Αντίο;

Έχω μια σκέψη στο μυαλό μου εδώ και λίγο διάστημα...

Λίγο το ότι η διέυθυνση αυτή είναι γνωστή, και σε ανθρώπους που δεν ήθελα να έχουν πρόσβαση, λίγο οτι αλλάζοντας την διευθυνση 2-3 φορές έχασα ολα τα ωραία comments των πρώτων χρόνων, λίγο το οτι εχω πράγματα για τα οποία θελω να γραψω και δεν μπορώ γιατι εχω "ταυτότητα". Πολλοί άνθρωποι έχουν μια ιδεα για το ποια ειμαι, πως είμαι, ακόμα και λανθασμένη...δεν έχει σημασία.
Σημασία έχει, οτι τα λόγια μου δεν έρχονται "παρθένα", δεν διαβάζει ο άλλος το ζουμι, τα λόγια από μόνα τους αλλά φιλτραρισμένα από το ποιος τα λέει.
Κι αυτό ήταν ολη η μαγεία του Μπλογκ για μένα. Η ανωνυμία, η ελευθερία.
Δεν με ενδιέφερε η 'Κοινότητα", οι σχεσεις, τα λίνκ ευγενείας και όλα όσα καθιστουν ένα κλαμπ, μια τάξη, ένα χωρίο, ενα φόρουμ.

Θέλω να ειμαι εκεί έξω, να λέω ο,τι θελω για τη ζωη μου, χωρις να κοιτάω πίσω από τον ώμο μου μην διαβάσει καποιος και παρεξηγηθει, ή μήπως έχω τραβήξει ψιλο ανώμαλους στο κατόπι μου.
Θέλω να χαθει η φωνή μου στο πλήθος και να ακουστώ αν κάτι που θα πω, έχει ενδιαφέρον.
Αυτό που θα πω.
Τότε ναι, να ξεχωρίσει. 'Οπως ειχε γίνει με τα "αποτυχημένα κρεβάτια".
Όχι εγω.

Δεν την θέλω αυτή τη προσοχη.
Θέλω όμως να γράφω στο μπλογκ μου.

Αυτό θα ειναι το τελευτάιο ποστ μου. Μάλλον.
'Η το προτελευταίο μου... πιθανον να ερχομαι για μικρά updates ή κάτι μικρο ιστοριούλες.

Θα ανοίξω άλλο μπλογκ, και θα ξεκινήσω να γραφω συστηματικά εκεί. 'Οπως παλιά, οπως θα το ήθελα. Όχι οπως τώρα. Είχα σκεφτεί να πω να μου στείλετε μαιλ να σας δώσω τη νέα διευθυνση, αλλαη αλήθεια ειναι οτι μερικοί, όσο και να μην μου έχουν κάνει τίποτα, δεν θα τους το έδινα, γιατι ο σκοπος της αλλαγής αυτής ειναι να χαθώ.
Και οι 2-3 με τους οποιους εχω αναπτύξει στενότερη σχέση, οπως ο Τζι, Η Σόουλ και άλλοι...δεν ειναι συμπλόγκερ πλέον. Είναι φίλοι μακρινοί με τους οποίους μπορω να μιλάω και με άλλους τρόπους.

Δοκιμαστικά λοιπόν, κατεβαζω ρολά, μήπως μου ξανάρθει το γραψιμο, η κάθαρση, το χιούμορ, και πετάξουν οι λέξεις αποφορτισμένες από το φορτίο της δικής μου σκιάς,, και δημιουργήσουν σκέψεις και γέλιο και προβληματισμούς, αντιλογους με θετική διαθεση και εμπλουτισμό, όπως το επιθυμούσα από την αρχή.
Η απλα μια γωνία για να ξεσπάω με την ησυχία μου , οτι δεν χαλάω την αισθητική κανενός.

Τα τελευταία νέα μου.

Η μικρή ειναι στεναχωρημένη, πέθανε η μαμά μιας συμμαθήτριας της.
Αντε να πεις "οι μαμάδες δεν πεθαίνουν".


Νιώθω διαφορετικα τελευταια.
Είχα ξεσπάσματα.
Στον πρωην (που για άλλη μια φορά ερωτευτηκε και άρχισε πάλι τις ειρωνίες, να εξαφανίζεται και να συμπεριφέρεται λες και επιασε τον παπά από τα αρχίδια) στον νυν, και γενικά ό,τι μάζευα, ό,τι κατάπινα, το πέταξα απ'έξω μου.
Δεν μου αρεσουν οι μη ταπεινοι ανθρωποι και παντα πιστευα οτι μόνο οι κενοι ψωνίζονται και "πουλάνε" τον εαυτό τους, αλλα θα πω αυτό που νιώθω και πιστεύω, χωρίς φόβο.
'Οσοι με αγαπούν, οσοι με ξερουν, θα καταλάβουν πώς το λέω.

