Πριν βγειτε από το σπίτι, φορεστε κράνος...

Πώς μια βόλτα δεκαπέντε λεπτών μπορει να αποδειχτει μοιραια για τα νευρα. Εχω μέρες να βγω από το σπίτι και σήμερα θυμηθηκα γιατι προτιμώ να κλέινομαι μεσα και να μην βλέπω κανεναν παρα μόνο αυτους που έρχονται σπίτι μου κάθε σαβατοκύριακο για μασα και παντομίμα.

Πάω πρωι πρωι να πάρω κρικάκια για να φτιαξουμε μια κουρτινούλα στο "σπιτακι" κουτακι του παιχνιδιού της μικρής, παπούτσια και ενα σπαλονουα για ροστμπιφ. Απλό ναι;
Θα πρεπε.
Αλλά δεν ειναι.
Στο χρωματοπωλειο αφού περίμενα δέκα λεπτα να εξυπηρετηθέι η κυρία πριν από μένα, πάιρνω μια χουφτα καρφιά, κατι άλλα ψιλολοϊδια και ζητω τα πιο μικρα κρικακια.
"δεν έχω" μου λέει χωρις να με κοιτάξει.
"Εξήντα λεπτά"
Κοιτάω στο προτοφόλι, έχω μόνο πεντάευρω.
"δεν έχω" μου ξαναλέει, χωρις να με κοιτάξει πάλι.
Τι να κάνω, ακουμπω τα τυλιγμένα καρφια στον πάγκο και παιρνω το παιδι απο το χέρι να φύγουμε. Στην πορτα μου φωνάζει, σαν να έβγαινε από λήθαργο "Αν θέλετε στον γυρισμό σας, να σας τα κρατήσω"
Ομως αυτή τη φορά δεν τον κοιταζα εγω.

Μπάινω στο κατάστημα για τα παπούτσια του παιδιου. Με υποδεχεται μια κοπέλλα. Της λέω οτι θέλω ενα παπουτσακι που να κάνει και για καθημερινό αλλά και για πιο ντυμενο, αφού έχουμε μπότες, γαλότσες και αθλητικά.
Με κοιταει.
"κάτι σε μποτάκι ίσως...¨της λέω.
'Τι νούμερο φοράει το παιδί σου;"
Ο ενικός με ενοχλεί αφάνταστα αλλα το προσπερνω το θέμα ειναι το παπούτσι και οχι η ανατροφή της υπαλλήλου.
'δεν ξέρω" της απαντώ
Και ειναι αλήθεια, μεγαλώνει το πόδι της τοσο γρήγορα που δεν το προλαβάινω, και τα παπούτσια ειναι συνήθως δικαιοδοσία της νονάς.
"Εχετε μετρητη;" την ρωτάω.
'Όχι" μου κάνει.
Ομως δεν βλέπω καμία κίνηση να μου δειξει καποιο παπούτσι, να δει το πόδι της, Κάθεται εκει και με κοιτάει.
"εχετε να μου δειξετε κατι;" την ρωτάω.
'Τι να σου δειξω; Εδω μπροστά σου ειναι όλα, αν δεν ξέρεις το νούμερο του παιδιού σου...εγώ τι να κάνω;'
'Καλώς"...
Πάιρνω το παιδι και φέυγουμε από το κατάστημα όταν με πιάνει ένα κύμα που με ξαναφερνει στην πορτα του καταστήματος.
Λέω στο παιδι να κάτσει στην εισοδο και μπουκάρω μέσα.
"Να σου πω κοριτσακι μου εχει κάτι η φατσα μου η απλα είσαι από φύση σου έτσι; Μπαινω μεσα μου μιλας στον ενικό, δεν με εξυπηρετεις...."
'Μα ειναι μπροστά σας όλα..."
"Είναι σελφ σερβις εδω μεσα; Δε σε πληρώνουν σαν υπάλληλο;"
"Και δεν σας μίλησα στον ένικο."
Αυτό ήταν, δεν θα με έβγαζε και ψέυτρα.
"Για φιλενάδα σου με πέρασες; Ποιος είναι ο υπεύθυνος εδω;"
Οι αλλες δυο κοπέλλες δεν μιλαγαν.
Η δικιά μου δε, σαν αγελαδα , το βλεμμα πίσω απο τα γυαλιά κενό από ζωη ή δειγμα εξυπνάδας.
"δεν σου χρωστάω την καλη μου διάθεση πρωινιάτικα, σου δίνω τον λόγο μου οτι θα ξαναέρθω και θα μιλήσω στο αφεντικό σου για την απαράδεκτη συμπεριφορά σου."

