Δεν με βλέπω όπως εσύ, δεν σε βλέπω όπως εσύ
Ναι, τελικα δεν εχει νόημα να φτιάξω αλλο.
Δοκίμασα.
Οπότε τωρα θα δοκιμάσω κάτι άλλο.
Μερικά πόστ θα τα βάζω στο άλλο. 'Οσοι είστε followers ή παλιοί φίλοι, στελτε μου εδω τα μαιλ σας ή/και τα μπλογκ σας. Δεν θα τα δημοσιοποιήσω. Θα προσπαθήσω να ενεργοποιήσω το κουμπακι που λεω εγω ποιοι μπορουν να μπαίνουν.
Νταξει;
Χτες Κυριακή, κατα τις μία ΤΗΝ ΝΥΧΤΑ χτυπά το κινητό μου με Sms, ξυπνώντας με.
ΕΛΑ ΔΕΥΤΕΡΑ ΚΑΙ ΤΕΤΑΡΤΗ ΓΙΑ ΔΟΥΛΕΙΑ
Δεν ξέρω εσεις, αλλά εγω, όταν με παίρνουν νυχτιάτικα και με αναστατώνουν και μου λένε κάτι επιτακτικά χωρις ένα "σε παρακαλώ", μου βγαίνει άρνηση.
Ειδικα όταν εχεις κάνει συμφωνία για Τριτη και Τεταρτη και ξέρουν ότι έχεις παιδί,
και ειδικα όταν για να βολέψεις καταστασεις, πήγες άσχετες μέρες, (μάλιστα ενα βράδυ ειδοποιήθηκα στις 7 να είμαι εκεί 8, και γενικώς δεν έχω δουλεψει 2 μέρες κανονικά εδώ και ένα μήνα.)
Δεχτηκα λόγω του πενθους και της ανοργανωσιάς που επικρατούσε, αλλά δεν υπήρχε περίπτωση να ξαναστειλω ετσι το παιδί στους γονείς μου. Και αυτό του το είχα ξεκαθαρίσει την προηγούμενη εβδομάδα, ότι δηλαδή εχω πλέον πρόβλημα και μόνο σε έκτακτη ανάγκη θα μπορούσα να το ξανακάνω.
Χτες λοιπον, για πρώτη φορά, αρνήθηκα. ΔΕΝ ΜΠΟΡΩ.
Το επόμενο μύνημα ήταν ΕΛΑ ΜΟΝΟ ΤΕΤΑΡΤΗ ΤΟΤΕ
Φυσικά, πήρα τηλέφωνο.
Να ξέρω γιατί μου κόβεται η μία μου μέρα. Ποια ήταν η "έκτακτη ανάγκη" της αλλαγής πάλι.
Η απάντηση ήταν "Γιατί έτσι θέλω".
Και καπάκι.
"Εχω πρόβλημα, δεν μπορώ να συννενοηθώ μαζί σου, μου δημιουργείς πρόβλημα".
Και μου το'κλεισε.
Εμεινα να κοιταω το ακουστικό και να μην πιστευω στ'αυτιά μου.
Και τον τρόπο.
Πήρα τηλεφωνο να μιλήσω με την αφεντικινα.
Εκείνη είναι υπέύθυνη, δνε ήθελα να την ενοχλήσω στο πένθος της, αλλά εδώ υπήρχε κατάσταση και μόνο εκείνη μπορεί να θέσει τα όρια της δουλειάς του καθενός.
Το θεμα ειναι οτι δεν ειναι σχεδον ποτέ εκεί.
Και έτσι και σήμερα, δεν ήταν.
Δεν θέλω να φύγω,
την συγκεκριμένη δουλειά τη γουστάρω, ειμαι καλή.
Ο κόσμος περνάει καλά και θυμάμαι το ποια είμαι. Μου δίνει αυτοπεποίθηση.
Δεν μπορώ όμως να στήσω και κώλο. Χάνεται όλη η ουσία.
Τι να κάνεις όταν καποιος ξεπερνάει τα όρια του εαυτού του ουσιαστικα;
Καταλαβαίνω, οτι μες το μυαλό του μας βλέπει σαν υλικό, σαν υπαλλήλους που τους χώνει όπου τον βολέυει. 'Οτι εκείνον δεν τον ενδιαφέρει τι πρόβλημα έχω.
