Ο Σταυρός από πούπουλα

Εχω ενα δίλημμα. Θέλω να γράψω κατι εδώ, αλλα δεν ξέρω αν ήθικά ειναι σωστό, ακόμα και αν παραποιήσω τα στοιχεία ώστε να μην αναγνωριστει καποιος ανθρωπος
Θέλω την γνώμη ανθρωπων που θα πιασουν το νόημα και δεν θα βγουν σαν αγέλη να φάνε τον αλλον επειδη θα τους πιάσει φόβος.
Θέλω να το βγάλω από μεσα μου.

Υπάρχει ενα ...ατομο, ενας άνθρωπος . Δεν θα πω γυναίκα ή άντρα, αν και θα χρησιμοποιήσω το αρσενικό/ουδέτερο.
Το άτομο αυτό το γνωρισα μία φορα έξω από το νετ και η επικοινωνία μας γίνεται κυρίως μέσα από το νετ.
Το συμπαθώ πάρα πολύ. Είναι ευγενικό, συγκροτημενο, γλυκό. Ποτε δεν με κοντραρε στα εναλλακτικά θέματα αν και ειναι σε ιατρικό επάγγελμα και ξέρω οτι δεν συμφωνεί.

Πριν καμποσους μήνες το ατομο αυτό έμαθε οτι είναι φορέας του hiv.
Σοκαρίστηκα.
Είναι αρκετά νέο σε ηλικία.
Με τίμησε η εμπιστοσύνη του αλλα κατάλαβα οτι ήταν και η πρώτη μέρα, που το έμαθε και ήταν χάλια. Δεν υπηρχε περίπτωση να το πει στους γονείς του.
Ενιωσα την μοναξιά του, πώς να περνάς κάτι τέτοιο μονος σου;
Το στίγμα ειναι που σε αποξενώνει και σου γαμάει την ψυχολογία, πλέον δεν πεθάινεις από αυτό, υπάρχουν φάρμακα. Και του το είπα.
'Οτι απλά θα πρέπει να κάνει αλλαγές στη ζωή του.
Μην το λες σε πολλους, πρόσθεσα, μονο εκει που ειναι απαραίτητο.
Προσπάθησε να το πεις στους γονείς σου.
Μπήκα στη θέση της μάνας, όταν θα το μαθαινε καποια στιγμή.
Πονάει όταν σε φοβάται το παιδί σου.

Περασαν 3 μέρες. Το άτομο αυτό, πέρα από τη πρώτη μέρα που ήταν σκάτα, το πήρε καλα. "Η ζωή συνεχίζεται, θα μάθω να ζω με αυτό." Πήγε σε γκρουπ στήριξης, με ένα άλλο άτομο στην ίδια μοιρα.
Και όσο περνούσαν οι μέρες το εβλεπα πολύ καλα. Υπερβολικά καλά κάτω από τις συνθήκες.
Και εκει ειναι που εγω ανησυχούσα.

Προς θεού, δεν θα επιθυμούσα να ειναι του θανατα και να εχει κατάθλιψη, αλλα δεν ειναι και κρυωματάκι. Αλλάζει η ζωή σου, αλλαζει ο τροπος που ζούσες και αλλάζουν οι ευθύνες σου.
Δεν αλλάζει;

Περασαν 2 μήνες. Το άτομο αυτό, μια χαρα. Σαν να μην τρέχει τίποτα.
Χτες ρωτησα πώς ειναι ψυχολογικα με την κοινωνική του ζωη.
Μου ειπε οτι ειναι ενεργη.

Ρωτησα αν ενημερωνει τους παρτενέρ του.
Μου ειπε οτι δεν έβρισκε το λόγο αφού παίρνει προφυλάξεις.
Ενοχλήθηκα.
Εφερα αντίρρηση.
Το προφυλακτικο προφυλασσει μονο κατα 99%, οπως και με την εγκυμοσύνη, για αυτό το ένα της εκατό, δεν νομίζεις οτι θα πρέπει να μη στερεις την επιλογή του άλλου αν θελει να κοιμηθει μαζί σου;
-"Ο ιος δεν ειναι το ίδιο με μια εγκυμοσύνη, μου απάντησε". Και πιθανον ίσως ξέρει καλύτερα.
Οι γνώσεις μου στους ιούς ήταν κυρίως σε σχέση με την λειτουργία του τατουατζίδικου. 'Ηξερα πχ οτι για να κολλήσεις ηπατίτιδα θες μία σταγόνα σάλιου στο μάτι καποιου (όταν μιλάς) και για τον συγκεκριμένο ιό, τουλάχιστον είκοσι.
Οτι της ηπατίτιδας ειναι πιο επικίνδυνος αλλα οτι του ειντζ εχει δαιμονοποιηθεί.

Συνέχισα, με τα δικά μου κολλήματα.Είμαι λίγο υστερω μ'αυτα.
-Ο στοματικός έρωτας;
-Δεν κολλάς με τον στοματικό, μου απάντησε.
-Δεν νομίζω, ειδικά αν εχει ουλίτιδα.
Εκνευρίστηκε.
'Η ημιμάθεια σου δεν εχει όρια" και μου το έκλεισε.