Μικρή, πίστευα οτι ήμουν ξεχωριστή, εκπληκτική.
Ζωγραφιζα, τραγουδούσα, χόρευα, θα γινόμουν αναμφισβήτητα κάποια. 'Ημουν διαφορετική.
Μετα μεγάλωσα, πάχυνα, ταπεινώθηκα και κατάλαβα ότι όλοι μας το ίδιο πιστευουμε ως παιδιά. Οτι ειμαστε διαφορετικοι. Από τους αλλους, απο τους μεγαλύτερους.
Νομίζουμε οτι τα ξέρουμε όλα, οτι εχουμε απαντήσεις και οτι θα χαράξουμε λαμπρή πορεία. Ομως όλοι το ίδιο πιστεύουμε, όλοι ειμαστε το ίδιο.
Και με τη γνώση οτι όλοι είμαστε το ίδιο, εξίσωσα τον κάθε άνθρωπο που γνώριζα, αγαπούσα ή μιλούσα, ίσο με τον εαυτό μου.
Και κει, με γάμησαν.
Όσοι φαντάζομαι κατα βάθος ένιωθαν οτι δεν ειμαστε το ίδιο.
Επρεπε να πάω 39 χρονών, να ξαναγεννηθώ από τις στάχτες μου 2 και 3 φορές για να καταλαβω οτι ειμαι διαφορετική.
Είμαι εκπληκτικός άνθρωπος.Μπορω να πω 30 λόγους.
Δεν ζηλεύω, δεν φθονώ, δεν λέω ψέμματα, λεώ ακριβώς αυτό που σκέφτομαι και σεβομαι τον συνομιλητή μου. Εχω ανοιχτό μυαλό και γρήγορη αντίληψη, γνώση της ψυχολογίκης μαλακίας που δέρνει τον κάθε κομπλεξικό, συμπάσχω και κατανοοω.
Δεν κρατάω κακία και μαθαίνω. Είμαι ευστροφη και αθώα, αγνή και ανώμαλη μαζι, καλός άνθρωπος, όμορφη .....

να συνεχίσω; Είναι γελοίο να τα λες στα φανερα, αυτα μόνο τα σκεφτεσαι.
Και ανακάλυψα οτι πολλοι έτσι σκέφτονται. Εγώ παλι, ποτέ, ή σχεδόν ποτέ...
Μόνο σε κάτι τετοιες φάσεις που πρέπει να αιτιολογήσω γιατί νιωθω αυτό που νιώθω, αλλά και πάλι, δεν βγαίνει όπως θα το ήθελα, οπως το χω μέσα μου. Χωρίς έπαρση.

Υπάρχουν πολλά καλα επάνω μου-όπως και πολλά ανάποδα-, αλλα δεν ειναι αυτά που σου φτιάχνουν την αυτοπεποιθηση. Δεν ειναι το τι ειμαι εγώ, που τελικά μου άνοιξε τα μάτια.
Είναι το τι ειναι οι αλλοι.
Οι άλλοι με έκαναν να ξεχωρίσω στα ματια μου.
Οι άλλοι έδειξαν οτι τελικά δεν είναι στο ύψος της ανθρωπιας.

Γυναίκες τα βάζουν με τις ερωμένες και τουμπαλιν, άντρες που παρατάνε τα παιδιά τους, μανάδες που αχρηστευουν και ευνουχίζουν για δική τους ανάγκη, αδυναμίες ανθρώπων που η μεγαλύτερή τους, ειναι οτι δεν εχουν διαθεση να κοιταχτούν και να φτιάξουν τα στραβά τους, που φερνουν δυστυχία στους ίδιους και στους γύρω τους.
Δεν συγκρίνομαι, δεν ειναι αυτό που με κανει να νιωσω ωραία, δεν ειναι δογματισμός
και αυταρέσκεια.

Ενιωσα -επιτελους- οτι εχω ΟΥΣΙΑ.
Μεσα σε τόση σαχλαμάρα.

Ενιωσα οτι ειμαι εκκεντρική και περίεργη, αλλά χωρις να νιώσω ενοχες, τυψεις η περηφάνεια. Απλώς, αποδοχή.
Δεν θα μπορούσα να ειμαι διαφορετική.

Νιώθω εκπληκτικά που ειμαι εγω.
Επιτέλους.


