ΦΡΙΚΗ
μου εστειλαν ένα λινκ της Καθημερινής που έλεγε αυτό.
Ρύθμιση για επείγουσες ιατρικές επεμβάσεις σε ανήλικους ασθενείς
Έγγραφο-ενημέρωση προϊσταμένου για επείγουσες ιατρικές επεμβάσεις σε ανήλικους ασθενείς όταν δεν συναινούν οι γονείς.
Για το ζήτημα της πραγματοποίησης ιατρικών επεμβάσεων σε ανήλικους ασθενείς σε περιπτώσεις που οι γονείς τους αρνούνται να δώσουν τη συναίνεση -παρά την ύπαρξη κινδύνου για τη ζωή ή την υγεία του τέκνου τους- ενημερώνει, με έγγραφό του, τους γιατρούς των δημοσίων νοσοκομείων της Θεσσαλονίκης, ο προϊστάμενος της Εισαγγελίας Πρωτοδικών Θεσσαλονίκης, αντιεισαγγελέας Εφετών, Δημήτρης Παπαγεωργίου.
Στο έγγραφο, που απεστάλη στους διοικητές των δημοσίων νοσοκομείων με την προτροπή να λάβουν γνώση του περιεχομένου του και να ενεργούν αναλόγως όλοι οι γιατροί που υπηρετούν στα δημόσια νοσοκομεία της περιοχής, ο κ. Παπαγεωργίου τονίζει ότι -σύμφωνα με το νέο Κώδικα Ιατρικής Δεοντολογίας (ΚΙΔ)- οι θεράποντες γιατροί δεν χρειάζονται να αποσπούν τη συναίνεση των γονέων ανήλικου ασθενούς όταν αυτοί αρνούνται να τη δώσουν προκειμένου να γίνει άμεσα επέμβαση για να αποτραπεί ο κίνδυνος για τη ζωή ή την υγεία του ασθενούς.
«Ο σύγχρονος νομοθέτης εμπιστεύεται πλέον την επιστημονική γνώση, κρίση και συνείδηση του θεράποντος γιατρού και εξαρτά από τη δική του απόφαση και μόνον την πραγματοποίηση της κατεπείγουσας ιατρικής επέμβασης στον ανήλικο ασθενή», επισημαίνεται στο έγγραφο.
Επιπλέον, ο ανώτερος εισαγγελικός λειτουργός σημειώνει ότι με τον νέο ΚΙΔ δεν απαιτείται πλέον να απευθυνθεί ο αρμόδιος γιατρός στον εισαγγελέα Πρωτοδικών για να δοθεί η προβλεπόμενη από τον Αστικό Κώδικα (διάταξη του άρθρου 1534) εισαγγελική άδεια. «Η διάταξη αυτή του Αστικού Κώδικα πρέπει να θεωρείται πλέον σιωπηρά καταργηθείσα», τονίζεται χαρακτηριστικά.
www.kathimerini.gr με πληροφορίες από ΑΠΕ - ΜΠΕ
http://www.kathimerini.gr/4dcgi/_w_articles_kathremote_1_15/01/2009_263489
Δηλαδή, με λίγα λόγια, το κράτος δίνει την άδεια στον κάθε ιατρό-είτε διακατεχει το σύνδρομο του θεου, έιτε όχι, είτε ειναι καλός γιατρός είτε αχρηστος που πέρασε τις εξετάσεις του με λάδωμα, να αποφασίσει για την τυχη του δικού μου παιδιού.
Με μία κίνηση, αφαιρείται η ευθύνη, η αγαπη το ενδιαφερον που εχει ο γονιος για το ίδιο του το παιδι, το ένστικτό του για τον άνθρωπο που έχει απέναντί του, και μας υποβιβάζουν.
Απαράδεκτο.
Δεν ξέρω πώς επετράπη κατι τετοιο, δεν ξέρω με ποια λογική βγήκε τετοια απόφαση.
Υπάρχουν άνθρωποι που δεν θέλουν επιθετικές γιατρικές μεθόδους. Υπάρχουν γιατροί που πληρώνονται για να δοκιμάζουν πειραματικά φάρμακα, υπάρχουν ανθρωποι από την μια μέρια που έχουν πονεσει και αγαπούν το παιδί τους και από την αλλη επαγγελαματίες μαθημένοι να μην εχουν συναισθηματισμό.
