Αντιο Σουγκαρένιε μου

Δεν θέλω να γράψω η να διαβάσω άλλα για τον Ζακ. 
Δεν θέλω να σκεφτομαι τις τελευταίες στιγμές του. 
Τον τρομο του, τον φόβο του, την έλλειψη λογικής που σπρώχνει καποιον σε τζαμαρία να κουρνίασει 
και να ξεφύγει, πιο κοντά στον όχλο που τον περιμένει έξω. 
Την ίδια λογική που σπρωχνει ενα πουλί να χτυπήσει από τοιχο σε τοιχο 
ή εναν άνθρωπο να πηδάει στο κενό με την φωτιά πίσω του.

Δεν θέλω να σκεφτώ τι τον εφερε σε αυτό το σημείο.
 Η πόρτα, ήταν απλά η τελευταία ατυχία του σε ενα μονοπατι σκόρπιο από ατυχίες. 
Δεν πέθανε προχτες ο Ζακ, πέθανε πριν λίγα χρόνια.
 Δεν αναγνωρίζω τον Ζακ τον χτεσινό με τρεμαμενα ποδια να μην μπορει να συρθει.
 Βέβαια αν δε με γελανε τα μάτια μου, εφαγε και πέτρα στο κεφάλι, 
πεταχτηκε αίμα μέχρι πισω στον τοιχο, οποιοσδηποτε θα ειχε σύγχιση.

Αλλά αυτό το κομμάτι κόβεται όλο και πιο πολύ από τις ειδήσεις και τα βίντεο.
 Ήδη η κοινωνία διχάζεται ανάμεσα στους φιλο εγκληματίες και στους νοικοκυραίους. 
Ποιοι ειναι ποιοι, ειναι θεμα ερμηνείας.

Τον αγαπούσα τον Ζακ. 
Ηταν ένας από τους πολλους πιτσιρικάδες με τους οποιους εκανα παρεα οταν βγήκε το διαζύγιο μου. 
Τον γνώρισα σε ενα καραοκε, ήθελε να γινει ηθοποιος, διασημος, 
χορευε, τραγουδουσε ( τοτε, πολύ ασχημα), και γελούσε συνέχεια.

Ειχα απόριες εγω η μικρόαστη για την ζωή των γκει. Και μου τις έλυνε ολες μια μια. 
Οσο αδιάκριτη και να γινόμουν δεν με εκρινε ποτε, δεν με εκανε να νιωθω στρειτ και στην απέξω.

Μιλουσαμε για τα παντα και ενω τον συμβούλευα για πολλά, 
μαθαινα μέσα από τις αντιδρασεις του πολλά και για μενα.
 Ηθελε να δειχνει οτι ειναι γκει, το γουσταρε οτι ήταν.
 Δεν ήθελε καταπιεση. Και ποτε δεν ειχε φαει ξύλο, 
ποτε δεν τον ειχαν βρίσει. Ισως γι αυτο ποτε του δεν είχε βγάλει αυτή τη κακία ο ιδιος. 
Ηταν ευλογημένος, ειχε φως, ήταν αθώος, χωρις να ειναι. 
Αυτός μου εμαθε για τα μπλακ ρουμ, τους παντρεμένους που τον επισκέπτονταν,
 αυτός ηταν αιτια να γράψω τοσα αρθρα. 
 Γελούσε και ποζαρε συνέχεια, και ονειρευτοτν μια φαμπ ζωή. 
Με στρας, χορο και μουσική.

Ομως, η πρωτη ατυχια που εφερε όλα τα αλλα, 
ήταν εκεινος ο αντρας που δεν του ειπε οτι ηταν οροθετικός. Απο κει κι έπειτα η ζωη του άλλαξε.
 Η κοινωνία μας κόβει τα ονειρα και τις φιλοδοξίες όταν σε καταττασει κάπου.
 Εγω ως χωρισμένη μάνα ειχα λιγοτερες επιλογές από μια νεα και ελευθερη, ελεγε η κοινωνία. 
Την οποια ειχα χεσμενη.  Δική μου η ζωή.