Δεν το πιστευα!

Κάθισα να σκεφτώ.
Αν όντως ο ιος δεν μεταδίδεται-και ομολογώ οτι ειναι πολύ δύσκολο- και το ξέρει σαν γεγονός,γιατί εκνευρίστηκε;
Η αληθεια, οταν την κατέχεις σου δίνει ηρεμία.
Οταν φοβάσαι εκνευρίζεσαι.
Μήπως φοβάται αυτην την ημιμάθεια του κόσμου που εκεινη τη στιγμή αντιπροσωπευα;
Και αν ο παρτενέρ έχει ημιμάθεια, και φρικάρει, πάλι την ίδια αντιμετώπιση θα είχε;

Με ενοχλησε που στερεί την επιλογή στον άλλον.
Από την άλλη...ειμαι υποκρίτρια.
Αν ήμουν στη θέση του ατόμου αυτού, πιθανον δεν θα το έλεγα ουτε εγω.
Εκτός οτι σκοτωνεις τη σχεση πριν καν αρχίσει (και χρειαζεσαι μια αισθηση κανονικότητας, δεν πεθανες ακόμα, δεν εισαι καν άρρωστος), κινδυνεύεις να στιγματιστείς.
Δεν ξέρω, ισως με ενοχλησε το πόσο αψήφιστα και επιπόλαια το εχει πάρει από την αρχη.
Καταλαβαίνω οτι ειναι δεκανίκι, οτι ακόμα ειναι σε άρνηση πιθανόν, οπως καταλαβαίνω οτι αυτό το άτομο που ειναι τοσο ευγενικό μου το έκλεισε επειδη δεν του άρεσε αυτό που άκουγε.

Η ψυχολογία των αρρώστων ειναι διαφορέτική από τη δική μας, ζουνε με εναν σταυρό στην πλάτη τους.
Δεν μπορώ να διανοηθώ πόσο μόνος νιώθει καποιος που ξέρει οτι μπορει να πεθάνει πριν την ώρα του, που νιώθει ευάλωτος, που δεν μπορει να μιλήσει σε κάποιον χωρις να νιώσει την κρίση του αλλου πάνω του. δεν μπορω αν φανταστω πόσο απομονωμένος και πικραμένος νιώθει κάποιος μέσα του ξέροντας οτι αν δείξει τι του συμβαίνει δεν θα τον αγαπάνε, ειδικά την στιγμή που χρειάζεται αγάπη πάνω απ'όλα.Και αγκαλιά και χαδια, και να του πούν οτι τον αγαπούν, οτι θα εινα ιδίπλα του.Ούτε μπορω να φανταστω ποσο μόνος νιωθει καποιος που δεν μπορεί να μιλήσει στους δικούς του σε ώρα ανάγκης, να συσπειρωθούν όλοι γύρω του και να του δωσουν δυναμη και στήριξη...ή μαλλον, αυτό το τελευταίο, μπορώ.

Ομως στη προκειμένη περίπτωση ενοχλήθηκα, μπορει και να τον έκρινα
και αυτό να ένιωσε.
Πρόσπαθησε να μου μιλήσει μετα να μου πει οτι ήμουν επιθετική και οτι το εκλεισε για να μην νευριάσει.
'Ομως ο τρόπος που εγινε και το οτι δεν το περιμενα, δεν το πίστευα.
Και μόλις το πίστεψα, θυμωσα.
Δεν το συγχωρώ.

Λίγο το οτι παρα ειναι άνετος με τους αλλους-τουλαχιστον αυτο δειχνει-, λίγο οτι δεν δεχτηκε την αντίθετη άποψη( κι ας είναι λάθος ρε παιδί μου), λίγο ο τρόπος που μίλησε,ενιωσα abused, από εναν άνθρωπο που εκτιμούσα....Κι εχει κι εκεινος τον δικό του αβάσταχτο σταυρο να κουβαλήσει, αλλα ειναι και για μένα πολύ σημαντικό πλέον να αντικρούω και να παλεύω οποια καταχρηστική συμπεριφορά...για την δική μου ηρεμία και ψυχική υγέια, δεν μπορώ να με ξανανιώσω παθητική, θύμα, ακόμα και σε μικρά πράγματα.

Του ειπα οτι εφοσον διεκοψε την επικοινωνία μας,
δεν υπηρχε λόγος να συνεχίσουμε γραπτώς στο τσατ.


Λες γι αυτό να γράφω το ποστ;
Ειμαι τόσο εκδικητική;


Και οι δύο μας έχουμε μου φάινεται, πολύ εσωτερικό ψάξιμο να κάνουμε.



Παρακαλώ αν απαντησετε, να απαντήσετε με ανθρωπια και εχοντας καποια μιρκή η μεγάλη εμπειρία με κατι τετοιο.
Απαντήσεις του στυλ "ποιος ειναι;"
κατηγορω του στυλ "αυτο το ατομο ειναι...." δεν ειναι απόδεκτά.
Ψάχνω απαντήσεις ως προς αυτό το ατομο, την ψυχολογία του και τη δική μου αντίδραση.
Να καταλάβω τι εγινε.