Human piniata
Οι μεν τυφλωμένοι απο φοβο, θυμό, και μια νοοτροπια που θέλει τον δεκτη του πεους κατωτερο, φωναζουν υπερ του νοικοκύρη, του οικογενειαρχη που πήγε να προστέψει την περιουσία του, και οι αλλοι για το ποσο γλυκός, καλος ήταν ο Ζαχαρίας, για το εργο του.
Ο καθενας διεκδικεί δικαιοσύνη για αυτα που πρεσβεύει, και απορριπτει αυτά που τον πνίγουν και εχω αρχίσει κι εγω να πνιγομαι.
Ο Ζακ ήταν ομοφυλοφιλος, οροθετικός, ισως αλκοολικος, ίσως μπήκε να κλέψει.
Ο Ζαχαρίας δεν ήταν ορθιος, δεν αρπαξε κανεναν.
Ακόμα και οταν τον κλωτσούσαν και οταν πηρε το γυαλί πήγε από τραπεζακια για να αποφύγει τον κοσμο, ενω απο το κεφάλι του ετρεχε αίμα.
Ο Ζαχαρίας δεν ήταν βιαιος, σφαχτης ή 80 κιλά. Ο Ζαχαρίας δεν ηταν ουτε αντρας, ούτε γυναικα, ουτε ενήλικάς ουτε παιδι.
Ο Ζακ ηθελε να ανηκει, να του δωσουν το δικαιωμα της ύπαρξης, να του αναγνωρίσουν το δικαιωμα της αγαπης, της ελευθερίας και της υποστασης.
Ο Ζακ εγινε οροθετικος, εγινε μπραντ. Αμφιβάλλω αν καταλαβαινε καλα καλα τι εκανε, γιατι τα εκανε. Ενιωσε οτι βρήκε τους "δικους του". Βρήκε αναγνωριση, βρήκε στήριγμα. Μιλουσε δημοσια και βλέποντας τα βιντεό του σήμερα αναρωτιεμαι αν επαιζε τον ρολο που του εδωσαν, η αν οντως εβρισκε μεσα απο τον ακτιβισμο, αυτό που εβρισκε μεσα από τον χορο. Δεν του πήγαινε το σοβαρο, με τιποτα.
Ο Ζακ ήταν απειλή. Πως; Απο ενα κλειστο μαγαζι όπου του πεταξαν πετρα στο κεφάλι, τι απειλή ειναι αυτή; Σε απειλεί το λιονταρι από το κλουβί του; Σε απειλεί το κανισακι οταν ειναι στα 4;
Οχι βεβαια.
Ακομα και την ωρα που τον κλωτσαγες "καλε οικογενειαρχη" δεν σου τραβηξε μια το ποδι να πεσεις, δεν σου πασαλειψε τα αιματα του που ήξερε οτι ειχαν hiv:
O ζαχαρίας ηταν παιδι. Στα δικα μου ματια. Παιδι τον αφησα. Παιδι που του αρεσε να προκαλει εντυπωσεις, να τρβα βλέμματα. Τον φωναζα Βουγιουκλω και γουρλωνα τα ματια με τις ιστοριες του. Ημουν πολυ ρομαντική για ψυχρα κρεβατια και διασκεδαζα αφανταστα με το γκει λαιφσταιλ.
Αλλα και ο Ζαχαρίας ηταν ρομαντικός. Ήθελε να ερωτευτει, να τον σεβονται, να τον κανακευουν, ήθελε να ανηκει, οπως όλοι μας καπου.
Και ενω ανηκε στην γκει κοινοτητα, ηταν και φιλος μας, εμας των στρειτ. Ποτε δεν μας πεταξε κακια, ποτε δεν κρυφτηκε πισω απο την ομοφυλοφυλία του αν εκανε μαλακια, οπως πετανε μερικοι το "ομοφοβικη" σαν πασατεμπο.,
Και ενω ηταν το ποστερμποι του οροθετισμου, Εγινε και το ποστερμποι των ειδήσεων.
Και ενω εγινε το θύμα και η πινιάτα του καθωςπρεπεισμου και αποδιοπομπαιος τραγος της πολιτικής αρχης, εγινε και το θολό πορισμα μιας ιατροδικαστικής εξετασης.
Εγινε ειδηση για 24 ωρες, και τον διεκδικουνε ολοι, να μπει στο ποστερ του ληστη, του ήρωα, της αδελφης πουστρας, του ομοφυλοφιλου.
Και ομως το τελευταιο διαστημα ενιωθε μόνος. Κιας μην ηταν.
Εγω ξεχναω οσα ξέρω για κεινον. Ξεχναω το γελιο του, της ακρότητες του που με χαλαγαν, τα πανερμορφα ματακια του που θυμιζαν σκιουρακι, το σιγμα του που ηταν σαν σουρσιμο από βελούδο σε σατεν καναπε.