Ετσι και ο Σουγκαρενιος μου. Ειχε νεα ταυτότητα. ‘Ηταν οροθετικός. 
Εγινε το προσωπο του οροθετισμου, εγινε ακτιβιστής.
 Και απομακρύνθηκε. 
Ισως επειδη μεγαλωσε, ίσως επειδη πονεσε και τωρα ενιωθε ευαλωτος. 
Ισως γιατι όντως εκανε ναρκωτικα΄και ήξερε ποσο μισουσα τα πρεζόνια. 
Τοσα ισως που δεν εχουν απαντηση.

Τα τελευταια χρόνια ειχαμε χαθει. 
Με ειχε στησει καμια 5αρια φορες, και οταν ήρθαμε σε αντιπαραθεση για πολιτικά δρωμενα οσον αφορούσε την ομοφυλοφυλία και τον οροθετισμό, 
και την συμπεριφορά, ενιωθε οτι δεν τον καταλάβαινα.
 Και ειχε δίκιο. Δεν μαθάιναμε πια ο ένας από τον άλλον. 
 Δεν μπορουσα να καταλάβω την ευκολία καποιων πραγμάτων 
και την διατηρηση ενος λαιφσταιλ οταν η ζωη σε εβαλε αλλου. 
Πως πας για χειρουργος πχ, αντι να αλλαξεις ειδικότητα αν εισαι οροθετικός. 
Δεν καταλάβαινε οτι δεν ηταν θεμα ομοφυλοφυλίας το να μην μπαλαμουτιαζεσαι 
οταν βγάινεις με παρέα, αλλα θέμα ωριμότητας. 
Δεν μιλούσε πια γιουνιβερσαλ γλώσσα, ημουν πλέον στο αντιθετο στρατοπεδο. 
Και με ποναγε αυτο.

Εφυγα στο εξωτερικο, χαθήκαμε. 
Δεν ήθελα να βλεπω τι έκανε πρωτα απ’ολα γιατι με ποναγε που δεν μ αγαπουσε πια,
που υπήρχε χασμα, που ειχε χασει την ιδιοτητα του ως σουγκαρενιος 
και η ταυτότητα του ειχε γινει σημαια, αλλα και χασμα μεταξύ μας.

Το μωρό μου, ο Σουγκαρ μου, με κοιταζε και μου μιλούσε κι αυτος τωρα οπως του μιλούσε η κοινωνια, 
οπως μιλούσε σε μενα η κοινωνία πριν της δώσω μια μουτζα και φύγω. 
Και δεν ήθελα να βλέπω στιγμες του που εγω θεωρούσα οτι δεν του ταιριαζαν. Την υπeρβολή που ειχε.
 Το κακό μακιγιαζ που ήθελα να του βγάλω με πανακια και να τον βάλω κατω να τον βάψω
 και να τον κάνω όμορφη. 
Μονο και μόνο που σκεφτόμουν έτσι, με εβλεπα μεσα πό τα ματια του. Συντηρητική.

Να μια καινουργια λέξη που δεν ειχα ακουσει.

Η ζωή μου, τα εφερε ετσι να μην συμπαθω τους χρήστες.
 Φερνουν τοσο πονο στους δικούς τους ανθρωπους, 
και παντα υπαρχει αυτή η πρωτη φορα που μπορεις πάντα να πεις
 “ οχι, μπορει να εθιστω”. 
Υπαρχει μια ειδική παστα ανθρωπων που αυτο, δεν το υπολογιζει.
 Ειτε γιατι δεν εμαθαν ποτε το όχι, την απαγορευση, είτε γιατι κατι μεσα τους δεν μεγάλωσε.

Ο Ζακ, ζουσε το ονειρο του, έγινε drag, μου θύμιζε παιδακι που παιζει με τα ρούχα της μαμας του. 
Πηγαινε και εκανε αυτό που κάναμε μαζί , παλιά, τραγουδουσε ή εκανε οτι τργουδούσε. Ειχε κοινό. 
Πήγαινε στις ΜΚο και βοηθούσε, κρατούσε την ταυτότητα αυτή, αλλα δεν ξέρω τιποτα για ναρκωτικά, 
δεν ξέρω τίποτα για το πως ζούσε, τι συνθήκες. 
Εγω τον αφησα ηλιαχτίδα που σκοτεινιαζε, αλλα ηλιαχτίδα. 