Θέλω εγω να παρει καποιος μια απόφαση για το παιδι μου, χωρις να το πονάει, χωρίς να το ξέρει; Χωρίς να υπάρξει μια ισσοροπία;
Ενας άνθρωπος μπορει να εχει σπουδασει τα μύρια στον κοσμο και η μαλακία στον εγκεφαλο να τον εμποδίζει να παιρνει σωστες κρίσεις.
Αν το παιδι έχει καποιο πρόβλημα και ξέρατε οτι από την στιγμή που θα το πατε στο νοσοκομείο, παυετε να μπορειτε να το προστατέψετε από τον οποιοδήποτε τυχαίο με ένα δίπλωμα εκεί μέσα, δεν θα το σκεφτόσασταν πολύ για το αν θα 'πρεπε τελικα να το πατε;
Να θυμίσω την περίπτωση του Λορενζο στο Λορένζο'ς Οιλ, το πωε οι γιατροί ειχαν καταλαβει το σωμα του παιδιού και οι γονεις με απόγνωση να προσπαθούν να τον βγάλουν από τα πειραματικά φάρμακα.
Να θυμίσω τις περιπτπώσεις που γιατροί ανίκανοι να κάνουν σωστή διαγνωση, έριξαν την ευθυνη στους γονιούς λέγοντας οτι ειχαν σύνδρομο Μυνχάουζεν (όπου ο γονιος αρρωσταίνει το παιδι σε μαι προσπάθεια απόσπασης προσοχής-μια ψυχική ασθενεια ακόμα υπο αμφισβήτηση).
Αγανακτω μέχρι τον πυρήνα των κυττάρων μου.
Δεν ειμαστε αρνια...δεν ειμαστε "βιος" του κράτους, δεν ειμαστε πιτσιρικια χωρίς κρίση και αίσθηση ευθυνων.
Πώς γίνεται να έχει παρθεί μια τέτοια προσβλητική και επικινδυνη απόφαση;
Η εμπιστοσύνη στον γιατρό, κερδίζεται με τις πράξεις του. Δεν επιβάλλεται με την πρόφαση οτι αυτός ξέρει περισσότερα. Ξέρει Καποια πράγματα, δεν τα ξέρει όλα, μπορει να τα ξέρει ο συνάδελφός του, και με τοσα συμφέροντα φαρμακοβιομηχανιών να παίζονται, με τους κανόνες των νοσοκομείων και ολα τα οικονομικά συμφέροντα, τις φιλοδοξίες, πρέπει εγω, ο γονιός, να πάω με κλειστα μάτια αυτό που αγαπώ πιο πολύ στον κόσμο και να κάνω τον σταυρό μου ότι θα πέσω σε τίμιο, αλλά και καλό γιατρό;
Ποιος ειναι υπεύθυνος για αυτή την απόφαση;
Θέλω να μάθω πώς πάρθηκε μια απόφαση τετοιας τεράστιας σημασίας.
Ρύθμιση για επείγουσες ιατρικές επεμβάσεις σε ανήλικους ασθενείς
Έγγραφο-ενημέρωση προϊσταμένου για επείγουσες ιατρικές επεμβάσεις σε ανήλικους ασθενείς όταν δεν συναινούν οι γονείς.
Για το ζήτημα της πραγματοποίησης ιατρικών επεμβάσεων σε ανήλικους ασθενείς σε περιπτώσεις που οι γονείς τους αρνούνται να δώσουν τη συναίνεση -παρά την ύπαρξη κινδύνου για τη ζωή ή την υγεία του τέκνου τους- ενημερώνει, με έγγραφό του, τους γιατρούς των δημοσίων νοσοκομείων της Θεσσαλονίκης, ο προϊστάμενος της Εισαγγελίας Πρωτοδικών Θεσσαλονίκης, αντιεισαγγελέας Εφετών, Δημήτρης Παπαγεωργίου.
Στο έγγραφο, που απεστάλη στους διοικητές των δημοσίων νοσοκομείων με την προτροπή να λάβουν γνώση του περιεχομένου του και να ενεργούν αναλόγως όλοι οι γιατροί που υπηρετούν στα δημόσια νοσοκομεία της περιοχής, ο κ. Παπαγεωργίου τονίζει ότι -σύμφωνα με το νέο Κώδικα Ιατρικής Δεοντολογίας (ΚΙΔ)- οι θεράποντες γιατροί δεν χρειάζονται να αποσπούν τη συναίνεση των γονέων ανήλικου ασθενούς όταν αυτοί αρνούνται να τη δώσουν προκειμένου να γίνει άμεσα επέμβαση για να αποτραπεί ο κίνδυνος για τη ζωή ή την υγεία του ασθενούς.
