#Πουειναιοαλλος
O,τι πολεμας θεριεύει. Και αυτες τις μερες πολεμαμε νοοτροπιες, πιστευω, φοβιες, συμβολισμους.
Σιχαινομαι τα πρεζονια.
Κι ομως βλέπω ποσο ήπια ειναι, και συνήθως γλυκοι χαρακτήρες. Ομως λόγω προσωπικών μου βιωμάτων, τα μισώ.
Εχω βαλει και βρει λόγους γιατι τα μισώ. Την πρωτη φορα μπορούσαν να πουν "οχι" να μην δοκιμάσουν. Απο το σπιτι τους τους εκαναν ολα τα χατήρια, και ουσιαστικά δεν υπολογίζουν κανεναν και φερνουν πονο, καταστροφή.
Τα δικά μου βιώματα εχουν χαραξει το που και σε ποιον σταματω να νοιαζομαι.
Εχουμε διχαστει εδω και μέρες λογω του Ζαχαρία. Οι μισοι για το πως και για ποιους λόγους πεθανε ο Ζαχαριας, οι αλλοι μισοι γιατι μισουν την ζωη τους, την κυβερνηση, τις συνθήκες ζωης τους, ουατεβα.
Προσπαθώ να βαλω τον εαυτο μου στην θεση του μαγαζατορα.
Θυμαμαι την μια και μοναδική φορα που ενιωσα να γινομαι ζωο. Ειχα χωρίσει προσφατα από τον αντρα μου και πήγα σπιτι όπως ειχαμε συμφωνήσει, να παρω τα ρουχα μου και τα υπολοιπα πραγματα μου. Το μωρο μας στην μαμα του, με περίμενε.
Μπηκα σπιτι και ειδα κερια γυρω απο το κρεβατι μου. Τα ρουχα φίλης μου στην ντουλάπα μου, δίπλα στα δικά μου. Ειχα φυγει ποσο, μια εβδομαδα; Δυο;
Τα καλλυντικά της στο μπανιο μου.
Αυτο ηταν το σπιτι που γεννησα την κορη μου. Ενιωσα την προτογνωρη επιθυμία να κατουρήσω μεσα στα καλλυντικά της. Ηταν ζωωδης, δεν ειχε λογική και εκεινη την στιγμη καταλαβα γιατι το κανουν τα ζωα. Δεν ηταν φοβος, ήταν τεριτοριαλ. Ηταν καθαρό ενστικτο.
Σκεφτομαι τον ανθρωπο που εχει το μαγαζι που δεν εβλεπε στον Ζακ εναν ανθρωπο στα 4 αλλα εναν εισβολέα, μια κατσαρίδα, μια αντιπροσωπευση όλων αυτών που τον εκλεψαν και των προβλημάτων του. Η ερωτηση μου ηταν, θα το ειχε κάνει αν δεν ειχε παει ο αλλος από διπλα;
Ο αλλος, τι αναγκη ειχε και τι δικαιολογια;
Ο αλλος, γιατι ηταν εκει, γιατι κλωτσαγε και γιατι τραβηξε τον Ζακ εξω για να φαει τις κλωτσιες;
Δεν δικαιολογω τον μαγαζατορα, ομως καταλαβαινω γιατι εχουμε διχαστει. Οσοι ειναι με το μερος του ειναι οδηγουμενοι απο μισος, θυμό, φόβο. Στο μυαλό τους, αυτοι ειναι οι καλοι, και το κρατος, οι υπολοιποι, εξυμνουμε το "πρεζακι", τον κανουμε "ηρωα" γιατι ολοι αγαπαμε τις αδελφες, και ειμαστε ανωμαλοι. Δεν καταλαβαινουν οτι δεν θελουμε να κανουμε κανεναν ήρωα. Βαζουμε ονομα και προσωπο στο θύμα. Διευκρινιζουμε οτι δεν ήταν θυτης. Και φρικάρουμε στη αποστασιοποιηση του κοσμου που ηταν μπροστα και οσους μεχρι τωρα λένε οτι "καλα εκανε ο μαγαζατορας"
Ο ζακ δεν ηταν 100 κιλα και 180, ουτε ειχε πιστολι μαζι του. Αυτα περι μαχαιριου τα ακουω βερεσε.
Ο μαγαζατορας και ο αλλος θα ειχαν κανει τις παπιες αν ηταν.