Δεν μπορω να πιστεψω οτι μπήκε να κλέψει, γιατι πολύ απλά δεν ήταν κλέφτης. 
Ειχε ηθική, ήξερε το σωστο και το λάθος.
Ναι ήταν παταλούδα που ρουφουσε νεκταρ εδω κι εκει, ως αλλο παιδι τα μιλκο που του χαριζε η ζωη.
Μέχρι που βρεθηκε το σαπιο γαλα. 
Ομως ήξερε τι ειναι σωστο και τι λάθος, και ειχε ήθος να μην προδίδει, να μην πληγώνει.

Δεν ήταν ο τυπος που θα σε σφαξει, ο επαγγελματίας θύτης.
 Ηταν καποιος που αγαπούσε τα ζωα, την ζωή, αλλα του την ειχαν παρει νωρις.
 Τι να την κάνεις μισή ζωή σε μια κοινωνία που σου λέει ποιον θα αγαπας, ποτε με ποιον τρόπο.  
Τι να την κάνεις μισή ζωή σε μια κοινωνία που διψα για καταδίκη, 
για να επουλώσει τις δικές της ελλείψεις; 
Οχι δεν θα καταδικάσω την πολιτεια την κοινωνία για τις πραξεις του Ζακ και τις επιλογές του.

Ομως καταδικάζω, κι εμενα μαζί που μιλάμε πανω από το ζεστο σώμα ενος ανθρώπου 
που ηταν φανερά χαμένος,ειτε επειδη  το οροθετικό του φαρμακο ειχε κακή επιρρροη 
στον οργανισμό του,
 έιτε επειδή ετρεξε να σωθει από καποιον, όπως λένε, είτε γιατι ήταν φιταγμένος. 
Δεν ήταν ο μπαμπουλας που μπαινει σπιτια σας οταν κοιμάστε. 
Γι αυτο και του την πεσατε. Γιατι ηταν ελαφακι. 
Ξέρατε οτι αν ερχοταν αστυνομία θα τον αφηναν ελευθερο, 
γιατι γεμισαν οι φυλακές από τετοια περιστατικα....

Και θελω να πιστευω οτι θα καθόταν στο αυτοφωρο, θα έλεγε ενα αστειακι και οι αστυνομικοι εκει, 
θα εβλεπαν αυτο που ειχαμε ολοι δει, την αθωότητα, την έλλειψη κακιας την τσαχπινιά.

Δεν ήσουν εσυ γι αυτον το κοσμο σουγκαρενιε μου και αν επαιρνες ουσιες,
 θέλω να πιστευω οτι ήταν για να πηγαινεις ψηλά και μακρυα, εκει που δεν υπαρχει κακία, 
πόνος, κριση.

Θέλω να πιστευω οτι δεν υπεφερες πολύ, μεσα στην συγχισή σου. 
Θέλω να πιστευω οτι και με τον θανατο σου, θα αγγιξεις και θα αλλάξεις πολλά. 
 Οτι δεν θα παγιωθουμε παλι σε αυτοι και εσεις. 
Οτι δεν θα σε διεκδικήσει κανεις για δικους του λόγους και πολιτικές σκοπιμότητες. 
 Οτι θα σκεφτουν τους αμοιρους γονεις σου, 
και οτι θα κοιταξουν πως επηρεαζουν τα χαπια που παιρνουν οι οροθετικοι, 
μια δική μου υποψία βλεποντας την αλλαγή σου.

Δεν πεθανες χτες Σουγκαρένιε μου, 
πεθανες πριν κατι χρονια σε μια κρεβατοκάμαρα οροθετικου 
που σε πέταξε από την ζωή που ειχες χαράξει σε μια αλλη, 
για δικό μας καλό. Οχι όμως για δικό σου,
 Ησουν πολύ αγνος γι αυτον τον κοσμο καλε μου, 
αλλα και πολύ τσουλα ρε παιδί μου, ολα ενα παρτι που τραβούσες μεχρι το πρωι,
για να αποφύγεις το πρωτο πρωινό φως, που δειχνει το ξεραμένο μεικ απ στις ρυτίδες, 
τα κουρασμένα ματια, το πασαλειμένο κραγιόν και τις τρυπες στο καλσόν στα γόνατα.... 

