Το σοι

Προχτες το βραδυ ο πατέρας μου παραλίγο να τους μεινει από αιμορραγία, μπήκε χτες για παρακέντηση και πλάκωσε το σοι.
Ο άμμεσος κινδυνος πέρασε και μπορω να αφεθω σε διηγήσεις παρατραγουδων.
Οπως τα βλέμματα οργης απέναντι στη μάνα μου, και τις προσπάθειες μου να αποσυμφορήσω την κατάσταση.Άσχετα αν μετα κανανε κουβεντούλα.
Τ αδερφια και η μανα του που εβλεπαν το καμαρι, τον ήρωα τους να εχει πέσει.
Λες και έβλεπα τα 3 πιτσιρίκια όλο δεος να παρακολουθούν τον μεγάλο αδελφο που ειχε όποια γυναικα ήθελε. Μεγαλωσαν, πιθανον να γνωρισαν μια και μοναδική γυναικα και ο πατερας μου παραμενει γι αυτους "ο μυθος", αυτός που εκπλήρωνε κάθε τους φαντασίσωση.
Και τώρα τον διεκδικούσαν.
Ποιος θα κάτσει πιο πολλές ώρες, ποιος θα κάτσει τη νύχτα...
Η μάνα μου πήγαινε βόλτες με χείλη τρεμάμενα μην τον δει στο φορείο.
Μετά μου είπε οτι ο μπαμπάς την συγκίνησε.
Περίμενα μια τρυφερότητα.
Της είπε να μην ανησυχεί, δεν εχει εκκρεμότητες στους λογαριασμούς. Την "φρόντισε".
......
Εμένα βέβαια το πρωτο που μου είπε χτες μολις μπηκα μέσα από το ταξί ήταν -χαιδευοντας μου το μάγουλο- να αδυνατισω, για να μην δυστυχήσω.
Δηλαδή να βρω άντρα να με φροντίσει.
Φαιρ τρειντ. Κρεβατι για επιβίωση.
Το πρώτο πράγμα, κλάιγοντας. Το διαννείστε;

'Ενα άλλο που έμαθα είναι οτι δεν ήθελαν να με πάρουν τηλεφωνο.Τον είχα "στεναχωρήσει". Αναστεναξα. Τι είχα κάνει πάλι; Η μάλλον, τι ειχαν πει ότι είχα κάνει. Εχει φιαφορά. Εκει θείος και μάνα μπερδευτηκαν και ο ένας μιλούσε για πριν λίγους μήνες, η αλλη για προχτες, κι ετσι έμαθαν και στις δύο περιπτωσεις διαφόρους λόγους που με ήθελαν εκτός.
Και κει σκεφτηκα οτι εδωσα τα τελευταία μου 250 ευρώ για να τρεξω, να τραβήξω το παιδί μου απότομα από τις διακοπές του, να βρεθω μπροσταν σε λογαριασμους κινητών 200 ευρώ (λόγω των παρακαλετών που έκανα όλους αυτούς τους μήνες να πάνε για εξετάσεις), και όλα αυτα τελικα για ποιο λόγο;

Γιατί ο πατέρας μου πεθαινε.
Μόνο που τώρα δεν πεθάινει πια και το σοι , η μανα μου και ο ίδιος άρχισαν να συμπεριφέρονται ξιπασμένα, όπως πάντα.
Δεν ξέρω αν συμβαίνει και σε άλλα σόγια, αλλα αυτό το ειμαστε ΚΑΠΟΙΟΙ τρανοι, σημαντικοι, αυτή η σταση που δεν βασίζεται που-θε-να, αυτο το συγκαταβατικό που εχουν, κυρίως μαζί μου, με ενοχλεί.

Καποια στιγμή ο θείος μου είπε στη γιαγιά μου
(για την κόρη μου)
"Είναι πολύ καλό παιδί"
και πριν προλάβω να χαρώ
"Καλύτερο απ'ό,τι ήταν τούτο. Χαμογελάει συνέχεια"

Όχι "τι καλά που το μεγάλωσες" (αν ήθελε ντε και καλα να με βάλει στην εξίσωση).Δεν απαντησα οτι την κόρη μου ΕΓΩ δεν την βαράω με μπουνιές και κλοωτσίες, όποτε έχω τα νευρα μου ή "δεν εχω πιει καφέ", ούτε την έχω σαν περιττή ενοχλητική βαλίτσα στις μετακινήσεις μου,ούτε την ανακατευω στα σεξουαλικά /συναισθηματικά μου προβλήματα κάνοντας την μάρτυρα, κοινό, συμβουλάτορά μου και προστάτη μου. Την σέβομαι.
Θυμήθηκα ξανα τη ρετσινιά που μου κολλησαν από τα 12.
Θυμηθηκα οτι εγω ήμουν η πουτάνα, η προβληματική, η κόρη της ξένης.
Μετα πήρε τη σκυτάλη η ξαδέρφη μου πού κυνηγούσε παντρεμένο πρωην εραστη της στο αμάξι του όπου βρισκόταν με τη γυναίκα του σκίζοντας τη μπλούζα της για να δείξει το στήθος της ουρλιάζοντας-όταν δεν πήγαινε τους γονείς της στο τμήμα-, αλλα γρήγορα ξεχαστηκε γιατί εκεινη έγινε 'Νοσοκόμα".