Ξεχναω την αναγκη του να ανήκει καπου, την δίψα του να βρει το σπιτι του.
Κλεινω τα αυτια μου στις κακίες, κλεινω τα αυτια μου στα παντα
Στο μόνο που δεν μπορω να κλέισω τα ματια, ειναι το να ειναι καποιος πεσμενος στα τεσσερα, και να μην κανεις κρατει, να μην πας να βοηθήσεις.
Ως κοινωνια ημασταν παντα για τον πουτσο. Καμια υποδομή, καμια ενσυναισθηση, κανενα ήθος, και ενα ψωνιο που δεν δικαιολογειαι. Μια συμπεριφορα 1000 καρδιναλιων και ενα απύθμενο ερωτα για ο,τι ανωριμο. Στον 50ρη που παραταει γυναικα και παιδια να καβαλήσει μηχανες και "πιπινια" δεν λεει κανεις τιποτα.
Στον 30 χρονο που θελει να καβαλήσει καβλί και δεν παραταει κανεναν, ορμαμε να τον σφαξουμε.
Στον 30 χρονο που παει τα απλυτα στην μανα του- αν δεν ζει μαζι της, δεν λέμε τιποτα.
Στην 20χρονη που πήγε με άλλον, πουτανα την ανεβαζουμε και τις ριχνουμε καμια σφαλιάρα.
Ο Ζακ δεν ηταν Ελληνας, δεν ηταν αμερικάνος. Δεν ήταν πουστης δεν ηταν ευποληπτος οικογενειαρχης.
Ηταν ενας νεος ανθρωπος στα 4, που δεν ειχε ουτε αερα στα πνευμόνια του να ζητήσει οικτο, με μονο τα χερια του ασπιδα σε γυαλιά και ποδια, στον οποιο εναποθεσαμε ολη μας την οργη, πριν και μετα, ολες μας τις ελπιδες, πριν και μετα.
Δεν θα βρει δικαιοσυνη. Η πετρα δεν θα βρεθεί, το ανοιγμα στο κεφάλι το αρχικο, δεν θα συζητηθει. Δεν θα κλεισει κανεις τον παππου. Οπως δεν κλέινουν το γκρικ καμακι που βιαζει την αναισθητη τουρίστρια γιατι "να καταστρεψουμε τωρα την ζωή του;"
Δεν αφήνουμε να βγουν στοιχεια για τα αγορια μας, στην ελληνική κοινωνια.
Και ο Ζαχαρίας ειχε κανει τη ύψιστη προδοσια, ειχε διαλέξει την αλλη πλευρα.
Ο καθενας διεκδικεί δικαιοσύνη για αυτα που πρεσβεύει, και απορριπτει αυτά που τον πνίγουν και εχω αρχίσει κι εγω να πνιγομαι.
Ο Ζακ ήταν ομοφυλοφιλος, οροθετικός, ισως αλκοολικος, ίσως μπήκε να κλέψει.
Ο Ζαχαρίας δεν ήταν ορθιος, δεν αρπαξε κανεναν.
Ακόμα και οταν τον κλωτσούσαν και οταν πηρε το γυαλί πήγε από τραπεζακια για να αποφύγει τον κοσμο, ενω απο το κεφάλι του ετρεχε αίμα.
Ο Ζαχαρίας δεν ήταν βιαιος, σφαχτης ή 80 κιλά. Ο Ζαχαρίας δεν ηταν ουτε αντρας, ούτε γυναικα, ουτε ενήλικάς ουτε παιδι.
Ο Ζακ ηθελε να ανηκει, να του δωσουν το δικαιωμα της ύπαρξης, να του αναγνωρίσουν το δικαιωμα της αγαπης, της ελευθερίας και της υποστασης.
Ο Ζακ εγινε οροθετικος, εγινε μπραντ. Αμφιβάλλω αν καταλαβαινε καλα καλα τι εκανε, γιατι τα εκανε. Ενιωσε οτι βρήκε τους "δικους του". Βρήκε αναγνωριση, βρήκε στήριγμα. Μιλουσε δημοσια και βλέποντας τα βιντεό του σήμερα αναρωτιεμαι αν επαιζε τον ρολο που του εδωσαν, η αν οντως εβρισκε μεσα απο τον ακτιβισμο, αυτό που εβρισκε μεσα από τον χορο. Δεν του πήγαινε το σοβαρο, με τιποτα.
Ο Ζακ ήταν απειλή. Πως; Απο ενα κλειστο μαγαζι όπου του πεταξαν πετρα στο κεφάλι, τι απειλή ειναι αυτή; Σε απειλεί το λιονταρι από το κλουβί του; Σε απειλεί το κανισακι οταν ειναι στα 4;
Οχι βεβαια.
