La vie en bleu

Θυμαστε την λογίστρια λίγα ποστ πιο πριν;
Eστειλα τον Νικο να πάρει τα λεφτα και το πρωτο πραγμα που έκανε ήταν να τον αρπάξει απο τα μουτρα και να του πει ότι "καλα έκανε και δεν ήρθε γιατι της τα εχω μαζεμένα, και καλά θα κάνει να στελνει άλλους αλλιώς δεν θα την πληρώνω."


Ριουάιντ λίγο.

Φυγαμε πια από την σφαίρα του πρέπον, του επαγγελματισμού και προσγειωθήκαμε στον Πλανήτη Υστερία.
Πρώτ'απο'όλα, μαλακω, δεν είσαι σε θέση να υποδεικνύεις και να απειλεις.
Δευτερον,δεν ξέρεις ποιος είναι ο τύπος που έστειλα, το παιδι δεν είχε καμία διαθεση να υποστει την περίοδο σου για να παρει τα λεφτά του.
Τρίτον, τα λεφτα ειναι δουλεμένα και δικά μου και όσο και να χτυπιέσαι δεν μπορεις να κάνεις τίποτα.
Είσαι μονο μιa λογιστρια.

Και πολύ κακή μαλιστα.


Παει και αυτή η συνεργασια. δεν πληρώθηκα και αυτα που συμφωνησαμε αρχικώς...Δεν ξαναδουλευω με την Α.Φ που να χτυπιουνται.


Μέτα, απάντησα σε μια αγγελία εκδοτικής που έψαχνε τραγουδιστές για αγγλικά βιβλια.
Δεν μπορούσαν να μου τα πουν απο το τηλέφωνο, έπρεπε να πώ μεχρι εκει.
Ωπου η υπεύθυνη με κοιταξε καλα καλά και μετα βίας μου έβγαλε χαμόγελο, ενώ στην προηγούμενη ήταν μες την καλή χαρα.
Οκ, πιθανον φταίω εγω γιατι 5 λεπτα πριν είχα θυμώσει απίστευτα με προφορική επίθεση του Νικου ο οποιος τα εβαλε μαζί μου γιατι πήγε στην Α.Φ λάθος ώρα και του είπαν να ξαναρθει.
Μπαντ ενερτζι κι ετσι.
Τόσο ταξίδι για να μου πει ποια εταιρεία ήταν και τι έκαναν. Τεσπα.


Μετά, πήγα σε μια άλλη οντισιον.

Και γύρισα σπίτι αποκαμωμένη και αποκαρδιωμένη.
Πότε δεν με ενοιαζαν τα χρήματα, πάντα οταν με εκλεβαν ή δεν με πλήρωναν, έλεγα δε βαριέσαι, θα βρεθούν αλλα.
Αλλάζω.
Το χρήμα εχει γίνει σημαντικό πια, και αυτό γιατι δεν υπάρχει.
Για φαί ρουχισμό, και ολα όσ χρειαζόμαστε για να ζήσουμε.

Μας κυριέυει την ύπαρξη και γίνεται θεος μας, ντε και καλα, και μεις αγρίμια που το διεκδικούμε και το αρπάζουμε όπως μποροούμε.


Πότε θα καταλαβουμε οτι το σύστημα στο οποίο μας βάζουν δεν λειτουργει;

Σου λένε, μάθε κατι για να βγαζεις χρήματα για να εχεις ανέσεις.
Αλλα καποια πράγματα δεν μπορείς να τα κανεις, και δεν μπορεις να δουλέψεις οσο θέλεις και όσο μπορείς. Και αν μπορέις, θα πρέπει να με πλήρωσεις.
Γιατι το ζητόυμενο είναι οι αλυσίδες που σου έβαλα και δεχτηκες μόνος σου , να είναι αρκετα άνετες για να μην σταματησεις και πεις "όχι δε θέλω", αλλα αρκετα βαριες για να μην μπορέις να τις σπάσεις.
Αλλωστε αυτό ξερεις, αυτό θα αναπαραγεις, δεν ξερεις τι αλλο να κανεις.
Αλλα το ζητούμενο είναι να σε κρατάω δεσμιο και να με πηγάινεις οπου θέλω.
Εμένα και τους αλλους φίλους μου που κάνουμε ΟΤΙ γουστάρουμε, σαν τσοπάνηδες με αρνιά.Αραιαά και πού ρίχνουμε καποιον στη φωτια για αντιπερισπασμό , είτε παπας έιτε πολιτικός. Καμια φορα΄τα μαθαίνετε από τύχη, αλλα και τι εγινε; Αν είναι ακκόμα χρήσιμος, δεν τον πετάμε στη φωτια. αν δεν είναι, τον θυσιάζουμε, σιγά.

Η αλυσίδα δεν σταματα στον άνθρωπο.
Υπάρχουν και αλλα κλιμάκια, και όλα καθορίζονται από τα πράγματα που εχεις και πόσους σκλαβους σου τα φέρνουν.
Και κρατα τους χαζεμένους με τιβι, και αρρωσταινε τους να μην έχουν καθαρό μυαλό και δύναμη να αντιδράσουν, και πάρτα νωρίς από την μανα για να γαλουχηθούν στα σχολεία.
Πρέπει να είναι ωραία εκει ψηλά.

Αυτό κατάλαβα εγώ.



Κατα τα άλλα το σκυλί με τα γατιά τα
πάνε μια χαρα, την Παρασκευή θα του κάνω εξετάσεις να δούμε τι έχει, και αν είναι βαριά αρρωστο.... ε, θα με ακούσει όλη η Αττική, καθώς θα ζηταω τα λεφτά μου πίσω.