Update-Ψιλοπαρέμβαση

Πριν περιπου δέκα μέρες (;) πέρασα την χειρότερη κρίση απέναντι στους δικούς μου.
Εγραψα καποια πραγματα εδω, πολύ ήπια.
Στον ψυχολόγο μου έβγαλα απίστευτο θυμό.
Και φυσικα ειχα break through.

Μεγαλώνοντας πίστευα οτι δεν χρειαζομουν τον πατέρα μου. Είχα τοσο δεδομένη την απόρριψη του που δεν έκανα καν τον κόπο να τον συμπεριλάβω στον "κόσμο μου".
Αναρωτιόμουν γιατι η μάνα μου δεν τον χωριζε. Γενικα ήταν ενας ξένος.
Μου πήρε κοντα σαραντα χρόνια και με αφορμή ενα πλυντήριο να τολμήσω να εκφέρω (όχι στον ίδιο) το πόσο πολύ έιχα αναγκη να τον διεκδικήσω.
Για μπαμπά μου.

Γιατι τα τελευταια χρονια προσπαθει και ειναι με το παιδί μου όπως θα ήθελα να ήταν μαζι μου.
Οχι οτι αλλαξε, όχι οτι πολλα δεν με ενοχλούν, αλλα με το ξέσπασμα μου I voiced τον απίστευτο θυμό μου προς πάσα κατεύθυνση, αλλα και παραδέχτηκα (το παιδακι μέσα μου) το ποσο πολύ θελω τους δικούς μου.
Αυτό ειναι ευχάριστο, για μένα.

Θα μπορούσα όμως να μην έιχα κάνει το break through.
Θα μπορούσα να συνεχίσω να πονάω στον ίδιο βαθμό, και να θυμώνω και να εκτονώνω εδώ την οργή μου, μακριά από βλέματα και καρδιες που θα πληγώνονταν, ή θα με έκαναν να το "πληρώσω" με τον έναν η τον αλλον τρόπο.
('Ολα εχουν πάντα ένα τίμημα.)

Και είτε εχω βρει φως, ειτε ηρεμησα, ειτε λυσσομανάω, ειναι μια προσωπική διαδρομή.
Την καταγραφω εδω για να την βγάλω και γιατι πριν 4 χρόνια περίπου υποσχέθηκα να ανοιξω ενα παραθυράκι στο μυαλό μου, ωστε όσοι ψάχνουν τον εαυτό τους, να δουν πώς είναι για άλλους.
Είναι μεγάλο δώρο οταν καποιοι άνθρωποι το κάνουν αυτό.
Σου δίνουν την ευκαιρία να δεις, να συμπάσχεις, να απορήσεις, να σοκάριστείς, και στο τέλος να καταλάβεις οτι οι άνθρωποι ειναι τόσο ίδιοι μα και τόσο διαφορετικοί...σου δίνει το δώρο της αποδοχής της φύσης του αλλου και του εαυτού σου.

Πολλές φορές φιμώθηκα γιατι μπηκε η ταδε γνωστή, ο ταδε φίλος,να μη νστεναχωρήσω, παρεξηγηθώ. Βγήκε το βιβλιο και έγινε της πόπης για λίγο καιρό και αλλαξα την διευθυνση του μπλογκ 2-3 φορές, αλλά ποτέ δεν ανέκτησα την "ανωνυμία" που ήθελα, που είχα στην αρχή. Να διαβάσει καποιος ιστορίες. Αγνωστής μες το πλήθος.
Ανωνυμία για να ειμαι αυτή που ειμαι, χωρις να ακουω "ποσο φανταστική ειμαι"
ούτε "ποσο κομπλεξική ειμαι".
Απλώς να είμαι.
Αυτή ειμαι.


