Κάκη περίοδος

Επιασα τον εαυτό μου να ειναι πολύ χάλια το τελευταιο διαστημα. Δεν ειχα την αυτοπεποίθηση να χτυπησω πόρτες σε περιοδικά, δουλευα από το πρωί μέχρι το βράδυ στους υποτιτλους, σαβ/κα, γιορτες, χωρίς σταματημο και δεν μου έφταναν τα λεφτά να ζήσουμε (400 ευρώ μικτά μέσο όρο), όχι να πληρώσω ΤΕΒΕ και ΦΠΑ τα οποία έφτασαν τα 4 και 2 χιλιαρικα.
Κοιταζα την κόρη μου και αναρωτιόμουν τι θα κάνουμε σε 2 χρόνια που ο σπιτονοικοκύρης θα θέλει να μας πετάξει έξω και δεν εχω βάλει φραγκο στην άκρη για μετακομιση.
Γενικώς, πνιγόμουν και όπως καθε πνιγμενος που κουραστηκε, δεν ειχα το κουραγιο να κολυμπήσω ούτε μέχρι την επιφάνεια.

Πήγα να δω τους γονείς μου.
Δεν έιχα πολλες ελπίδες, ειχα ήδη μιλησει στην μητέρα μου πολλές φορές για τα προβλήματα μου αλλά πάντα μου έλεγε " δεν εχω να σου δώσω".
Του πατέρα μου δεν ήθελα να του τα πω γιατι θα στεναχωριόταν, αλλα και γιατι θα αρχιζε να με μαλώνει σαν δεκάχρονο και του έδινα και το δικαίωμα αργότερα να μου πει οτι δεν "τα καταφερνω" και να μη μου δειξει εμπιστοσύνη.

Πήγα σπίτι την ώρα που ήρθε μια κοπέλλα να τους δειξει πως δουλέυει το νέο τους πλυντήριο.
Είδα ενα μαυρο ντιζαινατο με κομπιούτερ πλυντηριο που δεν εχω δει παρα μόνο σε ταινίες. Μέσα σε λίγους μήνες στο πατρικό μου ειχαν αλλαχτει ντουλάπια κουζίνας, μοκέτες,ταπετσαριες σαλονιού και η μητέρα μου αγόρασε ενα λαπτοπ μετα από εκείνο που της ειχαν χαρισει επειδη κλαιγοταν, σε κάτι φίλους της.

Δεν άντεξα, εσπασα.

Δεν ζηλέυω σαν ανθρωπος. Μπορει να θέλω κατι το ιδιο που εχει καποιος άλλος, αλλα ποτε δεν θα νιωσω εχθρικα γι αυτον που εχει κατι κι εγω όχι.

Με τη μητέρα μου όμως αυτό δεν ισχύει. Θυμώνω που πρέπει πάντα να έχει όποιο γκατζετ κυκλοφορει στην αγορά, εις διπλούν ή τριπλούν.
Θυμώνω γιατι μεγαλώνοντας δεν ειχε ποτε λεφτα να μου παρει ρουχα (ντυνόμουν από φίλες μου ή ρουχα που μου δάνειζε η μάνα μου), ή άλλα αναγκαία, αλλα πάντα ειχε τον τροπο να ντύνεται και αν αγοράζει οτι γουσταρε-και όχι με ολοκλήρωτικά δικά της λεφτα φυσικά. Και ο πατερας μου της έκανε ολα τα χατηρια από ένα σημέιο και μετα(αμέτρητοι καβγαδες για χρόνια για τα οικονομικά).

Ο πατερας μου έπαθε σοκ όταν του ειπα το πρόβλημα μου. Είχε βαλει δόσεις για τα ψώνια της μανας μου (το πλυντήριο κοστίζει 1200 ευρω παρακαλώ)και δεν μπορεσα να μην του πω με πίκρα...
"Πρέπει παντα να παιρνει οτι θέλει;"
"Εγω της το πήρα"
"Δεν ξέρω τι κουμπι σου εχει βρει και γιατι σε χειρίζεται τόσο ευκολα αλλα δεν καταλαβαίνω γιατι εσυ που τρέμεις τα δάνεια και τις τραπεζες φεσωθηκες 3 χιλιαρικα για να παιζει η μανα μου με τα καινούργια της παιχνίδια. Και δεν καταλαβαίνω γιατι πάντα την νταντευες και μένα με ειχες στο περιθώριο."

Ακολούθησε μια συζήτηση αρκετα συναισθηματική.
Του ειπα το παραπονο που είχα εδω και χρόνια.

"Δεν ασχολήθηκες ποτέ, με αφησες στα χερια της, απροστάτευτη. Πού ήσουν;"

Ο πατερας μου ειπε οτι θα βοηθούσε με τις δόσεις του χρεους του Τεβε αν κατόρθωνα να πληρώνω τισ δόσεις μου. Και είπε στην μάνα μου οτι κομμενοι πλέον οι καφεδες εξω.
Και ως συνήθως εκείνη, αντι να πει φανερα και σταθερα "δεν θέλω να στερηθώ"
Του ειπε "μα δεν θα βγαίνεις με τους φίλους σου;"
Ο πατέρας μου της απάντησε οτι δεν γίνεται αλλιως.
Βλέποντας τοιχο, πήγε να το ρίξει επάνω μου.
"Μα μην της βάζεις τετοιο βάρος στην συνειδησή της."
Στο οποιο απάντησα με μεγαλη ευχαρίστηση.
'Δεν έχω λόγους να νιώθω τύψεις. Δεν ειναι σαν να αγόρασα 1200 ευρώ πλυντήριο."

