Σεξ μετά δακρύων..

Ξέρεις τι έιναι να κρατάς καλά καλα την παραμύθα σου, να είσαι μόνιμα οχυρωμένη πίσω απο ένα σκυθρωπο, παγερό και αποστασιοποιημένο ύφος, να αποφεύγεις κάθε επαφη για να μην φας απορριψάρα, και καποια στιγμη-για τους τύπους να βρεθεις από κάτω του, να τελειώνεις και μαζι με σένα να τελειώνουν οι άμυνες, τα τείχη και ο τλευταίος αναστεναγμός ευχαριστησης να μεταβάλλεται σε λυγμο απελπισίας;
Ο τελευταίος χρόνος του γάμου μου έτσι ήταν...δεν θυμαμαι τον εαυτό μου αλλιως. Ήταν τόσο συνηθισμένο φαινόμενο που ούτε ο πρώην άντρας μου έκανε κάτι διαφορετικό, ούτε ρωτούσε γιατί. Φαντάζομαι ήξερε, η πολυ απλά αδιαφορούσε. Αλλά δεν μπορώ να ξέρω με σιγουριά, δεν ήμουν στο μυαλό του.


Μου κόστιζε η αποξένωση και φανταζομαι την συνήθιζα την μοναξιά μεσα στον γάμο, αρκεί να μην μου θύμιζαν με σωματική επαφη, το πώς θα έπρεπε να ήταν.
Πιο μικρή ήταν ευκολο.
Δεν τελειωνα.
Δεν μπορούσα αν η σχεση ήταν προβληματική.
'Ομως μεγαλώνοντας το σώμα αλλαζει, οι απαιτήσεις του, και γίνεται "πιο εύκολο".

'Οταν χώρισα το κλάμμα μειώθηκε αλλά δεν σταμάτησε τελείως. Μια κίνηση γνώριμη ήταν αρκετή.
Η ένα λαχάνιασμα.
Δεν θα ξεχάσω ποτέ εκείνο το βράδυ που το λαχανιασμα μου ξεκλέιδωσε ουτε κι εγώ ξέρω τι βαθιά θαμμένο μέσα μου κι αρχισα να κλάιω νιώθωντας λύπη απο τα βάθη της ψυχής μου.
Ο άγγελος με τον οποίο δεν τα είχαμε και καιρό, είχε φρικάρει δεν ήξερε τι να κάνει. Με κοίταζε αποσβολωμένος.

'Εκλαψα και στα χερια του Κυρι, όταν συνειδητοποίησα ότι τα παιδιά που ήμασταν κάποτε δεν υφίσταντο πια (ετσι γράφεται;)και τα πενθησα.Γιατί εκείνη την στιγμη; 'Ισως γιατι με εναν περίεργο τρόπο εκείνη την στιγμή διαχωρίστηκαν οι δύο κόσμοι απο μέσα μου, ο τότε και ο τώρα. Αυτός που ήταν τότε και αυτός που ήταν τώρα.
Αυτή που ήμουν εγώ. Και όσο μεγάλωνε η απόσταση των δύο κόσμων, τόσο ένιωθα το βάρος των χρόνων που πέρασαν. Ηξερα όμως οτι έπρεπε να το κάνω γιατι είχα γαντζωθεί σε μια ανάμνηση καποιων που δεν υπήρχαν πια.
Και εκείνη την στιγμή κατάλαβα για πρώτη φορά την ηλικία μου.


Πλέον δεν κλάιω.
εχω καιρό να κλάψω.
Τόσο καιρό που το είχα ξεχάσει οτι κάποτε ήταν σύνηθες φαινόμενο.
Και μετα σκεφτηκα οτι εχω καιρό να κλάψω γενικώς.
'Εχω λόγους, δεν ειναι οτι δεν έχω, αλλα κρύβομαι πίσω απο τις άμυνες μου.

Ρε γαμώτο πάλι μια απο τα ίδια;