Ομως για 2 βραδια την εβδομάδα και 30 ευρώ τη βραδιά, κανεις δεν ειναι για πούλημα.
Κι αν ήταν, ντροπή του που το εκμεταλλεύεται.
Ενημερώθηκα σήμερα (Τετάρτη) από μια σερβιτόρα οτι με εβγαλε τελικά εκτός προγραμματος.
Και δεν με ενημερωσε.(Αλλοίμονο, αυτό θα προυπόθετε σεβασμό, τον οποίο εγώ μάλλον στα μάτια του δεν αξίζω καν να τον προσποιηθεί).
Θέλω να μιλήσω με την αφεντικίνα γιατί -ίσως λανθασμένα- πίστευω οτι μόνο εκείνη μπορει να με απολύσει και αν ισχύει, θέλω να ακούσω τον λόγο.
Και αν ο λόγος είναι οτι δεν έκανα τούμπες, so be it.
Η σκέψη μολυ χάθηκε στα αφεντικα που εχω γνωρίσει ως τώρα.
Το πώς αντιλαμβανεσαι εσυ τον εαυτό σου και πως αναγκάζεσαι να τον δεις μεσα από τα μάτια του αφεντικού σου. Και ποδεχομενος καποια πράγματα, από ανάγκη, τελικά γίνεσαι αυτό που βλέπει, σου θετει αυτός τα όρια του εαυτού σου, ουσιαστικά.
Γίνεσαι μονάδα, πιονι που μετακινείται στην σκακιέρα του.
Δεν ειναι προσωπικό, έτσι το βλέπει, και αν τον εοχλήσεις, σαν πιονι που είσαι, εύκολα σε αντικαταστά.
Στις δουλειές μου ήμουν πάντα εργατική, φιλότιμη, και δεν άλλαζε η εργασία μου έιτε ήταν εκεί το αφεντικό, είτε όχι. Δεν λύγισα ποτέ σε εκφοβισμό. Πιο πολύ φοβόμουν το δικό μου βλέμμα στον καθρεφτη αν δεχομουν μαλακίες, αλλα ακόμα πιο πολύ μήπως τελικα, δεν με ενοχλούσε τόσο πολύ και υιοθετούσα αυτή την εικόνα του εαυτού μου.
Δεν θέλω να ειμαι αφεντικό, αλλα δεν θέλω να ειμαι και χαλάκι.
Σκεφτόμουν τα αφεντικά που είχα, και η σκέψη μου πήγε στους διάφορους τύπους που γνώρισα στην καριέρα μου.
Θυμήθηκα και τον πρωην κολλητό μου, πόσο την έιχε ψωνίσει όταν ειχε γίνει αφεντικό, πως φάνηκε η αλλαγή του, ασχετα αν δεν το παραδέχτηκε ποτέ. For the record, καμια φορά μου λείπει , αλλά μετα θυμαμαι ολα τα ψεμματα, τον φόβο στα ματια του μια μέρα που πάνω στα νεύρα μου ότνα ανακάλυψα τις ψευτιές του, του είπα οτι θα τον "εδινα" ούτε θυμαμαι σε ποιον (στον πατερα ή στη γυναίκα του). Πόσο πληγώθηκα όταν είδα οτι με είδε σαν ξένη, οτι δεν είδε οτι ουσιαστικά υπέφερα. Δε βαριεσαι, μερικοί άνθρωποι σε διώχνουν όταν δεν μπορούν πια να σου πουλήσουν την εικόνα του ποιοι θα ήθελαν να είναι.
Ο πρώην κολλητός μου λοιπον ήταν αφεντικό σε εταιρεία και πέρα απο μένα δεν ειχε άλλους φίλους, για χρόνια. Ξέκινησε να κάνει παρεα με τη γραμματεα, τη λογιστρια, τους επόπτες... και ξαφνικά το σπίτι του ειχε γεμίσει με "τα παιδιά της εταιρείας". Μόνο.
Παντρευτηκε και τη γραμματεα μετά από κανα χρόνο, και ξαφνικά όλοι στην εταιρεία ήξεραν τι, ποιος, πότε, πώς. Τα όρια ήταν δυσδιάκριτα.
Του έλεγα οτι κανένας υφιστάμενός του δεν θα τον δει ποτέ φίλο.
Είναι όπως τα ανεκδοτα του αφεντικού. 'Ολοι γελάνε, κι ας μην είναι αστείο.
