'Ηρθε η ώρα να μιλήσω

Αποφασισα να φύγω από την Ελλάδα. Ειναι κατι που το σκεφτόμουν καιρό και πάντα αναρωτιόμουν πώς θα τα καταφέρω χωρίς βοήθεια. Η Γαλλία βοηθάει τις γυναίκες μόνες με παιδί, θεώρησα οτι θα ήταν πιο εύκολο για μένα.

Και εκεί που το ειχα ψιλό αποφασίσει με μισή καρδιά εμφανίστηκε το μωρό μου. Από το πουθενά, ήρθε και με βρήκε μέσω ιντερνετ και χαμογέλασα πάλι, και ένιωσα όμορφα. Και ήθελε να ερθει. Και ήρθε. Και με κοιταζε και ελιωνε και ξέχασα την διαφορά ηλικίας, τα εμπόδια και είδα  μόνο πιθανότητες, μωρά, μια καινούργια αρχή. Βρήκα το κουραγιο να θελήσω να φύγω, βρήκα το κουραγιο να ξαναζήσω και βρήκα το κουράγιο να πω στον πρωην άντρα μου οτι...φευγουμε. 

Είμαι ανασφάλιστη, χρωστάω, δεν θα έχω σύνταξη, η μάνα μου στον κόσμο της, τι αφήνω πίσω; Τα σκυλιά μου και ενα σπίτι που δεν ειναι καν στο όνομά μου.

Α ναι, και εναν πρωην σύζυγο που απέτυχε στην επανένταξή του στο πρόγραμμα που ακολουθούσε 2 χρόνια (και γαμηθηκαμε όλοι γιατί του ετρωγε όλο του το χρόνο, και τον εξυπηρετήσαμε "αρκεί να βρει επιτελους τον δρόμο του" και ανασαναμε όλοι-ιδιως εγω- που δεν θα κουβαλούσα πια το μυστικό του υπο την απειλή οτι θα μου κάνει αγωγή για δυσφημιση).

Και πάνω στην κουβέντα μου λέει οτι εκανε ηρωίνη 6 χρόνια.

Και οτι ξαναέκανε χρήση 3 φορές και την τρίτη πιαστηκε. 

Ορίστε; ηξερα για κοκαίνη και δεν ειχα αποδείξεις και γαμιομουν να μην αφήσω το παιδί μόνο του, και οταν βρεθηκε η γκομενά του ηρέμησα. Αλλα ΗΡΩΙΝΗ;;;

Εχω την δική μου θεωρία ως προς το πόσο άθελά του πιαστηκε, όχι μόνο γιατί το εκανε στο μπαλκόνι ενώ η δικιά του ήταν μέσα αλλα γιατι πλέον ήταν ωρα να συζητήσουν γαμους και μωρά και ήξερα οτι κάτι θα έκανε για να σταματήσουν όλα. Ομως για αλλη μια φορά με εξέπληξε. Περίμενα κέρατο, όχι ηρωίνη.

Ομολογώ οτι τρομαξα.

Θέλω να πάρω το παιδί όσο πιο μακριά γίνεται. Απο γιορτούλες που την πήγαινε όταν διοργανωνε το κέντρο αποτοξίνωσης θεατρικές παραστάσεις. Από εικόνες και ανθρώπους και έναν κόσμο που δεν εχει καμιά δουλεια να βρίσκεται ενα παιδί. Από το γαμημένο του περιβάλλον που ειναι δική του επιλογή και 9 χρονια τρωω προσβολές, παραβατικές συμπεριφορές και δεν εχω καταφερει να ζήσω την ζωή μου για να μην νιωσει και καταλάβει το παιδί τίποτα. Να νομίζει οτι ο μπαμπάς της δεν εχει πρόβλημα, ειναι νορμαλ..οτι εκεινη ειναι σαν ολα τα παιδάκια.

Και τώρα εχω την ευκαιρία να φύγω, να ζήσω με έναν άνθρωπο που ειναι προθυμος να αναλάβει τα εξοδαμας μέχρι να ορθοποδήσω εκεί. Ρίσκο; 

Ναι, μεγάλο.

Τι επιλογή εχω;

Είμαι ερωτευμένη, και πιστέυω στον εαυτό μου. Αν η σχεση μου ευδοκιμήσει θα ειμαι σε ενα οργανωμένο κράτος, θα εχω ευκαιρίες, η μικρή θα καταλάβει τι θα πει "οικογενειακή ζωή".

 Απαγορευσα στον πρώην μου να παιρνει το παιδί εφόσον "χωρισε" με την δικιά του και ζουν στο ιδιο σπίτι. Στην αρχή του ειπα να μην πει τιποτα στο παιδί αφού ήδη η μετακομισή μας ειναι ενα μεγάλο κεφάλαιο για το παιδι και θελει χειρισμό. Το να μάθει οτι μπορει να χασει την γκομενα του μπαμπά θα ηταν πολύ και του το είπα οτι η μικρή θα μπερδευτει αφού ζουν ακόμη μαζί, ειναι αλλη μια απώλεια. Δεν συμφώνησε. "Επειδή πρόλαβες να της πεις εσύ τα δικά σου δεν θα πεί οτι πρέπει να μην της πω και εγώ τα δικά μου". Αναγνωρισα την παράλογη λογική που με συντροφευει μια δεκαετια  και ετσι του ειπα οτι μεχρι να βρει τον δρόμο του το παιδί θα το βλέπει οταν θα είναι και άλλος.