«Ο σύγχρονος νομοθέτης εμπιστεύεται πλέον την επιστημονική γνώση, κρίση και συνείδηση του θεράποντος γιατρού και εξαρτά από τη δική του απόφαση και μόνον την πραγματοποίηση της κατεπείγουσας ιατρικής επέμβασης στον ανήλικο ασθενή», επισημαίνεται στο έγγραφο.
Επιπλέον, ο ανώτερος εισαγγελικός λειτουργός σημειώνει ότι με τον νέο ΚΙΔ δεν απαιτείται πλέον να απευθυνθεί ο αρμόδιος γιατρός στον εισαγγελέα Πρωτοδικών για να δοθεί η προβλεπόμενη από τον Αστικό Κώδικα (διάταξη του άρθρου 1534) εισαγγελική άδεια. «Η διάταξη αυτή του Αστικού Κώδικα πρέπει να θεωρείται πλέον σιωπηρά καταργηθείσα», τονίζεται χαρακτηριστικά.
www.kathimerini.gr με πληροφορίες από ΑΠΕ - ΜΠΕ
http://www.kathimerini.gr/4dcgi/_w_articles_kathremote_1_15/01/2009_263489
Δηλαδή, με λίγα λόγια, το κράτος δίνει την άδεια στον κάθε ιατρό-είτε διακατεχει το σύνδρομο του θεου, έιτε όχι, είτε ειναι καλός γιατρός είτε αχρηστος που πέρασε τις εξετάσεις του με λάδωμα, να αποφασίσει για την τυχη του δικού μου παιδιού.
Με μία κίνηση, αφαιρείται η ευθύνη, η αγαπη το ενδιαφερον που εχει ο γονιος για το ίδιο του το παιδι, το ένστικτό του για τον άνθρωπο που έχει απέναντί του, και μας υποβιβάζουν.
Απαράδεκτο.
Δεν ξέρω πώς επετράπη κατι τετοιο, δεν ξέρω με ποια λογική βγήκε τετοια απόφαση.
Υπάρχουν άνθρωποι που δεν θέλουν επιθετικές γιατρικές μεθόδους. Υπάρχουν γιατροί που πληρώνονται για να δοκιμάζουν πειραματικά φάρμακα, υπάρχουν ανθρωποι από την μια μέρια που έχουν πονεσει και αγαπούν το παιδί τους και από την αλλη επαγγελαματίες μαθημένοι να μην εχουν συναισθηματισμό.
Θέλω εγω να παρει καποιος μια απόφαση για το παιδι μου, χωρις να το πονάει, χωρίς να το ξέρει; Χωρίς να υπάρξει μια ισσοροπία;
Ενας άνθρωπος μπορει να εχει σπουδασει τα μύρια στον κοσμο και η μαλακία στον εγκεφαλο να τον εμποδίζει να παιρνει σωστες κρίσεις.
Αν το παιδι έχει καποιο πρόβλημα και ξέρατε οτι από την στιγμή που θα το πατε στο νοσοκομείο, παυετε να μπορειτε να το προστατέψετε από τον οποιοδήποτε τυχαίο με ένα δίπλωμα εκεί μέσα, δεν θα το σκεφτόσασταν πολύ για το αν θα 'πρεπε τελικα να το πατε;
Να θυμίσω την περίπτωση του Λορενζο στο Λορένζο'ς Οιλ, το πωε οι γιατροί ειχαν καταλαβει το σωμα του παιδιού και οι γονεις με απόγνωση να προσπαθούν να τον βγάλουν από τα πειραματικά φάρμακα.
Να θυμίσω τις περιπτπώσεις που γιατροί ανίκανοι να κάνουν σωστή διαγνωση, έριξαν την ευθυνη στους γονιούς λέγοντας οτι ειχαν σύνδρομο Μυνχάουζεν (όπου ο γονιος αρρωσταίνει το παιδι σε μαι προσπάθεια απόσπασης προσοχής-μια ψυχική ασθενεια ακόμα υπο αμφισβήτηση).