Ότι ίσως καποιοι στο μέλλον αποδείξουν την φιλία τους-αν τους την εμπνεύσει- αλλά δύσκολα θα δει ο άλλος πέρα από το ψωμάκι του και οτι οπου υπάρχει άνιση σχεση, δεν υπάρχει αληθινή φιλία. 'Ηθελε ν αειναι και αφεντικό και bon viveur. Του έλεγα οτι ο Κωσταντάρας έπαιζε ρόλο στις ταινίες, δεν γίνεται να είσαι και αφεντικό, και κολλητός, εκτός αν το κολλητηλίκι προυπήρξε της δουλειάς. Δεν γίνεται να προσπαθείς να μοιάσεις σε μια εικόνα πλασματική. Τι θα γίνει οταν δεν θα σου βγει;
Θα νιώσεις προδομένος; Θα την πληρώσουν οι υπάλληλοι; Εσύ;
Τέλος πάντων
'Οσο και να συμπαθεις καποιον που τρώει και εξαρταται από σενα, οφείλεις να κρατας αποστασεις σεβασμου. Να τον ρωτας αν μπορει να ερθει τάδε μερα. Να του πεις οτι υπάρχει πρόβλημα και θα ήθελες τη βοηθειά του. Δεν θα σου πει όχι. Κι αν σου πει, μπορεις να επιμείνεις, πάντα με ωραίο τρόπο.
Όμως οι απαιτήσεις πάνε χέρι χέρι με τις απόλαβες. Δεν απαιτείς από καποιον που δουλευει σχεδον για τη πλάκα του, ή για μισθό της πλάκας, να σκύβει όταν μπαινεις και να ειναι απίκο στον προσωπικό του χρόνο.
Εκεί, κάτι δεν πάει καλά.
Στο κεφάλι σου.
Επίλογος.
Πήρα την αφεντικίνα και αφού της ζήτησα συγγνώμη που την ενοχλώ με βλακείες, της ζήτησα να μου διευκρινιστεί το αν τελικά δουλευω ακόμα στο μαγαζί, αφού κανείς δεν έκανε τον κόπο να με ενημερώσει, και αν απολύθηκα, να μάθω τον λόγο.
Δεν ειναι κατι παράλογο.
Μου ειπε να πάρω τον υπεύθυνο και αυτό γιατί δεν ήταν ενημερωμένη, και κει κατάλαβα οτι απολύθηκα.
Της είπα οτι δεν μπορω να τον παρω απο τη στιγμή που μου το έκλεισε.
Τελικά προς το βραδακι, με πήρε εκέινος και μου το επιβεβαίωσε. Δεν ξέρω τι ειπαν μεταξύ τους, δεν ξέρω πώς φτασαμε στο να απολυθω, αν και εμαθα οτι τελικα το έχουν σύστημα οταν κάνεις κάτι που δεν τους αρεσει, να σου κόβουν μέρες. 'Ισως να μην είχα απολυθει πριν τηλεφωνήσω, ίσως ναι. 'Ισως να αποφάσιζα να φύγω. Δεν ξέρω, ειλικρινά.
Σκεπτόμενη ομως το πόσο πολύ στεναχωρεθηκα ( το εχω σαν δευτερο σπιτι μου το μαγαζι και τον υπευθυνο τον συμπαθούσα πολύ) αναρωτιέμαι αν τελικα θα αξιζε το κόπο να ειχα μείνει κανοντας μόκο (το οτι πήρα τηλέφωνο, από μεριά μου ήταν ό,τι πιο λογικό και αξιοπρεπες αφού δεν ξέρουμε ποιος λαλεί ποιος χορεύει αλλά από τη μεριά τους, μέγα αμαρτία αφού αυτός λαλεί κι εγώ χορεύω :p)
ή αν άξιζε ολο αυτον τον πονοκέφαλο που εχω 2 μέρες τώρα.
Κλεισαμε το τηλέφωνο πολύ ευγενικά, χωρις να μου εχει δωθεί εξήγηση ουσιαστικά.
Δεν χρειαζόταν, εδώ που τα λέμε. Ρώτησα, για να δω τι θα πει, τι θα κάνει αλλα δεν το τραβηξα πολύ. Εδώ που φτάσαμε...
Ταπείνωση προσβολές και δουλειά /διασκέδαση/ αίσθηση εαυτού με τον κόσμο;
Αξιοπρέπεια εγωισμός και σπιτι/ μούχλα;
Και οι δύο επιλογές σκατά.
