The color purple

Μερικές φορές, στεναχωριεμαι για αυτό που έχασα. Για το άτομο που ήμουν, που η μικρη μου δεν θα γνωρισει ποτε. Τι να σου κάνει το "Παλια ήμουν..."

Δεν φοβομουν κανεναν.
Δεν υπολόγιζα κανέναν, τι θα πει ο κόσμος, τι τίμημα θα πλήρωνα.
Επαιρνα μια τσαντα και εφευγα για μήνες, με 5 χιλ στην τσεπη και επιανα δουλειά όπου έβρισκα.
Εφευγα εξωτερικό, τραγουδούσα και ζούσα, δουλευα και πιο σκλήρες δουλειές και επιβίωνα.
Θα μου πεις ήσουν πιο μικρη.
Δεν ειχες παιδι.
Οκ, αυτα θα άλλαζαν και θα άλλαζαν οικιοθελώς.
Ομως το κομμάτι μου που ειχε spirit, που πίστευε στους άντρες, στην αγαπη, στην καλοσύνη που υπερνικά, σται αισια τελη και στο νόημα στην ζωή, αυτό το κομματι μου πέθανε.Και δεν ήταν μια αλλαγή που επελεξα εγώ να γίνει.
Δεν εχω την δυναμη που είχα, τσακιστικα.
Και συνεχιζω να παλεύω αλλα χωρίς πειθώ, συνεχιζω να ζω διαφορετικά, γιατι δεν εχω μάθει αλλιως, προχωράω και μου λειπει αυτή η σιγουρια στον εαυτο μου.
Μου λειπει η πιστη στους ανθρωπους.
Η σιγουρια η εσωτερική οτι μπορω να κάνω τα πάντα.
Μέχρι τα τριάντα μου προσεχα να μην κανω λάθη. Δεν ήθελα να πεθάνω μετανιωμένη για πράγματα. Και δεν ήταν ευκολο γιατι δεν ειχα καμία βοήθεια.
Στα τριάντα έκανα το πρώτο λάθος και ακολούθησαν το ενα μετα το άλλο.
Μετανιωνω για πολλά μεσα στην ψυχή μου σε βαθμό απελπισίας.Πράγματα που δεν έκανα, πράγματα που μου στρήθηκαν, πραγματα που έκανα μεσα στην απελπισία μου.

Δεν υπάρχει γυρισμος. Προσπαθω να μην το σκέφτομαι.

Δεν θέλω να την μεγαλωσω πιστευοντας οτι οι άντρες θέλουν να σε πηδήξουν, πχ.
Κι ας ειναι αλήθεια.
Θέλω να ζησει τον ρομαντισμό κι ας πληγωθει.
Είναι μια φυσική κατάληξη.
Δεν θέλω να ζησει εδω για να ειμαι ειλικρινής.
Είναι μια χωρα που σακατευει τα παιδια της από την γεννηση τους.
Κριτική, εγωισμός, ψεματα, υποκρισία...
Δεν ειμαστε καλόι σαν λαος οι ελληνες, δεν βλεπω πουθενα λεβεντια και "ρωμιοσύνη".
Φτυνουμε τις γυναικες μας και ξεφτελίζουμε τους συνανθρώπους μας.

Στο εξωτερικό τουλαχιστον εχεις την παρηγορια μερικές φορές να γεράσεις με παρέα, καποια πραγματα εχουν ακόμα μια αξία.
Θα μου πεις αναλογα που κινεισαι.

Στην Ελλάδα ομως η υποκρισια, το κέρατο,το ψεμμα, η εκμεταλλευση, η ψωροπερηφάνεια, η κακία δεν εχουν κοινωνικά στρωματα. Λες και τα λεφτα έπεσαν στην τυχη σε ενα ματσο αγροικους, που και να πήγαν και να μορφωθηκαν, ποτε δεν "επιασε" η καλλιεργεια.

Old money, new money.
Nouveau riche.

Γυρνώντας σε μένα...θυμαμαι την Οπρα στο Πορφυρό χρώμα, που προς το τέλος καθεται τσακισμένη στο τραπεζι, όλη η εσωτερική της φλόγα εχει σβήσει.
Και βλέπω εμένα.

Δεν μπορω να το περιγραψω.
Πώς περιγραφεις την ορμή του ανέμου, πώς ένας άνθρωπος καλός ως το κόκκαλο, δύναμη της φύσης και προσωποποιήση της εντιμότητας και της αφοσίωσης καταλήγει να ειναι σκιά του εαυτού του. δεν λέω οτι ήμουν η τελεια γυναικα ή ο τελειος άνθρωπος...σπασιτκή ειμαι, μιλαω πολύ και αλλα, αλλα αυτα, τα ειχα.
δεν τα εχω πια.
Δεν υπάρχει γυρισμός.
Πουλί με τσακισμένη φτερούγα δεν πετά πια και μαραζωνει.

Και δεν θέλω να ειμαι αυτό το πραδειγμα στην κόρη μου.
Φοβισμένη, απηυδησμένη. Φωνακλού
Κουρασμενη.


Χωρίς φλόγα στο μάτι.
Χωρις να περιμένω κάτι.