Συμπτώσεις....

Εκείνη την μέρα μπήκες στο παιχνίδι ως dps. Οχι ως healer. Αυτός ήταν ο δικός μου ρόλος. Και στην πορεία κάτι κλώτσησε και βρεθήκαμε 3 και για να μην διαλυθούμε αρχισα να μιλάω. Μαλακισμένα. Τόσο μαλακισμένα που ειχα την εντυπωση οτι εγραφε 20 χρονων παρθενοπιπίτσα περί ανέμων και υδάτων. Και αστειευτηκες. Οτι μιλάω πολύ. Και εξήγησα οτι το όνομα του χαρακτήρα μου σημαίνει το τρίτο το μακρύτερο στα ελληνικά, αλλα ειναι ουσιαστικά ονομα μουσικού, και το πόσο πετυχημένη επιλογή ηταν. Γέλασες, ο χαρακτήρας σου λεγόταν Suck, σε ελεύθερη μεταφραση. Σου έδωσα το ΦΒ μου, και μου εκανε εντυπωση που δεν εμοιαζες με αποτυχημένη έκτρωση οπως οι αλλοι 123426537687 συμπαίκτες που συνάντησα ως τώρα.

Ποιες οι πιθανότητες να ειχαμε βρεθεί; Ποιες οι πιθανότητες να σου ειχα μιλήσει αν δεν ειχαμε πεσει σε μαλάκα τανκ; Ποιες οι πιθανότητες να σου αρεσει η ίδια μουσική, τα ιδια αστεία και να νιωθεις και εσυ εγκλωβισμένος εκεί που ήσουν;

Ποιες οι πιθανοτητες να πέσω σε καποιον τοσο ρομαντικό οσο εγώ που θα μου επετρεπε να βγαλω αυτον τον εαυτό, τον τρυφερο, τον ευάλωτο, αυτόν που εχω μαθει να κρύβω, πίσω από την "εμπειρία", το βρωμόστομα, τις πίπες και τον κυνισμό. Σε γνώρισα και βγήκε από μεσα μου σαν εκρηξη η ανάγκη μου για γλύκες, για κουρνιασμα, για τρυφερότητα. Ξαφνικά το "γαμήσι" δεν ήταν η μόνη οδός, ξαφνικά ανακάλυψα πόσο μου έλειψε να με κοιταει καποιος, να με θέλει αλλα να μην θέλει να δει "τα βυζιά μου", να θέλει να ξαπλώσει δίπλα μου να με "νιώσει". Ξαφνικα είδα εναν αντρα που σαφέστατα οδηγείται απο τις αισθήσεις του ( μη το παραχεσουμε, υπάρχουν και ορια στα θαύματα), ομως με τετοια αισθηση τιμιότητας, τετοια αισθηση "σωστού", με τετοιο σεβασμό... ουσιαστικό. Με γνώρισες να μιλάω για π*υτσες μπλε, γελούσες με την ψυχή σου, πιθανόν σε τραβηξε και αυτό, όμως ουδεποτε δεν με κοιταξες ως κάτι φτηνό, ουδεποτε δεν το πήγες "εκεί" παρα τις φιλότιμες προσπάθειές μου. Βλέπειες μάτια μου, ειναι πιο εύκολο για μένα να μιλήσω σε ενα κ*βλί. Δεν σας έχω για παραπάνω, δεν σας εκτιμώ ιδιαιτερα, εχετε κάνει κέντρο της υπάρξής σας ενα κονταράκι τοσο δα και ανάλογα το μηκος του κάνετε εκπτώσεις στην καλοσύνη και στην αξιοπρέπεια. Τι πιο εύκολο από το να απευθυνθώ σ'αυτό;

Μου σηκωσες όμως το κεφάλι απάλα και με κοιταξες στα ματια. Ω ειχε πιασει τοπο η "κουβεντούλα" μου, ομως σε ενδιέφερε πιο πολύ το αισθηματικό κομμάτι. Να με γνωρίσεις, ήσουν ερωτευμένος.

Φοβήθηκα μην ησουν κανα ανθρώπινο χαλάκι, λαπάς, κολλιτσίδας. Ετσι εχω μάθει βλέπεις. Και σε ειδα να παιρνεις αποφασεις, να κινείσαι με αποφασιστικότητα. Και σε ειδα να κανεις και πράγματα σκλήρα.

Ανάσανα με ανακούφιση. Δεν ήσουν τέλειος, αρα δεν εβλεπα ο,τι ήθελα.

Στην αρχή το πήρα ελαφρά, μετα σοβαρά, μετα ξανά ελαφρά. Τα δεκάωρα καθισμένη στο νετ να σου μιλάω, να παιζουμε ερωταπαντησεις, τα σαββατοκυριακα συνδεδεμενοι με τα ακουστικά και την κάμερα ως αλλο μηχανημα τεχνητής ζωής, να βλεπω να κλείνεις τα μάτια οταν το συναισθημα είναι πολύ εντονο, το χαμόγελό σου, το γέλιο σου.