Αγανακτω μέχρι τον πυρήνα των κυττάρων μου.
Δεν ειμαστε αρνια...δεν ειμαστε "βιος" του κράτους, δεν ειμαστε πιτσιρικια χωρίς κρίση και αίσθηση ευθυνων.
Πώς γίνεται να έχει παρθεί μια τέτοια προσβλητική και επικινδυνη απόφαση;
Η εμπιστοσύνη στον γιατρό, κερδίζεται με τις πράξεις του. Δεν επιβάλλεται με την πρόφαση οτι αυτός ξέρει περισσότερα. Ξέρει Καποια πράγματα, δεν τα ξέρει όλα, μπορει να τα ξέρει ο συνάδελφός του, και με τοσα συμφέροντα φαρμακοβιομηχανιών να παίζονται, με τους κανόνες των νοσοκομείων και ολα τα οικονομικά συμφέροντα, τις φιλοδοξίες, πρέπει εγω, ο γονιός, να πάω με κλειστα μάτια αυτό που αγαπώ πιο πολύ στον κόσμο και να κάνω τον σταυρό μου ότι θα πέσω σε τίμιο, αλλά και καλό γιατρό;
Ποιος ειναι υπεύθυνος για αυτή την απόφαση;
Θέλω να μάθω πώς πάρθηκε μια απόφαση τετοιας τεράστιας σημασίας.
Comments
Μερικοί δεν ειναι παρά πλασίε των φαρμακοβιομήχανίων και αλλοι εχουν το νυστερι στο τσεπάκια αν ειναι να γλιτώσουν 15 λεπτά.
Δεν μπορω να το πιστεψω, να το χωνεψω ακόμα....
Άρθρο 12, Παράγραφος 3, του Κώδικα Ιατρικής Δεοντολογίας (Νόμος 3418/2005) :
". Κατ’ εξαίρεση δεν απαιτείται συναίνεση:
α) στις επείγουσες περιπτώσεις, κατά τις οποίες δεν
μπορεί να ληφθεί κατάλληλη συναίνεση και συντρέχει
άμεση, απόλυτη και κατεπείγουσα ανάγκη παροχής ια−
τρικής φροντίδας,
β) στην περίπτωση απόπειρας αυτοκτονίας ή
γ) αν οι γονείς ανήλικου ασθενή ή οι συγγενείς ασθενή
που δεν μπορεί για οποιονδήποτε λόγο να συναινέσει ή
άλλοι τρίτοι, που έχουν την εξουσία συναίνεσης για τον
ασθενή, αρνούνται να δώσουν την αναγκαία συναίνεση
και υπάρχει ανάγκη άμεσης παρέμβασης, προκειμένου
να αποτραπεί ο κίνδυνος για τη ζωή ή την υγεία του
ασθενή"
μου έχει τύχει 1-2 φορές στη ζωή μου αυτό που θεωρούσαμε (το σύνολο της ιατρικής ομάδας, όχι ένας γιατρός) ως αναγκαίο για την επιβίωση ενός παιδιού να μας απαγορεύεται απο τους γονείς.
Είναι άλλο να διαφωνείς με τις θρησκευτικές/ηθικές/φιλοσοφικές απόψεις των γονιών για π.χ. αντιβίωση ή όχι, και εντελώς άλλο να αρνούνται οι γονείς σε ξεκάθαρη εικόνα σκωληκωειδίτιδας, που απειλείται η ζωή του παιδιού σε 1-2 ώρες, το χειρουργείο.
Η νομοθεσία αυτη, που παρεπιπτόντως ανάλογη υπάρχει τουλάχιστον σε Γερμανία, Αγγλία, Καναδά και ΗΠΑ (προσωπική γνώση) είναι ως πραγματικά η τελευταία σανίδα σωτηρίας σε ΚΑΤΕΠΕΙΓΟΝ περιστατικό.
Τονίζω το επείγον, και κυρίως το χρονικά.
Μην ξεχνάμε οτι οι γιατροί υποκεινται σε έλεγχο, δε μπορώ εγώ να βάλω χειρουργείο σε κάποιο παιδί γιατί έτσι μου κάπνισε, την επόμενη μέρα έχω χάσει, (ή θα έπρεπε να χάσω) την άδεια εξασκήσεως.