Καπου εκει τους ειπα οτι προσπαθω να δουλεψω λίγα βραδια.
Κάτι που με προβληματιζει για το πού θα μείνει το παιδι, αλλά και το οτι δεν θα με βλέπει πολύ, γιατι εχει αποδειχτεί οτι οταν δεν με βλέπει πολύ, εχει προβλήματα συμπεριφοράς.
Η μάνα μου ειπε να το φερνω.
Δεν ξέρω αν θα ισχύει και την επόμενη εβδομαδα αλλα τουλάχιστον για αυτήν την εβδομάδα μπορώ να πάω για δουλεια.

Ζήτησα από τον πρωην άντρα μου να την παιρνει αυτός Τρίτες και Τετάρτες για να μπορω να την βλέπω τα σα/κα πλέον αφου πρέπει αν δουλέψω Τριτες και τεταρτες και θα ξενυχτάω.
"Και γώ πότε θα την βλέπω;"μου απάντησε
Τρίτη Τετάρτη και παρασκευή του ειπα. Αν δεχτεις.

"Α δεν βολέυει. Την θέλω τα σαβατοκύριακα"

Του εξηγησα οτι το παιδι έχει ανάγκη να με βλεπει.
Δεν συμφώνησε. "και τον πατέρα της έχει ανάγκη".
Δεν θα γίνω χιλια κομμάτια, του απάντησα. Θα σκεφτω την δουλεια, το παιδι και μετα όλους του άλλους.
Και μου ειπε οτι θα πρεπε να σκεφτομαι το παιδί πριν από την δουλεια.
(τα νεύρα μου κορδελάκια)



Κουρασμένη έκλεισα το τηλέφωνο.
Πήγα μετα στην μικρή.
Οταν της ειπα οτι θα πρέπει αν πηγαινει στη γιαγια 2 μέρες ειχαμε δραματα.
"Πότε θα ειμαστε μαζί;" με ρώτησε.
"Δευτέρα μαζί, Τριτη και τεταρτη στη γιαγια, πέμπτη μαζί, παρασκευή στον μπαμπα και αν θες, σαββατο και κύριακή μαζί ή μόνο κυριακή αν θες να μεινεις κι αλλο στον μπαμπά."
"και γιατι δεν μπορω να παω τριτη τεταρτη στον μπαμπά;" 'Ελα μου ντε.
"Τον ρώτησα αλλα δεν μπορει, ρώτα τον κι εσυ αγάπη μου."
Της εξήγησα οτι πρέπει να δουλέψω και με λυπήθηκε ο θεος...το καταλαβε.
Και δεν εφερε καμια αντίδραση στην μανα μου.

Και πήγα για δουλεια. Ανησυχούσα μήπως και δεν αντεξω είχα καιρό να δουλέψω σερβις.
Αλλά πήγε καλά. Κουράστηκα, αλλά ήταν καλά.
Και εκεί συνηδειτοποίησα ποσο πολύ στο στοιχείο μου είμαι οταν δουλεύω βράδυ.
Πόσο μισώ την τωρινή μου δουλεια.
Πόσο ανάγκη εχω την επαφή με τον κόσμο.(κατι που γινόταν με τα περιοδικά εμμέσως.)
Πώς αν δεν ήμουν ένα άτομο, και δεν προβληματιζόμουν με το τι θα κάνω με το παιδι, πόσο πιο εύκολα θα ήταν όλα.

Εφτιαχνα το κρεβάτι μου πριν πάω για δουλεια, εκανε ζεστη από το καλοριφέρ, και εξω έβρεχε.
Το σπίτι ήταν άδειο και για ενα δευτερόλεπτο φανταστηκα να ήμουν παντρεμένη, με τα παιδιά μου να παίζουν, τον συντροφό μου να διαβάζει η να κάνει κάτι στο αλλο δωμάτιο, και με σόκαρε το πόσο μακρια ήμουν από αυτό που ήθελα και προγραμμάτιζα κάποτε, και το ποσο πολύ πιο ευκολη -πρακτικα-θα ήταν η ζωή μου.
Και ποσο απιαστο όνειρο ήταν αυτό.

Και μ'αυτες τις σκέψεις εφυγα για δουλεια.

Ξύπνησα στις 12. Ξεκούραστη.
Και αναρωτήθηκα απο πού θα μου έρχοταν η δυναμη αυτη τη φορά να συνεχίσω.




Πήγα στο βιολογικό μαγαζί.
Μια κοπελα εκει ρωτούσε καποιες πληροφορίες και προσφέρθηκα.
Χαμηλών τόνων, συμπαθέστατη και πολύ μορφωμένη, έψαχνε κατι για τα δίδυμα της, 8 μηνών.
Και πάνω στην κουβεντα που εξελίχτηκε μετα από κανα μισάωρο, μου ειπε οτι ο σύντροφός της έφυγε στους 5 μήνες. Και οτι τώρα ερχοταν και απαιτούσε και της ελεγε οτι αφού εκαναν δύο να πάρει ο καθένας ένα και τετοιες μαλακιες.
Η κοπελα δεν εβγαζε συναισθημα οταν τα ελεγε, ουτε αυτολύπηση ουτε παραπονο.
Απλως είπε το τι της συμβαίνει και ήταν φανερο οτι ήταν κατω από το σοκ.

"βαλε ορια τωρα"
της ειπα.

"Μπορεις να ερχεσαι την ταδε ωρα την ταδε μερα." Αυτο να του πεις, δωσε την μαχη σου τωρα και όχι μετα.
Θρεφεται από τον φόβο σου.
Δεν μπορει να σου τα πάρει. Ούτε καν τα αναγνωρισε.
Βάλε ορια τωρα για να μην τρεχεις μετα.

Της εδωσα το τηλέφωνο μου και εφυγα.




Δυσκολοι καιροί για πριγκίπισες.