Η ευθύτητα μας, η ομοιότητα μας στην ανάγκη μας να ειμαστε ξεκάθαροι με τον εαυτό μας κυρίως, η ευαισθησία μας και η ανάγκη ασφάλειας που καλύπτει ο ενας στον αλλον ειναι κάτι το πρωτόγνωρο.

Χριστε μου δεν μπορω να ξαναγυρίσω στους ευθυνόφοβους, κακότροπους, ψευτες μετα από αυτό.

Μου εδειξες οτι αυτό που δεν πίστυα οτι υπάρχει πια, υπάρχει. Και όχι μόνο υπάρχει, αλλα με βρήκε.

Αλλαξες ριαλμ για να εισαι μαζί μου, και σιωπηλά με ερωτευόσουν, χωρίς καμία αμφίβολία για τα δικά μου συναισθήματα που επαιζαν κρυφτό μαζί μου, ως συνήθως.

Θέλεις να εισαι ελεύθερος μαζί μου, θέλεις να ειμαστε μαζί, και οι δυο τρεμουμε την πρώτη συνάντηση. Εγω για τα κιλά μου, την κυτταρίτιδα, τις ρυτίδες μου που με κουρασαν. Εσύ γιατι φοβάσaι μην μου φανεις μικρός (δεν σου εβγαλα αυτή τη φοβία, καλό ειναι να ανησυχεις λίγο :P)

Εχουμε διαφορά, οση ειχα με τον πρώην μου. Ομως ο πρωην μου δεν σκεφτόταν μελλοντικά, ηταν εδώ και τωρα, ήταν αισθησιασμός, ηταν στεγνά. Το καλύτερο κρεβατι μου ως τωρα αναμφισβήτητα αλλα χωρίς να αφήνω την καρδιά μου ελεύθερη να φτερουγίσει.

Εσύ, ομορφε καλέ μου αντρα, λες οτι δεν εχει σημασία το ποσο διαφορετική θα ειμαι από την κάμερα.

Θα δούμε, καλό μου.

Η μαμα σου με περνά μόλις δεκα χρόνια και η θεια σου ειναι συνομηλική μου. Πίσω από την κουρτίνα ενα, ευτυχια, πίσω από την κουρτίνα δύο, ταπεινωση.

Ρισκάρω;

Hell yes.

Ερωτεύτηκα για πρωτη φορά αντρα που δεν ήταν ψεύτης και νιωθω την διαφορά. Ερωτευτηκα ανθρωπο πρωτα από το μέσα του και μετα εμαθα να αγαπώ το έξω του, ενώ δεν ήταν ο τύπος μου (ενώ αντικειμενικά εισαι κουκλος οπως μου λένε, εγώ δεν συγκινήθηκα ιδιαιτερως πρωτίστως). Ερωτεύτηκα εναν άνθρωπο πριν τον μυρίσω πριν νιώσω την ζεστη του σωματός του, πριν δω το προσωπό του καθαρά.

Ερωτευτηκα εναν ανθρωπο που μου φερεται οπως μου αξίζει και για πρωτη φορα δεν ξενερώνω, ψάχνοντας να τιμωρηθώ με τον πιο ελεεινό.

Περίμενε, θα μου πεις, ειναι ακόμα νωρίς.

Συμφωνοι.

Μπορει όλο να ειναι μια αυταπάτη που τρεφουμε ο ενας στον αλλον στην αναγκη μας να καλύψουμε κενά, Μπορει να ειναι απλά σεξουαλική ελξη καλυμμένη σε αισθημα γιατι δεν αντεχεις να εισαι  "αυτός ο τύπος". Μπορει ομως η απόφασή μου να κάνω περα την μάνα μου και να διεκδικήσω το να ζήσω χωρίς να φοβάμαι τις επίπτωσεις πάνω της να άλλαξε κάτι στην ποιοτητα ανθρώπων που τραβάω.

Μπορει απλά να ειμαι ξενυχτισμένη και να μην ξέρω τι μου γινεται.

Είμαι τρελλά ερωτευμένη, και εζησα εναν μήνα απόλυτης ευτυχιας.

Που τελειωνει μεθαυριο για να αρχίσει κάτι αλλο...ισως διαφορετικό απ'ότι ευχόμαστε...ο καιρός θα δείξει.

-(Μεσολαβεί άφιξη)-

Χτες σε ρωτησα, γιατι;

Γιατί εγώ; Χρειαζονται να γίνουν θυσίες, αξίζει τον κόπο;

Μου απάντησες οτι βρήκες την αδερφή ψυχή σου.

Και ενιωσα οτι μετά από δέκα χρόνια, ίσως και να ξαναπίστεψα κι εγώ στα θαύματα.