Και βγηκα με την μικρή να με ρωτάει γιατι θύμωσα αφήνωντας την sorry excuse of a employee, μουδιασμένη.
"Γιατι δεν ήταν ευγενική αγάπη μου, βαριόταν, και τώρα δεν μπορω να σου πάρω παπούτσια."

Πάω σουπερ μαρκετ. Κάνω το σταυρό μου και μπάινω.
Στο τμήμα των κρεατων ζητω ενα μικρό -είναι αλήθεια -κομμάτι κρέας να μου το βάλουν σε διχτάκι. Η κρεοπώλης μου λεει "δεν χρειάζεται δεν θα διαλυθει" και παει αν το τυλίξει. Πάιρνω μια βαθια ανάσα. Κουράστηκα.
Επιμένω.
"Θα το ήθελα σε διχτάκι Αν δεν σας είναι κόπος."

Αυτή η δοκίμασια πήγε καλά.
Με κόπο μεν, αλλά αναιμακτη και χωρις ομήρους.
(να ριαλιτι παιχνίδι να βγάλουν, οχι αστεία)

Πάμε στα τυριά τώρα. Ζητάω μια χοντρή φέτα τσενταρ να μου την κόψουν και σε ,ικρούς κύβους-για οδοντογλυφίδες.
Ο Τυρας με στραβοκοιταει και μου το κόβει σε κομμάτια όσο το δάχτυλό μου το καθένα. Δε μιλάω, θα τα ξανακόψω σπίτι, μπορει να βιάζεται.
Ζηταω και μια φέτα γαλλικό ροκφορ.
"Το καλο το γνησιο το ακριβό;" μου λέει.
Με κοιτάνε όλοι στην ουρά.
'Το γαλλικό" ξαναπαντώ.

Πρέπει να ανοίξει καινούργιο. Νίωθω αβολα γιατι δεν παιρνω μεγάλη ποσότητα. Πάει να μου κόψει ένα πελώριο (για τα δικά μου δεδομένα ) κομμάτι.
"Οχι τόσο " του λέω, "το μισο".
Δεν με ρωτάει "τόσο;" παρα μετακινεί λίιιγο την λεπίδα και μου δίνει ένα χοντρο κομμάτι με την λυπητερή των 6, 50 ευρώ.
3 ευρώ πάνω απ'οτι υπολόγιζα και ήθελα.
Το παίρνω και αρχιζω να εκνευρίζομαι και να μουρμουράω εσωτερικά πάλι.
Αυτη τη φορά δεν κάνω κατά μέτωπο επίθεση, κανω ελιγμό.
Δεν θα πλήρωνα κάτι επειδη αλλος το αποφάσισε.
Το παρατάω στο ψυγείο με τα γάλατα διακριτικά και πάω να φύγω ικανοποιημένη. Αλλά υπόγιζα χωρίς την "καρφάρα."
"Μαμα!! Τι κάνεις!?"
Για πότε εβαλα το χέρι μου στο στόμα της γελώντας και απομακρυνθήκαμε...
"σουτ αγαπη μου, ΄πάιζω ένα παιχνίδι με τον κύριο με τα τυρια, να το βρει."
'Δεν το θες;"
'Δεν το ήθελα τοσο χοντρο όχι."
Δεν της δίδαξα την ντομπροσύνη εδώ αλλα καλό ειναι να διαλέγεις τις μάχες σου και να ξέρεις να ελίσσεσαι. Κι εγω δεν άντεχα και άλλη διαμάχη, οχι για ένα τυρι. Ούτε θα το πλήρωνα επειδη ο Τυράς έτσι το αποφάσισε.
Είχα μόνο 30 ευρώ πάνω μου.

Γυρισα σπιτι αποκάμωμένη, κουρασμενη. Την αλλη εβδομάδα πρέπει να πάω να πάρω απορρυπαντικό για το πλυντηριο πιάτων και χαρτι υγείας.
Κανας εθελοντης;


(Για όνομα του θεου δηλαδη)