όλα να μου την δίνουν.
Η αλήθεια είναι όμως οτι νιώθω να τεντωνομαι πολύ, σαν τσίχλα.
Τουλάχιστον δεν σπάω.