Απντέιτ

Δεν έχω συχνά την ευκαιρία να παρατηρήσω τι τρωνε τα άλλα παιδιά' αλλα τώρα στο κάμπινγκ έχω σοκαριστεί. Ενω οι γερμανοι, γαλλοι κλπ τρώνε πλήρες πρωινό, τα ελληνάκια τρωνε γεμιστά μπισκότα, αμίτες, ντόνατ καικ τοστ.
Το μεσημέρι θα αγγίξουν το φαγητό τους και στη θαλασσα δώστου μπισκότα, τοστάκια.
Το απόγευμα φυσικά θα φάνε το απαραίτητο παγωτό.

Και τρελλαίνομαι με την επιμονή της κόρης μου που τα βλέπει και θέλει κι αυτή μια από τα ίδια.
Και την καταλαβάινω, αλλά περα από το γεγονός οτι εχουμε ξεφύγει πολύ από τις διατροφικές μας συνήθειες (τηγανητα, ψωμια, παστίτσια κλπ), έχει και ενα χαλασμένο δόντι το οποιο την εχει πιάσει στο παρελθόν και δεν θέλω στην ερημια να έχουμε πρόβλημα. Ο οδοντίατρος ειναι διακοπες.
Της είπα λοιπον οτι μπορει να φάει παγωτο κάθε τρεις μέρες.
(μπισκοτακια και τετοια την αφήνω οταν δεν εχω φερει εγω εναλλακτικές)
Το μεσημέρι τρωει μισή φρατζολα ψωμι με βουτυρο και φέτα και προσπαθώ να της δώσω μια σαλάτα. Το πρωί τρώει ενα μεγάλο μπολ δημητριακά με γάλα, φρουτα στην θάλασσα ή κρακερς, και το βράδυ (κατά τις 7) τρώμε κανονικά. Είτε ψαρια, ειτε μουσακάδες, ειτε γεμιστα και σουβλακια.
Οχι ό,τι καλπύτερο αλλα προσπαθώ μ'αυτά που έχω στη διαθεσή μου.

Κοιτάω τώρα τα πιτσιρίκια μπροστά μου με τα γεμιστά μπισκότα και τον χυμό (κουτιού) και πραγματικα στεναχωριεμαι.
Η κόρη μου με κοιταει μπας και.
Της το κόβω.
Ερχεται ο γονιος, "να δωσω; Εχω κι αλλα."
Η μιικρή με κοιτάει με ελπίδα. Οχι πολύ όμως, εχει μαθει.
Στεναχωριέμαι.
Αλλα δεν ανοιγω αυτή τη πόρτα.
"Οχι ευχαριστώ, δεν θα φάει το μεσημέρι."
Εκεί κάνουν πίσω.
Ανασαίνω.


Κοιτανε το παιδί μου με λύπηση.
Το λυπούνται που δεν πίνει ενα νεροζουμι ζαχαρης και χρώματος, ενω τα δικά τους δεν ξερουν τιν ειναι ο χουρμάς πχ. Η δεν εχουν δοκιμάσει ποτε ακτινίδιο ή μάνγκο.Είναι αστείο.
Καποια παιδάκια που έτρωγαν πατατάκια μου ζήτησαν από τους χουρμάδες της μικρής προχτες, γιατί δεν ήξεραν τι ειναι.
Αρνήθηκα. Δεν ξέρω αν εχουν καποια αλλεργία, αν θέλουν οι γονεις και τελος πάντων ειμαι μια ξένη, δεν τους έχουν μάθει να μην παιρνουν τίποτα από ξένους;
Τους είπα να πάνε να ρωτήσ0ουν τη μαμά τους πρώτα.
Τους φάνηκε περίεργο.
Οπως τους φάινεται περίεργο που η κόρη μου έρχεται να με ρωτησει για το παραμικρό που της προσφέρουν, η να μου πει αν θα πάει σε άλλο μέρος του κάμπινγκ.