Θα φοβοντουσαν για συνεπειες, ειδικα αν ητν αλλοδαπος η σε οργανωμενο εγκλημα. Οποιος ζει ομονοια βλεπει, ξερει, δεν ειναι ο μαγαζατορας στην Κηφισια. Ειναι στην καρδια της παρακμης, του εγκληματος και ολοι εκει δεν ειναι περιστερες. Νταλαβερια καθημερινά με πρεζακια για οσους κανουν "αγορα χρυσου".
Ψαχνουμε να βρουμε γιατι μπηκε ο ζακ, γιατι κλειστηκε μεσα, γιατι ηταν τοσο αδυναμος, γιατι ηταν αψυχος στο φορειο ενω μεχρι την συλληψη του σπαρταρουσε. Ψαχνουμε να βρουμε δικαιολογητικα, εξηγησεις. Γιατι ξεραμε την ψυχή του. Την αποστροφή του στην βία.
Πιεζω τον εαυτο μου να καταλαβω τον μαγαζατορα. Αυτους που τον στηρίζουν και μπορω μονο να πω οτι δεν μπορω. Δεν ήμουν στη θεση του, δεν ξερω τα βιωματά τα του. Δεν τον λυπαμαι, δεν τον καταλαβαινω. Αλλα προσπαθω να μην τον μισήσω, να μην μπω απεναντι.
Δεν μπορω να καταδικάσω τον αστυνομικό που του εχωσε την γκλομπια. Τον καταδικάζω γιατι ειναι βιαιος, αλλα προσπαθω να βρω μια μεση τομη, μια φιλοσοφημένη και απομακρη ερμηνεια του τι ειδαμε. Ειναι αυτος που ειναι, τους εχουν μαθει να φοβουνται, να βλεπουν τους οποιους περιθωριακους ως παρασιτα, και ο Ζακ ειχε στα χερια του γυαλί. Ολοι ειχαν φοβο σε κεινη την στιγμη, ο μαγαζατορας, ο ζακ, οι αστυνομικοι. Ολοι αντιδρουσαν ενστικτωδως, γρήγορα και μαλακισμενα. Ολοι τους.
Ολοι εκτος απο ενας.
Που δεν κινδυνευε η ζωη του, που δεν ειχε μαγαζι, που δεν ηταν αστυνομικός. Ομως η παρουσια του και οι πραξεις του παρακίνησαν και ξεκινησαν την νοοτροπια του οχλου. Ενας, που κρύβεται τωρα και δεν εχει ερθει μπροστα.
Αυτον τον καταδικάζω.
#πουειναιοαλλος.
Σιχαινομαι τα πρεζονια.
Κι ομως βλέπω ποσο ήπια ειναι, και συνήθως γλυκοι χαρακτήρες. Ομως λόγω προσωπικών μου βιωμάτων, τα μισώ.
Εχω βαλει και βρει λόγους γιατι τα μισώ. Την πρωτη φορα μπορούσαν να πουν "οχι" να μην δοκιμάσουν. Απο το σπιτι τους τους εκαναν ολα τα χατήρια, και ουσιαστικά δεν υπολογίζουν κανεναν και φερνουν πονο, καταστροφή.
Τα δικά μου βιώματα εχουν χαραξει το που και σε ποιον σταματω να νοιαζομαι.
Εχουμε διχαστει εδω και μέρες λογω του Ζαχαρία. Οι μισοι για το πως και για ποιους λόγους πεθανε ο Ζαχαριας, οι αλλοι μισοι γιατι μισουν την ζωη τους, την κυβερνηση, τις συνθήκες ζωης τους, ουατεβα.
Προσπαθώ να βαλω τον εαυτο μου στην θεση του μαγαζατορα.
Θυμαμαι την μια και μοναδική φορα που ενιωσα να γινομαι ζωο. Ειχα χωρίσει προσφατα από τον αντρα μου και πήγα σπιτι όπως ειχαμε συμφωνήσει, να παρω τα ρουχα μου και τα υπολοιπα πραγματα μου. Το μωρο μας στην μαμα του, με περίμενε.
Μπηκα σπιτι και ειδα κερια γυρω απο το κρεβατι μου. Τα ρουχα φίλης μου στην ντουλάπα μου, δίπλα στα δικά μου. Ειχα φυγει ποσο, μια εβδομαδα; Δυο;
Τα καλλυντικά της στο μπανιο μου.
Αυτο ηταν το σπιτι που γεννησα την κορη μου. Ενιωσα την προτογνωρη επιθυμία να κατουρήσω μεσα στα καλλυντικά της. Ηταν ζωωδης, δεν ειχε λογική και εκεινη την στιγμη καταλαβα γιατι το κανουν τα ζωα. Δεν ηταν φοβος, ήταν τεριτοριαλ. Ηταν καθαρό ενστικτο.