Ακομα και την ωρα που τον κλωτσαγες "καλε οικογενειαρχη" δεν σου τραβηξε μια το ποδι να πεσεις, δεν σου πασαλειψε τα αιματα του που ήξερε οτι ειχαν hiv:
O ζαχαρίας ηταν παιδι. Στα δικα μου ματια. Παιδι τον αφησα. Παιδι που του αρεσε να προκαλει εντυπωσεις, να τρβα βλέμματα. Τον φωναζα Βουγιουκλω και γουρλωνα τα ματια με τις ιστοριες του. Ημουν πολυ ρομαντική για ψυχρα κρεβατια και διασκεδαζα αφανταστα με το γκει λαιφσταιλ.
Αλλα και ο Ζαχαρίας ηταν ρομαντικός. Ήθελε να ερωτευτει, να τον σεβονται, να τον κανακευουν, ήθελε να ανηκει, οπως όλοι μας καπου.
Και ενω ανηκε στην γκει κοινοτητα, ηταν και φιλος μας, εμας των στρειτ. Ποτε δεν μας πεταξε κακια, ποτε δεν κρυφτηκε πισω απο την ομοφυλοφυλία του αν εκανε μαλακια, οπως πετανε μερικοι το "ομοφοβικη" σαν πασατεμπο.,
Και ενω ηταν το ποστερμποι του οροθετισμου, Εγινε και το ποστερμποι των ειδήσεων.
Και ενω εγινε το θύμα και η πινιάτα του καθωςπρεπεισμου και αποδιοπομπαιος τραγος της πολιτικής αρχης, εγινε και το θολό πορισμα μιας ιατροδικαστικής εξετασης.
Εγινε ειδηση για 24 ωρες, και τον διεκδικουνε ολοι, να μπει στο ποστερ του ληστη, του ήρωα, της αδελφης πουστρας, του ομοφυλοφιλου.
Και ομως το τελευταιο διαστημα ενιωθε μόνος. Κιας μην ηταν.
Εγω ξεχναω οσα ξέρω για κεινον. Ξεχναω το γελιο του, της ακρότητες του που με χαλαγαν, τα πανερμορφα ματακια του που θυμιζαν σκιουρακι, το σιγμα του που ηταν σαν σουρσιμο από βελούδο σε σατεν καναπε.
Ξεχναω την αναγκη του να ανήκει καπου, την δίψα του να βρει το σπιτι του.
Κλεινω τα αυτια μου στις κακίες, κλεινω τα αυτια μου στα παντα
Στο μόνο που δεν μπορω να κλέισω τα ματια, ειναι το να ειναι καποιος πεσμενος στα τεσσερα, και να μην κανεις κρατει, να μην πας να βοηθήσεις.
Ως κοινωνια ημασταν παντα για τον πουτσο. Καμια υποδομή, καμια ενσυναισθηση, κανενα ήθος, και ενα ψωνιο που δεν δικαιολογειαι. Μια συμπεριφορα 1000 καρδιναλιων και ενα απύθμενο ερωτα για ο,τι ανωριμο. Στον 50ρη που παραταει γυναικα και παιδια να καβαλήσει μηχανες και "πιπινια" δεν λεει κανεις τιποτα.
Στον 30 χρονο που θελει να καβαλήσει καβλί και δεν παραταει κανεναν, ορμαμε να τον σφαξουμε.
Στον 30 χρονο που παει τα απλυτα στην μανα του- αν δεν ζει μαζι της, δεν λέμε τιποτα.
Στην 20χρονη που πήγε με άλλον, πουτανα την ανεβαζουμε και τις ριχνουμε καμια σφαλιάρα.
Ο Ζακ δεν ηταν Ελληνας, δεν ηταν αμερικάνος. Δεν ήταν πουστης δεν ηταν ευποληπτος οικογενειαρχης.
Ηταν ενας νεος ανθρωπος στα 4, που δεν ειχε ουτε αερα στα πνευμόνια του να ζητήσει οικτο, με μονο τα χερια του ασπιδα σε γυαλιά και ποδια, στον οποιο εναποθεσαμε ολη μας την οργη, πριν και μετα, ολες μας τις ελπιδες, πριν και μετα.
Δεν θα βρει δικαιοσυνη. Η πετρα δεν θα βρεθεί, το ανοιγμα στο κεφάλι το αρχικο, δεν θα συζητηθει. Δεν θα κλεισει κανεις τον παππου. Οπως δεν κλέινουν το γκρικ καμακι που βιαζει την αναισθητη τουρίστρια γιατι "να καταστρεψουμε τωρα την ζωή του;"
Δεν αφήνουμε να βγουν στοιχεια για τα αγορια μας, στην ελληνική κοινωνια.
Και ο Ζαχαρίας ειχε κανει τη ύψιστη προδοσια, ειχε διαλέξει την αλλη πλευρα.
Comments