'Ησουν και πολύ παιδι γαμωτο σου, αντιδρούσες στην καταπίεση, 
στα πρεπει και δεν ήθελες να ακουσεις την φωνή της λογικής,ήθελες να εισαι ελευθερος, 
να σε αποδεχονται και χωρεσες τελικα τον εαυτό σου στο μεγαλύτερο νουμερο κουτιου που σου άφησαν να εχεις. 
Οροθετικός. Ομοφυλόφυλος, ακτιβιστής. Ενω πριν δεν ήσουν τιποτα απτό, ήσουν αερας και ηλιαχτίδα.
Και αυτη η αναγκη σου να εισαι ελευθερος πηρε μπρος, ειμαι σίγουρη, οταν ενιωσες εγκλωβισμένος, 
ζαλισμένος από την πετρα που εφαγες στο κεφάλι. Ορμησες με το κεφαλάκι σου να σπασεις το τζαμι, 
και εβαλες τα χέρια σου μπροστα, να βγαλεις 3 εκατοστα γυαλι να περασεις, αγνοωντας τις κλωτσιες
που σου εριχναν οι απ'εξω, ενας τραγικός συμβολισμός της ζωης σου ως τωρα.
Τα χερια σου, τοσο ντελικάτα και ομορφα να γλυστρανε πάνω στην κόψη, το κεφάλι σου ανοιχτο 
και το μόνο σου ένστικτο, να φύγεις, να ελευθερωθεις, να σπασεις το κλουβι, το κουτι, χωρις ίχνος 
επιθετικότηας, ακόμα και οταν κινδυνευες, μονο να φύγεις, να βγάλεις τα γυαλια, να βγεις εξω, εξω
εσυ που σιχαινόσουν τα κλειστα μυαλά, τα κλειστα μερη και τις κλέιστες ντουλάπες.
Και πεθανες εξω, σε κλειστο κλοιο από ποδια, χτυπήματα, γκλομπιες. Κρατησες στα χερια σου ενα κομματι γυαλι, 
και παραπατωντας πήγες από τα τραπεζακια για να ξεφύγεις, να μην ερθεις σε αλλη συμπλοκή.
Αλλα δεν προλαβες. Κραταγες το γυαλι σφιχτα όπως ενα μωρο που δε καταλαβαινει τι κάνει...

Απο χτες βλέπω τα χαζα σου βίντεο και σκεφτομαι οτι επρεπε να ειμαι εκει να σε βάψω.
 Να σου πω να μην χαμηλώνεις τον εαυτο σου με το "τσουλα".  
Τσουλα ειναι μια λέξη κακια για να ντροπιαζεται
όποιος παιρνει την σεξουαλικότητα στα χερια του. Σου ελεγα να μην παιρνεις τα χειρότερα των γυναικων.
Να μην θυμίζεις γυναικούλα, να εισαι αγάπη, να εισαι γελιο, να εισαι ψυχάρα. 
Να μην μασκαρευεις την αλήθεια σου.
Να δειχνεις αυτό που αγαπήσαμε ολοι.
Να μην καλουπωνεσαι σε καλούπι Μη Καλουπωμένου και ρεμπελου. 
Στην ελλαδα εχει παλιωσει αυτο το παραμύθι.
Ολοι παιδια ειναι, με πετσινα μεχρι τα 60 τους, μηχανες και παρατημένα κουτσουβελα 
και απλυτα που φερνουν στην μαμα. 


Ειχες κατι παραπάνω αλλα δεν το εβλεπες. Ειχες @@, αλλα τοχανες με την παιδική σου αντιδραστικότητα.
Είχες ήθος, αλλα τοχανες επειδη γαμιοσουν ελευθερα με οποιον ήθελες. Και με ελευθερα 
δεν εννοω μη υπευθυνα, αλλα χωρις να δινεις λογαριασμό.
Τοχανες μεσα απο την ματια του κοσμου, ειτε θαυμαστική, ειτε επιτημιτική. Το δικό τους φιλτρο.
Μου έμαθες πολλα για τον εαυτό μου, ακόμα και με τον θανατο σου. 