Δοκίμασα.
Οπότε τωρα θα δοκιμάσω κάτι άλλο.
Μερικά πόστ θα τα βάζω στο άλλο. 'Οσοι είστε followers ή παλιοί φίλοι, στελτε μου εδω τα μαιλ σας ή/και τα μπλογκ σας. Δεν θα τα δημοσιοποιήσω. Θα προσπαθήσω να ενεργοποιήσω το κουμπακι που λεω εγω ποιοι μπορουν να μπαίνουν.
Νταξει;
Χτες Κυριακή, κατα τις μία ΤΗΝ ΝΥΧΤΑ χτυπά το κινητό μου με Sms, ξυπνώντας με.
ΕΛΑ ΔΕΥΤΕΡΑ ΚΑΙ ΤΕΤΑΡΤΗ ΓΙΑ ΔΟΥΛΕΙΑ
Δεν ξέρω εσεις, αλλά εγω, όταν με παίρνουν νυχτιάτικα και με αναστατώνουν και μου λένε κάτι επιτακτικά χωρις ένα "σε παρακαλώ", μου βγαίνει άρνηση.
Ειδικα όταν εχεις κάνει συμφωνία για Τριτη και Τεταρτη και ξέρουν ότι έχεις παιδί,
και ειδικα όταν για να βολέψεις καταστασεις, πήγες άσχετες μέρες, (μάλιστα ενα βράδυ ειδοποιήθηκα στις 7 να είμαι εκεί 8, και γενικώς δεν έχω δουλεψει 2 μέρες κανονικά εδώ και ένα μήνα.)
Δεχτηκα λόγω του πενθους και της ανοργανωσιάς που επικρατούσε, αλλά δεν υπήρχε περίπτωση να ξαναστειλω ετσι το παιδί στους γονείς μου. Και αυτό του το είχα ξεκαθαρίσει την προηγούμενη εβδομάδα, ότι δηλαδή εχω πλέον πρόβλημα και μόνο σε έκτακτη ανάγκη θα μπορούσα να το ξανακάνω.
Χτες λοιπον, για πρώτη φορά, αρνήθηκα. ΔΕΝ ΜΠΟΡΩ.
Το επόμενο μύνημα ήταν ΕΛΑ ΜΟΝΟ ΤΕΤΑΡΤΗ ΤΟΤΕ
Φυσικά, πήρα τηλέφωνο.
Να ξέρω γιατί μου κόβεται η μία μου μέρα. Ποια ήταν η "έκτακτη ανάγκη" της αλλαγής πάλι.
Η απάντηση ήταν "Γιατί έτσι θέλω".
Και καπάκι.
"Εχω πρόβλημα, δεν μπορώ να συννενοηθώ μαζί σου, μου δημιουργείς πρόβλημα".
Και μου το'κλεισε.
Εμεινα να κοιταω το ακουστικό και να μην πιστευω στ'αυτιά μου.
Και τον τρόπο.
Πήρα τηλεφωνο να μιλήσω με την αφεντικινα.
Εκείνη είναι υπέύθυνη, δνε ήθελα να την ενοχλήσω στο πένθος της, αλλά εδώ υπήρχε κατάσταση και μόνο εκείνη μπορεί να θέσει τα όρια της δουλειάς του καθενός.
Το θεμα ειναι οτι δεν ειναι σχεδον ποτέ εκεί.
Και έτσι και σήμερα, δεν ήταν.
Δεν θέλω να φύγω,
την συγκεκριμένη δουλειά τη γουστάρω, ειμαι καλή.
Ο κόσμος περνάει καλά και θυμάμαι το ποια είμαι. Μου δίνει αυτοπεποίθηση.
Δεν μπορώ όμως να στήσω και κώλο. Χάνεται όλη η ουσία.
Τι να κάνεις όταν καποιος ξεπερνάει τα όρια του εαυτού του ουσιαστικα;
Καταλαβαίνω, οτι μες το μυαλό του μας βλέπει σαν υλικό, σαν υπαλλήλους που τους χώνει όπου τον βολέυει. 'Οτι εκείνον δεν τον ενδιαφέρει τι πρόβλημα έχω.
Ομως για 2 βραδια την εβδομάδα και 30 ευρώ τη βραδιά, κανεις δεν ειναι για πούλημα.