Σκεφτομαι τον ανθρωπο που εχει το μαγαζι που δεν εβλεπε στον Ζακ εναν ανθρωπο στα 4 αλλα εναν εισβολέα, μια κατσαρίδα, μια αντιπροσωπευση όλων αυτών που τον εκλεψαν και των προβλημάτων του. Η ερωτηση μου ηταν, θα το ειχε κάνει αν δεν ειχε παει ο αλλος από διπλα;
Ο αλλος, τι αναγκη ειχε και τι δικαιολογια;
Ο αλλος, γιατι ηταν εκει, γιατι κλωτσαγε και γιατι τραβηξε τον Ζακ εξω για να φαει τις κλωτσιες;
Δεν δικαιολογω τον μαγαζατορα, ομως καταλαβαινω γιατι εχουμε διχαστει. Οσοι ειναι με το μερος του ειναι οδηγουμενοι απο μισος, θυμό, φόβο. Στο μυαλό τους, αυτοι ειναι οι καλοι, και το κρατος, οι υπολοιποι, εξυμνουμε το "πρεζακι", τον κανουμε "ηρωα" γιατι ολοι αγαπαμε τις αδελφες, και ειμαστε ανωμαλοι. Δεν καταλαβαινουν οτι δεν θελουμε να κανουμε κανεναν ήρωα. Βαζουμε ονομα και προσωπο στο θύμα. Διευκρινιζουμε οτι δεν ήταν θυτης. Και φρικάρουμε στη αποστασιοποιηση του κοσμου που ηταν μπροστα και οσους μεχρι τωρα λένε οτι "καλα εκανε ο μαγαζατορας"
Ο ζακ δεν ηταν 100 κιλα και 180, ουτε ειχε πιστολι μαζι του. Αυτα περι μαχαιριου τα ακουω βερεσε.
Ο μαγαζατορας και ο αλλος θα ειχαν κανει τις παπιες αν ηταν.
Θα φοβοντουσαν για συνεπειες, ειδικα αν ητν αλλοδαπος η σε οργανωμενο εγκλημα. Οποιος ζει ομονοια βλεπει, ξερει, δεν ειναι ο μαγαζατορας στην Κηφισια. Ειναι στην καρδια της παρακμης, του εγκληματος και ολοι εκει δεν ειναι περιστερες. Νταλαβερια καθημερινά με πρεζακια για οσους κανουν "αγορα χρυσου".
Ψαχνουμε να βρουμε γιατι μπηκε ο ζακ, γιατι κλειστηκε μεσα, γιατι ηταν τοσο αδυναμος, γιατι ηταν αψυχος στο φορειο ενω μεχρι την συλληψη του σπαρταρουσε. Ψαχνουμε να βρουμε δικαιολογητικα, εξηγησεις. Γιατι ξεραμε την ψυχή του. Την αποστροφή του στην βία.
Πιεζω τον εαυτο μου να καταλαβω τον μαγαζατορα. Αυτους που τον στηρίζουν και μπορω μονο να πω οτι δεν μπορω. Δεν ήμουν στη θεση του, δεν ξερω τα βιωματά τα του. Δεν τον λυπαμαι, δεν τον καταλαβαινω. Αλλα προσπαθω να μην τον μισήσω, να μην μπω απεναντι.
Δεν μπορω να καταδικάσω τον αστυνομικό που του εχωσε την γκλομπια. Τον καταδικάζω γιατι ειναι βιαιος, αλλα προσπαθω να βρω μια μεση τομη, μια φιλοσοφημένη και απομακρη ερμηνεια του τι ειδαμε. Ειναι αυτος που ειναι, τους εχουν μαθει να φοβουνται, να βλεπουν τους οποιους περιθωριακους ως παρασιτα, και ο Ζακ ειχε στα χερια του γυαλί. Ολοι ειχαν φοβο σε κεινη την στιγμη, ο μαγαζατορας, ο ζακ, οι αστυνομικοι. Ολοι αντιδρουσαν ενστικτωδως, γρήγορα και μαλακισμενα. Ολοι τους.
Ολοι εκτος απο ενας.
Που δεν κινδυνευε η ζωη του, που δεν ειχε μαγαζι, που δεν ηταν αστυνομικός. Ομως η παρουσια του και οι πραξεις του παρακίνησαν και ξεκινησαν την νοοτροπια του οχλου. Ενας, που κρύβεται τωρα και δεν εχει ερθει μπροστα.
Αυτον τον καταδικάζω.
#πουειναιοαλλος.
Comments