Αν και υπάρχουν αρκετοί μεγαλομανείς συνάδερφοι, δεν έχω ακόμα συναντήσει κάποιον που να θέλει να το παίξει Μεγάλος Αδερφος.
Η πρακτική εφαρμογή αυτού του νόμου, είναι για τις σπάνιες περιπτώσεις που πιέζουν χρονικά και δεν προλαβαίνουμε να ενημερώσουμε το δικαστήριο. Για οτιδήποτε άλλο ΔΕΝ ΕΧΟΥΜΕ το αυτεπάγγελτο.
Δεν μπορούμε π.χ. να επιβάλλουμε χημειοθεραπεία σε παιδι με λευχαιμία, αυτό στην ακραία περίπτωση θα το αποφασίσει ο εισαγγελέας Πρωτοδικών.
Οσο για το επίπεδο της γνώσης των ιατρών, η εμπειρία μου έχει δείξει οτι οι άσχετοι είναι ευθυνόφοβοι, και μια τέτοια εν δυνάμει καταστροφική απόφαση για τον ιατρό, να αγνοήσει την θέληση των κηδεμόνων, την παίρνουν μόνο άτομα που έχουν πλήρη συναίσθηση όχι μόνο της βαρύτητας των ευθυνών τους αλλά και της ορθότητας της θεραπείας.
Δεν ξέρω... Δύσκολη απόφαση. Όταν γεννιόταν η κόρη μου είχε περίδεση. Αν καθυστερούσε η γιατρός θα την χάναμε, μαζί και τη μάνα. Βγήκε από το χειρουργείο, μου εξήγησε και δεν περίμενε καμία συγκατάθεση.
Θυμάμαι ότι είπα "κάνε ό,τι νομίζεις". Αλλά, όπως μου είπαν μετά, μιλούσα στην κλειστή πόρτα. Η μαιευτήρας είχε επιλέξει και δεν περίμενε. Έσωσε και την κόρη μου και τη μάνα της.
Όταν έπαθα περιτονίτιδα, ο φίλος μου και γιατρός μου δεν περίμενε ούτε λεπτό να δώσω συγκατάθεση. Δυο ώρες αργότερα έβγαινα από το χειρουργείο με μια τομή από κάτω ως πάνω (από μια δυσλειτουργία η σκωληκοειδής μου αποφυση ήταν... κάτω από την καρδιά), αλλά ζωντανός. Και ήμουν αποφασισμένος να του πω όχι!
Από την άλλη, να αποφασίζει ένας ξένος; Καλά τα λες. Η σχέση με το γιατρό κερδίζεται.
Το επόμενο πρωϊ ο αρχι-απατεώνας αρχίατρος διαπίστωσε στα καλά καθούμενα οξεία σκωληκοειδίτιδα.
Αυτό που δεν ήξερε όμως ήταν οτι η μητέρα μου ήταν νοσοκόμα σε αγροτικό ιατρείο της περιοχής και είχε γνωριμίες. Ένας γιατρός που είχε κάνει το αγροτικό του μαζί της, της σφύριξε να με πάρει αμέσως και να φύγει αφού δεν είχα τίποτα το σοβαρό. Έτσι βρήκε κάποια δικαιολογία και με έβγαλε από το νοσοκομείο. Αμέσως πήγαμε σε 2-3 εξωτερικούς γιατρούς για επιπλέον εξετάσεις και οι οποίοι δε βρήκαν απολύτως τίποτε. Θυμάμαι είχα ένα μικρό πόνο αλλά η μητέρα μου έλεγε να πω οτι δεν πονάω.
Κάτι ήξερε, μου είπε τι παίχτηκε λίγα χρόνια αργότερα.
Προσοχή , υπάρχουν πολλά καθάρματα εκεί έξω. Γνωρίζω επίσης περιπτώσεις που σπούδασν σε Ρουμανο-Βουλγαρίες και τα πτυχία τους τα έχουν αγοράσει. Μερικοί από αυτούς δεν είχαν καταφέρει να πάρουν πιστοποίηση από το ΔΙΚΑΤΣΑ αλλά με την είσοδο των χωρών αυτών στην ΕΕ κάτι τέτοιο πλέον δε χρειάζεται. Ο Θεός να φυλάει τις ψυχές που θα πέσουν στα χέρια τους.