Νομίζω οτι ο πατέρας μου πεθαίνει. Είχε τον τελευταιο χρονο κατι πόνους στον λαιμό και στο κέντρο του κεφαλιου, αλλα δεν πήγε για αξονική. Δεν θέλει. Η αλήθεια ειναι οτι εχει βάλει το χερι της η μάνα μου σ'αυτο. Του λέω σχεδον κάθε μερα να πάει, ξέρω οτι φοβάται, αλλα εχει χάσει βαρος, τα ματια του θυμίζουν άνθρωπο που λιώνει και η φωνή του έχει σπάσει.
Του ειπα οτι τον έχουμε ανάγκη. Είναι οτι κοντινότερο στο "σ'αγαπώ" μπορούσα να πω.
Από τοτε που έπαθα το ξέσπασμα για το πλυντήριο της μητέρας μου και με βοήθησε με το ΤΕΒΕ,του έκανα μια κουβέντα.
"γιατί δεν με προστάτεψες"...αναφερόμενη στην μητέρα μου.
Δεν ξερω πόσο άκουσε, τι άκουσε, αλλα για πρώτη φορά αποδεχτηκα τον πατέρα μου και την ανάγκη που εγώ είχα για κείνον.
Για χρόνια τον απέρριπτα γιατι με ειχε απορριψει πρώτος.
'Ηταν μεγαλο βήμα να δω οτι τον έχω ανάγκη.
Η κόρη μου ήταν αιτία για την αλλαγή του. 'Εκανε πράγματα για κείνη που δεν θα έκανε ποτέ για μενα.
Και μπορεσα να τον πλησιάσω.
Και τώρα τον νιώθω να φευγει.
Ετσι κι αλλιως δεν θα τον είχα ποτέ "δικό μου". Ποτέ όσο θα ζούσε η μάνα μου.
Το έχω αποδεχτει.
Να τον έσπρωχνε έστω να πάει να δει τι έχει...


Ο 'Αγγελος κι εγώ περνάμε την καλύτερή μας φάση, μετα από ένα μικροχωρισμό ουσίας.
Τον αγαπάω. Με πλήγωνει η θνησιμότητα της σχέσης αυτής, το σίγουρο τέλος της, η απουσία καποιων πραγμάτων.
Πχ, Την περασμένη εβδομάδα, για δικούς του λόγους κοιμήθηκε σπίτι μου στο δίπλα δωμάτιο και περασαμε την μερα μαζί και οι τρεις. Για πρώτη φορα μετα από 2 μισή χρόνια, επαιξε με το παιδι. Και για πρώτη φορά εδώ και 2μιση χρόνια, δεν ενιωσα να σκίζομαι στα δύο, για ενα βράδυ, τα ειχα όλα. 'Ημουν και μαμά και αγαπημένη. Είχα και το παιδί μου και τον άντρα που αγαπώ στο ίδιο σπίτι, χωρίς ο ένας να αφαιρεί την παρουσία του άλλου. Και σκεφτηκα οτι μια "σοβαρή" σχέση, ένας γάμος, σου δίνει αυτή τη πληρότητα, δεν χρειαζεται να γυρνάς τον διακόπτη καθε τρεις και λίγο.
Κρατούσα τον 'Αγγελο μακρια γιατι μια μερα δεν θα υπάρχει στη ζωή μας και δεν ήθελα η μικρη να δεθει. 'Ομως, η μικρη δεν με ειδε ποτε να φιλάω στοργικά τον πατέρα της, να παιρνω αγκαλια, δεν ειδε πως ειναι ενα αγαπημένο ζευγάρι.
Και μετά πό 2μιση χρονια σχεσης, αν δεν με δει αγκαλιά με τον Αγγελο στον καναπε να βλέπουμε τηλεόραση, με ποιον θα με δει;

Με τον επομενο που θα ερθει οταν χωρίσω, με τον Αγγελο, τον ξεπεράσω (κανα δυο χρόνια μετα :P), γνωρίσω καποιον άλλον και σιγουρευτώ οτι ειναι ΟΚ?

Όχι, θεώρησα οτι ο Αγγελος ειναι μέρος της ζωής μου και οτι η μικρη επρπε να είναι μερος της αφού μεγαλώνει, και να μην την κρατάω σε απόσταση η στο σκοτάδι, ακόμα και για κείνο το κομμάτι στο οποίο δεν ειναι σχεδον ποτέ παρούσα.

"μαμά, θέλω αν τον παντρευτώ, ειναι κούκλος" μου ειπε χτες.
"τον αγαπάω" πρόσθεσε
"γιατί;" την ρώτησα, δεδομένου οτι δεν τον εχει δει συχνα
"γιατί ειναι πολύ ωραίος."
Γελασα και της είπα οτι δεν εχει σημασία αυτό.
Και οι κακοί μπορεί να ειναι ωραίοι.
"Που ξέρεις οτι δεν είναι κακός;" της είπα.
"Μα μαμα, δεν ειναι! Αφού ειναι φίλος σου!"

Ε, ναι...αφού ειναι φίλος μου, είναι safe.
τι να της πω;

Αυτά ήταν τα ανώδυνα και ευχάριστα νέα μου. (αν εξαιρέσουμε τον μπαμπά)
Τα δυσάρεστα τα κράτησα για τελευταία φορά μέσα μου.
Θα ρχίσω αν τα γράφω χωρίς λογοκρισία, φόβο και κακή διάθεση, κάπου αλλού, σε μια άλλη γωνιά, και θα δούμε αν θα επανερθει αυτή η αίσθηση που με συντρόφευε τόσα χρόνια μέσα από το μπλογκινγκ.



Γεια σας και ευχαριστώ για την συντροφιά τόσων χρόνων!
(οι μπουκίτσες συνεχίζονται όπτε θα έχω κάτι να πω)

























(Ζωγραφία του Νικ, με δικές μου επεμβάσεις)