Κι αν ήταν, ντροπή του που το εκμεταλλεύεται.
Ενημερώθηκα σήμερα (Τετάρτη) από μια σερβιτόρα οτι με εβγαλε τελικά εκτός προγραμματος.
Και δεν με ενημερωσε.(Αλλοίμονο, αυτό θα προυπόθετε σεβασμό, τον οποίο εγώ μάλλον στα μάτια του δεν αξίζω καν να τον προσποιηθεί).
Θέλω να μιλήσω με την αφεντικίνα γιατί -ίσως λανθασμένα- πίστευω οτι μόνο εκείνη μπορει να με απολύσει και αν ισχύει, θέλω να ακούσω τον λόγο.
Και αν ο λόγος είναι οτι δεν έκανα τούμπες, so be it.
Η σκέψη μολυ χάθηκε στα αφεντικα που εχω γνωρίσει ως τώρα.
Το πώς αντιλαμβανεσαι εσυ τον εαυτό σου και πως αναγκάζεσαι να τον δεις μεσα από τα μάτια του αφεντικού σου. Και ποδεχομενος καποια πράγματα, από ανάγκη, τελικά γίνεσαι αυτό που βλέπει, σου θετει αυτός τα όρια του εαυτού σου, ουσιαστικά.
Γίνεσαι μονάδα, πιονι που μετακινείται στην σκακιέρα του.
Δεν ειναι προσωπικό, έτσι το βλέπει, και αν τον εοχλήσεις, σαν πιονι που είσαι, εύκολα σε αντικαταστά.
Στις δουλειές μου ήμουν πάντα εργατική, φιλότιμη, και δεν άλλαζε η εργασία μου έιτε ήταν εκεί το αφεντικό, είτε όχι. Δεν λύγισα ποτέ σε εκφοβισμό. Πιο πολύ φοβόμουν το δικό μου βλέμμα στον καθρεφτη αν δεχομουν μαλακίες, αλλα ακόμα πιο πολύ μήπως τελικα, δεν με ενοχλούσε τόσο πολύ και υιοθετούσα αυτή την εικόνα του εαυτού μου.
Δεν θέλω να ειμαι αφεντικό, αλλα δεν θέλω να ειμαι και χαλάκι.
Σκεφτόμουν τα αφεντικά που είχα, και η σκέψη μου πήγε στους διάφορους τύπους που γνώρισα στην καριέρα μου.
Θυμήθηκα και τον πρωην κολλητό μου, πόσο την έιχε ψωνίσει όταν ειχε γίνει αφεντικό, πως φάνηκε η αλλαγή του, ασχετα αν δεν το παραδέχτηκε ποτέ. For the record, καμια φορά μου λείπει , αλλά μετα θυμαμαι ολα τα ψεμματα, τον φόβο στα ματια του μια μέρα που πάνω στα νεύρα μου ότνα ανακάλυψα τις ψευτιές του, του είπα οτι θα τον "εδινα" ούτε θυμαμαι σε ποιον (στον πατερα ή στη γυναίκα του). Πόσο πληγώθηκα όταν είδα οτι με είδε σαν ξένη, οτι δεν είδε οτι ουσιαστικά υπέφερα. Δε βαριεσαι, μερικοί άνθρωποι σε διώχνουν όταν δεν μπορούν πια να σου πουλήσουν την εικόνα του ποιοι θα ήθελαν να είναι.
Ο πρώην κολλητός μου λοιπον ήταν αφεντικό σε εταιρεία και πέρα απο μένα δεν ειχε άλλους φίλους, για χρόνια. Ξέκινησε να κάνει παρεα με τη γραμματεα, τη λογιστρια, τους επόπτες... και ξαφνικά το σπίτι του ειχε γεμίσει με "τα παιδιά της εταιρείας". Μόνο.
Παντρευτηκε και τη γραμματεα μετά από κανα χρόνο, και ξαφνικά όλοι στην εταιρεία ήξεραν τι, ποιος, πότε, πώς. Τα όρια ήταν δυσδιάκριτα.
Του έλεγα οτι κανένας υφιστάμενός του δεν θα τον δει ποτέ φίλο.
Είναι όπως τα ανεκδοτα του αφεντικού. 'Ολοι γελάνε, κι ας μην είναι αστείο.
