Μαμα, έχεις γκόμενο. Mε πρόδωσες.

"Για να δούμε αν είσαι καλή μητέρα" μου ειπε ένας γνωστός άγνωστος στο ίντερνετ, θέλοντας να κάνει πλάκα.
Ακολούθησαν καποιες ερωτήσεις πολύ προσωπικες για την σεξουαλική μου ζωή.

Δεν απάντησα, αλλά γύρισα την κουβέντα σε αυτό που με σόκαρε.
Τι σχεση εχει το παιδί μου, με την σεξουαλικότητά μου;

Εαν ένας γονιός δεν καλεί το παιδι στην κρεβατοκάμαρά του, δεν το κάνει σε κοινή θεα και δεν το κάνει με τους φιλους του παιδιού του, θεωρώ οτι ειναι από τα κομμάτια του εαυτού μας, που δεν μοιραζόμαστε με τα παιδιά μας. (Με κανέναν, βασικά)
'Ενα από τα λίγα φρούρια που δεν έπεσαν στον βωμό της μητρότητας.

Στη θεωρία.
Και λέω μητρότητα, γιατι η γυναικεία σεξουαλικότητα πάντα ήταν- στις υποανάπτυκτες χώρες- θέμα ταμπού.
Κλειτοριδοκτομές, λιθοβολισμοί, αλλα και κούρεμα μαλλιών, και σεντόνια απλωμμένα σε κοινή θέα έως τις μέρες μας που αν μια κοπέλλα βιαστεί, ακόμα την ρωτάνε οι αστυνομικοί, τι φόραγε- όπως έχει τύχει να διαβάσω πρόσφατα.
'Η αν τον κάλεσε σπίτι της, αν τα ήθελε. Γενικά αν δεν συμπεριφέρθηκε σαν ακοινώνητη καχύποπτή μισάνθρωπος με λυμένο το ζωνάρι της, για να υπερασπιστεί και να διαφυλάξει ό,τι πολύτιμότερο έχει.

Η δήθεν απελευθέρωση και η ισότητα καταρρέει σαν χάρτινος πύργος, όπως κατέρρεε τώρα μπροστά στα μάτια μου με την συζήτηση που έκανα. Για άλλη μια φορά.

Γύρισα την κουβέντα.
'Πιστεύεις οτι σε αφορά το τι κανει η μητέρα σου στο κρεβάτι της;"
-"Αν ξενοπηδάει, ναι."
-"Παιδί της είσαι, όχι άντρας της. Αυτά ειναι του ζευγαριού. Πρόβλημα του πατέρα σου. Σαν μάνα σου ειναι εντάξει; Τελείωσε."
-"Και η οικογένεια μας;"
-"Είσαι ενήλικας. Τυπικά, θα το αντέξεις το πλήγμα."
-"Τι λες; Οτι δεν με αφορά;"
-"Δεν έχεις καμία δουλειά να κρίνεις τους γονείς σου αν κανουν έρωτα, με ποιον και υπό ποιες συνθήκες. Ειπαμε οτι υπάρχει οιδοιποδειο αλλα΄αυτό ξεπερνα τα όρια."

Οι τόνοι ανέβηκαν.
Εγώ από την μια, σαν γονιος θεωρούσα απαραδεκτο να μηδενιστούν οι θυσίες, τα ξενύχτια, οι προσπαθειες που κάνω στο να μεγαλώσω εναν σωστό άνθρωπο, βάσει το αν μου αρεσει το σεξ, αν έχω σύντροφο, αν ειμαι ερωτευμένη... και να κριθώ από τον οποιονδήποτε, ακόμα και το παιδί μου το ίδιο. Δεν το έδινα αυτό το δικαίωμα, βρε αδερφέ...και εκείνος-απ'ότι κατάλαβα θεωρούσε αδιανόητο να μην του ανήκει η μητέρα και ο πατέρας του ολοκληρωτικά.

-"Να σε ρωτήσω. Αν ήσουν γκει, θεωρείς ότι έιναι κάτι που αφορά τους γονείς σου; 'Εχουν δικαιώματα σ'αυτον τον τομέα της ζωής σου με δικαιολογία οτι τους επηρεαζει κοινωνικά;"
-"Μην το πας εκεί τώρα."

Δεν καταλάβαινα.
Η σεξουαλικότητα ενος ανθρωπου ειναι προσωπική του υπόθεση, τελικά, ναι ή οχι;
Του ανήκει το σώμα του να το διαθέσει όπως καταλαβαίνει, ναι ή όχι;
Υπάρχουν όροι στο πώς και με ποιον;

Πρέπει να συμπίπτουν με την ηθική του άλλου για να ειναι αποδεκτό; Και ποιος είναι ο άλλος που θα μου ορίσει το πώς θα κινηθώ; Με δικαιολογία την αγάπη μήπως αφήνουμε να μπλεχτουν (κυριολεκτικα και μεταφορικά) τα μπούτια μας;

Στην Ελλάδα, η γυναικα πηδιέται. Για να το πω ωμά.

Και μάλιστα πολύ.
Και μάλιστα κρυφά.
Αλλά και φανερα.

Υπαρχει απελευθέρωση στα λόγια, αλλά ακόμα μια γυναίκα κρίνεται στο αν ειχε και έχει εμπειρίες. Και κρίνεται η ικανότητα της στο να μεγαλώσει το παιδί της, βάσει το πόσο ενεργή ειναι.
Η Παρθένος Μαρία, και η Μαρία Μαγδαληνή.
Η μητέρα και η τσούλα.

Λες και μόλις βγει κάτι από "κεί", και μαλιστα τετοιου μεγέθους, δεν πρέπει να ξαναμπει τίποτα.


Σαν ν'ακούω ακόμα το 22χρονο παιδί που μου έλεγε πολύ σοβαρά.
"Οταν η γυναίκα μου γεννήσει, θα ξενογαμάω.
Τι λες; Θα δίνω πίπες στην μητέρα των παιδιών μου;!"



Μανα, ειναι μόνο μία, και τα'χει κανει μπαρμπούνια
μες το μυαλό των γιων της.




Συνέλθετε ρε!