Σε τηλεφωνική συνομιλία με το παιδί της είπε "θες να πας Δανία"

Η μικρή απάντησε ναι και οχι γιατί φυσικά δεν θέλει να χασει τον μπαμπά της. Και αυτό ειναι προς τιμήν μου που δεν την δηλητήριασα αλλα μπαστα.

Της υποσχεθηκε οτι "θα κάνω ο,τι μπορω να μην φύγεις" και η μικρή απόρησε γιατί δεν του ζήτησε καμια υποσχεση.

Οταν το έμαθα αναγκαστηκα να της εξηγήσω οτι μια ωρα πριν ο μπαμπας της μου ειχε ζητήσει να την αφήσω μαζί του να μεινει και με την μαμά του και οτι οταν την ρωτούσε για την Δανία, ουσιαστικά την ρωτούσε αν θελει να φύγει μαζί μου.

Η μικρή αγχωθηκε. Δεν θελει να στεναχωρεσει κανέναν. Μας θέλει και τους δύο. Προσπαθώ να της εξηγήσω οτι αυτό δεν γίνεται, τα πράγματα εχουν δρομολογηθεί.

Καθε παιδί φοβάται το νεο σχολείο, τις νέες συνθήκες. Εδώ φοβάμαι εγώ. Και γι αυτό θέλει ειδικό χειρισμό και φυσικά δεν μεταθέτεις την ευθύνη στο παιδί οταν δεν ειναι σε θέση να καταλάβει τις συνέπειες των πράξεών της.

Την κυριακη την αφησα στην μητέρα του να ειδωθούν. Εγινε λίγο μπαχαλο γιατι το παιδι εβαλε τα κλάμματα οταν τον ειδε. Γιατί θα φύγει, λογικό.

Ο πρωην μου ως επαναστατημενός εφηβος αρχισε να λεει οτι "Τι θελει το παιδι".

Τι λες ρε παπάρα....το παιδί μπορει να θελει να ξαναπαντρευτούμε, πώς επεμβαίνεις και ανακατευεσαι και της γαμας την ψυχολογία υποσχομενος πράγματα που δεν εισαι σε θεση να δώσεις;

Ναι, ειναι μια δυσαρεστη κατάσταση, αλλα θα την ξεπεράσει και το σημαντικότερο δεν θα χρειαστέι ποτε μα ποτε να δωσει τις δικές του μάχες. Γιατί αυτή τη στιγμή αυτό κάνει. Χειραγωγει τις φοβίες τις μικρής για λογαριασμό του.

Δεν εχει σπίτι, δεν εχει τα μέσα να πληρωνει το ιδιωτικό της σχολείο, δεν μπορεί να την κρατήσει, δεν ασχολήθηκε ποτε πάνω από 3 μέρες το μηνα και δεν εχει ιδέα τι χρειαζεται για να εισαι γονιος. Δεν θυσιαστηκε ποτέ και όταν χρειαστηκε και δεν το εκανε η απαντηση του ηταν  "Εγω δεν θα γαμηθώ για κανέναν". Ευτυχως μαζευα εγώ τα κομμάτια και η μικρή ήταν πολύ μωρό να καταλάβει.

Οταν πήγα να την πάρω σήμερα της ειχε πει οτι χωρισε. Λες και ήταν απαραίτητο. Η δικιά του πήρε το παιδί και της υποσχεθηκε οτι θα την βλέπει.

Και κάθομαι εγω από μια γωνια και τον βλέπω να εχει μια σιγουριά που μόνο εκείνη μπορει να του δινει. Ισως αποφασισαν  να μείνουν  μαζί για να πάρει το παιδί, δεν ξέρω. Δεν μπορώ να καταλάβω τι συμβαίνει στο κεφάλι του και εχει τετοια επαρση και υφος και νομίζει οτι υπερασπίζεται τα δικαιώματα του παιδιου. 

Ενα παιδί που 9 χρονια ειναι με την μαμά του, θα πάει σε καλό σχολείο, θα φύγει μακρια από ναρκωτικά, φτωχεια και καβγάδες και που θα εβλεπε τον μπαμπά του-αν ήταν συνεργασιμος- κάθε 2,5 μήνες. Ενα παιδί που θα μεγαλώσει σε μια χωρα με ήρεμους ανθρώπους, χωρις καθόλου σχεδον εγκληματικότητα, που θα πληρωθεί για να σπουδασει και που θα εχει σφεστατα καλύτερη τύχη, αφού εκεί δεν θεωρείσαι γαμησιμη μόλις πατήσεις τα 14.

Αυτες τις μέρες λοιπον αντιμετωπίζω αυτό το θέατρο του παραλόγου. Δεν του κάνω ασφαλιστικά μέτρα, αποφευγω ακόμα να παμε δικαστικώς, για την μικρή κυρίως. Δεν ξέρω και πότε θα φύγουμε. Μπορεί όλα να πάνε κατά διαολου και να μην φύγουμε φετος, και τελικά να πάω Γαλλια, δεν ξέρω. Ομως νιώθω οτι δίνω την μάχη της ζωής μου να ελευθερωθω και δεν υπαρχει περίπτωση να μείνω. Ο,τι και να γίνει, δεν θα με σταματήσει.