Ότι ίσως καποιοι στο μέλλον αποδείξουν την φιλία τους-αν τους την εμπνεύσει- αλλά δύσκολα θα δει ο άλλος πέρα από το ψωμάκι του και οτι οπου υπάρχει άνιση σχεση, δεν υπάρχει αληθινή φιλία. 'Ηθελε ν αειναι και αφεντικό και bon viveur. Του έλεγα οτι ο Κωσταντάρας έπαιζε ρόλο στις ταινίες, δεν γίνεται να είσαι και αφεντικό, και κολλητός, εκτός αν το κολλητηλίκι προυπήρξε της δουλειάς. Δεν γίνεται να προσπαθείς να μοιάσεις σε μια εικόνα πλασματική. Τι θα γίνει οταν δεν θα σου βγει;
Θα νιώσεις προδομένος; Θα την πληρώσουν οι υπάλληλοι; Εσύ;
Τέλος πάντων
'Οσο και να συμπαθεις καποιον που τρώει και εξαρταται από σενα, οφείλεις να κρατας αποστασεις σεβασμου. Να τον ρωτας αν μπορει να ερθει τάδε μερα. Να του πεις οτι υπάρχει πρόβλημα και θα ήθελες τη βοηθειά του. Δεν θα σου πει όχι. Κι αν σου πει, μπορεις να επιμείνεις, πάντα με ωραίο τρόπο.
Όμως οι απαιτήσεις πάνε χέρι χέρι με τις απόλαβες. Δεν απαιτείς από καποιον που δουλευει σχεδον για τη πλάκα του, ή για μισθό της πλάκας, να σκύβει όταν μπαινεις και να ειναι απίκο στον προσωπικό του χρόνο.
Εκεί, κάτι δεν πάει καλά.
Στο κεφάλι σου.
Επίλογος.
Πήρα την αφεντικίνα και αφού της ζήτησα συγγνώμη που την ενοχλώ με βλακείες, της ζήτησα να μου διευκρινιστεί το αν τελικά δουλευω ακόμα στο μαγαζί, αφού κανείς δεν έκανε τον κόπο να με ενημερώσει, και αν απολύθηκα, να μάθω τον λόγο.
Δεν ειναι κατι παράλογο.
Μου ειπε να πάρω τον υπεύθυνο και αυτό γιατί δεν ήταν ενημερωμένη, και κει κατάλαβα οτι απολύθηκα.
Της είπα οτι δεν μπορω να τον παρω απο τη στιγμή που μου το έκλεισε.
Τελικά προς το βραδακι, με πήρε εκέινος και μου το επιβεβαίωσε. Δεν ξέρω τι ειπαν μεταξύ τους, δεν ξέρω πώς φτασαμε στο να απολυθω, αν και εμαθα οτι τελικα το έχουν σύστημα οταν κάνεις κάτι που δεν τους αρεσει, να σου κόβουν μέρες. 'Ισως να μην είχα απολυθει πριν τηλεφωνήσω, ίσως ναι. 'Ισως να αποφάσιζα να φύγω. Δεν ξέρω, ειλικρινά.
Σκεπτόμενη ομως το πόσο πολύ στεναχωρεθηκα ( το εχω σαν δευτερο σπιτι μου το μαγαζι και τον υπευθυνο τον συμπαθούσα πολύ) αναρωτιέμαι αν τελικα θα αξιζε το κόπο να ειχα μείνει κανοντας μόκο (το οτι πήρα τηλέφωνο, από μεριά μου ήταν ό,τι πιο λογικό και αξιοπρεπες αφού δεν ξέρουμε ποιος λαλεί ποιος χορεύει αλλά από τη μεριά τους, μέγα αμαρτία αφού αυτός λαλεί κι εγώ χορεύω :p)
ή αν άξιζε ολο αυτον τον πονοκέφαλο που εχω 2 μέρες τώρα.
Κλεισαμε το τηλέφωνο πολύ ευγενικά, χωρις να μου εχει δωθεί εξήγηση ουσιαστικά.
Δεν χρειαζόταν, εδώ που τα λέμε. Ρώτησα, για να δω τι θα πει, τι θα κάνει αλλα δεν το τραβηξα πολύ. Εδώ που φτάσαμε...
Ταπείνωση προσβολές και δουλειά /διασκέδαση/ αίσθηση εαυτού με τον κόσμο;
Αξιοπρέπεια εγωισμός και σπιτι/ μούχλα;
Και οι δύο επιλογές σκατά.
Comments