Κουράστηκα ψυχλογικά χτες.
Ο πατερας μου πάλι αρχισε να ειναι συγκαταβατικός, ξεχνώντας οτι ήμουν η μόνη που του επέτρεπε να αφεθει και να φοβάται, όλοι τον ήθελαν "δυνατό και άτρομητο."
Το σόι μου μιλούσε λες και με ήξερε.
Είτε λόγω της μάνας μου, είτε λόγω του τι τους εχουν πει οι δικοί μου...αλλα όπως και να έχει, εγω δεν υπήρχα χτες.
Αν καποιος με είχε πει κλέφτρα, ο,τι και να έλεγα, θα έβλεπα τον κόσμο να μαζευει την τσαντα του όταν θα πλησίαζα.
Και αυτό έβλεπα χτες, και θυμήθηκα γιατι δεν έχω καμία σχεση με κανέναν τόσα χρόνια.

Σκεφτηκα οτι αν πεθάνει ο πατερας μου θα γίνει της πουτάνας με τη μάνα μου, η οποια δεν έβγαζε τον σκασμό και άρχισε να τους "μαλώνει" που ετρωγαν τυρόπιττα. Οχι για τον ίδιο λόγο που τα πήρε ο ξαδερφός μου ( δουλειά του ειναι και του δίνω δίκιο), αλλα γιατι "κάνει κακό"
Της ειπα στα Γαλλικα να το κλείσει το ρημάδι γιατι εγώ μπάινω στη μέση να μην τα ακούσει.

Ομως ένιωσα κουρασμένη.
Αν πεθάνει ο πατερας μου θα γίνει της μουρλής μόνο και μόνο για τα της κηδείας.
Δεν θα κάτσω να διεκδικήσω "κομμάτι" του, δεν ήταν ποτέ δικός μου.
Το σόι τον διεκδικεί αλλα εκείνος τους γύρισε την πλάτη την ημέρα που απορριψαν την μάνα μου.
Οταν βγήκε απ΄το χειρουργείο, εκείνη έσκυψε πάνω του.
Την τάιζε τόσα χρόνια, την κερατωνε, και τον εκδικήθηκε είτε κατηγορώντας τον ειτε με τις χωριστές κρεβατοκάμαρες. Εβγαλε απωθημενα όταν ήταν άρρωστος, του περιεγραψε το πόσο τυρρανικός ήταν (και ήταν, αλλα ποιο το νόημα να του τα πει τώρα;)...και σκεφτηκα οτι αν μείνει κατάκοιτος ή ανήμπορος ή η αξονική δείξει οτι εχει πρόβλημα, θα μείνουν μαζί, θα της μιλάει άσχημα, θα θρεφει την μνησικακία της, και η ζωή τους θα συνεχιστεί έτσι μέχρι να πεθάνει. Με διαιτες "ξέρω εγω καλύτερα απο τους γιατρούς, ΄εχω διαβάσει", τρελα, και απίστευτη ξιπασια και ψώνιο που θρεφεται πατώντας πάνω στον άλλον.

Και μέσα σ'όλα ήρθε η άλλη γιαγιά της μικρής η οποια δεν ήθελε να παρει το παιδί γιατι θα φύγει στο χωριο της, ούτε να το πάρει στο χωρίο μαζί της (ενω το άλλο εγγονι το παιρνει 3 μήνες).
Δεν ξέρω αν ισχύει οτι αγαπάει το αλλο πιο πολύ, ή αν το κανει γιατι δεν χωνεύει εμένα, το θέμα ειναι οτι δεν ειχε καμία δουλεια στο νοσοσκομείο και όλα ειναι για το πώς θα φανεί.Αν νοιαζόταν και ήθελε να βοηθήσει, έπρεπε να πάρει τη μικρή και να μην ζητάω από δυο 25 χρονα νέα παιδιά να κλείνονται στο σπίτι μου. Πριν φύγω διακοπές το έικαναν θεμα να αφήσω την μικρή να πάει, αλλά μόλις πήγα διακοπές, άλλαξε.
Και τώρα εκδικιούνται που δεν εδωσα ακριβή περιγραφή της διαδρομής και δεν ζήτησα την άδεια? Δεν φτάνει να λέω οτι θα φύγω.? Και τώρα που το παιδί χρειάζεται επίβλεψη στην κρίση, σκεφτονται οτι ΕΓΩ τους χρειάζομαι/
Και ανάμεσα στα δυο σόγια που με βλέπουν είτε συγκαταβατικά, ειτε σαν κάτι ξενο, ειτε σαν την αιτία όλων των προβλημάτων, ανάμεσα σ αυτους τους ανθρώπους που βλεπουν τους εαυτούς τους καθάριους, λευκούς και λαμπερούς, ιερούς και υπεράνω, εγώ ξεχωρίζω σαν την μυγα μες το γάλα.
Οχι για τους λόγους που βλέπουν αυτοί, αλλα πολύ απλά γιατί δεν έχω ανάγκη να φανώ στα μάτια μου τόσο άψογη. Αντέχω τα ελλατώματα μου.
Αλλα δεν θα επωμιστώ και τα δικά τους.
Το έκανα για πολλά χρόνια ικαι με τις δύ0ο περιπτπώσεις, πονάει ακόμα.

Τους κοίταξα όλους χτες από μακρυά.



Εγω, γιατί μένω ακόμα;
Μετα την αξονική σήμερα και τα αποτελέσματα, (μάλλον) θα γυρίσω στο καμπινγκ.