Αυτες οι σκέψεις μου έρχονται όταν κοιταζω ενα σχολιο που δεν εξέδωσα (βαρεθηκα τη γαμημένη δημοκρατία του κώλου, σορυ :P) απο καποιον/α που μου ξεκιναει ποσο πολύ θαυμαζε την πένα μου, πόσο με διάβαζε (λες και αυτό σημαινει κάτι στην κοσμάρα την δική μου) και μπουρου μπουρου και ποσο τρομαξε-για το παιδί μου ( α ρε μικρή μου, μια μέρα θα τα διαβάζεις αυτά και θα λες ποιοι ειναι όλοι αυτοί οι ψωνισμένοι μαλάκες που χρησιμοποιούσαν το όνομά μου? από πού κι ως πού;) και πόσο απογοητεύτηκε που δεν εχω λύσει τα προβληματα μου, όπως νόμιζε.
Ε;

Σας ειπε κανεις οτι I applied for the fucking job of being an example?

Μου γραφουν κατα καιρούς μαιλ λατρειας (δεν κανω πλάκα) και ξενερώνω.
Ποιον λατρευεις ρε παπάρα; Γελάω και πνίγομαι στο τσάι μου, παναθεμά σε.
Με ξέρεις;
Τι λατρευεις;
Φρικάρω με την έλλειψη προσωπικότητας που με καθιστά υπεύθυνη για την ευτυχία ενος αγνώστου ή μιας άγνωστης που είδε σε μενα την καινούρια κολλητή/ μαμά της.

Δεν απαντω σ'αυτα συνήθως, ή απαντω τυπικά και ψυχρά.
Και φυσικά ετσι δημιουργώ τους"εχθρους" ανώνυμους και μη, φαντάζομαι, γιατι το να σε απορριπτει αυτό που θαυμάζεις ποναει.
Ομως δεν θέλω καμία συμμετοχη σ'αυτή τη ψυχασθένεια.

ΕΔΩ, ειναι ενας χωρος οπου υποθετικα μπορω να μιλάω και να βγαζω οτι περνάει από μέσα μου. Καλαίσθητο ή όχι, άκομψο ή όχι, αστείο ή αξιολύπητο, χαρά, έρωτας,

Μπορει να τύχει να καθρεφτίζει κατι δικό σου και να ταυτιστείς και να μ' "αγαπήσεις", μπορει να σε απωθήσει, αλλα εμενα ..πως να στο πω κομψα?

Στ'αρχιδια μου.

Δεν θέλω να ξέρω τίποτα, εκτος να ειναι για να πεις οτι σε βοήθησε αυτό που διαβασες να σκεφτεις διαφορετικά, ή να κάνεις μια δική σου πορεία. Θα χαρώ.
'Ολα τα άλλα, το πως σου φαίνομαι, τα γραφω εκεί που δεν πιανει μελάνι.
Με ενοχλούν σαν τις παχιες μύγες του καλοκαιρού που δεν σε αφήνουν να διαβάσεις το βιβλίο σου με την ησυχία σου.


Ο καθένας μας κανει μια πορεία στην ζωή του, αλλοι πιο γρήγορα, αλλοι σκαλώνουν, αλλοι ψαχνονται, αλλοι ψάχνονται και παιδεύονται. Είναι όμως μια προσωπική πορεία.
Τι σχεση έχει λοιπόν(Και δεν μιλάω ειδικά για καποιον αλλα για όλους οσους τσιρίζουν οτι εχουν "άποψη") το κάθε ψώνισμένο κακομάθημενο πλάσμα να μου λέει οτι τον απογοητευω, ότι νομιζε οτι ήμουν έτσι κι οχι γιουβέτσι , ότι ειμαι ψωνιο, οτι δεν με χωνεύει και αλλες μύριες κουραστικές αρλούμπες που δεν εχουν καμία, μα καμία σχεση με την Λίλι και την προσωπική της διαδρομή;



Σεριουσλι. Τι το περάσατε; Πάνελ της Λαμπίρη;
Είστε σοβαροί;












Υγ φυσικά αυτό δεν ισχύει για τα σχόλια ανθρώπων που εχουν δείξει με την παροδο του χρόνου την φιλία τους και την καλή τους θέληση.
Ξέρουν αυτοι ποιοι είναι.