Μου εμαθες χτεσ, να μην μισω τους πρεζακηδες, και με συγχισες, κι εγω ειχα τα καλουπια μου.
Νο Μερσι στον πρεζακια ήταν η σταση μου. Πρεπει τωρα να εχω κατανόηση στον καθε χρήστη;
 Γαμωτο κερατο σου κωλοπιαιδο
Δεν θέλω να "καταλαβω"...Δεν μπορώ.
Κι ομως εσυ, απο χτες, τους δινεις προσωπο αλλο. Χεσε με ρε Ζαχαρία.

Μου έμαθες και κατι που το ήξερα κατα βάθος... οτι ο φοβισμένος χτυπαει το κανις 
οταν φοβαται το ροτβειλερ. 
Μου εμαθες οτι ο κοσμος χωρίζεται σε νοικοκυραιους και παραβατικους.
Και τελικά ποιος ειναι ποιος;

Γραφουν για σενα, διαφορα,
 πορωμενοι απο μισος σαν τον οχλο που σε κοιταζε ενω ενιωθες να πεθαίνεις μεσα στην αδιαφορια,
 σαν ενα τιποτα, ενα σκουπιδι μες την μεση του δρομου, ενω παραδιπλα παιδα παιζανε,
 ανθρωποι επιναν καφε, και η ζωη συνεχιζόταν.

Εφυγες και ακομα κι εγω μην εχοντας συνειδητοποιήσει τι συμβαινει, 
προσπερασα την ειδηση γιατι ησουν απλά ενας, καποιος. 
Δεν με αφορα.

Ομως να που με αφορα.

Ολους μας αφορα, και δεν εχει σημασια αν ενας ανθρωπος ειναι χρηστης η ευποληπτος πολίτης, 
πουτανα η μανα. Δεν μας πεφτει λόγος τι κανει με την δική του ζωη και πως γαμιεται. Ειναι ανθρωπος.

'Ομως, σε τετοιες στιγμες πρεπει να μπει ενα προσωπο στη αντικειμενοποιηση σου, 
πρεπει να μπουν μνήμες, ανεκδοτα, ιστοριες που να εξιστορουν και να συγκινησουν, 
γιατι εχουμε χασει την ανθρωπια μας.

"ναι, δωστε και καφε στον εγκληματια, στο πρεζονι" γραφει καποιος.

"Ευχομαι να μπει καποιος σπιτι σου να σε σφαξει" μου γραφει ο αλλος. 

Τυφλα. Χασιμο. 

Το δικό σου παραπατημα στην πόρτα, η δική σου θολούρα ειναι αποτελεσμα και καθρεφτης 
μιας κοινωνιας που εμαθε να σιωπα την καρδια της, και να κοιτα μόνο την άμεση ευχαριστηση, 
χωρις συνέπειες. Τα βασικά μας ενστικτα και μονο. 

Ησουν το προιον μας και ο καθρεφτης μας, ως το τελος. ¨
Ησουν η ματιά μας και φανερωσες το ποιοι ειμαστε. 
Και ο θανατός σου, τελικα, σου φερε αυτό που αποζητούσες. 
Απο χτες δεν αφησες, οι πραξεις και η ζωή σου,
δεν επετρεψαν να σε περασουν στα ψιλά, να γραψουν δυο αραδες "ληστης" και να ξεχαστεις.
Απο χτες, πεταξες τις μάσκες αθελά σου, ολων οσων φοβουνται να δουν τον εαυτό τους. 
Απο τον δικαστη του φειςμπουκ, μεχρι τον διψασμενο για αιμα που δεν χορτασε και σε βρίζει γιατι 
μπορει να τον μόλυνες. Μολυνεται ωρε το σαπιο;

Θα κλεισω με αυτό που μου ειπες, ενα βράδυ, οταν περιμενα να χτυπήσει το τηλέφωνο...

"Αυτός χανει".

Εμεις χανουμε.

( Nicole Forup)

Θα μου λέιψεις μαλακισμένο….