Δεν ξέρω, φαντάζομαι ολες οι μανάδες θεωρουν ξεχωριστά τα δικά τους παιδιά, αν κι εγω εκνευρίζομαι με τη γκρίνια και την κλάψα της οταν καποιο παιδακι της απαγορεψει πχ να ανέβει στην κούνια (αντι να το αγνοήσει), αλλα δεν μπορώ να μην νιώσω θαυμασμό στο γεγονος οτι ενω τα άλλα παιδια έβγαλαν αχινους και τα έβλεπαν να πεθαίνουν, εκείνη ήθελε να τα επιστρέψουμε στη θάλασσα.
Οπως και το γεγονος οτι οταν καποια αγόρια σκότωναν ακρίδες ήρθε απελπισμένη κλάιγοντας στο καφέ, αναγκάζοντας καποιους γονείς να μαζεψουν τα θηριάκια τους και να τους δώσουν ένα "μάθημα ζωής".
Ισως το γεγονος οτι η μικρή ρώταγε σπαραχτικα γιατι το κάνουν, σε συνδύασμο με την απάντηση μου "υπάρχουν κακά παιδιά, οπως και κακοί άνθρωποι" να τους πείραξε, δεν ξερω, δεν με νοιάζει στην τελική. Το πιστεύω. Οτι η κακία ξεκινά από την άγνοια οτι δεν ειμαστε μόνο εμείς και κανένας άλλος, και δεν έχουμε συμπόνια.

Τελειώνοντας να αναφερω οτι η μικρή λόγω της διγλωσσίας είναι ο συνδετικός κρίκος ανάμεσα στα Γαλλακια και9 τα ελληνακια και στεναχωριόταν που καποια ελληνακια έβριζαν τα γαλλακια "μαλάκας" και γελούσαν.
Της είπα οτι θα προτιμούσα να μην τα κάνει παρέα. Αλλωστε χτυπούσαν τα άλλα, γκάριζαν, έβριζαν και διαφορα που με ενοχλούσαν. Εχω γίνει δημοφιλής γιατι τ απαίζω και τους ζωγραφίζω με μαρκαδορους διαφορα στο πρόσωπο ή στα χερια (στα πιο μεγάλα). Και δώστου περηφάνια η μικρή για τη μαμά της.

Τη περασμένη εβδομάδα η μικρή ειχε κάνει μια φίλη, Γαλλιδούλα, η οποιά ταξίδευε σ'όλη τη Πελοπονησσο με τους δικούς της.
Θα εφευγε την προηγούμενη που τελικά φύγαμε εμεις λόγω του πατέρα μου, αλλα εκλαιγε και εμειναν μια εξτρα μερα.
Οταν γυρίσαμε φυσικά ειχε φύγει και η κόρη μου την ανεφερε συχνα, οτι ειναι η αγαπημένη της.
Και χτες , ω εκπληξη, την ειδαμε στην παραλια να τρεχει όλο χαρα.
Τα 2 παιδιά ειχαν πεισει τους δικούς τους να γυρίσουν, για τις τελευταίες 5 μέρες διακοπών.

Η χαρά μου για την μικρή ήταν μεγάλη και το έδειξα.
Μετα η κόρη μου με ρώτησε αν αγαπώ τη Λένα.
Της είπα
"Πολύ"
Μου απάντησε
'Γιατί δεν με αφήνεις εμένα να παρεις αυτή για παιδί σου;'

(οκ, καταλαβαίνω οτι ειναι φάση. Χτες εκλαιγε οτι ο μπαμπάς της θα την ξεχάσει αν ξαναπαντρευτεί, οτι δεν θα ειναι πια μπαμπάς της και δεν ήξερα τι να της πω. Εχει μετακομίσει στη δικιά του και δεν εχει φτιάξει χώρο για τη μικρή, ούτε έχει τα παιχνίδια της.
Δεν είχα επιχειρήματα, και ένιωθα τον πόνο της. Της είπα να του μιλήσει , αλλά φοβάται. Και ξέρω οτι ό,τι και να πω εγώ, θα πάει στον βρόντο.)
Της είπα οτι η μαμα δνε θα παντρευτεί ποτέ καποιον που εκείνη δεν θέλει, ή αν δεν θέλει.Μικρή παρηγοριά το ξερω αλλα μόνο για μένα μπορούσα να μιλήσω.
Και το εννοώ.
Οσο ερωτευμένος και να εισαι, οσο μεγάλη θυσία καινα ειναι, οφείλεις να νιωθεις οτι το παιδί νιωθει μέλος της νέα εξίσωσης. Οχι το υπόλλειμα ενος κατεστραμένου γάμου.

Το σκυλί της την έγλυψε σήμερα. Χάρηκε. Ψιλοζηλεύει που το σκυλί με "προτιμά" και της εξηγώ συχνά οτι επειδή ειναι μικρό νιωθει οτι εγώ τις προςστατευω και τις δύο και γι'αυτό νιώθει καλύτερα κοντά μου.
"με αγαπάει;" ρώτησε.
"φυσικά, μάτια μου, ειμαστε η οικογένειά της" της απάντησα.
Και εκεί,ενιωσα οτι έδωσα την καλύτερη απάντηση.