ΟΙ ταμπέλες

Θα προσπαθήσω να κάνω το αδύνατο.
Να εξηγησω το θαλασσι σε άλλους που αντιλαμβάνονται το μπλε σαν βαθυ ελεκτρικ μπλε.
Μοιαζουν, νομίζουν οτι λεμε το ίδιο, αλλα δεν ειναι, και μόνο αν εχεις βιωσει και τα δυο ξέρεις την διαφορα.

Σαν ανθρωπος ειμαι αρκετα αμετοχη. Νοιαζομαι κατα μεσο ορο πιο πολύ απο τους δίπλα, ασχολούμαι, αλλα δεν...πώς να το πω;
Δεν συμπαθω κανεναν, δεν αντιπαθω κανεναν.
Καλα υπερβαλλω. Εχω και γω το κουμπι μου. δεν αντεχω πχ τους passive aggressive sneaky πεισματαρηδες, τους αδύναμους με την εννοια του μοιρολογητη, αυτουνου που κρεμεται απο σενα και αρεσκεται στον ρόλο αυτό σαν μια συνεχόμενη συμπεριφορα. Δενμιλαμε για στιγμες αδυναμιας, αλλα για τροπο ζωης.

Σε γενικες γραμμες ομως δεν εχω συναισθηματα για τους αλλους.
Ακόμα και τοτε που εμπαινα να γραψω σε φορουμ και γινοταν της μουρλής από σποντες κακιες και δε συμμαζέυεται, δεν κοιταζα ποτε ποιος εγραψε τι. Διαβαζα και αν κάτι μου προκαλούσε θυμο η αλλη αντιδραση, έγραφα σε αμεση σχεση με τα γραπτα. Τα λόγια που διαβαζα. Μετα κοιταζα ποιος έγραψε αν ήταν ειδικά κάτι ασχετο και "χοντρο".
Φυσικά μερικοι που επαναλαμβάνανε το "εγκλημα" μετα ξεχωριζαν, ήξερα οτι εγραφαν ετσι απεναντι μου/σε καποιον γιατι δεν με συμπαθούσαν ή δεν τον/την συμπαθούσαν οποτε οτι και να έλεγαν δεν ειχε αξία.
Και παλι αναφέρομαι σε μεμονωμενες περιπτώσεις.

Είμαι ουδετερη και αδιαφορη σε γενικές γραμμες.
Κραταω αποστασεις οταν βλέπω ανθρωπους με υπερβολική οικειοτητα, υπερβολικο ενθουσιασμο (συνήθως για το ατομο μου),ειναι κάτι πολύ γνωριμο και το οποιο δεν το θέλω στη ζωή μου.
Με κουραζει ψυχολογικά γιατι ερχομαι στην θέση του να εξηγω τον εαυτο μου.

Ευτυχως πολυ γρηγορα, as predicted, οι ενθουσιώδεις οπαδοι γίνονται φανατικοί "εχθροι", ειτε γιατι δεν μοιραζομαι τον ιδιο θαυμασμο, ειτε γιατι καταλαβαίνουν την απόρριψη που μαθηματικώς θα ερθει γιατι ειναι απατο πηγαδι απαιτησης και αιτησης της προσοχής μου...

Εχει γινιει εδω την εποχη που οτ μπλογκ εβγαινε σε βιλίο, από μλογκερ ψιλοβλαμμενη, έχει γίνει στην πραγματική μου ζωη, γινεται και θα γίνεται.

Αλλά πέρα απο αυτα τα περιστατικα, δεν εχω αισθηματα για τους αλλους θετικά η αρνητικά, δεν εχω θεση, δεν με εκπλήσσει αν καποιος ειναι κλέφτης και το λέει, η άπιστος ή οτιδήποτε.
Αντιλαμβανομαι τους ανθρωπους σαν ενα σακκουλάκι με μπιλιες. Εχουμε ολοι διαφορετικές και αναλογα με την περίσταση βγαζουμε μια η δυο και τρεις στο προσκήνιο. Δεν έιμαστε μονοκόμματοι και μονοδιαστατοι.
Και ολοι, μα όλοι εχουμε ελλατωματα σπαστικα και ολοι εχουμε κανει πραγματα που δεν θα θέλαμε η μετανιωσαμε. Τα ορια μας μονο αλλαζουν.

Εκπλησσομαι με τον κόσμο πολλες φορες, το ποσο ευαισθησια υπαρχει στο παραμικρο που θα τους πεις, σαν να τρελλαινονται που θα τους χαλασεις την εικόνα. Γιατι η εικονα τους ειναι το μεσο να νιωσουν καλα με τον εαυτο τους. Επενδύουν πολλα στο πως θα φαινονται για να μην τους αγγιξει η κριτική των αλλων.
Και μενα με ενοχλει η κριτικη και πολύ μαλιστα,αλλα κυριως επιδη δεν την ρώτησα.
Ομως προσπαθω να ειμαι οσο πιο πιστη στο ποια ειμαι.
Αν εφτιαχνα αλλη εικονα απο αυτή που θα ήμουν, θα μπερδευομουν, και δεν θα μαθαινα ποτε ποια ειμαι και δεν θα δυναμωνα ποτέ τελικα.
Θα αφηνα μια εικόνα να με παρηγορήσει, αλλα θα ημουν ερμαιο της καθε κατινας ή του καθε καλοπροαιρετου.
Η εικονα δρα σαν πανοπλία και ναρκωτικο.
Γιατι και μεις αντιλαμβανομαστε τους αλλους σαν μαχιμους, και τους κρινουμε.

λεω εμεις, αλλα δεν το βλεπω ετσι το ειπα στην αρχη.

Ισως γιαυτο ποναω μερικες φορες.
Γιατι δεν βαζω εικόνα ουτε σε μενα ουτε στους αλλους, ποναω από τις λεξεις.

Μια φορα θαυμαμαι μια μπλογκερ μου εγραψε κατι για το παιδι και πληγωθηκα.
Ωσπου έμαθα οτι ήταν αντρας που το επαιζε γυναικα και ήξερα οτι δεν με χωνευε.
Αυτοματως, η εικόνα που ειχα για κείνον μειωσε το χτυπημα, αυτοματως η ψευτική εικόνα του ξεφουσκωσε.

Μια αλλη φορα καποιος ανωνυμος με "χτυπησε" λεκτικα. Προβληματιστηκα.
Ωσπου εμαθα οτι ειχα stalker,και ήξερα ποια ήταν και ποια ήταν τα κινητρα της.
Αυτοματως αλλαξα ματιά.

Δεν θεωρω τον εαυτό μου ουτε αλλον καλύτερο.
Δεν σκεφτομαι με μετρα και διαβαθμίσεις.
We are all one. And i never bother to label it.
Ταμπελοποιούμε σαν μωρα, για να μαθουμε. Σαν μεγαλοι ταμπελοποιούμε από τεμπελιά, και απο αγνοια.
Δε ξέρουμε οτι εχουμε πολλά ακόμα να μαθουμε.


Και αυτό ειναι το θαλασσι μου, που μου δυσκολέυει την ζωή.